🔷️👊نافرمانی مدنی ایرانیان👊🔷️

‍ 🔴 از مخالفت تا شکل گیری اپوزسیون ؛ رهنمودی عملی برای براندازی

۲) قسمت دوم 🔰🔰

تا زمانی که چنین اپوزسیون ساختمندی مبتنی بر اندیشه ای روشن و شیوه مدیریت معین با سیاست های شفاف ایحاد نشود، حاکمیت این امکان را دارد که با ایجاد هسته های عقیم از مخالفان واقعی و غیر واقعی، که در عمل هیچ بازدهی ندارند، را بعنوان مدعیان اپوزسیون ایجاد، و معرفی کند، که دو وظیفه مشخص خواهند داشت:

اول اینکه آحاد جامعه با دیدن این انبوه هسته های مدعی ناکارآمد مخالف، از وجود کانون قدرتمند جدی و توانمند بعنوان "اپوزسبون واقعی" ناامید شده، و به استمرار حکومت مستقر، هرچند خود موافقتی با آن ندارند، تن دهند .

دوم نیروهای خارجی نیز آلترناتیو مشخصی در مقابل حاکمیت موجود ندیده، و طبعا برای تامین منافع خود به تعامل با حاکمیت مستقر ادامه می دهند.

در چنین شرایطی آنها که خود را مخالف حکومت مستقر میدانند، و انتظار دارند مورد حمایت داخل و خارج قرار گیرند، اگر به ملامت مردم و کشورهای خارجی اقدام کنند، که چرا با حکومت مستقر، که مورد مخالفت اکثریت جامعه قرار دارد، همکاری می کنند، و برای اقناع آنها مرتب ضعفها و خطاها و نارسایی های حاکمان مستقر را گوشزد کنند، و دلایل خود برای مخالفت را به انحاء مختلف توضیح و تشریح کنند، باید به این نکته توجه کنند که مقصر شرایط موجود خود آنها هستند که زمینه این همکاری را فراهم کرده اند و امکانی ایجاد ننموده اند که بعنوان اپوزسیون مطرح شوند، و انتظارشان از مردم و کشورهای دیگر، هرچند به عنوان مفاهیم و ارزش ها درست و بجا باشد، بلحاظ ساختار و عملکردی نادرست و نابجا هست، و کوتاهی از طرف خود آنها می باشد.

در یک جامعه که تکثر گروه ها و احزاب و اندیشه های سیاسی متفاوت از طیفهای مختلف وجود دارد، تصور ایجاد اتحاد بین این گروه ها و سازمان ها و اندیشه ها، که تفاوتهای بنیادی و ارزشی دارند، و حتی آرمان و ایده آنها برای استقرار یک حکومت آلترناتیو نیز تفاوتهای بنیادی دارد، دور از واقع هست، و حتی اگر در جایی و شرایطی اتحادی بین این گروه ها شکل بگیرد، اتحادی شکننده و خطرناک خواهد بود، و می تواند بعد از رسیدن به هدفی مشترک، زمینه تنارعات جدی بخاطر سهم خواهی در کسب قدرت و ادعاهای ایجاد شده در دوره کوتاه اتحاد در مقابل دشمن مشترک را فراهم و مانع استقرار یک نظم جدید مشترک و مفید شود.

اما‌ راه حل چیست ؟

راه حل در این شرایط این است که یک اندیشه و گفتمان واقعی مبتنی بر شرایط روز و براساس واقعیت های عینی شکل بگیرد، که بتواند اکثریتی از جامعه را به خود جذب کرده، و راه حل مشکلات جامعه فعلی را عرضه نموده و اقدام به ایجاد ساختار منسجم اپوزسبون بکند.

در واقع به جای تلاش برای ایجاد اتحاد بین احزاب و گروه ها، که بواقع قدرت و توان اجتماعی بسیاری از آنها مشخص نیست، و حتی گاهی برخی از این گروه ها و احزاب بدون داشتن هیچ گونه محبوبیتی در متن جامعه، بواسطه پروپاگاندا و با تورم رسانه ای خود را به یک محور مطرح در میان گروه های مخالف تبدیل کرده اند، برای ایجاد یک "جبهه واحد" بین گروه های مختلف مخالف از یک طیف و جریان، که هم محبوبیت اجتماعی واقعی بالایی دارند، و هم دارای بینش منسجم و مشخص برای اداره کشور هستند، ایجاد کرده و گفتمانی را توسط این ایده ها عرضه کرده، و حول آن "گفتمان غالب" و "جبهه متحد از جریانهای مختلف که حاضر به همکاری هستند"، ساختار منسجم اپوزسیون را شکل داده و زمینه پیش گفته تغییر را فراهم کنند.

لذا در شرایط کنونی هر جریان سیاسی مخالف که بتواند با قرار دادن طیفهای خود در یک جبهه متحد، هسته این جبهه فراگیر و در نتیجه "ساختار اپوزسیون " را شکل داده، و سیستم معین و مشخص را بعنوان "اپوزسبون" فراهم کند، و آن گفتمان لازم که پاسخ متناسب به شرایط موجود باشد را بعنوان "پارادایم غالب" مطرح کند، خواهد تواست نیروی انبوه اجتماعی مخالف حکومت را با خود همراه کرده، و موانع تغییر ساختار سیاسی کشور را از میان بردارد.

در این صورت هم توده های مردم با او همسو خواهند شد، و هم با کسب رهبری جامعه، و ظهور عینی قدرت سیاسی، توانمندی آن آشکار شده، و کشورها و نیروهای خارجی نیز توجهشان به آن جلب شده، و او را بعنوان آلترناتیو جدی دارای قدرت اجتماعی و توان مدیریتی دیده و شروع به تعامل خواهند کرد.

چنین سیستم خلاقانه ای است که قدرت اولیه خود را از متن جامعه گرفته، و قادر خواهد بود حکومتی ملی را برای تامین استقلال و رفاه و امنیت توده ها و توسعه و پیشرفت کشور یکپارچه ایجاد کند.

attach 📎

114 views14:33