تازه بیمارستان گفته از ۲۰ دی دیگه به دانشجوها غذا نمیدیم. :(((

پس بذارید بریم بشینیم توی افتاب فتوسنتز کنیم حداقل

هربار یکی رشته‌مو می‌پرسه، یادم میاد رشته‌م چیه و گریه‌م می‌گیره.

بله. ودکا.

دلم شغل داین رو می‌خواد. داینِ بوجک!

به قول صابر، کنسلم کنید ولی
ملفوی‌ها رو خیلی دوست دارم. بیشتر از پاترها.

یه راهی که پیدا کردم برای اینکه تو بیمارستان خوش بگذره اینه که مسئولیتی رو بر عهده بگیرم، حتی در حد نوشتن نسخه یا وارد کردن اسم تو لیست.
#pezeshkithings

واقعا حس مفید بودنی که یه کار حتا کوچک میده و خستگی آدمو می‌شوره غیرقابل‌انکاره. امروز اینو امتحان کردم و جواب میده!

علاوه بر نسخه وارد سیستم کردن و گچ گرفتن و سونو کردن و رگ گرفتن و سوچور زدن و بیهوشی دادن، بلندبلند زار زدن در خیابون‌ مکانیکی‌های شهر رو هم انلاک کردم.

عبارت لاتین محبوبم رو پیدا کردم:
Alis volat propriis
"She flies with her own wings"

آدم‌هایی که سختی‌ها رو برای آدم راحت‌ می‌کنند ✨✨ خدایا مرسی بابتشون.

وقتی یکی معنی حرفامو ازم می‌پرسه 🥺😭 میشم، چون نه تنها حرفمو خونده، که براش مهم بوده معنیش!

پ.ن: معنی! نه منظور و با کی بودی و چرا بودی و کجا بودی و کی بودی.

نیاز دارم آقای شان مندز هر روز بهم یادآوری کنه که
It’ll be ok.

دستش درد نکنه که بهم بی‌خوابی میده :)

فکر می‌کنم اگر به زودی طولانی و گرم بغل نشم از هم می‌پاشم.

چرا غم ما رو نمی‌هله؟

گاهی هم تو تمام تلاشت رو می‌کنی و نمیشه و تو باید بعدش بازم زنده بمونی و زندگی بکنی.

میشه بغلم کنی؟ جوری که دست‌هام رو حس نکنم.

کتابخونهٔ بیمارستان رو عاشقانه دوست میدارم. یعنی حتا وقتی قصد مطالعه ندارم هم 🏃🏻‍♀️ کتابخونه