🔴 آتش‌سوزی در جنگل‌های کهگیلویه و بویراحمد

در ۴۸ ساعت گذشته چندین نقطه در مراتع و جنگل‌های کهگیلویه و بویراحمد طعمه‌ی حریق شدند و آتش‌سوزی در برخی نقاط همچنان ادامه دارد. طبق گزارش ایرنا در سه منطقه‌ی قلعه نادر، نظرآباد و شلال‌دان آتش مهار شده، اما همچنان در مناطق آب نارون، دوبند، دره خروار و دره گرده سردوک همچنان حریق ادامه دارد.

این در حالی است که در هفته‌ی گذشته نیز مراتع دامنه‌های منطقه‌ی حفاظت‌شده کوه خائیز طعمه‌ی حریق شده بود و با کمک گروه‌های مختلف مردمی و امدادگران مهار شد. از ابتدای بهار سال جاری تاکنون حدود ۹۰ هکتار در ۶ فقره آتش‌سوزی در شهرستان‌های گچساران، بهمئی و باشت از بین رفته‌اند. فرمانده یگان حفاظت منابع طبیعی و آبخیزداری استان گفته است که امسال ۲۳ نقطه‌ی بحران و ۴۰ نقطه‌ی نیمه بحرانی مستعد آتش‌سوزی شناسایی شده است. استان کهگیلویه و بویراحمد با ۸۸۰ هزار هکتار جنگل و ۵۵۰ هزار هکتار مرتع بخش قابل توجهی از مساحت جنگل‌های زاگرس را در اختیار دارد. ‌

طبق گزارش پایگاه داده‌های باز ایران، سالانه ۲۱ هزار هکتار از جنگل‌ها و مراتع کشور در آتش می‌سوزند. در فاصله‌ی سال‌های ۱۳۹۰ الی ۱۴۰۰ بیش از ۲۲ هزار و ۱۰۰ فقره آتش سوزی منجر به از بین رفتن ۱۰۳ هزار هکتار جنگل و ۱۲۵ هزار هکتار مرتع شده بود.

#آتش_سوزی
#کهگیلویه_بویراحمد
#تخریب_جنگل‌ها
#جمهوری_بحران
@sarkhatism

🔴 تجمع گندم‌کاران در برابر استانداری خوزستان

امروز ۱۲ خرداد، جمعی از گندم‌کاران استان خوزستان در اعتراض به عدم پرداخت بهای گندم‌هایشان توسط دولت مقابل استانداری دست به تجمع زدند. در حالی که همین چند روز قبل معاون زراعت وزارت جهاد کشاورزی باد به غبغب انداخت و گفت امسال نیاز به واردات گندم نداریم، نزدیک به دو ماه است که کشاورزان خوزستانی گندم را به سیلوها فروختند اما دولت همچنان مطالبات آنان را پرداخت نکرده است. کشاورزانی که در طول سال با قرض و وام توانستند مایحتاج کشت گندم را فراهم کنند، اما حالا به جای بهای گندمشان هرروز وعده دریافت می‌کنند.

#اعتراضات_کشاورزان
#خوزستان
#گندم
#مبارزات_صنفی
#اتحاد_ستمدیدگان
@sarkhatism

🔴 واکسیناسیون برای پیشگیری از چهارمین سرطان شایع زنان در ایران «صرفه ندارد»

معاونت بهداشت وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، درحالی معتقد است سرطان دهانه‌ی رحم (چهارمین سرطان شایع در بین زنان ایرانی) جزو ده تا اولویت اولشان نیست که بنا به اعلام مرکز پژوهش بین‌المللی اطلاعات ویروس HPV در سال ۲۰۲۳، سالانه در ایران حدود ۶۵۰ زن بر اثر این بیماری جان خود را از دست می‌دهند. روند ابتلا به این سرطان به گواه تحقیقات داخلی رو به افزایش است و بسیاری از مبتلایان به ویروس HPV در صورت عدم درمان می‌توانند تبدیل به مبتلایان به سرطان دهانه‌ی رحم شوند. طبق تحقیقات بین‌المللی واکسن HPV نقش بسیار موثری در پیشگیری از این گونه‌ی سرطان دارد و با غربالگری مداوم دهانه‌ی رحم (پاپ اسمیر) می‌توان در مراحل ابتدایی ابتلا به ویروس و پیش از تبدیل آن به سرطان آن را تشخیص داد و از آن جلوگیری کرد، اما از نظر سیاست‌گذاران جمهوری اسلامی این واکسن «برای عموم لازم نیست».

