آه ای زندگی منم که هنوز
با همه پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگریزم
همه ذرات جسم خاکی من
از تو، ای شعر گرم، در سوزند
آسمانهای صاف را مانند
که لبالب ز بادهء روزند
با هزاران جوانه می خواند
بوتهء نسترن سرود ترا
هر نسیمی که می وزد در باغ
می رساند به او درود ترا
من ترا در تو جستجو کردم
نه در آن خوابهای رویایی
در دو دست تو سخت کاویدم
پر شدم، پر شدم، ز زیبائی
پر شدم از ترانه های سیاه
پر شدم از ترانه های سپید
از هزاران شراره های نیاز
از هزاران جرقه های امید
حیف از آن روزها که من با خشم
به تو چون دشمنی نظر کردم
پوچ پنداشتم فریب ترا
ز تو ماندم، ترا هدر کردم
غافل از آن که تو بجائی و من
همچو آبی روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاریک مرگ می سپرم
آه، ای زندگی من آینه ام
از تو چشمم پر از نگاه شود
ورنه گر مرگ من بنگرد در من
روی آئینه ام سیاه شود
عاشقم، عاشق ستارهء صبح
عاشق ابرهای سرگردان
عاشق روزهای بارانی
عاشق هر چه نام تست بر آن
می مکم با وجود تشنهء خویش
خون سوزان لحظه های ترا
آنچنان از تو کام می گیرم
تا بخشم آورم خدای ترا

#فروغ_فرخزاد

چشمآی زیباتون …….🤍

جدید

... تمام زمستان عطر زعفران، مهمانِ اتاق مهمانی مان می بود! از اول فصل زعفران، راستش کمی قبل ترش، مادرجان یک شال سفید بزرگ توی اتاق بزرگ که خانه یِ مهمانها یا مهمان خانه بهش می گفتیم ، پهن می کرد.
حس می کردم چشمان بابا برق میزند وقتی آن پارچه را می بیند! مثل وقتهایی که از مدرسه می آمدیم و نمره ی خوب گرفته بودیم. اصلا نمره هم نگرفته بودیم، چشمانش برق میزد.
از روز اولی که بابا به زمینها سرکشی میکرد و دو مشت گل زعفران می آورد، مادر توی اتاق نشیمن که به خانه ی مهمانخانه، یک در چوبی دولَت داشت و زمستانها توی آن کرسی میگذاشتیم و لذا خانه یِ کرسی نام داشت، یک پارچه بزرگ پهن میکرد برای گل پرکردن؛ بعد رشته ها را توی بشقاب ملامین، میگذاشتیم و آخر هر شب مادر آنها را با عزت و احترام، می برد توی مهمانخانه و از گوشه ی شال سفید، دسته های رشته را پهن می کرد.

عطر مدهوش کننده ای میزد تا آشپزخانه که آنهم در کوچک چوبی داشت به اتاق کرسی و ما به آن "خانه  پیشو" می گفتیم. زمستانها آشپزخانه بود وگرنه بقیه سال آنسوی حیاط، خانه ی نانها کنار مطبخ ، محل آشپزی می بود...
زعفرانها ، چه دسته ها و چه بی ریشه ها که "سرگل" نام دارند، روی شال سفید را پر می کردند‌ قرمز خوشرنگ و بویی که می دیدم بابا هم گاهی با شکوه تمام ،بهشان سر میزد و چشمانش برق می زدند ...
آنوقت که فصل برداشت تمام می شد بابا میرفت"پی چینی" و "به جای" ! (که فکر کنم همان وجین کردن باشد) و پی چینی ، یعنی تک و توک گلهایی که میان علف زعفران درآمده اند. مادر هم بعد از اینکه چندین بار ، رشته ها را پشت و رو می کرد تا خوب و یکدست خشک شوند، یکروز نزدیکی بهار ، با یک قابلمه روحی و نخ قرمز می نشست کنار شال سفید ؛
"دخترپیچ" کردن رشته های زعفران، از دیدنی ترین قشنگیهای مادرم بود .
آنقدر اینکار را با وسواس و عشق انجام میداد که انگار فرزندانش را دارد قنداق میکند‌ .
با نخ قرمزی که یک سوی آن را به دندان می گرفت، دسته دسته زعفرانها را از قسمت ریشه ی سفیدشان، می پیچید و می پیچید و از آخر گره شان میزد. بعد با کلی عشق ، کنار هم می گذاشت رشته های دو رنگ طلای قرمز را ؛
می پرسیدیم چرا با نخ قرمز؟ می گفت: قرمزی زعفران از نخ را جدا کند . غش نباشد. خالصِ خالص...
اتاق (خانه ی)مهمانهای مان، تا همه ی سال ، تا الانها ، عطر خالصی دارد که نامش زندگی ست نام دیگرش عشق ...

#محبوبه احمدي
#خاطره درماني