🔴 #سرخط_تاریخ
ناصر مکارم شیرازی ملقب به "سلطان شکر" و از مرتجع‌ترین فقهای ایران، در روز اول فروردین سال ۱۳۳۵ بابت نگارش کتابی علیه کمونیست‌ها، جایزه‌ی سلطنتی بهترین کتاب سال را از شخص محمدرضا پهلوی دریافت کرد.
#علیه_فراموشی #علیه_تحریف_تاریخ
@sarkhatism
ناصر مکارم شیرازی ملقب به "سلطان شکر" و از مرتجع‌ترین فقهای ایران، در روز اول فروردین سال ۱۳۳۵ بابت نگارش کتابی علیه کمونیست‌ها، جایزه‌ی سلطنتی بهترین کتاب سال را از شخص محمدرضا پهلوی دریافت کرد.
#علیه_فراموشی #علیه_تحریف_تاریخ
@sarkhatism
🔴 #سرخط_تاریخ
در چنین روزی برابر با هشتم فوريه ۱۹۶۲، هشت عضو اتحادیه‌ی کارگران پاریس توسط پلیس به‌قتل رسیدند. ماریوس پپن رئیس پلیس وقت پاریس، با نازی‌ها در ارتباط بود.
موریس پپن همچنین سابقه‌ی سرکوب و کشتار الجزایری‌‌های معترض به حمله‌ی فرانسه به الجزایر را در اکتبر ۱۹۶۱ در کارنامه دارد.
دولت فرانسه پس از ۳۷ سال انکار، در ۱۹۹۸ به ۴۰ تلفات اذعان کرد گرچه تخمین زده می‌شود بیش از ۲۰۰ نفر در آن کشته شده باشند.
@sarkhatism
در چنین روزی برابر با هشتم فوريه ۱۹۶۲، هشت عضو اتحادیه‌ی کارگران پاریس توسط پلیس به‌قتل رسیدند. ماریوس پپن رئیس پلیس وقت پاریس، با نازی‌ها در ارتباط بود.
موریس پپن همچنین سابقه‌ی سرکوب و کشتار الجزایری‌‌های معترض به حمله‌ی فرانسه به الجزایر را در اکتبر ۱۹۶۱ در کارنامه دارد.
دولت فرانسه پس از ۳۷ سال انکار، در ۱۹۹۸ به ۴۰ تلفات اذعان کرد گرچه تخمین زده می‌شود بیش از ۲۰۰ نفر در آن کشته شده باشند.
@sarkhatism
سرخط
Photo
🔴 #سرخط_تاریخ
بتسابه اسپینال فعال حقوق کارگران کلمبیایی و رهبر اعتصاب کارگران سال ۱۹۲۰ علیه مدیران کارخانه‌ی پارچه‌سازی بود. گرچه این اولین اعتصاب در تاریخ کلمبیا مبارزات کارگران کلمبیایی نبود اما اولین اعتصاب به رهبری زنان بود که در زمینه‌ی حقوق زنان تاثیر مهمی گذاشت.
قبل از این اعتصاب، کارگران زن از هشت سالگی در کارخانه به کارخانه وارد شده و روزانه مجبور به ۱۲ ساعت کار بودند. آن‌ها حتی از دریافت کفش کار محروم بوده و با پای برهنه کار می‌کردند. با رهبری اسپینال بیش از ۴۰۰ بافنده از دست کار کشیدند و از روز ۱۲ فوریه تا ۴ مارس #اعتصاب کردند. آن‌ها زمانی دست از اعتصاب کشیدند که موفق شدند ساعات کار را از ۱۲ به ۹ ساعت کاهش دهند، دستمزد خود را ۴۰درصد افزایش داده و کارگران و متصدیان مرد را که به آزار جنسی کارگران زن می‌پرداختند از کارخانه اخراج کنند.
