پاداش هربار در آغوش کشیدن تو انگار عذر خواهیِ دنیاست از من ،که تمام دردها را تحمل کرده ام.

هیچوقت آسون‌تر نمیشه، این ماییم که عادت میکنیم و در نهایت دووم میاریم.

گاه در وجودمان به قبرستانی محتاجیم
برای چیزهایی که درونمان می‌میرند

بله، حالم سر جا نیست.
سراپا انتظارم و کوچک‌ترین چیزی
رنجیده‌ام می‌کند.

درونم یه دختر بچه‌ی مظلوم نشسته
که همه چیو با چشمای پر از بغض قبول کرده (:

من مرگ رویاهامو به چشم دیدم ؛ دیگه از چی بترسم؟

فقط خودش می‌دونست با اون تصمیمی که گرفت چی بهش گذشت.

این آخرین باره من ازت میخام برگردی به خونه (:

ای همه خواب و خیالم...

نگران نیستم. همه چیز درست می‌شود.
آب ریخته روی زمین جمع نه، اما خشک می‌شود.
قلب شکسته خوب نه، اما ترمیم می‌شود.
و هنوز هم می‌توان،در گلدانی شکسته گل کاشت.

برای تا ابد ماندن باید رفت ؛
گاهی به قلب کسی، گاهی‌هم از قلب کسی.

من شیفته ی خوشی هایِ ساده‌ام!
بیخودی خندیدن، شاید هم خُنکی
اونور بالشت
یا شنیدن اسم خودم از زبون یه بچه.

اینجا هنوز آفتاب می‌دَمَد
جوانه می‌روید
عشق می‌بوسد
و چه زیباست امیدِ ادامه دادن..🌱

آدمیزاد می‌تواند غمگین‌ باشد،
و همچنان صدای خنده‌هایش
گوش آسمان را کر کند.