در انسداد مجرای صفراوی، حالت اوروبیلینوژن ادرار منفی، بیلی روبین ادرار مثبت دیده می شود. 
توضیح:
بیلی روبین ادرار مثبت:
در انسداد مجرای صفراوی، بیلی روبین که به طور طبیعی در صفرا وجود دارد، به دلیل عدم توانایی خروج از مجرای صفراوی، در خون تجمع یافته و از طریق ادرار دفع می شود.
اوروبیلینوژن ادرار منفی:
اوروبیلینوژن از تجزیه بیلی روبین در روده توسط باکتری ها تولید می شود. در انسداد مجرای صفراوی، به دلیل عدم وجود بیلی روبین در روده، تولید اوروبیلینوژن کاهش یافته و در نتیجه در ادرار نیز کاهش می یابد. 
بنابراین، پاسخ صحیح گزینه "اوروبیلینوژن ادرار منفی، بیلی روبین ادرار مثبت" است. 

تست‌های انعقادی
 مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمایشگاهی هستند که برای بررسی عملکرد صحیح سیستم انعقاد خون انجام می‌شوند. این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کنند تا اختلالات خونریزی یا لخته شدن بیش از حد خون را تشخیص داده و مدیریت کنند. 
انواع تست‌های انعقادی:

زمان پروترومبین (PT):

این آزمایش مسیر خارجی و مشترک زنجیره انعقادی را ارزیابی می‌کند و برای نظارت بر درمان با داروهای ضد انعقاد مانند وارفارین و تشخیص کمبود فاکتورهای انعقادی استفاده می‌شود. 

زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال شده (PTT):

این آزمایش مسیر داخلی و مشترک زنجیره انعقادی را ارزیابی می‌کند. 

زمان ترومبین (TT):

این آزمایش سرعت تبدیل فیبرینوژن به فیبرین را بررسی می‌کند. 

زمان خونریزی (BT):

این آزمایش توانایی پلاکت‌ها و دیواره عروق برای واکنش با یکدیگر را بررسی می‌کند. 

شمارش پلاکت ها:

این آزمایش تعداد پلاکت‌ها در خون را اندازه‌گیری می‌کند. 

سطح فیبرینوژن:

این آزمایش میزان فیبرینوژن، یک پروتئین مهم در انعقاد خون، را اندازه‌گیری می‌کند. 

آزمایش های فاکتورهای انعقادی:

این آزمایش‌ها سطح فاکتورهای خاصی از انعقاد خون را اندازه‌گیری می‌کنند. 

آزمایش INR:

این آزمایش به طور خاص برای بیمارانی که از داروهای ضد انعقاد استفاده می‌کنند، مفید است و نشان‌دهنده کنترل وضعیت درمان با این داروها است. 
دلایل انجام آزمایش‌های انعقادی:
تشخیص اختلالات خونریزی:
آزمایش‌های انعقادی می‌توانند اختلالات خونریزی مانند هموفیلی و بیماری فون ویلبراند را تشخیص دهند. 
بررسی درمان با داروهای ضد انعقاد:
این آزمایش‌ها می‌توانند اثربخشی درمان با داروهای ضد انعقاد مانند وارفارین را بررسی کنند. 
ارزیابی قبل از جراحی:
پزشکان قبل از جراحی از این آزمایش‌ها برای ارزیابی توانایی لخته شدن خون بیمار و کاهش خطر خونریزی بیش از حد استفاده می‌کنند. 
ارزیابی عملکرد کبد:
برخی از آزمایش‌های انعقادی می‌توانند به ارزیابی عملکرد کبد کمک کنند، زیرا کبد بسیاری از فاکتورهای لخته شدن را تولید می‌کند. 
تشخیص اختلالات ترومبوتیک:
این آزمایش‌ها می‌توانند به تشخیص اختلالاتی که باعث لخته شدن بیش از حد خون می‌شوند، کمک کنند. 

نحوه انجام آزمایش‌های انعقادی:

معمولاً آزمایش‌های انعقادی با نمونه‌گیری خون از طریق یک سوزن کوچک از رگ بازو انجام می‌شوند. زمان لازم برای انجام این آزمایش‌ها معمولاً حدود ۵ دقیقه است. 

اهمیت آزمایش‌های انعقادی:

آزمایش‌های انعقادی ابزارهای ارزشمندی برای تشخیص و مدیریت اختلالات خونریزی و لخته شدن خون هستند. این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کنند تا خطر خونریزی بیش از حد یا ایجاد لخته در بدن را ارزیابی کنند. 

جزوه
پرسش و پاسخ در مورد آزمایشات (PT,PTT)

نمونه تستهای آزمون فلوشیپ سالهای گذشته که در کلاسهای موسسه آموزشی فراز
بررسی می شود

👇👇👇

پاسخ تحلیلی سوالات هماتولوژی و بانک خون
آزمون فلوشیپ علوم آزمایشگاهی سال ۱۴۰۱
دکتر بابک بلبلی

https://t.me/+g2qxE-VS2vtlZmY0


🌺🌺🌺🌺