این اعتصاب الهام‌بخش دیگر زنان کارگر در کلمبیا شد و آن‌ها موفق شدند تا در برخی از کارخانه‌ها ضمن افزایش دستمزدها مردانی را که در محیط کار علیه زنان خشونت کلامی به خرج داده یا به آن‌ها آزار جنسی می‌رساندند را از کار اخراج کنند.
اسپینال که به الگوی زنان کارگر تبدیل شده در سن ۳۶سالگی بر اثر برق‌گرفتی جان باخت.
#طبقه_کارگر #مبارزه_طبقاتی
@sarkhatism
بتسابه اسپینال فعال حقوق کارگران کلمبیایی و رهبر اعتصاب کارگران سال ۱۹۲۰ علیه مدیران کارخانه‌ی پارچه‌سازی بود. گرچه این اولین اعتصاب در تاریخ کلمبیا مبارزات کارگران کلمبیایی نبود اما اولین اعتصاب به رهبری زنان بود که در زمینه‌ی حقوق زنان تاثیر مهمی گذاشت.
قبل از این اعتصاب، کارگران زن از هشت سالگی در کارخانه به کارخانه وارد شده و روزانه مجبور به ۱۲ ساعت کار بودند. آن‌ها حتی از دریافت کفش کار محروم بوده و با پای برهنه کار می‌کردند. با رهبری اسپینال بیش از ۴۰۰ بافنده از دست کار کشیدند و از روز ۱۲ فوریه تا ۴ مارس #اعتصاب کردند. آن‌ها زمانی دست از اعتصاب کشیدند که موفق شدند ساعات کار را از ۱۲ به ۹ ساعت کاهش دهند، دستمزد خود را ۴۰درصد افزایش داده و کارگران و متصدیان مرد را که به آزار جنسی کارگران زن می‌پرداختند از کارخانه اخراج کنند.
این اعتصاب الهام‌بخش دیگر زنان کارگر در کلمبیا شد و آن‌ها موفق شدند تا در برخی از کارخانه‌ها ضمن افزایش دستمزدها مردانی را که در محیط کار علیه زنان خشونت کلامی به خرج داده یا به آن‌ها آزار جنسی می‌رساندند را از کار اخراج کنند.
اسپینال که به الگوی زنان کارگر تبدیل شده در سن ۳۶سالگی بر اثر برق‌گرفتی جان باخت.
#طبقه_کارگر #مبارزه_طبقاتی
@sarkhatism
🔴 #سرخط_تاریخ
۲۵ بهمن مصادف است با سالروز قتل الله قلی جهانگیری از انقلابیون قشقائی.
در شامگاه ۲۴ بهمن ۶۲، نیروهای ویژه از تهران به رهبری اسدالله لاجوردی به همراه گروه ضربت سپاه پاسداران اصفهان و فارس، الله قلی و یارانش را در کوه حاجی‌لو (شاهکوه)، حوالی کوه کلاه قاضی در نزدیکی شهر اصفهان محاصره کردند و از زمین و هوا با هواپیما و راکت به رگبار بستند.
مزدوران جمهوری اسلامی پیکر الله‌قلی را به صلیب کشیدند.
لازم به ذکر است که مهین جهانگیری خواهر رزمنده‌ی الله قلی نیز پیش‌تر در دوم آبان ۱۳۶۰ توسط پاسداران ضدانقلاب تيرباران شده بود.
#جمهوری_کشتار #علیه_فراموشی
#نه_می‌بخشیم_نه_فراموش_می‌کنیم
@sarkhatism
۲۵ بهمن مصادف است با سالروز قتل الله قلی جهانگیری از انقلابیون قشقائی.
در شامگاه ۲۴ بهمن ۶۲، نیروهای ویژه از تهران به رهبری اسدالله لاجوردی به همراه گروه ضربت سپاه پاسداران اصفهان و فارس، الله قلی و یارانش را در کوه حاجی‌لو (شاهکوه)، حوالی کوه کلاه قاضی در نزدیکی شهر اصفهان محاصره کردند و از زمین و هوا با هواپیما و راکت به رگبار بستند.
