🔴 ۱۷۰ تن از کارگران شهرداری سقز اخراج شدند

انجمن کارگران و استادکاران بانه، خبر از اخراج ۱۷۰ کارگر شهرداری در سقز به دلیل «تنش و بحران درون سازمانی» داده است. پیشتر نیز برخی منابع محلی از اخراج تعدادی از کارگران واحدهای فضای سبز، تاسیسات، پلیس ساختمان، اجرائیات و... شهرداری سقز خبر داده بودند که اکثر آنان طی ۲ سال گذشته ذیل قراردادهای ۸۷ روزه مشغول به کار بودند. گفته می‌شود از دو سال قبل که این نیروها جذب شدند، به دنبال نیاز شهرداری به کار ادامه دادند، اما حالا به دستور استانداری این کارگران اخراج شده‌اند.

#اخراج_کارگران
#شهرداری_سقز
@sarkhatism

🔴 تداوم تجمعات مردم سیریک در اعتراض به طرح انتقال آب

روز گذشته ۷ اردیبهشت، ساکنان چندین روستای شهرستان سیریک (استان هرمزگان) در اعتراض به احداث آب‌شیرین‌کن که ۲۰۰ میلیون متر مکعبی برای انتقال آب دریا به اصفهان دست به اعتراض زدند. یکی از اهالی به کمپین فعالین بلوچ گفته است «ما مخالف راه اندازی آب شیرین کن انتقال آب دریا از هرمزگان به اصفهان نیستیم اما زمانی که این آب شیرین کن در سیریک است و مردم این شهرستان با تنش آبی روبرو و آب خوردن ندارند، ما این اجازه را تا زمان رفع تنش آبی نخواهیم داد». همچنین در کنار تنش‌های آبی، جانمایی این آب‌شیرین‌کن در نزدیکی روستاها، اشتغال آن‌ها یعنی صید و صیادی را به موجب حجم پساب آب شیرین‌کن تحت تاثیر قرار خواهد داد و همچنین به دلیل افزایش شوری آب موجب تعطیلی حداقل ۱۶ مراکز تکثیر و پرورش میگو در این منطقه خواهد شد.

جانمایی آب‌شیرین‌کن اصفهان در موقعیت کنونی بدون در نظر گرفتن تبعات زیست محیطی آن صورت گرفته و فارغ از پسآب‌‌های مسئله‌ساز آن و نیاز بالای این دستگاه به انرژی و سوخت‌های فسیلی (و به تبع آن بالا رفتن آلودگی محیط زیستی)، چنین برداشت سنگینی از آب تمام تخم‌‌‌های ماهی و میگو را به داخل مخازن می‌کشد و موجب نابودی آن‌ها می‌گردد. «شرکت تامین آب صفه» (آیواسکو) که اجرای طرح نمک‌زدایی و انتقال آب دریای عمان به استان اصفهان را بر عهده گرفته می‌گوید در فاز اول ۲۰۰ میلیون مترمکعب در سال از سواحل سیریک به اصفهان منتقل می‌شود و انتقال ۴۰۰ میلیون متر در سال نیز در مرحله‌ی توسعه قرار دارد. اما عمق فاجعه آنجاست که این هدف پروژه تنها برای مصارف آشامیدنی نیست و از آنجایی که صنایع فلزی، فولاد، پتروشیمی و شیمیایی نیز به آب شیرین نیاز دارند، مقصد بخش عمده‌ای از این آب شیرین، این صنایع آب‌بر خواهند بود. مافیای غارت آب اصفهان پس از هورت کشیدن تمامی منابع آبی اصفهان و استان‌های همجوار و سرچشمه‌های رودخانه‌های منطقه، حالا چشم طمع به آب دریای عمان و خلیج فارس بسته است.

#شهرستان_سیریک
#هرمزگان
#آب‌شیرین‌کن
#سازمان_آب_منطقه‌ای_استان_اصفهان
#بحران_آب
#غارت_آب
#بحران_محیط_زیستی
#نه_به_انتقال_آب
@sarkhatism

🔴 انتقال سه زندانی زندان اصفهان به انفرادی جهت اجرای حکم اعدام

به گزارش منابع حقوق بشری، امروز حداقل سه زندانی محکوم به اعدام به اتهام جرایم مرتبط با مواد مخدر، جهت اجرای حکم به سلول‌های انفرادی زندان اصفهان منتقل شدند. حال‌وش هویت یکی از آنان را یک زندانی بلوچ اهل ایرانشهر به نام «دین‌محمد شهلی‌بر» عنوان کرده است و از هویت دو تن دیگر اطلاعی در دسترس نیست.

