رنجِ دوری، غمِ جان، غصه ی نان است رفیق
زندگی تلخ‌ترین درد جهان است رفیق

تا در این سینه نفس می‌رود و می‌آید
مرگ تدریجی ما در جریان است رفیق

گفتی از حال خودت گوی چه‌طوری جمال
چه بگویم غمم از چهره عیان است رفیق

دلِ که خانه ی اندوه تمام دنیاست
روحِ که خسته ز بیداد زمان است رفیق

زندگی بارِ گرانی ست چنان‌که گفتند
دوشم آزرده ازین بارِ گران است رفیق

اندرین بحر بلا کشتی سر گشته ی عمر
کس نداند به کدام سوی روان است رفیق

گاهی آهسته به گوشِ دلِ خود می‌گویم
نخوری غصه که دنیا گذران است رفیق!

#سیدِضیایی