مزدوران جمهوری اسلامی پیکر الله‌قلی را به صلیب کشیدند.
لازم به ذکر است که مهین جهانگیری خواهر رزمنده‌ی الله قلی نیز پیش‌تر در دوم آبان ۱۳۶۰ توسط پاسداران ضدانقلاب تيرباران شده بود.
#جمهوری_کشتار #علیه_فراموشی
#نه_می‌بخشیم_نه_فراموش_می‌کنیم
@sarkhatism
🔴 کمونيستها عار دارند که مقاصد و نظريات خويش را پنهان سازند. آن‌ها آشکارا اعلام مي‌کنند که تنها از طريق واژگون ساختن همه‌ی نظام اجتماعى موجود، از راه جبر، وصول به هدفهای‌شان ميسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونيستى بر خود بلرزند. پرولتاریا در اين ميان چيزى جز زنجير خود را از دست نمی‌دهند. ولى جهانى را بدست خواهند آورد.
امروز صد و هفتاد و سومین سالگرد چاپ مانیفست است. در ۲۱ فوریه ۱۸۴۸ برای نخستین بار مانیفست کمونیست توسط مارکس و انگلس منتشر شد.
#سرخط_تاریخ
@sarkhatism
امروز صد و هفتاد و سومین سالگرد چاپ مانیفست است. در ۲۱ فوریه ۱۸۴۸ برای نخستین بار مانیفست کمونیست توسط مارکس و انگلس منتشر شد.
#سرخط_تاریخ
@sarkhatism
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
🔴 #سرخط_تاریخ
۲۰ سال پیش در چنین روزی یکصدهزار تن در مکزیکوسیتی به استقبال ارتش زاپاتیستی رفتند. این راهپیمایی تاریخی "رژه رنگ زمین" نامیده شد. پس از خیانت طبقه‌ی حاکم به میلیون‌ها تن از مردمانِ بومی، زاپاتیست‌ها مناطق خودمختاری را در سراسر چیاپاس ایجاد کردند.
@sarkhatism
۲۰ سال پیش در چنین روزی یکصدهزار تن در مکزیکوسیتی به استقبال ارتش زاپاتیستی رفتند. این راهپیمایی تاریخی "رژه رنگ زمین" نامیده شد. پس از خیانت طبقه‌ی حاکم به میلیون‌ها تن از مردمانِ بومی، زاپاتیست‌ها مناطق خودمختاری را در سراسر چیاپاس ایجاد کردند.
@sarkhatism
🔴 #سرخط_تاریخ
روز اول ماه مارس ۱۹۸۱ بابی سندز از اعضای ارتش جمهوری‌خواه ايرلند اعتصاب غذای تاریخی خود را آغاز کرد. از جمله مهم‌ترین خواست‌های او می‌توان به:
✔️خروج اشغال گران انگلیسی از قسمت شمالی ایرلند
✔️پوشیدن لباس غیرزندانی
✔️عدم کار اجباری
✔️حق اجتماع آزاد زندانیان و مطالعه و آموزش
✔️حق ملاقات هفتگی، داشتن نامه و بسته
✔️حق دریافت حکم همانند دیگر زندانیان، اشاره کرد.
سندز پس از ۶۶ روز اعتصاب غذا در زندان بلفاست درگذشت.
@sarkhatism
روز اول ماه مارس ۱۹۸۱ بابی سندز از اعضای ارتش جمهوری‌خواه ايرلند اعتصاب غذای تاریخی خود را آغاز کرد. از جمله مهم‌ترین خواست‌های او می‌توان به:
✔️خروج اشغال گران انگلیسی از قسمت شمالی ایرلند
✔️پوشیدن لباس غیرزندانی
✔️عدم کار اجباری
✔️حق اجتماع آزاد زندانیان و مطالعه و آموزش
✔️حق ملاقات هفتگی، داشتن نامه و بسته
✔️حق دریافت حکم همانند دیگر زندانیان، اشاره کرد.