هرانا نیز خبر داده است سحرگاه امروز حکم اعدام «ایرج صنمبری» که با اتهاماتی مشابه در زندان اراک محبوس بود، اجرا شد. در وضعیتی که سیزده سه‌شنبه است که زندانیان «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» در زندان‌های مختلف به صورت هفتگی دست به اعتصاب غذا زده‌اند و از تمامی مخالفان اعدام خواسته‌اند «با رویکردی انسانی بدون در نظر گرفتن ملیت، مذهب و نوع اتهام زندانیان محکوم به اعدام با مجازات اعدام مخالفت نمایند»، اما جمهوری اسلامی همزمان با صدور احکام جدید اعدام برای متهمان جرایم سیاسی، بر سرعت ماشین کشتار خود نیز افزوده است و بسیاری از زندانیان محکوم به اعدام به اتهامات مختلف غیرسیاسی را به صف اعدام کشیده است.

#نه_به_اعدام
#علیه_اعدام
#حق_حیات
#جمهوری_اعدام
@sarkhatism

🔴 فرحنار نیکخو به ۱۰ سال حبس محکوم شد

فرحنار نیکخو، کارمند مخابرات ۵۰ ساله و زندانی محبوس در بند زنان زندان اوین، در روزهای اخیر به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی از طریق جاسوسی» توسط شعبه‌ی ۱۵ دادگاه انقلاب به ۱۰ سال حبس محکوم شده است. به گزارش هرانا او در آذر ۱۴۰۱ هنگام خروج از کشور توسط ماموران اطلاعات سپاه در فرودگاه خمینی بازداشت شد و پس از سپری کردن دو هفته در بند ۲۰۹ به بند زنان این زندان منتقل شد. از مصادیق اتهامی وی نیز اطلاعی در دسترس نیست.

#فرحناز_نیکخو
#زندانی_سیاسی
#زندان_اوین
@sarkhatism

🔴 تجمع کارگران کاغذ پارس هفت‌تپه و بازنشستگان تأمین‌ اجتماعی شوش


امروز برابر با یکشنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳، کارگران کاغذ پارس به همراه بازنشستگان شوش مبادرت به برگزاری تجمع اعتراضی کردند.
در ارتباط با اعتراض کاگران کاغذ پارس گفتنی است که علت اعتراض از اینجا شروع شد که پیش‌تر قرارداد بیشتر از ۷۰۰ کارگر این مجموعه، به صورت غیرقانونی با شرکتی پیمانکاری به نام "مولایار" خوزستان بسته شده بود که در جریان پیگیری کارگران روشن شد که اصلا این شرکت وجود خارجی ندارد.
مطالبه‌ی دیگر کارگران این شرکت عبارت از این است که از نظر آنان به خاطر بدی آب و هوای منطقه، شایسته‌ی دریافت «حق بدی آب و هوا هستند.

#اعتراض_کارگری
#مبارزه_طبقاتی
#مطالبه_صنفی
#کاغذ_پارس
#هفت‌تپه
#بازنشستگان_شوش

@sarkhatism

🔴 درخواست آزادی توماج توسط بازنشستگان خوزستان

امروز در گردهمایی بازنشستگان و مستمری‌بگیران تأمین اجتماعی خوزستان در برابر سازمان تأمین اجتماعی، آنان در کنار اعتراض به نادیده گرفته شدن حقوق حقه‌ی خود، نسبت به حکم اعدام توماج صالحی اعتراض کردند.
این صدای اعتراض جوابی است به آنانی که مبارزات بازنشستگان را با برچسب‌های توهین‌آمیزی چون «اعتراض مجاز» مسخره می‌کردند و یا با لحنی طلبکارانه از این می‌گفتند و می‌گویند که «اون موقع که بچه‌های ما تیر می‌خوردن شما کجا بودید؟!»
بازنشستگان مبارز همیشه و همه حال همین جا کنار ما و حتی در صف مقدم، جلوتر از ما بودند.
فراموش نکنیم که همین بازنشسته‌ها بودند که سکوت ناشی از کرونا را شکستند و دور جدید از پس گرفتن خیابان را کلید زدند.
حالا اینجا در داخل کشور تنها آنها هستند که با شجاعت نام توماج را فریاد می‌زنند و از یاد نمی‌برند که مبارزه‌ی صنفی در عین حال سیاسی است در حالی که آن دهان‌های گشاد یاوه‌گو در خانه‌های خودشان هشتگ می‌زنند.