این در حالی است که در برخی از کشورها این واکسن به صورت اجباری در سنین پایین برای زنان استفاده می‌شود. البته این هم به قلب رئوف دولت‌هایشان باز نمی‌گردد و دقیقا بر مبنای «صرفه‌ی اقتصادی» به واکسیناسیون عمومی آن مبادرت می‌ورزند. چرا که زمانی که هزینه‌های درمان این سرطان برای نظام‌های درمانی عمومی، بسیار بیشتر از هزینه‌ی واکسیناسیون و پیشگیری از آن است. اما از آنجا که در ایران روند خصوصی‌سازی نظام بهداشت و درمان با سرعت هرچه تمام‌تر در حال انجام است، دولت نگرانی‌ای از بابت هزینه‌های درمان سرطان ندارد چون باز هم این خود فرد است که باید برای درمانش هزینه کند. دقیقا به همین دلیل است که معاونت وزارت بهداشت می‌گوید «واکسن HPV در کشور هست و کسی دوست دارد ما جلویش را نگرفتیم». چراکه طبق اعلام وزارت کار در سال گذشته تنها حدود ۱۸ درصد از مردم امکان استفاده از خدمات بیمه‌ای را دارند و اکثریت از خدمات درمانی عمومی محروم هستند. از سوی دیگر خدمات دارویی بزرگترین بخش خدمات سلامت کشور محسوب می‌شود، اما با حذف یارانه بسیاری از داروها، هزینه‌ی گزاف دیگری بر دوش خود بیماران است. پس جمهوری اسلامی چرا باید به فکر پیشگیری از بیماری باشد، زمانی که اتفاقا تعداد بیماران بیشتر است که برای بخش خصوصی درمان که به کمک سیاست‌گذاری‌های موجود فربه شده، صرفه‌ی اقتصادی دارد.

#واکسن_HPV
#سرطان_دهانه_رحم
#خصوصی_سازی
#خصوصی_سازی_نظام_درمانی

@sarkhatism

🔴 فلسطین ما، فلسطین جمهوری اسلامی
متن از گروه نویسندگان #سرخط

☑️ به نظر می‌رسد یک منظر بررسی هواداری از اسرائيل یا دستکم بی‌تفاوتی نسبت به سرنوشت فلسطینیان از سوی اکثریت ایرانیان حاضر در فضای مجازی ناشی از «خشم از جمهوری اسلامی» و کلیه‌ی مؤلفه‌های مربوط به آن است: از «حمایت مالی از برخی گروه‌های فلسطینی» تا «حمایت از حوثی‌ها» تا «دوستی با ونزوئلا و کوبا» و تا «نزدیکی به چین و روسیه».

☑️ در این راستا برای این دسته از ایرانیان دیگر «واقعیات تاریخی مواجهه‌ی اسرائیل و فلسطین»، «نسبت جمهوری اسلامی با آرمان فلسطین»، «نسبت مردم فلسطین با گروه‌های فلسطینی»، «فهم شکاف‌های درون اسرائيل» و ... کوچک‌ترین اهمیتی ندارد. هر چه هست عبارت است از اینکه:
یک طرف جمهوری اسلامی است و ما باید ضرورتا در طرف مقابل آن بایستیم و الا فرقی با رژیم آدم‌خور جمهوری اسلامی نخواهیم داشت.