سندز پس از ۶۶ روز اعتصاب غذا در زندان بلفاست درگذشت.
@sarkhatism
سرخط
Photo
🔴 #سرخط_تاریخ
در سوم ماه مارس ۱۹۸۵ یک‌سال #اعتصاب معدنچیان انگلستان با شکست مواجه شد.
اعتصاب کارگران معدن بریتانیا ١٩٨۴- ١٩٨۵ یکی ازعمده ترین اتفاقاتی بود که صنایع زغال سنگ را در این کشور تحت تاثیر قرار داد.این اعتصاب یکی از لحظات تعیین کننده در روابط صنعتی داخل بریتانیا بود که شکست آن در تاثیری تعیین کننده بر تضعیف سندیکا های کارگری بریتانیا گذاشت. همچنین این اعتصاب پیروزی بزرگی برای ماگارت تاچر و حزب محافظه کار بریتانیا بود.
این اعتصاب یک مبارزه سمبلیک بود از این جهت که “اتحادیه ملی معدن کاران” معدن یکی از قوی ترین سندیکاهایی بود که از نظر بسیاری و همچنین حزب محافظه کار مسئول سقوط دولت هیث در اعتصاب سال ١٩٧۴ شناخته می شد. اما اعتصاب ١٩٨۴ با شکست کارگران معدن به پایان رسید و دولت تاچر توانست تا برنامه مالی محافظه کارانه خود را تحکیم کند.
دولت، پلیس سرتاسر بریتانیا (از جمله گارد پلیس کلانشهر لندن) را بسیج کرد تا آن ها را در تلاش جهت جلوگیری از راه بندان (پیکت) کارگران اعتصابی به کار گیرد، راه بندان (پیکت) که به منظور جلوگیری از کارکردن اعتصاب شکنان استفاده می شد. بسیاری از اعتصاب کنندگان در معرض ارعاب و غالبا خشونت پلیس بودند. پلیس تلاش می کرد که سفر کارگران اعتصابی بین یورکشایر و ناتینگهام شایر را متوقف کند، عملی که به بسیاری از اعتراضات انجامید.دولت مدعی بود که این اقدامات برای حفظ قوانین مالکیت زمین و نیز حراست از حقوق مدنی فردی است. اما بسیاری از کارگران این مسئله را به عنوان یک جنگ طبقاتی می دیدند و پلیس را “نهادهای خاصی ار مردان مسلح” قلمداد می کردند، همانگونه که فردریک انگلس به توصیف کرده است.
در مدت اعتصاب ١١٢٩١ نفر بازداشت و ٨٣٩٢ نفر به بهانه هایی نظیر نقض صلح و مسدود ساختن بزرگراه مجرم شناخته شدند. برخی از کارگران اعتصابی سابق مدعی شدند که از سربازان ارتشی با یونیفرم پلیس در خطوط راه بندان استفاده شد تا از انتشار عمومی خبر استفاده ضروری از ارتش جلوگیری شود. دربسیاری از مناطق سابقا معدن چی نشین حتی تا به امروز هم نفرت و بیزاری از پلیس به قوت خود باقی است، به خاطر خشونتی که به خود دیدند.
دولت به خاطر سواستفاده از قدرت خود مورد انتقاد قرار گرفت وقتی حکم کرد که چون پلیس محلی ممکن است نسبت به معدن چیان اعتصابی همدرد و دلسوز باشد، نیروی پلیس از شهرستان های دور به محل اعتصاب آورده شود. نمایندگان پارلمان دانکستر شمالی و کسلفورد- پانتفرکت هر دو در پارلمان درباره گزارشاتی اعلام نگرانی کردند که می گفت پلیس از کارگران معدن محبوس در بازداشتگاه ها درباره تعلقات سیاسی شان پرسیده است. در ١٦ جولای ١٩٨٤ تاچر جلسه فوری کابینه را تشکیل داد و به طور جدی اعلام شرایط اضطراری را در نظر گرفت، برنامه ای که شامل استفاده از ۴۵٠٠ راننده نظامی و ١٦۵٠ کامیون تخلیه برای تضمین فراهم کردن منابع زغال سنگ بود.
