ای سرخوشان ای سرخوشان آمد طرب دامن کشان...

پ.ن: روی دیوار چیزی ننویسیم!

و خلوص زندگی، تنها وقتی عاشقانه حاضر به دست شستن از آنیم، جلوه می کند. تنها وقتی رها می کنیم، زندگی به ما باز می گردد.


کتاب دیدار با آقای آبی

این که با خود می‌کشم هر سو نپنداری تن است
گور گردان است و در او آرزوهای من است

#سیمین_بهبهانی

هنوزم...

ای ایستاده در چمن آفتابی معلوم
وطن من
ای تواناترین مظلوم
تو را دوست دارم

#قرص_خواب


جانِ من
جانِ من از کنارش راحت نگذرید...

ماییم که از باده بی جام خوشیم
هر صبح منوریم و هر شام خوشیم

گویند سرانجام ندارید شما
ماییم که بی‌ هیچ سرانجام خوشیم

#مولوی

پ.ن: روی دیوار چیزی ننویسیم!

چه زیبا بودی تو
و چه فروتنانه از مصیبتِ آرامش نجاتم دادی
پیش از تو هوا مرا می‌کُشت
دعا منطق نداشت
روشنایی منطق نداشت
و من به امیدِ دیدنِ یک خوابِ شفاف
شب‌ها
با عینک می‌خوابیدم

دلتنگم
اما نه آنچنان که بخواهم برگردی
و آنقدر به دویدن فکر کرده‌ام
که رویاهایم بوی اسب می‌دهند
با خودم حرف می‌زنم
مخاطبِ آبشُش‌های خودم هستم
غریبه‌تر از نامِ خانوادگی‌ام
با قلبی مرطوب
که از تاریکی به تاریکی
فرار می‌کند
#حسین_صفا

هر چه کویت دورتر...

«روح و جسمش را چنان دوست داشتم که گویی وجودش ضرورت هستی من بود.»

‏- شاهرخ مسکوب


🍂

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
دردی دارم
به اندازه ی وطن
التیامی برای این آوارگی ها نیست
نصیب ما زخم هاییست که هیچگاه خوب نمیشوند و از یاد نمی‌روند...
تقصیر کیست؟
خودمان ساخته ایم این خاک آواره را...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
آن بی گناهی ام که در آغوشِ آتشم
سودابه ی غزل تویی و من سیاوَشم
بین بهشت و لمس تو، ترجیح من تویی
از دین خویش و بر تن تو، دست می کشم

#حسین_زحمتکش

دلم می خواهد ...
خودم را از تنم در بیاورم!
بشورم
بچلانم
و روی طناب حیاطمان پهن کنم
فردا بیایم و ببینم که مرا
باد با خود برده است!

#شیرکو_بیکس

تو از آیینِ انسانی؛
چه می دانی؟!
چه می دانی...
اگر جان را خدا داده ست...........

نه سیم نه دل نه یار داریم
پس ما به جهان چه کار داریم...؟!

#سنایی
پ.ن: تهران، خیابان فرشته
پ.ن۲: روی دیوار چیزی ننویسیم.

من دلم میخواهد
دستمالی خیس
روی پیشانی تبدار بیابان بکشم...

#قیصر_امین_‌پور

موقعی که جنگی درمی‌گیرد، مردم می‌گویند:«زیاد طول نخواهد کشید، اقدامی احمقانه است.» خوب، بدون شک جنگ کار احمقانه‌ایست، ولی مانع از آن نمی‌شود که مدت‌ها به طول بیانجامد. اگر آدم دائماً در بند نظر و عقیده‌ی شخصی‌اش نباشد، می‌فهمد که لجاجت و یکدندگی ناشی از حماقت است. همشهری‌های ما هم از این دیدگاه، مانند همه‌ی آدم‌های دیگر بودند، در فکر خودشان بودند، یا به عبارتی دیگر به فکر انسان‌ها: بلاها را باور نداشتند.

کتاب طاعون
آلبر کامو

داغ غربت شعله آواز را روشنگرست
ناله مرغ چمن گردد دو بالا در قفس

#صائب_تبریزی

مرغ سحر ناله سر کن، داغ مرا تازه تر کن
ز آه شرر بار این قفس را، بر شکن و زیر و زبر کن…
بلبل پر بسته ز کنجِ قفس درا…
نغمه ی آزادی نوعِ بشر سرا

وز نفسی عرصه ی این خاکِ توده را؛ پر شرر کن
ظلم ظالم جور صیاد؛ آشیانم داده بر باد
ای خدا! ای فلک! ای طبیعت… شامِ تاریک ما را سحر کن


ملک الشعرای بهار