هر کس که آموزه‌ی فلسفه‌ی مرا کاملا جذب کرده باشد و بداند که هستیِ ما چیزی است که بهتر بود وجود نمی‌داشت و نفی کردن و مردود شمردنِ آن والاترین حکمت است، از هیچ چیز و هیچ وضعیتی انتظارِ چندانی ندارد، با اشتیاق در پیِ چیزی در این جهان نیست و هر چه را از دست بدهد، شکوه‌ای نمی‌کند، بلکه سرشار از مفهومِ این گفته‌ی افلاطون است که:

"هیچ امری از امورِ بشری شایسته‌ی کوششِ بسیار نیست.

شعری از انوار سهیلی نیز گویای همین مفهوم است:

گر جهانی ز دست ِ تو برود
مخور اندوهِ آن که چیزی نیست
عالمی نیز اگر به دست آری
هم مشو شادمان که چیزی نیست
بد و نیک جهان چو در گذر است
درگذر از جهان که چیزی نیست

اما آنچه دستیابی به این بصیرتِ شفابخش را بسیار دشوار می‌کند، همان فریبِ جهان است که باید خیلی زود به جوانان شناساند. چیزهای شکوهمند معمولا فقط ظاهری فریبنده دارند و مانندِ صحنه‌ی تئاتر آراسته شده‌اند اما فاقدِ جوهرند. صدای شلیکِ توپ، چراغانی، نوای طبل و شیپور، فریادهای شادی و جز این‌ها، همه مانندِ تابلوی تبلیغات، گویی نشانه و هیروگلیفِ شادی‌اند. اما خودِ شادی را در آن‌ها نمی‌توان یافت. شادی تنها میهمانی است که دعوت به این جشن را رد کرده است.

#در_باب_حكمت_زندگي
#شوپنهاور
#فلسفه
@Roshanfkrane

‏ بعضی از مردم اصرار دارند
خود را به دیگران بشناسانند
و ثروت خود را به رخ آنها بکشند

اما این نوع آدمها از درون خود زجرمیکشند؛ چرا ڪه شادی آنها
وابسته به تفکر دیگران است.!
#شوپنهاور
@Roshanfkrane