در این اعتصاب همچنین برای اولین بار ارائه بیمه بیکاری دولتی محدود شد به نوعی که معدن چیان این سیاست را به شکل سلاحی علیه اعتصاب کنندگان دیدند. بیمه بیکاری هرگز به کارگرانی که در اعتصاب بودند تعلق نگرفت، اما وابستگانشان (مثل همسر و فرزند) این حق را داشتند که بر اساس مشاجرات قبلی ادعای دریافت مزایا کنند. با این حال بند 6 قانون تامین اجتماعی مصوب ١٩٨٠ وابستگان اعتصاب کنندگان را از دریافت مبلغ “نیازهای فوری” منع کرده بود و همچنین بیمه بیکاری وابستگان اعتصاب کنندگان را به طور اجباری کاهش داده بود.از نظر دولت این قانون به خاطر صرفه جویی در بودجه های عمومی وضع نشده بود بلکه اقدامی به منظور” بازگرداندن تعادل چانه زنی عادلانه تر بین کارفرما و اتحادیه های کارگری” بود با افزایش نیاز برگشت به کار بین کارگران.
اعتصاب نهایتا شکست خورد اما همبستگی و رزمندگی کارگران در این اعتصاب طولانی و نفس گیر آن را به برگی زرین از تاریخ طبقه کارگرتبدیل ساخت.
@sarkhatism
در سوم ماه مارس ۱۹۸۵ یک‌سال #اعتصاب معدنچیان انگلستان با شکست مواجه شد.
اعتصاب کارگران معدن بریتانیا ١٩٨۴- ١٩٨۵ یکی ازعمده ترین اتفاقاتی بود که صنایع زغال سنگ را در این کشور تحت تاثیر قرار داد.این اعتصاب یکی از لحظات تعیین کننده در روابط صنعتی داخل بریتانیا بود که شکست آن در تاثیری تعیین کننده بر تضعیف سندیکا های کارگری بریتانیا گذاشت. همچنین این اعتصاب پیروزی بزرگی برای ماگارت تاچر و حزب محافظه کار بریتانیا بود.
این اعتصاب یک مبارزه سمبلیک بود از این جهت که “اتحادیه ملی معدن کاران” معدن یکی از قوی ترین سندیکاهایی بود که از نظر بسیاری و همچنین حزب محافظه کار مسئول سقوط دولت هیث در اعتصاب سال ١٩٧۴ شناخته می شد. اما اعتصاب ١٩٨۴ با شکست کارگران معدن به پایان رسید و دولت تاچر توانست تا برنامه مالی محافظه کارانه خود را تحکیم کند.
دولت، پلیس سرتاسر بریتانیا (از جمله گارد پلیس کلانشهر لندن) را بسیج کرد تا آن ها را در تلاش جهت جلوگیری از راه بندان (پیکت) کارگران اعتصابی به کار گیرد، راه بندان (پیکت) که به منظور جلوگیری از کارکردن اعتصاب شکنان استفاده می شد. بسیاری از اعتصاب کنندگان در معرض ارعاب و غالبا خشونت پلیس بودند. پلیس تلاش می کرد که سفر کارگران اعتصابی بین یورکشایر و ناتینگهام شایر را متوقف کند، عملی که به بسیاری از اعتراضات انجامید.دولت مدعی بود که این اقدامات برای حفظ قوانین مالکیت زمین و نیز حراست از حقوق مدنی فردی است. اما بسیاری از کارگران این مسئله را به عنوان یک جنگ طبقاتی می دیدند و پلیس را “نهادهای خاصی ار مردان مسلح” قلمداد می کردند، همانگونه که فردریک انگلس به توصیف کرده است.
