Бир чўпон қўй билан шахмат ўйнаб ўтирган экан.
Буни кўрган одамлар:
— Жуда ақлли қўй экан-ми?! – дейишса, чўпон:
— Нимаси ақлли?! 2:1 га ютқизяпти, - деган экан.

• • •

🤣🤣🤣😁😁

Бир зииииқна бой ўлим тўшагида ётибди эмиш-у, яқинлари атрофида васиятини кутишаётган экан. Бой зўрға сўзланибди:
—Хотиин?..
—Ҳа, дадаси, шу ердаман, гапираверинг!
—Ўғлииим?..
—Шу эрдаман дада, нима гап? Ё қоғоз олиб келишсинми?
—Қизларииим?..
—Шу ердамиз дада, шу ерда! Айтинг, ҳал қилиб кетинг ҳаммасини!
—Келиииииин?..
—Дадажоним! Мен ҳам шу ерда! Тезроқ гапиринг, илтимос!..
—Демак ҳамма шу ерда экан-да?!
—Ҳаммамиз шу ерда!
—Унда нега ошхонанинг чироғи ёниқ, электр пул ишлаб кетди-ку, лаънатилар!!!

😂😂😂😂😃

Бечора ит духига утирди🤣🤣🤣

Бечора мушук духига утирди🤣🤣🤣

Ҳамма эркаклар бир ҳилсизлар 😁

🤣🤣😃

Икки оға-ини суҳбатлашмоқда:⠀
— Эшитишим-ча хотининг машинасини уриб олганмиш...?!
— Ҳа.⠀
— Ўзи-чи, тирикми ишқилиб?⠀
— Ҳозирча тирик..., Ҳаммомда, беркиниб ўтирибди...⠀

• • •

Аёли эрига қараб:⠀
— Шу суратдаги болакайни кўряпсизми?⠀
— Ҳа, нима эди?⠀
— Кечқурун шу болани боғчадан олиб келасиз...

• • •

🤣🤣🤣🤣🤣

Ҳузурингизни йўқотсангиз, “Ё Малик!” – денг, У ҳузур беради.

Йўлингизни йўқотсангиз, “Ё Самийъ!” – денг, У йўлингизни, кўрсатади.
Ишончингизни йўқотсангиз, “Ё Рашид!” – денг, У ишонч ато қилади.

Ўзингизни йўқотсангиз, “Ё Зулжалоли вал икром!” – денг, У ўзингизга қайтаради.

Гуноҳларингизни юкидан юрагингиз эзилганида “Ё Таввоб! Ё Ғаффор!
Ё Афувв!” – денг, У тавбаларни қабул қилувчидир. У - авф этувчиларнинг энг аълосидир.

Одамлар орасида ёлғиз қолганингизда “Ё Қуддус! Ё Азиз! Ё Ваҳҳоб!
Ё Мужийб!..” – денг, унинг гўзал исмларини такрор-такрор тилга олинг! У сизни ёлғиз ташлаб қўймайди.

Ёрдам керак бўлганида ундан сўранг: У – Ҳакамдир, У – Ҳасийбдир,
У – Хабийрдир, У – Ҳакиймдир, У – Ҳақдир!..
Лекин, зинҳор “Эй фалончи...” – дея, фалончилардан сўраманг
Бандасига бир марта юкинганингиз юкини йиллаб тортасиз...

#Ибрат

"Тўти воқияси!"

Калимайи шаҳодатни бутун вужудимизга сингдиришимиз керак!

​​ЯРАТГАННИНГ ИШИГА АРАЛАШМАНГ!

Бир куни бир одам дала ҳовлисида ўтирганда оёқлари билан ҳайвон гўнгидан тўпча қилаётган қўнгизга кўзи тушди. Унинг оёқларидаги гўнгни кўриб хаёлидан бирров шундай фикр ўтади:'Ҳамма нарсани мукаммал ва гўзал яратган Аллоҳ шу қўнгизни гўнг титиш учун яратганми ? "
Вақтлар ўтиб ўша одам оғир касалликка учрайди.Медицина унга шифо тополмайди. Ниҳоят бир куни катта бир табиб унга гўнг титадиган қўнгизнинг оёқларига илашган нарсалардан қирқ кун ейишини буюради. У ростдан ҳам шифо топиб кетади.

