Hila Sedighi

9.2K views09:25

مدتی‌ست شبها که می‌رسد خانه، اهورا خوابیده. می‌گویم(اهورا وقت بیشتری باتو می‌خواهد) می‌گوید( من که بچه بودم پدرم گاهی اصلن نمی‌آمد. اهورا آینده می‌خواهد و برای ما که سر و تهمان به هیچ رانتی وصل نیست راهی جز تلاش مضاعف در این دوران سخت نیست.) پدر و مادر ایمان چند روزی آمده‌اند منزل ما. تمام زندگی پدر ایمان خلاصه می‌شود در محیط‌زیست ایران. پیش از انقلاب رئیس اداره کشاورزی بجنورد بوده و بعد از انقلاب خودش را به ساری منتقل کرده. با تمام مصیبتها و زخم‌های سیاسی خانواده در دهه‌ی شصت اما او تمام نگاه و باورش را برای محافظت از کشاورزی ایران معطوف نگاه‌ داشته. می‌گوید نوسانات سیاسی کشور می‌گذرد اما مردم همیشه نان می‌خواهند. سال‌های جنگ، رئیس سازمان حفظ نباتات بوده‌ و البته بدون مزایا خدمت می‌کرده. مازندرانی‌ست اما ایران را وجب به وجب می‌شناسدو به آن عاشق است.حالا که سالیانی‌ست از هر پستی خلاص شده تمام سالهای پرفراز و نشیب سالهای خدمت را با اشتیاق برای دانشجویانش تقسیم می‌کند.
سر شام نشسته‌ایم و ایمان پیام داده دیرتر می‌آید. پدرش به من می‌گوید ایمان که بچه بود من گاهی اصلن خانه نمی‌رفتم. بعد دوباره سراپای وجودش اشتیاق می‌شود برای یکی از آن خاطره‌ها. ( سال ۶۷ بود و من تخت‌خوابی در دفتر کارم گذاشته بودم و سه ماه کامل به خانه نرفتم. لشکر ملخ از مرز شلمچه وارد ایران شده بود و ایذه را پر کرده بود. و اگر زودتر ریشه‌کن نمی‌شد تمام خوزستان و بوشهر و هرمزگان را درگیر می‌کرد. و می‌شد همان شعر سعدی که: نه در کوه سبزی نه در باغ شخ/ ملخ بوستان خورد و مردم ملخ.
یکی از آقایان شکوه کرد‌که میان این جنگ‌و سختی
این چه بلایی بود که برسر سرزمینمان آمد. اما شکوه چاره نبود.باید همه باهم برای مبارزه برپامی‌خاستیم. جمع بزرگی از نقاط مختلف همراه شدند. سه‌ماه شبانه‌روز با تمام قوا بسیج شدیم. برخی از مردم منطقه که آموخته بودند از ملخ‌ها تغذیه کنند از مبارزه‌ی ما راضی نبودند. مجاب کردن آنها با تقدیم بخش بزرگی از ملخ‌ها و ادامه‌ی روند مبارزه خودش ماجرایی بود. شنبه صبح، آقای میرزایانس که محقق بزرگ انواع ملخ‌ها بود آمد سازمان. به شوخی پرسیدم جمعه در کنار خانواده و دوستان خوش گذشت؟ پاسخ داد من تمام هفته در خدمت دانشجوها هستم تا سوالاتشان را به کمال پاسخ دهم فقط جمعه‌ها می‌ماند برای رفتن به کتابخانه تا بتوانم پیش از مرگم نوشتن کتاب فون ملخ‌ها را به پایان برسانم و برای کشور بگذارم.) بغض ادامه‌ی داستانش را قطع می‌کند. می‌پرسم:( کی فوت شدند؟) با دوسر انگشت چشم‌هایش را می‌فشارد و می‌گوید (پنج،شش سال بعد از آن روزها، اما کتابش را تمام کرد.سه ماه بسیار سخت، آنهم با آن امکانات کشور که همه متمرکز در میدان جنگ بود، گذشت و ما توانستیم هم ایذه و شلمچه را نجات بدهیم و هم عبورشان به استان‌های دیگر را مانع شویم ) برایش محمد نوری می‌گذارم، که خیلی دوست دارد و خاطره‌ی مشترک دارد با یارانش( ما برای آنکه ایران خانه‌ی خوبان شود، چه خطرها کرده‌ایم... خون دل‌ها خورده‌ایم)

ایران درد دارد.و نیازمند فرزندانی‌ست که دلشان برای آب وخاک این سرزمین و نان مردم بتپد.مسئولین را خواب برده. من به هیچ گروهی، جریانی، حزبی، اپوزوسیونی حتی اعتقاد ندارم که سیاست خالی از خیانت نیست. مردمانی عاشق باید تا بی‌هیچ چشم‌داشتی آستین همت بالا بزنند. فردای کودکانمان نزدیک است.

11.3K viewsedited 09:45