در مدت اعتصاب ١١٢٩١ نفر بازداشت و ٨٣٩٢ نفر به بهانه هایی نظیر نقض صلح و مسدود ساختن بزرگراه مجرم شناخته شدند. برخی از کارگران اعتصابی سابق مدعی شدند که از سربازان ارتشی با یونیفرم پلیس در خطوط راه بندان استفاده شد تا از انتشار عمومی خبر استفاده ضروری از ارتش جلوگیری شود. دربسیاری از مناطق سابقا معدن چی نشین حتی تا به امروز هم نفرت و بیزاری از پلیس به قوت خود باقی است، به خاطر خشونتی که به خود دیدند.
دولت به خاطر سواستفاده از قدرت خود مورد انتقاد قرار گرفت وقتی حکم کرد که چون پلیس محلی ممکن است نسبت به معدن چیان اعتصابی همدرد و دلسوز باشد، نیروی پلیس از شهرستان های دور به محل اعتصاب آورده شود. نمایندگان پارلمان دانکستر شمالی و کسلفورد- پانتفرکت هر دو در پارلمان درباره گزارشاتی اعلام نگرانی کردند که می گفت پلیس از کارگران معدن محبوس در بازداشتگاه ها درباره تعلقات سیاسی شان پرسیده است. در ١٦ جولای ١٩٨٤ تاچر جلسه فوری کابینه را تشکیل داد و به طور جدی اعلام شرایط اضطراری را در نظر گرفت، برنامه ای که شامل استفاده از ۴۵٠٠ راننده نظامی و ١٦۵٠ کامیون تخلیه برای تضمین فراهم کردن منابع زغال سنگ بود.
در این اعتصاب همچنین برای اولین بار ارائه بیمه بیکاری دولتی محدود شد به نوعی که معدن چیان این سیاست را به شکل سلاحی علیه اعتصاب کنندگان دیدند. بیمه بیکاری هرگز به کارگرانی که در اعتصاب بودند تعلق نگرفت، اما وابستگانشان (مثل همسر و فرزند) این حق را داشتند که بر اساس مشاجرات قبلی ادعای دریافت مزایا کنند. با این حال بند 6 قانون تامین اجتماعی مصوب ١٩٨٠ وابستگان اعتصاب کنندگان را از دریافت مبلغ “نیازهای فوری” منع کرده بود و همچنین بیمه بیکاری وابستگان اعتصاب کنندگان را به طور اجباری کاهش داده بود.از نظر دولت این قانون به خاطر صرفه جویی در بودجه های عمومی وضع نشده بود بلکه اقدامی به منظور” بازگرداندن تعادل چانه زنی عادلانه تر بین کارفرما و اتحادیه های کارگری” بود با افزایش نیاز برگشت به کار بین کارگران.
اعتصاب نهایتا شکست خورد اما همبستگی و رزمندگی کارگران در این اعتصاب طولانی و نفس گیر آن را به برگی زرین از تاریخ طبقه کارگرتبدیل ساخت.
@sarkhatism
سرخط
Photo
🔴 #سرخط_تاریخ
کسی حاضر نیست سیاست را پلشتی‌زدایی یا به اصطلاح ضدعفونی کند، آلودگی مدام تکثیر می‌شود، پردۀ سینماها یکسره آلوده شده، آلوده به زهر کلمات نازل، کلمه و گفتار و گفتمان یکسره آلوده‌اند، و ناقض کلام واقعی. کلام ناقض کلام. صاحب‌نامان سیاسی همگی قلم‌فرسایی کرده‌اند، ولی حرفی نزده‌اند. خلاصه اینکه هنوز دوریم از کلام به‌هنگام و اثرگذار، کلام مفسر. دربارۀ سیاستِ حاکم تا به حال کمتر از دیگر مقولات نوشته شده. منظورم از سیاست حاکم، تمام احزابی‌ست که نهادینه شده‌اند، چه در جناح چپ و چه در جناح راست، یا می‌شود گفت کلام تجارت سیاسی، کلام تبلیغی، و بعبارتی کلام شعبده‌بازها. همین‌ها بیشتر از هر نحلۀ دیگری ناقض کلام بوده‌اند. این را هم بگویم که کلام رایج در عرصۀ سینما، کلام سینماتوگرافیک، ایضاً از قماش همین‌هاست؛ کلام برای فروش، برای فروش متاع."