☑️ ممکن است این دسته از «ایرانیان» فقط «سلطنت‌طلبان خارج‌نشین» و انواع نیروهای با ایدئولوژی راست نباشند. دیده‌ایم که گاه در تجمعات و تظاهرات‌های طبقه‌ی کارگر هم شعارهایی از این دست شنیده شده:
«فلسطین رو رها کن، فکری به حال ما کن»
یا
«کارفرما حیا کن، افغانی رو رها کن»


☑️ مواجهه‌ی ما با موضوع چیست؟

متن کامل را اینجا بخوانید:

https://tinyurl.com/4hjzyenc

#فلسطین
#اسرائیل
#جمهوری_اسلامی
#همبستگی_منطقه‌ای
#استعمار


@sarkhatism

⭕️در دفاع از تجمع ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳
✍🏼 رضا امانی‌فر

مدتی از تجمع روز معلم گذشته است، ولی هنوز عده‌ای این تجمع را مایه‌ای برای حمله به شورا، و نه نقد به آن، به کار می‌گیرند. به این دلیل، می‌گویم «نقد نمی‌کنند» که نقد بایستی «فرارونده» باشد. به این معنی که ناقد بایستی از نقد خویش فرا رود و گزینه یا گزینه‌های عملی و موثری را به عنوان جایگزین پیشنهاد دهد.
ابتدا گزارش و خوانشی از آن تجمع ارایه می‌دهم و سپس سوالاتی را پیش روی منتقدین و معترضین می‌نهم.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی بیش از یک سال و نیم بود که هیچ اقدام عملی و موثری در عرصه مطالبه‌گری نداشت. در واقع، سرکوب شدید تشکل‌های صنفی و زندان و اخراج و پرونده‌سازی برای معلمان راه را بر هر نوع مطالبه‌گری بست. شورای هماهنگی غیر قانونی شناخته شد، هیچ نهاد و مسئولی نامه‌ها و تظلم‌خواهی‌های معلمان را تحویل نگرفت (به عنوان نمونه نامه ۱۰ هزار امضایی که به قوه قضاییه فرستاده شد). مسئولین حاضر به گفت‌وگو و مذاکره با نمایندگان معلمان نشدند (به عنوان نمونه نمایندگان کانون صنفی معلمان استان بوشهر بارها به اداره کل آموزش و پرورش مراجعه کردند و مدیر کل و معاونین حاضر به دیدار با آنها نشدند) و هر انتقاد و اعتراضی با مشت آهنین مواجه شد.
در این شرایط و با رخوت و رکود بیش از یک سال و نیمه جنبش معلمان، شورای هماهنگی جهت گرامیداشت هفته معلم فراخوان تجمع در روز ۱۳ اردیبهشت را داد. در اوج فشار و تهدیدی که متوجه معلمان بود، آنها در بیش از ۱۸ شهر کشور به فراخوان شورای هماهنگی پاسخ مثبت دادند و به خیابان آمدند. حتی اگر تعداد افرادی که در هر شهر به خیابان آمدند، از انگشتان دست هم کمتر باشد، باز هم حضور معلمان ۱۸ شهر آمار قابل توجهی است که متاسفانه آن به چشم منتقدان و معترضان آمد و این نیامد. خاطرنشان می‌کنم که تجمعات سال ۱۴۰۰ - که آغازش شهریور آن سال بود - با ۶ شهر شروع شد، در مهر حدود ۲۵ شهر و در ماه‌های بعد به این تعداد افزوده شد و در بهمن‌ماه بیش از ۲۰۰ شهر و هزاران معلم به خیابان آمدند. این آمار - از اندک تا بسیارش - مربوط به زمانی است که فضا امنیتی نبود و تهدیدی متوجه معلمان نمی‌شد.
تجمع ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۳ در حالی برگزار گردید و بیش از ۱۸ شهر از آن استقبال کردند که فضا به شدت امنیتی بود و معلمان نیز بیش از یکسال و نیم به خیابان نیامده بودند. منتقدان و مخالفان نه عامل موثر فضای امنیتی و سرکوب را به تحلیلشان راه می‌دهند و نه روند تجمعات معلمان در سال ۱۴۰۰ را در نظر می‌گیرند. از زوایای دیگری نیز می‌توان به موضوع پرداخت که واقعیت را بیشتر آشکار می‌کند. این که تشکل‌ها نتوانسته‌اند به بدنه پیوند بخورند، بخشی از ماجراست که آن هم عاملش را صرفا نمی‌توان در خود تشکل‌ها جستجو کرد. در اینجا نیز بایستی عوامل سرکوب، ترس، تهدید، پرونده‌سازی و…. را لحاظ کرد.