#توماج_صالحی
#جنبش_بازنشستگان
#خوزستان
#مبارزه_طبقاتی
#صنفی_سیاسی_است

@sarkhatism

🔴 از نه به حجاب تا درخواست مستمری
🖊 بازنشتسگان اراک هم صنفی را سیاسی می‌فهمند

امروز یکشنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳ در تجمع اعتراضی بازنشستگان و مستمری‌بگیران تأمین اجتماعی اراک، آنان با دست گذاشتن بر ستم علیه زنان به میانجی «حجاب اجباری»، حکومت را به دست برداشتن از این ستم و توجه به مسائل طبقاتی‌شان دعوت کردند.
این خطی که امروز در مبارزات بازنشستگان تأمین اجتماعی شاهدیم، تلاش بی‌نظیری است برای پیوند زدن ستم طبقاتی به ستم جنسی/جنسیتی در قالب یک سیاست‌ورزی کارگری تمام عیار.
آنان شعار می‌دهند:
روسری رو رها کن! فکری به حال ما کن!


#جنبش_بازنشستگان
#مبارزه_طبقاتی
#ستم_جنسی_جنسیتی
#سیاست_کارگری

@sarkhatism

🔴 نامه‌ی زندانیان ‎قزلحصار علیه اعدام



در آستانه چهاردهمین هفته "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" بودیم که خبر صدور حکم اعدام هنرمند معترض و زندانی سیاسی توماج صالحی منتشر شد،

توماج امروز نام دوم و برملاکننده همه بی‌نام و نشانهایی است که این روزها، هفته‌ها و ماه‌های اخیر در گمنامی و معصومیت حلق‌آویز و اعدام شدند،

نام توماج، محبوبیت او و کشاندن او به پای چوبه‌دار، طنین بلند فریاد تظلم‌خواهی همه مردم ایران به اعدام ناحق جوانان است، که این بار اما با نام هنرمند آزادیخواه به گوش همه جهانیان رسید، که مشت نمونه خروار است و حاکمیت به چه بهانه‌های واهی و در چه بیدادگاههایی که جوانان و مردمان سرزمین ایران را با نقض فاحش حقوق‌بشر به چهارمیخ سبعیت خود می‌کشد،

این واقعیت تلخ و جانکاه این بار با نام توماج عجین شد، همان‌گونه که با نام ژینا، ایرانی به غرش در آمد و جهانیان از عمق فاجعه در این کشور خبردار شدند،

ما اعتصاب‌کنندگان کارزار "سه‌شنبه‌های نه به اعدام" در زندان قزلحصار به همه مردم، نهادها و مدافعان حقوق‌بشر یادآور می‌شویم که، توماج و حکم توماج تنها بخشی از این کوه یخ جنایت و نقض حقوق‌بشر در این حاکمیت استبدادی است که از این اقیانوس خون بیرون زده؛ و فقط شاید با بلند شدن فریاد اعتراضات همگانی علیه احکام اعدام، قابل پیشگیری باشد!

ما وظیفه اخلاقی و انسانی خود می‌دانیم که با تداوم اعتصاب و اعتراض خود تلاش کنیم تا طناب دار را از گردن توماج و همه توماج‌های بی‌نام و نشان زندانی که هم‌چون او در عین بی‌گناهی با نقض حقوق بنیادین‌شان به اعدام محکوم شده‌اند، برداریم،

زندانیان سیاسی هم‌چون شهریار بیات و شهاب نادعلی در زندان اوین که به‌تازگی محکوم به اعدام شده‌اند، یا عباس و حبیب دریس و رضا رسایی و عادل خوشکار و مجاهد کورکور که با تأیید نهایی حکم اعدامشان په همراه صدها هموطن کُرد، بلوچ، عرب، فارس و ترک و،، ، در زندان قزلحصار و دیگر زندانها در صف نوبت اعدام هستند،

ما برآنیم که باید با اصل حکم اعدام به‌عنوان یک حکم "غیرقابل برگشت" مقابله کنیم و در این مسیر هزاران زندانی جرایم عمومی هم‌چون زندانیان مواد مخدر که عموماً قربانی ساختارهای غلط، فقر و شکاف عمیق طبقاتی و فساد حاکم بر کشور هستند را از یاد نبریم،

زندان قزلحصار- ۹اردیبهشت ۱۴۰۳

امضا کنندگان:

زرتشت احمدی‌راغب / سپهر امام‌جمعه / لقمان امین‌پور / احمد رضا حائری / میثم دهبان‌زاده / رضا سلمان‌زاده / حمزه سواری / سعید ماسوری / رضا محمدحسینی / سامان یاسین