گفت‌وگوی دوراس/گدار ــ سیریل بگن ــ ترجمه قاسم روبین
🔺 به مناسبت سوم مارس سالروز درگذشت مارگریت دوراس از پیشگامان داستان‌نویسی مدرن
دوراس در ۴ آوریل ۱۹۱۴ در خانواده‌ای فرانسوی در هندوچین، مستعمره سابق فرانسه و ویتنام فعلی زاده شد. مادر مارگریت پس از مرگ شوهرش در شرایط بسیار سخت به شغل معلمی خود ادامه داد و در روستاهایی در مجاورت رودخانه مکونگ و با فقر فرزندانش را بزرگ کرد. مادر برای این که از عهده مخارج بچه‌ها برآید در سینماها پیانو می‌زد تا وقتی که تصمیم گرفت تکه زمینی را در کامبوج برای کشاورزی و سرمایه‌گذاری بخرد اما به علت فساد اداری موجود و به واسطه خرید زمینی که دائم در معرض سیل و غیرقابل کشت بود، تمامی سرمایه‌اش را از دست داد. زندگی در مناطق و روستاهای فقیرنشین، ارتباط و دوستی با بومی‌ها و کمبود محبت پدری بعدها تبدیل به منبع الهام و دستمایه نوشته‌های او شد.[۴] در سال ۱۹۳۹ با نویسنده‌ای به نام روبر آنتلم ازدواج کرد در ژوئن ۱۹۴۴، روبِر به دلیل فعالیت‌های سیاسی توسط گشتاپو دستگیر شده و به شهر داخائو در ایالتِ بایرنِ آلمان تبعید می‌شود. مارگریت در سال ۱۹۴۴ به عضویت حزب کمونیست فرانسه درآمد و با اینکه در سال ۱۹۵۰ از آن حزب اخراج شد ولی تا پایان عمر عقاید سوسیالستی‌اش را حفظ کرد.
@sarkhatism
کسی حاضر نیست سیاست را پلشتی‌زدایی یا به اصطلاح ضدعفونی کند، آلودگی مدام تکثیر می‌شود، پردۀ سینماها یکسره آلوده شده، آلوده به زهر کلمات نازل، کلمه و گفتار و گفتمان یکسره آلوده‌اند، و ناقض کلام واقعی. کلام ناقض کلام. صاحب‌نامان سیاسی همگی قلم‌فرسایی کرده‌اند، ولی حرفی نزده‌اند. خلاصه اینکه هنوز دوریم از کلام به‌هنگام و اثرگذار، کلام مفسر. دربارۀ سیاستِ حاکم تا به حال کمتر از دیگر مقولات نوشته شده. منظورم از سیاست حاکم، تمام احزابی‌ست که نهادینه شده‌اند، چه در جناح چپ و چه در جناح راست، یا می‌شود گفت کلام تجارت سیاسی، کلام تبلیغی، و بعبارتی کلام شعبده‌بازها. همین‌ها بیشتر از هر نحلۀ دیگری ناقض کلام بوده‌اند. این را هم بگویم که کلام رایج در عرصۀ سینما، کلام سینماتوگرافیک، ایضاً از قماش همین‌هاست؛ کلام برای فروش، برای فروش متاع."
