هاشم ساعدی پدر دادخواه سارینا ساعدی توسط شعبه ١٠١ دادگاه کیفری دو بوکان به شش ماه و نیم حبس و ٤٠ ضربه شلاق محکوم شد.

به گفته یک منبع مطلع، دادگاه آقای ساعدی را به "اخلال در نظم عمومی" متهم کرده و این حکم روز دوشنبه ۱۲ تیرماه به وی ابلاغ شده است.

روز سه‌شنبه ۳۰ خردادماه، این شهروند با تودیع قرار وثیقه صدمیلیون تومانی به صورت موقت از زندان بوکان آزاد شد.

آقای ساعدی طی مدت بازداشت از دسترسی به وکیل تعیینی و ملاقات با خانواده محروم بوده است.

شامگاە جمعە ۱۹ خرداد ١٤٠٢، هاشم ساعدی به همراه خانواده‌های دادخواە جانباختگان سنندج، دهگلان و دیواندرە پس از اتمام مراسم بر مزار جانباختگان خیزش انقلابی زن، زندگی، آزادی در آرمستان آیچی سقز و آرامستان بوکان و در ورودی شهر سقز توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده بود.

پدر سارینا در اینستاگرام نوشت:
«امروز دادگاه بوکان رفتم ولی نه قاضی دیدم نه تونستم حرفی بزنم، فقط زحمت کشیدن بهم گفتن رای دادگاه صادر شده و من به جرم رفتن سرخاک و تسلیت‌گفتن محکوم شدم به شش ماه ونیم حبس و ۴۰ ضربه شلاق. بچه من کشته شده و این همه جوان کشته شده اصلا مهم نیست و اقعا قانون معنایی توی ایران دارد؟»

او در پست دیگری خطاب به دخترش نوشت:
«من از زندان نمی.ترسم و شلاق دخترم با این چیزها بابات حق تو را فراموش نمیکنه، برای من زندگی معنای ندارد، بدونه سارینای گلم روزی که دخترم کشته شد منهم مثل یک مرده هستم. پس بدان دخترم از مرگ هم هراسی ندارم»

سارینا ۱۶ سالش بود، عصر روز ۴ آبان به خانه‌اشان در نایسر سنندج با تنی رنجور و دردناک برمی‌گردد، با سردرد و تن کبودش به رختخواب می‌رود، اما فردای آن روز دیگر از خواب برنمی‌خیزد، به بیمارستان می‌برندش اما سارینا بر اثر ضربات باتوم بر سر با جانی پر از کبودی جان شیرینش را از دست می‌دهد.

به خانواده با تهدید و ارعاب می‌گویند که بگویید که خودکشی کرده، موادمخدر مصرف کرده، حراست مدرسه به پدر سارینا پیشنهاد پول می‌دهد.
اما پدر سارینا در مقابل ظلم قدعلم می‌کند و در اینستاگرامش می‌نویسد: «خون دخترم را نمی‌فروشم.»
او خطاب به فرماندار سنندج درباره علت فوت دخترش با مواد روانگردان می‌نویسد: «شما می‌خواستی اسم بچه من را خراب کنی و با آبروی مردم بازی کنید.»

نهادهای امنیتی خانواده سارینا را تحت‌فشار گذاشتند تا نامش را وارد لیست بنیادشهید کنند اما خانواده هیچگاه زیربار نرفت.

#یاری_مدنی_توانا

امروز در تقویم ایران، روز دماوند است. در این روز یادی کنیم از دختر کوهنورد ایرانی که همچون دماوند محکم و استوار در راه آزاد و آزادگی ایستاد. آخرین کلامش پیش از جاودانه شدن این بود: «نترسید، نترسید»

در روز ۳۰ شهریور ۱۴۰۱، در حالی که در خیابان فیلم می‌گرفت، ناگهان، گلوله‌ای به سمت غزاله چلابی شلیک شد و بر زمین افتاد. تلفنش هنوز در دستش بود و در حال ضبط تصویر مردمی که بهت‌زده و حیران بالای سر غزاله جمع شده بودند و فریاد می‌زدند: «یکی رو کشتند.»

غزاله چلابی، ۳۳ ساله، فارغ‌التحصیل رشته‌ «امور بانکی» و حسابدار یک شرکت خصوصی بود. او عاشق سفر‌های هیچهایکی و طبیعت‌گردی بود و همیشه رمان‌های تازه را دنبال می‌کرد، با همه مهربان بود و برای شنیدن حرف‌های آدم‌های اطرافش گوشی شنوا داشت. غزاله از سگ‌های بیمار و گرسنه‌ خیابانی حمایت می‌کرد و چند سالی بود که هر جمعه ساعت چهار صبح راهی یکی از کوه‌های اطراف آمل می‌شد. علَم‌کوه و دماوند و خیلی از قله‌های معروف ایران را فتح کرده بود و هر روز می‌دوید که برای کوهنوردی آماده باشد. غزاله یکی از همان زن‌هایی بود که در سال‌های اخیر هرجا که می‌توانست روسری‌اش را برمی‌داشت.

غزاله پس از اصابت تیر، پنج روز در کما بود. چنانکه خاله‌اش می‌گوید یک گلوله جنگی به پیشانی‌‌اش شلیک شده بود، پیشانی‌اش را سوراخ کرده بود و به حالت انفجار از سرش بیرون رفته بود. طوری که پشت سرش به اندازه یک نارنگی سوراخ شده بود. دکترهایش گفته بودند بصل‌‌النخاعش آسیب ندیده بود و برای همین با اینکه دچار مرگ مغزی شده بود اما حرکات غیرارادی بدنش مثل تپش قلب و عملکرد شُش‌ها ادامه داشت. غزاله می‌خواست که در صورت مرگ مغزی اعضای بدنش اهدا شود. دوبار هم در سال‌های گذشته کارت‌های اهدای عضو را پر کرده بود. وقتی که دکترها اعلام کردند راهی برای زنده نگه‌داشتنش نیست، هنوز ۹ عضو بدنش سالم بود و می‌شد که برای پیوند به دیگران اهدا شود. ولی مأموران امنیتی به خانواده‌اش اجازه‌ی این کار را ندادند و گفتند که «با این کار از غزاله اسطوره‌سازی می‌شود.»

اما او اسطوره شد، چون دماوند سرفراز و استوار.

در تصویر غزاله چلابی، روی کلاهش نوشته است که «ترس‌های خود را پشت سر بگذارید، بی هیچ بهانه»

#غزاله_چلابی #روز_دماوند #نه_فراموش_میکنیم_نه_میبخشیم
#یاری_مدنی_توانا

@Tavaana_TavaanaTech