چرا فکر می‌کنید مرگ بدترین مجازات برای کسانیه که زندگیو بهمون زهر کردن؟

نه، اون‌ها باید زهر زندگی رو بچشن؛ باید بمونن و بزرگ‌ترین آرزوشون مرگ باشه و نشه.مردن زیادی آسونه.

به یک کانتنت نیاز دارم مثل “بابا عروسکم دارین؟”، یا عروسی اون دو تا پسر ایرانی، یا “هی پم، امشب وقتت آزاده واسه شام؟” که قلبم رو گرم بکنه.

چقدر دیگه اصلا جمع رو نمی‌تونم.

تعطیلاتم تموم شد. حالا اگه کشیک بودم تازه ده دقیقه گذشته بود.

اگر درک نمیکنید
اذیت نکنید.

ببخشید که نشد خداحافظی کنیم.

بچه‌ها شما یادتونه من چطوری درس می‌خوندم؟

بخش عفونی
صبح:
ظهر:

من برای دیوانه نشدن به اخبار ایران بی‌توجهی نمی‌کنم، عملا دارم ازش فرار می‌کنم.

I’m no longer

“بیا منو بپوش.”
#conversations

او یک موهبت بود، میان روزهایی که هوا برای نفس کم داشتم.

این حق همه ست که یکیو داشته باشن که همه چیو براش تعریف کنن. همه چیو.

مرداد، مرداد بزرگ و سخت، خدانگهدار. دیگه برنگرد.

توی این ماه سه تا کشیک سی ساعته رفتم، دو بار تصادف کردم، با دو نفر خداحافظی کردم، از کارم اومدم بیرون، دل کندم، اغلب شب‌هاش گریه کردم، با آدم‌های درجه یک مصاحبت کردم، مرگ دیدم، بهبود دیدم، ناامید شدم، نفرین شدم، دعا شدم، دویدم، دویدم و باز هم دویدم.

مرداد شما چه شکلی بود؟

قول میدم از فردا درس بخونم.

قول میدم از فردا too much نباشم.