فیلم کوتاه «جاده ها» [کیفیت بالا]
ساخته‌ی عباس کیارستمی، محصول ۲۰۰۵
(در این نسخه به دلیل کیفیت مطلوب، بسیاری از جزئیاتی که در نسخه‌های بی‌کیفیت معمول قابل مشاهده نیستند، دیده می‌شوند)
@KiarostamiAbbas

صفحه‌ی اینستاگرام ما، صدهزارتایی شد.

با حضور و دلگرمی شما همراهان، به یک‌صدهزار دنبال‌کننده در اینستاگرام رسیدیم. شش سال پيش احساس کردیم در رابطه با عباس کیارستمی در فضای مجازی، خلائی وجود دارد. این شد که این‌ صفحه را ایجاد کردیم. صفحه به‌اصطلاح گرفت و کمی بعد خیلی‌ از شماها پیشنهاد دادید که در کنارش کانال تلگرام هم راه‌اندازی کنیم. که کردیم...
ممنون که ما را دنبال می‌کنید ❤

صفحه‌ی اینستاگرام ما:
https://instagram.com/kiarostamiabbas?igshid=YmMyMTA2M2Y=

یک روز با کیارستمی
پنجشنبه ۹ تیر، خانه‌ی هنرمندان، سالن شهناز

۱۴ تا ۱۵:۴۵
نمایش پشت‌صحنه‌ی «طعم گیلاس » (مستند «طرح»)، ساخته‌ی بهمن کیارستمی/ گفت‌وگو با حضور محمد شیروانی، محمدرضا دلپاک و صالح نجفی

۱۶ تا ۱۹
نمایش فیلم «گزارش»، ساخته‌ی عباس کیارستمی/ گفت‌وگو با حضور محمد شیروانی، نوید پورمحمدرضا و محسن آزرم

۱۹:۳۰ تا۲۱:۳۰
نمایش پشت‌صحنه‌ی فیلم «بلیط‌ها»/ گفت‌گو با حضور مازیار چشمه‌علایی و بابک کریمی (آنلاین)


▪︎ورود برای عموم آزاد و رایگان است▪︎

پوستر از جواد آتش‌باری
عکس از ساسان توکلی‌فارسانی

@KiarostamiAbbas

‌
به مناسبت سالگرد درگذشت عباس کیارستمی

نمایش مستند «۷۶ دقیقه و ۱۵ ثانیه با عباس کيارستمی»، ساخته‌ی سیف‌اله صمدیان در دو سانس با حضور کارگردان

سه‌شنبه ۱۴ تیر، ساعت ۱۹ و ۲۱
جردن، بلوار آرش غربی، ساختمان میکا ۹۱۱، جنب نوول لانژ، سینوول

