هرشب ستاره ای به زمین می‌کشند و باز
این آسمان غمزده غرق ستاره هاست.
-سیاوش کسرایی

یه جایی از تدتاک لیلی گلستان میگه: من سال‌ها عاشق همسرم بودم، حتی وقتی جدا شدیم هنوز‌ عاشقش بودم، اون هنرمند بی نظیری بود، اما بعد از شش سال متوجه شدم که من مادر سه تا بچه م و ا‌ون هنوز فقط یه هنرمنده.
حالا توو همین نقطه از‌ رابطه قرار دارم، توو نقطه‌ای که عزیزم تو نویسنده‌ی فوق العاده‌ای هستی، من عاشق شکل نگاهت به فیلم سازیم و حتی فریم عینک گرد جدیدتو دوست دارم یا اون شکل عجیبی که منو می‌بوسی ولی من یه زنم که یه رابطه می‌خواد و تو هنوز فقط یه هنرمندی.

گوش بده. چه آروم و زیبا تموم می‌شه، درست مثل داستان ما... تهش روشنه.

زمان سپری خواهد شد. روزی همه خواهند فهمید که این همه رنج برای چیست. آن روز دیگر برای هیچ‌کس رازی باقی نمی‌ماند، ولی فعلا باید زندگی کرد... انسان به زودی خواهد دانست که چرا زندگی می‌کند و چرا رنج می‌کشد... ای کاش بداند! ای کاش بداند!

— آنتون چخوف، سه خواهر

"به آنها که صدایم را می‌شنوند می‌گویم ناامید نباشید."

سخنرانی انتهای فیلم دیکتاتور بزرگ از چارلی چاپلین.
روزی ده بار گوشش بدین، با خودتون تکرارش کنین، اصلا حفظش کنین...

“من داشتم زندگیمو می‌کردم.”

همه‌ی حرفه‌ها نیازی نیست که در مواقع بحران، سوگ، خشم و بلایای طبیعی، Functionality خودشون رو حفظ بکنند.

اما. در دل پزشکی و تعدادی دیگر از حرفه‌ها، این حفظ Functionality ِ حداقلی، حتی در شرایط اکستریم، وجود داره. تعریف فانکشنالیتی رو با هم نگاه کنیم:

The quality of being suited to serve a purpose well.

و این‌جا هدف چیه؟ گرفتن تصمیم صحیح تشخیصی و درمانی. و البته در کنار این دو، نقش ساپورتیو داشتن برای افراد آسیب دیده.

معلومه که سخته. نمونه‌اش همین روزها. به نظرم، در حالت ایده‌آلش، پزشک نقش یک پشتیبان رو هم برای بیمار داره. البته که وابسته به سن و دیگر خصوصیات اون فرد، این نقش کم‌رنگ و پررنگ میشه.

من یاد وقتی می‌افتم که یک فردی فوت کرده. عزیزانش بالاخره همه سوگوار هستند، اما تعدادی مجبورن بقیه رو جمع بکنند. نقش پزشک [در حالت ایده‌آل] در مواقع بحران، چیزی شبیه به این هست. تازه بحران که تموم میشه، باید بره خودش رو جمع بکنه.

[همنوایی شبانه‌ی ارکستر چوب‌ها]
#read

[همنوایی شبانه‌ی ارکستر چوب‌ها]
#read