گاه در وجودمان به قبرستانی محتاجیم
برای چیزهایی که درونمان می‌میرند

بله، حالم سر جا نیست.
سراپا انتظارم و کوچک‌ترین چیزی
رنجیده‌ام می‌کند.

درونم یه دختر بچه‌ی مظلوم نشسته
که همه چیو با چشمای پر از بغض قبول کرده (:

من مرگ رویاهامو به چشم دیدم ؛ دیگه از چی بترسم؟

فقط خودش می‌دونست با اون تصمیمی که گرفت چی بهش گذشت.

این آخرین باره من ازت میخام برگردی به خونه (:

ای همه خواب و خیالم...

نگران نیستم. همه چیز درست می‌شود.
آب ریخته روی زمین جمع نه، اما خشک می‌شود.
قلب شکسته خوب نه، اما ترمیم می‌شود.
و هنوز هم می‌توان،در گلدانی شکسته گل کاشت.

برای تا ابد ماندن باید رفت ؛
گاهی به قلب کسی، گاهی‌هم از قلب کسی.

من شیفته ی خوشی هایِ ساده‌ام!
بیخودی خندیدن، شاید هم خُنکی
اونور بالشت
یا شنیدن اسم خودم از زبون یه بچه.

اینجا هنوز آفتاب می‌دَمَد
جوانه می‌روید
عشق می‌بوسد
و چه زیباست امیدِ ادامه دادن..🌱

آدمیزاد می‌تواند غمگین‌ باشد،
و همچنان صدای خنده‌هایش
گوش آسمان را کر کند.

غمت به سانِ درد استخوان می‌ماند؛
نه جراحتی،نه آماسی!
نه دیگری میبیند، نه دیگری میداند!
ولی من...
آخ که تمام استخوان‌هایم تیر می‌کشد...!
-فرزانه صدهزاری

لحظه‌هایی هم هست، که آدم دلش
می‌خواد کسیو طوری به آغوش بکشه
که حتی استخونای طرفو هم حس کنه :))