رزرو جا و هماهنگی از طریق واتس‌اپ با شماره‌ی ۰۹۳۵۸۶۵۳۴۰۲

▪︎ورود برای عموم آزاد و رایگان است▪︎

@KiarostamiAbbas

اسفند ۱۳۹۵ — بهمن کیارستمی درباره‌ی شروع بیماری پدرش گفت: «پدرم داروی پلاویکس استفاده می‌کرد؛ داروی رقیق‌کننده‌ی خون که ظاهراً پیش از هر عمل جراحی باید این دارو قطع شود. این پرونده هنوز باز است. نمی‌توان درباره‌ی آن با صراحت و قاطعیت نظری داد، اما آن‌چه در گزارش نظام پزشکی آمده نشان می‌دهد که قطع این داروها زودتر یا دیرتر از زمان معمول اتفاق افتاده و این باعث شده بعد از عمل خونریزی داخلی رخ بدهد.» پرسیدم به‌طور کلی دلیل عمل جراحی پدرتان چه بود که گفت: «کلونوسکوپی کرده بودند و ظاهراً پلیپ روده تشخیص داده شده بود.» از بهمن کیارستمی پرسیدم پزشکان از چه زمانی متوجه خونریزی داخلی آقای کیارستمی شدند که گفت: «بعد از این‌که خونریزی داخلی عوارضش را نشان می‌دهد، تشخیص می‌دهند که دوباره باید عمل جراحی شود. مسئله‌ی پزشکی‌ای که در گزارش پزشک قانونی هم وجود دارد این است که انجام عمل جراحی دوم باتأخیر صورت گرفته است، آن هم در یک شرایط اورژانسی، دوازده شب، که به‌علت خونریزی شدید انجام شده است. ما شنیده‌ایم در جریان عمل، برای خشک کردن خون از وسیله‌ی حرارت‌زایی استفاده می‌کنند که باعث سوختگی حالب می‌شود. همه‌ی گرفتاری‌های بعدی از همان ماجراست. با آسیبی که به حالب می‌رسد، ادرار دفع نمی‌شود و عفونت وارد خون می‌شود. من پزشک نیستم و نمی‌خواهم وارد این موضوعات بشوم. به‌هرحال، عمل سومی انجام می‌شود که در جریان آن کیسه‌ی صفرا را از شکم خارج می‌کنند. این‌که کیسه‌ی صفرا به چه دلیل عفونی شده جای بحث دارد. اما به‌هرحال عفونت از عمل دوم وارد خون شده است. در عمل چهارم که به دلیل عفونت شدید انجام شد، معلوم می‌شود همه‌ی گرفتاری‌ها از آسیب دیدن حالب شروع شده است.»

عباس کیارستمی اوایل تیرماه با تصمیم خانواده راهی فرانسه شد. از بهمن پرسیدم دلیل این سفر چه بود؟ که گفت: «عمل چهارم نیمه‌ی فروردین انجام شد و ما اواخر فروردین به خانه آمدیم. برای بیمار عفونی، یکی از آسیب‌زننده‌ترین جاها خود بیمارستان است. بیماری که مسئله‌ی عفونی دارد بهتر است یا در یک قرنطینه‌ی کامل باشد یا از بیمارستان منتقل شود به خانه. چون در این شرایط شما با هر مجاورتی با عفونت دوباره مسئله‌تان حاد می‌شود. به خانه که آمدیم دوماه‌ونیم گرفتاری مداوم داشتیم. عفونت آنقدر زیاد بود که هیچ‌وقت نتوانستند به‌خوبی کنترلش کنند. درنهایت تصمیم گرفتیم به فرانسه منتقلش کنیم.» وقتی از بهمن پرسیدم تشخیص پزشکان در فرانسه چه بود؟ مرا به گفت‌وگویش با پروفسور بریس گایه، فوق تخصص جراحی گوارش و پزشک معالج پدرش در بیمارستان پاریس ارجاع داد که گفته بود: «مسئله‌ی خونریزی داخلی بیمار، مسئله‌ی بسیار پیچیده‌ای بود و من تابه‌حال با موردی مثل چیزی که در گزارش خواندم مواجه نشده بودم. به نظر می‌رسد که دلیل آن استفاده از داروی ضدانعقاد بوده است، ظاهراً عمل جراحی تقریباً همزمان با استفاده از داروی پلاویکس انجام شده و تنها سه یا چهار روز پیش از عمل، دارو قطع شده است. خب مشخصاً این زمان کوتاه است و باید دست‌کم هشت روز زودتر قطع می‌شد. نمی‌‌دانم، واقعاً نمی‌توانم بفهمم که چطور ممکن است بیماری از همه‌جا خونریزی کند، این تقریباً غیرممکن است. جراحی روده به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند منجر به خونریزی در سینه شود. در معده ممکن است خونریزی اتفاق بیفتد، آن‌هم با حالبی که قطع شده بود، اما خونریزی در سینه عجیب است.» پزشک فرانسوی درباره‌ی علت مرگ کیارستمی گفته بود: «این بیمار مسئله‌ی انعقاد خون داشت و به دلیل خطر آمبولی، به او داروی ضدانعقاد خون داده شده بود. او در حقیقت نه یک‌بار، که دوبار دچار هماتوم (جمع شدن خون) در مغز شده بود. بار نخست که دقیقاً مشخص نیست در چه زمانی اتفاق افتاده بود، عواقب خطرناکی نداشته. اما دلیل فوت او هماتوم دوم در نیمه‌ی دیگر مغز بود. یعنی او دو هماتوم داشت و ادامه‌ی حیات با این دو هماتوم غیرممکن بود. گرچه بعضی از هماتوم‌ها به‌سادگی درمان می‌شوند، اما در این مورد بهترین اتفاقی که می‌توانست برای بیمار بیفتد این بود که او تا سال‌‌ها زندگی نباتی کند. وقتی که ما با متخصصان مغز و اعصاب در پاریس مشاوره کردیم، پاسخ شنیدیم که جراحی نکنید، هیچ کاری نکنید، تمام است. ما وقتی که ساعت شش صبح او را دیدیم تقریباً مرده بود. چشمانش کاملاً باز بود؛ وضعیتی که ما به آن Mydriase می‌گوییم (بزرگ شدن اندازه‌ی قرنیه و سیاهی چشم). این به معنای مرگ مغزی است؛ یعنی او نه دردی کشیده، نه حس دیگری داشته و مرگ در یک لحظه اتفاق افتاده.»

