وای خیلی زیباست که هر اتفاقی هم بیفته، هر چقدر هم وحشتناک، ما باز هم کتاب‌ و موسیقی رو داریم که بهشون پناه ببریم.

من عاشق این کتاب شدم پریا. ممنونم🫀

چه خبر خوبی 🥺 خوشحالم که دوستش داشتی ♥️

حس می‌کنم خیلی تنهام و هیچ دوست واقعی‌ای این‌جا ندارم.

من، همیشه توی بیمارستان و راندا :))

بلاخره، بعد از هشت سال تعارف با خودم، از نمایشگاه غرور و تعصب رو خریدم.

وقتی یه کتابو تموم می‌کنم، استرس می‌گیرم که اگه همه کتابای کتابفروشیا رو جمع کنن چی؟ وای کتاب نداری بخونی! و باید 🏃🏻‍♀️🏃🏻‍♀️ کتابفروشی

همین داستان واسه سریال هم هست 🤦🏽‍♀️

مصائب زیستن در اینجا، این قسمت، ترس از تموم شدن چیزهای تموم نشدنی!

توی معاشرت‌ با خارجی‌ها، مکالمه هام فقط تا اونجا ادامه داره که میپرسن اهل کجایی و من میگم ایران :))))

فکر کنم “اهل کجایی؟ ایران”، مثل “بابات چیکاره ست؟ تروریست” باشه واسه مردم. :))

هر روز زندگیم حداقل یه دلیل جدید واسه نفرت از اینجا پیدا می‌کنم.

آدما حق دارن از یه جایی به بعد نخوان توی داستان هم باشن.

ولی تو برو سراغ اونی که پاشه چایی بیاره یهو. هرچقدر هم میل نداشته باشین!

ولی تو برو سراغ اونی که می‌بیندت. هر چقدر هم نامرئی باشی!

ولی تو برو سراغ اونی که بهت بباله، هر چقدر هم که کمی.

اینقدر از این آدم بدم میاد که هرزگاهی یادم میاد وجود داره، اعصابم خرد میشه.

Today I’m basically pre-annoyed with everybody.

خیلی سخته که آدم بپذیره که فلان آدم، با این که آدم خوبیه، براش درست نیست. که فلان رابطه قرار نیست مجیکلی دیتاکس بشه و یک نفره شدنی نیست.