«روح و جسمش را چنان دوست داشتم که گویی وجودش ضرورت هستی من بود.»

‏- شاهرخ مسکوب


🍂

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
دردی دارم
به اندازه ی وطن
التیامی برای این آوارگی ها نیست
نصیب ما زخم هاییست که هیچگاه خوب نمیشوند و از یاد نمی‌روند...
تقصیر کیست؟
خودمان ساخته ایم این خاک آواره را...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
آن بی گناهی ام که در آغوشِ آتشم
سودابه ی غزل تویی و من سیاوَشم
بین بهشت و لمس تو، ترجیح من تویی
از دین خویش و بر تن تو، دست می کشم

#حسین_زحمتکش

دلم می خواهد ...
خودم را از تنم در بیاورم!
بشورم
بچلانم
و روی طناب حیاطمان پهن کنم
فردا بیایم و ببینم که مرا
باد با خود برده است!

#شیرکو_بیکس

تو از آیینِ انسانی؛
چه می دانی؟!
چه می دانی...
اگر جان را خدا داده ست...........

نه سیم نه دل نه یار داریم
پس ما به جهان چه کار داریم...؟!

#سنایی
پ.ن: تهران، خیابان فرشته
پ.ن۲: روی دیوار چیزی ننویسیم.

من دلم میخواهد
دستمالی خیس
روی پیشانی تبدار بیابان بکشم...

#قیصر_امین_‌پور

موقعی که جنگی درمی‌گیرد، مردم می‌گویند:«زیاد طول نخواهد کشید، اقدامی احمقانه است.» خوب، بدون شک جنگ کار احمقانه‌ایست، ولی مانع از آن نمی‌شود که مدت‌ها به طول بیانجامد. اگر آدم دائماً در بند نظر و عقیده‌ی شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است. همشهری‌های ما هم از این دیدگاه، مانند همه‌ی آدم‌های دیگر بودند، در فکر خودشان بودند، یا به عبارتی دیگر به فکر انسان‌ها: بلاها را باور نداشتند.

کتاب طاعون
آلبر کامو

داغ غربت شعله آواز را روشنگرست
ناله مرغ چمن گردد دو بالا در قفس

#صائب_تبریزی

مرغ سحر ناله سر کن، داغ مرا تازه تر کن
ز آه شرر بار این قفس را، بر شکن و زیر و زبر کن…
بلبل پر بسته ز کنجِ قفس درا…
نغمه ی آزادی نوعِ بشر سرا

وز نفسی عرصه ی این خاکِ توده را؛ پر شرر کن
ظلم ظالم جور صیاد؛ آشیانم داده بر باد
ای خدا! ای فلک! ای طبیعت… شامِ تاریک ما را سحر کن


ملک الشعرای بهار

پ.ن: روی دیوار چیزی ننویسیم.

احساس می‌کنم
مثل برگِ مُرده‌ی چای، در آب
از درون خالی می‌شوم
و جهان را تاریک می‌کنم
‌
#معین_دهاز

detachment (2011)

از زحمت کشان
خارپشتان را دوست دارم
از پستانداران
خفاشان را
از خزندگان
ماران را دوست دارم
از گزندگان
آدمیان را

شمس لنگرودی

ابراهيم ادهم را گفتند:
گوشت گران شده چه كنيم؟
گفت ما ارزان كنيم.
گفتند چگونه؟
گفت نخريم و نخوريمش!

کتاب تذکره الاولیاء

پ.ن: روی دیوار چیزی ننویسیم.

آقای ابتهاج میگفتن که روزی خونه ی استاد لطفی دعوت بودم و وقتی وارد شدم دیدم این نوا رو میزدن و به پهنای صورت اشک میریختن...
اصلا متوجه ما نشدن و تو حال خودشون بودن و ما هم از صدای ساز و حال آقای لطفی به هم ریختیم
و بعد از چند دقیقه ای که تموم شد ومارو دیدن گفتن که ببخشید که دلم رو پیش شما برهنه کردم...


فکر کنم اون زمان هم غروب جمعه بود احتمالا....
@mr_chaar

هراسناکتر از نابینایی
دیدن است.
با دو چشم باز،
که چه بر سر سرزمین‌مان می‌آید!

#بلاگا_دیمیتروا

‏آیا قانون در اینجا هم به مانند سیلی عنابستانی به سرباز, نقش یک پیرمرد میانجی گر را بازی خواهد کرد؟

ز خوردنِ غمِ هرروزه‌ام گریزی نیست
بلی چه چاره کنم؟ غصه نیز افیون ا‌ست

#طالب_آملی

پ. ن: روی دیوار.....