آموزشکده توانا

سیما بینا، واحه به واحه دنبال ترانه
goo.gl/rYJfhX

«شیرازی‌ها می‌گن سیما بینا شیرازیه، مازندرانی‌ها می‌گن سیما بینا مازندرونیه. کردهای کرمانچ شمال خراسان می‌گن کُرده. من نمی‌گم نیستم. من می‌گم آره. جواب من اینه که بله من هستم. من متعلق به همه این فرهنگ‌هایی‌ام که رو موسیقی‌شون کار کردم و حتی فرصت نشده و کار نکردم... متعلق به همه اون‌ها هستم».

چهاردهم دی‌ماه که گذشت سیما بینا ۷۲ ساله شد.

بیش از نیم قرن است که سیما بینا در عرصه‌ی موسیقی نواحی مختلف ایران فعالیت می‌کند. شاید گمان کنیم که او فقط خواننده‌ی موسیقی محلی است اما چنین نیست. او یک پژوهشگر تراز اول در عرصه‌ی موسیقی نواحی مختلف ایران است.

سیما بینا نوازنده، نقاش، آهنگ‌ساز و خواننده‌ی آوازها و ترانه‌های محلی ایران از کودکی و در کنار پدرش احمد بینا که استاد موسیقی سنتی بود و ارتشی رشد کرد و بالید. پدرش شاعر و آهنگ‌ساز ترانه‌های اولیه‌ی دخترش نیز بود.

سیما بینا نه سال سن داشت که به عنوان خواننده کودکان کار خود را در رادیو آغاز کرد. او گاهی در کنار این برنامه ترانه‌های محلی‌ای را که از پدرش آموخته بود اجرا می‌کرد که با استقبال بسیاری مواجه شد.

زمان زیادی نگذشت که سیما بینا دیگر نخواست که خواننده‌ی کودکان بماند چرا که عزم دنیای بزرگسالان داشت. او با خواندن ترانه‌های محلی خراسانی معروف شد.

داوود پیرنیا، بنیان‌گذار برنامه‌ی رادیویی گل‌ها که ید طولایی در شناسایی و جذب استعدادهای بزرگ موسیقی داشت تصمیم گرفت برنامه‌ای به نام «گل‌های صحرایی» به راه بیاندازد تا سیما بینا مسئول این برنامه باشد. سیما بینا در این مورد در گفت‌وگویی با مجله‌ی «زنان امروز» می‌گوید:

«در واقع به خاطر آهنگ‌های محلی من بود که برنامه «گل‌های صحرایی» به مجموعه برنامه‌های «گل ها» اضافه شد.»

سیما بینا برای پژوهش در حوزه‌ی موسیقی محلی به نقاط مختلف ایران خصوصا روستاهای ایران سفر می‌کرد. سیما بینا می‌گوید که اگر پدر یا عمویم در این سفر همراهم بودند مجبور بودند که بیرون اتقاق بمانند تا یک خانم آواز بخواند و حاضر باشد در مورد موسیقی محلی حرف بزند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی که زنان برای آوازخوانی با موانع قانونی و شرعی مواجه هستند سیما بینا نتوانسته است آوازهای محلی‌ای را که از سراسر ایران جمع‌آوری کرده است اجرا کند. سیما بینا می‌گوید که این یک افسوس و حسرت است:

«این یک افسوس و حسرت است. برای این که این موسیقی را که من جمع آوری کرده ام متعلق به مردم است. مثل امانتی است که در اختیار من قرار گرفته است. دلم می خواهد که اینها را به مردم ارائه بدهم. شهر به شهر بروم و این موسیقی را که از خودشان یاد گرفته ام، یک بار هم برایشان بخوانم. چون می دانم که آن را دوست دارند. ولی می دانم که نمی شود و این حسرت گاهی اوقات در آوازم و کلامم آمده است.در جریان شنیدن نغمه های موسیقی و بررسی آرشیو خودم، همزمان با دلتنگی و حبس صدا، ناگهان به موسیقی برخوردم که فریاد کوهستانی و اعتراض آمیز بودم. اما می دیدم که همان فریادهایی بود که در گلوی من حبس بوده است. به همین دلیل، به این موسیقی روی آوردم.»

بیش‌تر بخوانید:
http://bit.ly/2j2v0xa

https://telegram.me/joinchat/B5XELjvByQFyPHYQMdMTiQ

Instagram

توانا: آموزشكده جامعه مدنى

. #سیما_بینا، واحه به واحه دنبال ترانه . «شیرازی‌ها می‌گن سیما بینا شیرازیه، مازندرانی‌ها می‌گن سیما بینا مازندرونیه. کردهای کرمانچ شمال خراسان می‌گن کُرده. من نمی‌گم نیستم. من می‌گم آره. جواب من اینه که بله من هستم. من متعلق به همه این فرهنگ‌هایی‌ام که رو…

30.5K viewsedited 06:08