#تماشاچی_سمج😁
اون سالها تلویزیون تو روستا کم بود
پسردایی ابتدایی بود.
واسه تماشاکردن پلنگ صورتی وچارلی چاپلین هر روز به خونمون میومد حین تماشای تلویزیون اینقدر بلند میخندید که دلش درد میگرفت وبه شکمش میچسبید ولی ول کن نبود .
کارهر روزش همین بود و ما از دستش کلافه.هروقت اعتراض میکردیم به خنده هاش مادر منعمون میکرد.
چون برادرزادشو خیلی دوست داشت واو ازاین احساس مادر همیشه سوئ استفاده میکرد. واسه همین منتظر بودیم یک روز که مادر نباشه به حسابش برسیم .
یک روز که مادر نبود و او مثل همیشه حین نگاه کردن تلویزیون باصدای بلند میخندید و میخواست از خنده روده بر بشه وبه اعتراضهای ما توجه نمیکرد، دست وپاهاشو باخواهرم گرفتیم تااز خونه بندازیمش بیرون ولی او با پنجه هاش محکم به چهار چوب درب چسبیده بود.
یکی یکی و به زحمت انگشتاش را باز کردیم و از چهار چوب کندیمش و انداختیمش بیرون و درب را بستیم.
راحت شدیم از دستش ونشستیم با خیال راحت و بدون مزاحمت فیلم دیدن .
شروع کرد به بد و بیراه گفتن ولی وقتی دید فایده ای نداره به التماس کردن افتاد. بیفایده بود . دل ما از دستش اینقدر پربود که التماسهاشو نمیشنیدیم.
او رفت و یک ساعت بعد سرو کله اش جلو پنجره ای که به کوچه باز میشد پیدا شد .
پرده را انداختیم ولی او موزیانه از سوراخ کوچکی که توی پرده بود فیلم میدید
خیلی سریش بود وچندش.
پاشدم از گوشه بالش مقداری پنبه دراوردم وسوراخ پرده را بستم واخرین امیدش را نا امید کردم😁😁😁
سالها گذشته ولی این انتقام سخت با گذر زمان هنوز رنگ نباخته و از یادها نرفته.
کودکی یادش بخیر
نویسنده #فاطمه_نیکو
اسفند ماه ۱۴۰۲خورشیدی
@MemoriesOfShamkan
اون سالها تلویزیون تو روستا کم بود
پسردایی ابتدایی بود.
واسه تماشاکردن پلنگ صورتی وچارلی چاپلین هر روز به خونمون میومد حین تماشای تلویزیون اینقدر بلند میخندید که دلش درد میگرفت وبه شکمش میچسبید ولی ول کن نبود .
کارهر روزش همین بود و ما از دستش کلافه.هروقت اعتراض میکردیم به خنده هاش مادر منعمون میکرد.
چون برادرزادشو خیلی دوست داشت واو ازاین احساس مادر همیشه سوئ استفاده میکرد. واسه همین منتظر بودیم یک روز که مادر نباشه به حسابش برسیم .
یک روز که مادر نبود و او مثل همیشه حین نگاه کردن تلویزیون باصدای بلند میخندید و میخواست از خنده روده بر بشه وبه اعتراضهای ما توجه نمیکرد، دست وپاهاشو باخواهرم گرفتیم تااز خونه بندازیمش بیرون ولی او با پنجه هاش محکم به چهار چوب درب چسبیده بود.
یکی یکی و به زحمت انگشتاش را باز کردیم و از چهار چوب کندیمش و انداختیمش بیرون و درب را بستیم.
راحت شدیم از دستش ونشستیم با خیال راحت و بدون مزاحمت فیلم دیدن .
شروع کرد به بد و بیراه گفتن ولی وقتی دید فایده ای نداره به التماس کردن افتاد. بیفایده بود . دل ما از دستش اینقدر پربود که التماسهاشو نمیشنیدیم.
او رفت و یک ساعت بعد سرو کله اش جلو پنجره ای که به کوچه باز میشد پیدا شد .
پرده را انداختیم ولی او موزیانه از سوراخ کوچکی که توی پرده بود فیلم میدید
خیلی سریش بود وچندش.
پاشدم از گوشه بالش مقداری پنبه دراوردم وسوراخ پرده را بستم واخرین امیدش را نا امید کردم😁😁😁
سالها گذشته ولی این انتقام سخت با گذر زمان هنوز رنگ نباخته و از یادها نرفته.
کودکی یادش بخیر
نویسنده #فاطمه_نیکو
اسفند ماه ۱۴۰۲خورشیدی
@MemoriesOfShamkan