به هر حال شورای هماهنگی آنچه می‌توانست و مقدور بود را با توجه به همه محدودیت‌ها و انسدادها انجام داد و نتیجه بلافصل آن نیز گزارشی بود که در بالا آمد. این که شورا بعد از یک سال و نیم فضا را شکست و حضورش را در صحنه مدنی ایران اعلام کرد و همچنین پویایی و بالندگی و کوتاه نیامدن شورا در هر شرایطی از مواضع اصولی‌اش، نتایج دیگری است که در مجالی دیگر می‌توان به آن پرداخت.
با این خوانش و گزارش اکنون چند سوال از منتقدین و مخالفین آن تجمع دارم:
خود شما چه تلاشی برای شکل‌گیری آن تجمع کردید؟
آیا شما در آن تجمع شرکت کردید؟
با توجه به انسداد همه‌ی روش‌های مطالبه‌گری چه گزینه‌ای غیر از تجمع در ذهنتان داشتید یا به شورا ارایه دادید؟
اکنون فکر می‌کنید چه روش یا روش‌هایی برای مطالبه‌گری صنفی متشکل و موثر وجود دارد؟
آیا این روش‌ها باعث برون‌رفت جنبش معلمان از سکوت و خمود و رخوت شورا می‌شود؟
اگر این اتفاق می‌افتد چگونه و چه زمانی؟
آیا سکوت شورا و عدم فراخوان تجمع - آن هم در هفته بزرگداشت معلم - ادامه سکوت و رخوت یک سال و نیمه نبود؟
و در آخر عدم فراخوان به تجمع ۱۳ اردیبهشت چه دستاوردی می‌توانست داشته باشد که با آن تجمع از دست داده‌ایم؟
من به برخی از نتایج و دستاوردهای آن تجمع اشاره کرده‌ام، شما نتایج و دستاوردهای عدم تجمع را بفرمایید.


منبع : کانال کانون صنفی معلمان استان بوشهر


🔹🔹🔹
شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

🔹نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra

📍اخبار، نظرات و انتقادات خود در حوزه مسایل صنفی و آموزشی را از طریق آی‌دی زیر برای درج در کانال ارسال کنید 👇
🆔 @kashowranews

🔴 اندیشه‌‌های پاک پویان


☑️ ٣ خرداد ١٣۵٠ امیرپرویز پویان و رحمت پیرونذیری که از اعضاء سازمان چریک‌های فدایی خلق بودند، پس از اینکه تا آخرین گلوله با نیروهای پلیس جنگیدند و اسناد مهم را امحا کردند،برای اینکه اسیر نشوند به زندگی خود پایان دادند.


☑️ در اواسط اردیبهشت ماه ۱۳۴۹، امیرپرویز پویان رساله‌ای با هنوان «ضرورت مبارزه‌ی مسلحانه و رد تئوری بقا» نوشت. به گفته‌ی پویان، «نبود شرایط دموکراتیک» به احساس عمومی «ترس و سرکوب» افزوده و توده‌ها را از روشنفکران انقلابی جدا نگه داشته است.


☑️ تحت چنین شرایطی او اظهار می‌دارد که توده‌ها و به ویژه طبقه‌ی کارگر، «قدرت دشمن خود را مطلق می‌دانند» در همان حالی که کاملا نسبت به «ناتوانی خود ار زهایی از دست دشمن مسلط» کاملا متقاعد شده‌اند. اعتقاد به صحت این قضیه‌ی فلج‌کننده «دو قضیه‌ی مطلق» مانع از تلاش توده‌ها برای رسیدن به یک جامعه‌ی آزاد و رها شده بود.