Қаҳрамонимиз бир кун кемага ўтириб сафарга чиқибди.Ногаҳон денгизда қаттиқ тўфон кўтарилибди. Ҳамма саросимага тушган фақат у бир четда хотиржам ўтирармиш. Унга ҳозир ҳалок бўлиши мумкинлигини айтишса шундай жавоб берибди: "Яратганнинг ишига бир марта аралашиб кўрганман. Мен Аллоҳнинг ишларига бошқа аралашмайман. У барчасини яхши билади."

#Мулоҳаза

Ривоятга кўра, Исо (алайҳиссалом)
дарахт остида дуо қилиб ўтирган
кишини кўрдилар. У юролмас, икки
кўзи кўр, вужудида эса оқ доғлар
кўзга ташланарди. Шунга қарамай,
бахтдан боши осмонга етгудай
қувонч билан дуо қиларди:
– Эй қанча бой-бадавлатларга
бермаган неъматини менга эҳсон
қилган Раббим! Сенга
дарахтларнинг япроқлари сонича
беҳисоб шукрлар бўлсин!
Исо (алайҳиссалом) у кишига
яқинлашиб сўрадилар:
– Оёғингиз юрмас, кўзингиз кўрмас
экан. Баданингиз ҳам хаста бўлгани
ҳолда қанчалаб бой одамларга
берилмаган, аммо сизга ато этилган
неъмат учун шукр айтяпсиз. У
қандай неъмат эканки, шу
ҳолингизда ҳам сизга чексиз
шодлик бахш этаётган?
Ожиз киши овоз келган томонга
ўгирилиб, жавоб берди:
– Аллоҳ таоло менга бир қалб
берди, у билан мени, борлиқни
яратган Зотни танидим. Аллоҳ
таоло менга бир тил берди, у билан
Раббимга шукрлар айтаман.
Ҳолбуки, молу дунёси бисёр
қанчалаб давлатмандлар қалбида
Аллоҳни таниш севинчи, тилида У
Зотга шукр айтмоқ бахти йўқ. Не
саодатки, қанчалар хаста бўлмай,
бундай чиройли муҳаббатни
менинг қалбимга эҳсон этмиш.
Тафаккур қилиш, бу неъматлар
фарқига, қадрига етишни насиб
айламиш. Бунинг учун шукрона
келтирмай бўладими?
Исо (алайҳиссалом) хаста кишининг
қўлидан тутдилар, эгилиб
кўзларидан ўпдилар.
Пайғамбарнинг лаблари теккан кўр
кўзлар бир зумда очилди.
Қаршисидаги одам Исо
(алайҳиссалом) эканликларини
билгач, ҳаяжонланиб сўради:
– Сиз Аллоҳнинг изни ила
ўликларни тирилтиргувчи,
хасталарга шифо бергувчи
пайғамбар эмасмисиз?
– Ҳали ҳам билмадингизми?
– Кўзларим-ку билди, оёқларим
билмаяпти... – табассум қилди
бояги одам.
– Ўрнингиздан туриб кўринг-чи!
Одам оёққа турди, барча
хасталиклари шифо топганини
кўриб-билгач: “Эй Набий, сиз менга
бахш этган даво ҳам Аллоҳ
таолодан-ку”, дея саждага бош
қўйди:
– Раббим! Сени таниган қалб, шукр
айтгувчи тил неъмати шукрини
адо этишдан ожиз ҳолимда
кўргувчи икки кўз, юргувчи икки
оёқ эҳсон қилдинг. Энди бу тенгсиз
неъматлар шукрини қандай адо
этаман?!

#Ибрат