“هوا خوبه، یواش برو چراغ قرمز بشه.”

تلاشم واسه این که جملات بی نکته باشن و درتی برداشت نشن 🤌🏻

“اینو ترکیشو بگو.”

به نظرم دست كم هر آدمي نياز داره كه يكبار تجربه كنه اين حسو كه به ديگري ترجيح داده شده.

هر چیزی که به قیمت آرامشت تموم بشه زیادی گرونه.

وقتی یهویی استرس زیادی بهم وارد میشه بدنم کلا قاطی می‌کنه و از یه جایی اینجوریه که: هرکاری می‌خوای بکنی بکن من نمت؛ می‌شینه کف بدن که میشه کف پا و من از کلّه تا مچ پا خالی میشم و فقط می‌تونم بیفتم.

هر وقت دیگه نمیشد با مکالمه و آرامش و روش‌های سالم چیزی رو حل کرد، تظاهر کنید والدینتون مستن.

اینو از همون فیلمه، که اسمشو نمیگم چون بیست بار گفتم و کسی بهم محل نداد، یاد گرفتم.

اه باز یادم افتاد این همه واسه زیبایی اون فیلم به همه گفتم ببیننش و هیچکس ندید و اعصابم خرد شد.

پیر شدیم واسه تحمل کردن.
#conversations

این که توی کتابخونه‌ی بیمارستان ورود رشته‌های دیگه ممنوعه خیلی خوبه چون یهو همکلاسی دبیرستانت نمیاد بپرسه چی می‌خونی. همه می‌دونن داریم سکس ناول می‌خونیم و مزاحم هم نمیشیم.

چقدر خوبه که چهار تا انگشت داریم.

(شاید بعدا نظرم عوض بشه ولی فعلا نظرم اینه که) وقتی یکی با همه یه جوره، دیگه اون “جور” خیلی معنای خاصی نداره.
همچنین وقتی یکی با همه به جز یه نفر یه جوره، به زودی با اون یه نفر هم همونجور میشه.

اخه نمیشه که همهٔ آدما برای آدم یک معنی بدن. نمیشه که همهٔ آدما برای آدم به یک اندازه ارزشمند باشند. نمیشه که همه به یک میزان عزیز باشند. میشه؟

از اون طرف هم، خب شما وقتی می‌بینید یکی دست بزن داره، باید این احتمال رو بدید که به زودی شما هم ممکنه کتک بخورید.

واقعا ما خیلی خاص و ویژه نیستیم، ولی اونقدرا هم اوردینری نیستیم دیگه.

تعادل. تعادل. تعادل.

من عاشق اونجای سفرم که همه میرن گردش و من می‌مونم توی هتل و می‌خوابم.

گردش و موزه خیلی خوبه ولی تا حالا توی چند تا شهر ۲۰ ساعت پشت هم خوابیدی؟

نه نیومدم سفر؛ دارم ترامای شکم لگن میخونم ولی غر مرتبط با ترامای شکم لگن ندارم.