☑️ تا زمانی که این دو مطلق فلج‌کننده در ذهن مردم دست‌نخورده باقی بماند، روشنفکران انقلابی نمی‌توانند موفق به برقراری رابطه‌ی معنادار با مردم شوند.
تحت چنین شرایطی بعضی از روشنفکران بر آن‌اند که باید «سیاست صبر و انتظار» در پیش گرفت و منتظر «لحظه‌ی مناسب» و «شرایط مناسب» شد. چنین سیاستی دست آخر به این می‌انجامد که به «حفظ خود» همت گماریم و عملا هیچ کار مبارزاتی و انقلابی‌ای در راستای ضربه زدن به رژيم نمی‌کنیم.


☑️ پویان نتیجه می‌گیرد که باید حُکم «بیایید حمله نکنیم تا زنده بمانیم برای لحظه‌ی مناسب» را با این حُکم جایگزین کنیم که «برای زنده ماندن مجبوریم حمله کنیم». به این ترتیب چاره‌ی کار در «دفاع مشروع» در برابر تجاوزهای متعدد حکومت نیست، بلکه باید به حکومت «تعرض» کرد.

#امیرپرویز_پویان
#دو_مطلق
#لحظه‌ی_مناسب
#تعرض_به_رژیم
#ضرورت_مبارزه_مسلحانه
#رد_تئوری_بقا

@sarkhatism

🔴 اعتصاب غذای لیان درویش در زندان اوین

«لیان درویش»، از بازداشت‌شدگان قیام دی‌ماه ۹۶ که در حال گذراندن حکم هشت سال حبس در زندان اوین است، در اعتراض به اذیت‌و‌آزار و ممانعت مسئولان زندان از دسترسی او به خدمات پزشکی از روز ۸ خرداد دست به اعتصاب غذای تر زده است‌.

این زندانی سیاسی در دی‌ماه سال ۹۶ با هجوم نیروهای امنیتی به منزل شخصی خود بازداشت و پس از مدتی آزاد شده بود. اما بلافاصله بعد از آزادی، با انتشار ویدیو در مورد نحوه‌ی بازداشت و شکنجه و آزار‌و‌اذیت ماموران امنیتی اطلاعات سپاه در طول دوران بازجویی افشاگری کرده بود. در نتیجه‌ی این اقدام شجاعانه دوباره در اسفند همان سال بازداشت شده و تا آبان سال ۹۷ در بند ۲۰۹ زندان اوین، در سلول انفرادی محبوس بوده است. در نهایت به دلیل بیماری و وخامت اوضاع جسمانی به بیمارستان منتقل شده، اما پس از پایان مرخصی استعلاجی، به زندان بازنگشته و موفق شده بود در طول چند سال گذشته مخفیانه زندگی کند. سرانجام در روز ۲ اسفند سال گذشته در محل سکونت خود، همراه با خشونت فیزیکی، دستگیر و تحویل زندان اوین شد.

این زندانی سیاسی، حالا در اعتراض به وضعیت نامساعد حبس و خودداری مسئولان زندان از فراهم کردن امکانات پزشکی و درمانی، دست به اعتصاب غذای تر زده است.

«لیان درویش» یکی از بی‌شمار زندانیان نه‌چندان شناخته‌شده‌ای است که  عمر خود را در بازداشت همراه با فشار و شکنجه سپری می‌کنند.
نام‌و‌نشان صدها زندانی دیگر که در زندان‌های مخوف و دور‌ از مرکز جمهوری سرکوب محبوسند را نمی‌دانیم.
صدای زندانیان سیاسی باشیم.

#لیان_درویش
#اوین
#زندانی_سیاسی
#قیام_فرودستان
#دی‌ماه_۹۶
#جمهوری_سرکوب

@sarkhatism