#نه_به_اعدام
#توماج_صالحی
#قزلحصار
#زندانی_سیاسی

@sarkhatism

🔴 برای اتحاد طبقاتی، از خانه تا کارخانه

سرمایه‌داری هیولایی هزار دست و پا است که در طول حیاتش بنا بر ضرورت‌ها، اعضای جدید با پیچیدگی‌های خاص خود در جهت حفظ و بقا از پیکره‌اش بیرون زده و رشد می‌کند. مثلا می‌تواند عناوینی برای «کار کردن» جور کند که سعی دارد با آن صورت نابرابر کار کردن را بپوشاند. عناوینی چون پرسنل، کادر، کارکنان، عضو و... تا کلمه‌‌ی «کارگر» به کار نرود. چراکه گویی کارگر از پیش، چنان بی‌ارزش قلمداد شده که اطلاق آن به کسانی که کار می‌کنند جسارتی اجتماعی به حساب می‌آید. انگار که این نامگذاری‌ها قرار است تاریخی را پنهان و از افشای رازی جلوگیری کند: اینکه کلمه‌ی کارگر در مقابل با کلمه‌ی کارفرما یا صاحب‌کار قرار گرفته است. اینگونه از کارگر «کارگرزدایی» می‌شود تا این توهم پدید آید که کسی در مقابل کسی قرار ندارد و هرچه هست چیزی جز همکاری(!) نیست و حاصل کار این همکاران با یکدیگر تقسیم و مصرف خواهد شد. پس کارگر کیست؟ به بیان ساده، کارگر کسی است که مالکیتی بر ابزار تولید ندارد و مجبور به فروش نیروی کار خود در قالب زمان است. هر کسی که برای یک «دیگری» کار می‌کند. فرقی نمی‌کند دیگری، دولت باشد یا شرکت‌های خصوصی، یا خانواده‌ای از طبقه‌ی بورژوا که بخشی از کارهای خانه و روزمره‌شان را به کارگران خانگی محول می‌کنند. کارگر، همان پرستاری در بیمارستان، معلمی در مدرسه، فروشنده‌ای در فروشگاه، مهندسی در اداره‌ی برق، منشی‌ای در شرکت یا مطب، گارسون یا ویتر یا صندوقداری در رستوران یا کافه و در نهایت تمام بی‌ثبات‌کاران و مزدبگیران است.
مالکیت ابزار تولید در اختیار طبقه‌ی سرمایه‌داری است که عملا نقشی در تولید ندارند و کارگر صاحب چیزی جز نیروی کارش نیست. این جنس از مالکیت به صاحبانش توان و امکان استثمار هرچه بیشتر طبقه‌ی کارگر را می‌دهد و با سود حاصل از کار کارگران، شدت و قدرت بیشتری می‌گیرد. سرمایه که خود حاصل کار اجتماعی کارگران است آنچنان انباشت می‌شود که گویی سرمایه، کار را به‌وجود آورده و نه برعکس! درآمد کارگران تنها بخش اندکی از سودی است که سرمایه‌دار، از کارشان به‌دست می‌آورد. مابقی دوباره وارد تولید شده تا از نو چرخه‌ی استثمار شروع به کار کند. این روند تکراری و همیشگی، سرمایه‌دار را سواره و کارگر را پیاده نگه‌ می‌دارد. در پی این شرایط و مناسبات مادی، اخلاقیات و افکاری در جامعه نهادینه می‌شود که ارزش‌های جامعه را تعیین می‌کند. این ارزش‌ها به شکل وارونه‌ای واقعیت پیدا می‌کنند و در نهایت قداست و ستایش سرمایه و سرمایه‌دار خروجی غیرقابل انکار آن است. بدین‌شکل که هرچه به ثروت و پول ختم شود با ‌ارزش جلوه داده شده و هرآنچه به کار و زحمت منتهی شود، از آن روی که سهمی از همان ثروتی که بوجود آورده به آن تعلق نمی‌گیرد، رنگ خاری و شرم به خود می‌گیرد.
با توجه به توضیحات داده‌شده، حال با این پرسش روبرو می‌شویم که چه باید کرد؟ در وضعیتی که تضاد کار و سرمایه وجود دارد ما کارگران راهی نداریم جز اینکه دست به تغییر وضعیت موجود بزنیم. این تغییر در قدم اول نیاز به آگاهی‌ ما دارد. آگاهی از وجود دشمنی مشترک به نام سرمایه‌داری و شناخت دشمن طبقاتی‌مان (طبقه‌‌ی سرمایه‌دار) و سپس تحقق مهمترین اصل رهایی: اتحاد طبقه‌ی‌ کارگر.این اتحاد نه تنها باید اتحاد کارگران تولیدی در کارخانه و کارگاه‌ها باشد که باید پیوند زنجیره‌وار تمام کارگرانی باشد که به کارهای بازتولیدی مشغولند، کارگرانی که هر روز با عناوین مختلف استثمار می‌شوند و زنان خانه‌داری که کار شبانه‌روزی‌شان نامرئی است. ما کارگران متحد می‌شویم چراکه «رهایی، فردی ممکن نیست».
هسته‌ی اخگران-کمیته‌ی غیبی نسوان
اردیبهشت ۱۴۰۳

#منجنیق
#اخگران
#کمیته_غیبی_نسوان
@ManjanighCollective