۱۴ / ۰۴ / ۱۴۰۱

دکتر هاشمی، وزیر وقت بهداشت، در برنامه‌ی اولین سالگرد درگذشت عباس کیارستمی که در دانشگاه شهید بهشتی برگزار شد: «کسی نمی‌تونه ادعا بکنه که اگر آقای کیارستمی مونده بودن هم هیچ اتفاقی براشون نمی‌افتاد. احتمالش خیلی خیلی کمتر بود، ولی این‌که بگیم نمی‌افتاد هم خب بالاخره ایشون با فشار پایین [از علائم عفونت خون] ایران رو ترک کرد. بنابراین من فکر می‌کنم که خیلی صادقانه باید بیایم بگیم.»

این وضعیت من رو یاد تکنیک‌های شکار در حیات وحش می‌ندازه. برخی شکارچیان اول طعمه رو خسته می‌کنند یا صبر می‌کنند تا خسته شه، بعد نوبت حمله‌ست. تا ضعیف و خسته به نظر میایم، پروژه‌ی تطهیر (به قول آقای صفاریان‌پور) کلید می‌‌خوره.

فکر می‌کنم موفقیت پی‌گیری پرونده‌ی پزشکی عباس کیارستمی، بیش‌تر از گرفتن گزارش (گزارشی که نمی‌دونیم چقدر دقیق و صادقانه ارائه شده) در مقابله با روایتیه که سعی می‌شه جابیفته: بهبود یافته بود. اگر نمی‌رفت، زنده می‌ماند.

سه سال پیش، در همین ایام، احمد میر، پزشک معالج عباس کیارستمی، روی جلد مجله‌ی دنیای سلامت رفت و در مصاحبه‌ای ناقص و پرتناقض، با سربلندی، متانت و بزرگواری از دلایل سکوتش و از زیباترین کار دنیا گفت، از بهبود یافتن عباس کیارستمی و از تصمیم اشتباه او برای رفتن به فرانسه. «گفتم سکوت کنم تا روزی روزگاری حقیقت روشن خواهد شد.» او نگفت با سکوت پزشک معالج حقیقت چگونه باید روشن بشه، ولی از محتوای صحبت‌های او می‌شد نتیجه گرفت همان بهتر که سکوت کرده. مثلاً او گفت مصرف داروی ضدانعقاد که سبب خونریزی وسیع پس از جراحی اول و دلیل جراحی دوم بود، بخشی از پروسه‌ی درمان برای جلوگیری از آمبولی بوده، اما در توضیح به سازمان نظام پزشکی نوشته بود به عباس کیارستمی توضیح داده که جراحی باید حداقل پنج روز پس از قطع مصرف داروی ضدانعقاد انجام شود.
‌
امسال هم شهروند پرونده‌ی مفصلی با ادعای کالبدشکافی پشت‌صحنه‌ی مرگ عباس کیارستمی کار کرده. طرفه این‌که پرونده با مصاحبه‌ای تحت عنوان «در ایران زنده می‌ماند» شروع شده و تمام صفحات متعدد بعدی، مخاطب رو به سمتی سوق می‌ده که چنین نتیجه‌ای بگیره. در شصت‌ویک صفحه پرونده‌ی مثلاً تحقیقی، در حالی از وضعیت بهبودیافته‌ی عباس کیارستمی صحبت می‌شه که او کمتر از یک هفته پیش از اعزام به فرانسه، به دلیل عفونت خون در حادترین حالتش (شوک) در بیمارستان بستری بوده.

