وضعیت انقدر خرابه که یه حرومزاده میگم صدنفر میان تو ذهنم.

من تورو به قدری دوست داشتم که سعی می‌کردم بخاطر آسیب‌هایی که بهم زدی درکت کنم.

کنار پنجره سیگار میکشید، خسته بود. آنقدر خسته که فراموش کرد بعد از آخرین پُک باید ته سیگارش را از پنجره پرت کند، نه خودش را...

با عقلی که فکر میکردیم این یکی دیگه فرق داره، دیگرانو قضاوت نکنیم.

من به ماشین بدون ترمز اعتماد بیشتری دارم تا جمله‌ی «همیشه کنارتم».

متاسفانه استعداد فوق العاده‌ای دارید تو خراب کردن تصوری که ازتون دارم.

از یه نفر نیستی که بلد نیستی با یه نفر باشی.

میدونی تهش چیه؟! تهش یه صفحه چت خالی میمونه که بالاش زده «last seen long time ago».

لطفا برنگرد؛ قلبم دوباره یه دلیلی واسه بخشیدنت پیدا می‌کنه.

به جایی رسیدم که حتی تو لحظه‌های خوب زندگی هم، دیگه خوشحال نیستم.

‏تنها راه نجاتم خوابیدنه، وقتی می‌خوابم ناراحت نیستم، عصبانی نیستم، تنها نیستم.

تو بهم یاد دادی که دقیقا از کسی انتظار کارایی رو داشته باشم که فکرشم نمیکنم.

هر چیزی که نمیتونی با تلاش کردن درستش کنی رو با رها کردن تمومش کن.

هر بار که به حس شیشم خودم اعتماد نکردم با پنج حس دیگه تاوانشو دادم.

دعا نویس فقط دعا نویس اکسم که من بهش پا دادم.

از یه سری چیزها و آدما که فاصله می‌گیری، تازه متوجه میشی که اونقدرا هم نمی‌ارزیدن.

میدونم که دیر نکردی چون قرار نیست هیچوقت دیگه برگردی.