گفت‌وگوی دوراس/گدار ــ سیریل بگن ــ ترجمه قاسم روبین
🔺 به مناسبت سوم مارس سالروز درگذشت مارگریت دوراس از پیشگامان داستان‌نویسی مدرن
دوراس در ۴ آوریل ۱۹۱۴ در خانواده‌ای فرانسوی در هندوچین، مستعمره سابق فرانسه و ویتنام فعلی زاده شد. مادر مارگریت پس از مرگ شوهرش در شرایط بسیار سخت به شغل معلمی خود ادامه داد و در روستاهایی در مجاورت رودخانه مکونگ و با فقر فرزندانش را بزرگ کرد. مادر برای این که از عهده مخارج بچه‌ها برآید در سینماها پیانو می‌زد تا وقتی که تصمیم گرفت تکه زمینی را در کامبوج برای کشاورزی و سرمایه‌گذاری بخرد اما به علت فساد اداری موجود و به واسطه خرید زمینی که دائم در معرض سیل و غیرقابل کشت بود، تمامی سرمایه‌اش را از دست داد. زندگی در مناطق و روستاهای فقیرنشین، ارتباط و دوستی با بومی‌ها و کمبود محبت پدری بعدها تبدیل به منبع الهام و دستمایه نوشته‌های او شد.[۴] در سال ۱۹۳۹ با نویسنده‌ای به نام روبر آنتلم ازدواج کرد در ژوئن ۱۹۴۴، روبِر به دلیل فعالیت‌های سیاسی توسط گشتاپو دستگیر شده و به شهر داخائو در ایالتِ بایرنِ آلمان تبعید می‌شود. مارگریت در سال ۱۹۴۴ به عضویت حزب کمونیست فرانسه درآمد و با اینکه در سال ۱۹۵۰ از آن حزب اخراج شد ولی تا پایان عمر عقاید سوسیالستی‌اش را حفظ کرد.
@sarkhatism
سرخط
Photo
🔴 #سرخط_تاریخ
به مناسبت ۵ مارس سالروز تولد #رزا_لوکزامبورگ
ايده شادى‌بخش استفاده از جشن و تعطيلى بعنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز اولين بار در استراليا متولد شد. در سال ١٨٥٦ کارگران تصميم گرفتند بعنوان سمبل هشت ساعت کار در روز، در يک روز معين کار را تعطيل کنند، دور هم جمع شوند و به جشن و شادى بپردازند. کارگران روز ٢١ آوريل را بعنوان جشن هشت ساعت کار در روز تعيين کردند. در آغاز کارگران استراليا اين روز را فقط براى سال ١٨٥٦ در نظر داشتند. اما اين اولين جشن آنچنان تاثير عميقى بر روى توده‌هاى کارگر استراليا داشت و آنچنان روحيه آن‌ها را براى حرکات جديدتر بالا برد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، مي‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، مي‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند.هم‌زمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمي‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى مي‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند،اول ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه‌ی اول ماه مه
رزا لوکزامبورگ
#هشت_مارس
@sarkhatism
به مناسبت ۵ مارس سالروز تولد #رزا_لوکزامبورگ
ايده شادى‌بخش استفاده از جشن و تعطيلى بعنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز اولين بار در استراليا متولد شد. در سال ١٨٥٦ کارگران تصميم گرفتند بعنوان سمبل هشت ساعت کار در روز، در يک روز معين کار را تعطيل کنند، دور هم جمع شوند و به جشن و شادى بپردازند. کارگران روز ٢١ آوريل را بعنوان جشن هشت ساعت کار در روز تعيين کردند. در آغاز کارگران استراليا اين روز را فقط براى سال ١٨٥٦ در نظر داشتند. اما اين اولين جشن آنچنان تاثير عميقى بر روى توده‌هاى کارگر استراليا داشت و آنچنان روحيه آن‌ها را براى حرکات جديدتر بالا برد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.
براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، مي‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، مي‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ١٨٨٦ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند.هم‌زمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ٤٠٠ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمي‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى مي‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.
اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند،اول ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.
تاریخچه‌ی اول ماه مه
رزا لوکزامبورگ
#هشت_مارس
@sarkhatism