|
شوک سپتیک آخرین و شدیدترین شکل سپسیس و همچنین سخت‌ترین [شکل عفونت خون] برای درمان است. بیماران مبتلا به شوک سپتیک اغلب «بیمارترین بیمارانِ بیمارستان» نامیده می‌شوند، زیرا پزشکان، پرستاران و سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی برای نجات آن‌ها از عوارض طولانی مدت یا مرگ تلاش می‌کنند.
‌|

اگر تردیدی در شما وجود داره که انتقال به فرانسه سرنوشت او رو عوض کرده، درباره‌ی شوک سپتیک مطالعه کنید، و نتایجش رو در تعداد دفعاتی که عباس کیارستمی طی سه ماه دچارش شده، سن او، توان رو به افول جسمی او و عوارض دیگرِ جراحی‌ها که همزمان با آن‌ها هم درگیر بود ضرب کنید.
‌

نکته‌ای که این روزها توجهم رو جلب کرده چیزی در این صداست. او قطعاً می‌دونه که هر اقدام درمانی در فرانسه بیش از یک هفته طول می‌کشه، اما می‌گه هفته‌ی بعد برمی‌گردم و برمی‌گرده. هدف او از رفتن به فرانسه نه درمان، بلکه دیدار دوستان قدیمیه. برخلاف چیزی که شهروند سعی کرده القا کنه: «لج‌بازی‌ای که به قیمت مرگ او تموم شده»، او غافلگیر نشده، او آگاهانه پایان محتومش رو کارگردانی کرده، کاری که بیست سال قبل‌تر در «طعم گیلاس» کرده بود.

…امروز ششمین سالگرد خاک‌سپاری اوست.

‌https://bit.ly/3SbqPk5

آرزوی محال

نمی‌دانم این نامه را خطاب به چه کسانی می‌نویسم، اما می‌دانم چرا می‌نویسم و باور دارم که نوشتن آن در این وضعیت ضروری و اجتناب‌ناپذیر است، چراکه دو فیلم‌ساز ایرانی، دو فیلم‌ساز وابسته به جریان سینمای مستقل ایران در بندند. به‌عنوان یک فیلم‌ساز از همین جریان سینمای مستقل، سال‌هاست که دیگر امیدی به نمایش فیلم‌هایم در کشورم ندارم و سال‌هاست که با ساختن فیلم‌های شخصی و کم‌هزینه، به کمک و همراهی وزارت ارشاد به‌عنوان متولی سینمای ایران چشم امید ندارم. من برای گذران زندگی به عکاسی روی آورده‌ام و از درآمد آن، فیلم‌های کوچک و کم‌هزینه می‌سازم و به پخش غیرقانونی نسخه‌های تکثیرشده‌ی فیلم‌هایم اعتراضی نمی‌کنم، چراکه این تنها راه ارتباط من با مخاطبان هموطنم است. دیگر سال‌هاست حتی به این بی‌توجهی وزارت ارشاد و مسئولان سینمایی اعتراض هم نمی‌کنم. حتی اگر نپذیریم که سال‌هاست مسئولان سینمایی کشور به‌عنوان بازوی فرهنگی دولت بین فیلم‌سازان خودی و غیرخودی فرق می‌گذارند، بر این باورم که آن‌ها به هیچ روی به سینمای مستقل عنایتی ندارند. این گناه ما نیست که فیلم‌سازیم و تنها از طریق فیلم‌سازی است که می‌توانیم زندگی کنیم. این نه فقط یک انتخاب، که برای ما یک ضرورت حیاتی‌ست...

نامه‌ی سرگشاده‌ی عباس کیارستمی در اعتراض به بازداشت جعفر پناهی و محمد رسول‌اف
‌