سرخط – Telegram

🔴 نگاهی به آثار گوستاو کوربه، نقاش انقلابی فرانسوی

🖊 «فرهنگ کالا نیست و با آموزش رابطه‌ای تنگاتنگ دارد و باید آزاد و در انجمن‌های مردمی به صورت سوسیالیزه اداره شود.»
(سطری از برنامه‌ی کمیته‌ی هنرمندان کومون پاریس)

☑️ گوستاو کوربه نقاش انقلابی قرن ۱۹ فرانسه‌ و پیشگام سبک رئالیسم (واقع گرایی) است. کوربه باور داشت که باید محیط اطرافش و آدم‌ها را درست همانطور که می‌بیند به تصویر بکشد و از این نظر با پیشینیان رمانتیکش که موضوع بیشترشان اساطیر مذهبی و تاریخی بود، تفاوت داشت و به قواعد دست و پا گیر آکادمیک دورانش به کلی پشت کرد.

☑️ او که سوسیالیستی فعال بود، هنر را آیینه‌ی تمام نمای دوران معاصرش می‌دانست و تصویر کردن زندگی دهقانان، کارگران و مردم کوچه و بازار از دغدغه‌های اصلی‌اش بود. نقاشی‌های او در دهه‌های ۱۸۴۰ و ۱۸۵۰، کارگران را در واقعی‌ترین شکل خود و بدون هیچ اغراق یا بزرگ‌نمایی نشان می‌دهند.

☑️ خطوط زمخت نقاشی‌های کوربه گویای این‌اند که برخلاف خیلی از نقاشان واقع گرا، او قلمی پرخاشگر داشته که خشونت زندگی آدم‌های فقیر را بازنمایی می‌کند. به همین دلیل هم کارهایش در فضای اجتماعی و هنری آن زمان بحث برانگیز و حساسیت‌زا بودند.

☑️ تابلوی سنگ شکنان که دو کارگر را پشت به ما و در حال کاری مشقت‌بار تصویر می‌کند، هیاهوی زیادی بین هنرمندان هم‌دوره‌ی او به پا کرد. کوربه درباره این نقاشی می‌گوید: «مواجهه با بیانی به این کاملی از فقر و موضوعات مشابه آن به ندرت اتفاق می‌افتد. برای همین هم ایده‌ی این نقاشی در همان مکان و درجا در ذهنم شکل گرفت.» او با خلق چنین آثاری حساسیت‌‌ اجتماعی هم‌عصرانش را تحریک کرد و با نقاشی‌های ساختارشکنانه‌اش، مقدمات تغییر و تحول هنر پس از خود را فراهم آورد.

☑️ گوستاو کوربه در جریان کمون پاریس در سال ۱۸۷۱، به ریاست "کمیسیون هنرمندان پاریس" انتخاب شد و در فدراسیونی همراه اوژن پوتیه، خالق سرود انترناسیونال و هیپولیت مولن پیکرتراش، چهارصد هنرمند را گرد هم آورد. برنامه‌ی این فدراسیون در روزنامه رسمی کشور منتشر شد: «هنرمندان هر نوع اولویت بندی، ارائه‌ی کالایی هنر و دلالان سودجویی را که قصد دارند نام ناشر را به جای آفریننده‌ی واقعی اثر هنری برجسته کنند، مطلقا رد می‌کنند.»

☑️ فدراسیونی که توسط این هنرمندان تأسیس شد اصرار داشت که هنر فقط متعلق به ثروتمندان نیست و همه می‌توانند از آن بهره ببرند. کریستین راس، نویسنده‌ی کتاب «تجمل اجتماعی: تخیل سیاسی کمون پاریس»، اهمیت این امر را این‌گونه شرح می‌دهد:«این ممکن است یک تقاضای کوچک و حتی "تزیینی" به نظر برسد. اما در واقع نه تنها مستلزم بازسازی کامل رابطه ما با هنر، بلکه با کار، روابط اجتماعی، طبیعت و همچنین محیط زیست است… این به معنای هنر و زیبایی است که به طور کامل در زندگی روزمره ادغام شده است و در سالن‌های خصوصی پنهان نشده یا در آثار تاریخی زشت ناسیونالیستی متمرکز نشده است.» بیانیه‌ی هنرمندان کومون پاریس نقطه‌ی عطفی در تاریخ هنر به حساب می‌آید، اما دریغا که با شکست نظامی کمون در هفته‌ی خونین ماه مه، گوستاو کوربه و همکارانش هم شکست سنگینی خوردند و از هم جدا افتادند. کوربه در طول مبارزه در کمون، شش ماه به زندان افتاد و بعد فرانسه را برای همیشه ترک کرد.

☑️ گوستاو کوربه به ما می‌گوید که چگونه می‌توان هنرمندی رادیکال و حساس به روح زمانه و متعهد به بازتابش در اثر هنری بود. او به ما رهایی از قید و بندهای فضای رسمی که خواست‌هایش را به هنرمندان دیکته می‌کند را می‌آموزد. مهم‌ترین میراث کوربه برای هنرمندان بعد از خودش، آزادگی چه در قاب نقاشی‌ و چه در زندگی اجتماعی است. در یکی از نامه‌هایش می‌نویسد: «من همیشه آزادانه زیستم، پس بگذارید زندگیم آزادانه به پایان برسد. بعد از مرگم از قولم بگویید: او به هیچ مکتبی، هیچ کلیسایی، هیچ نهادی، هیچ دانشگاهی و مهم‌تر از همه هیچ رژیمی تعلق نداشت جز رژیم رهایی.»

#گوستاو_کوربه
#کمون_پاریس
#هنر_متعهد
#کمیته_هنرمندان_کمون
#هنر_انقلابی
#نقاشی

@sarkhatism

1.1K views13:48