هربار که این ترکیب بهشتی دستساز خودم رو دوباره امتحان میکنم اینجوری م که:
I'm a genius
I'm a God!!

امشب مهمونی دعوت بودم ولی کنسل شد و خیلی ناراحتم :( چون واقعا نیاز به یه مهمونی داشتم.

مامان بزرگم تتلیتیه بچه ها
من دیگه نمیتانم.

پروانه تو دلم دیگه اژدها شده.

حالا که از خوبی‌های تابستون می‌گید، بهتره منم هوای مِه، بارون و وارش، لذت نوشینی گرم خوردن تو هوای خنک و سرد، لباس گرم و زیبا، ها کردن دست‌ها، بغل‌های دلچسب، ریزش برگ‌ها، پوشیدن بوت، پیچیدن پتو دور خود، قدم زدن سر ظهر، حموم آب گرم، بیدار شدن با صدای بارون، پرت کردن گوله برفی‌ها به بقیه، نقاشی کشیدن رو پنجره‌ی بخار گرفته، عرق نکردن، بیرون خوشگل رفتن و خوشگل برگشتن، سیگار کشیدن و موسیقی گوش دادن تو هوای خنکِ شیش ماه دوم سال رو به رُختون بکشم.

از نظر روحی الان نیازمند یه گلس رد واین و یه پاکت مارلبورو در دستانم هستم در حالی که کیلومترها ازین خونه فاصله دارم و جیبام پر پوله.
از نظر فیزیکی الان تو اتاقم درو رو خودم قفل کردم و باید تا بوق شب کار کنم تا پروژه رو برسونم در حالی که از غصه بی پولی دارم خفه میشم و نسخ یه نخ سیگارم.

کاش میشد از آدم‌هایی که توی پیک‌های افسردگیم، هم‌نشینم هستند و تاریکی‌هامو بیشتر می‌بینن معذرت خواهی بکنم. کاش میشد بهشون بگم که این همهٔ من نیست.

پریا یه حرف قشنگی زد مبنی اینکه آدم افسرده باید خودش باشه
باید یه جاهایی امن باشه
بتونه راحت پذیرفته بشه.
انقدر ازین میترسم و فرار میکنم که حتی خیلی وقت ها حرف جدی هم نمیتونم بزنم
حتی اینجا توی کانال
که یه مدته فقط زدم به در چرت و پرت گویی.

اکثر دوستهای منم مدام ازم شاکی ن که چرا پیام دیر جواب میدی
چرا تلفن جواب نمیدی هیچوقت
چرا قرارها رو ثانیه آخر میپیچونی؟
و خب الان که به این حرفش فکر کردم دیدم من هیچوقت جرات ندارم اون چهره از خودم رو نشون بدم
همیشه فقط اون متینه شاد و شوخ و پرانرژی که پذیرفته بوده رو گذاشتم تو خط مقدم جنگ خودم با زندگی.
وقت هایی که غیر ازین بوده، یا دروغ بوده یا محو شدن.

شماها هم اگر توی دوستی یا کسی این علایم رو میبینید، سعی کنید با حرف یا رفتار، مستقیم یا غیرمستقیم این احساس امنیت رو بهش بدین که حالش هرچی که هست، دوستش دارین و ازش ناراحت نیستین.
آدم افسرده همینجوری شم اعتماد به نفس نداره، خودش مدام خودش رو سرزنش می‌کنه بابت کارهایی که نمیتونه بکنه، و هیچوقت هم انرژی نداره.
اگر بار برنمیداریم، بار نشیم رو دوشش.

خلاصه که اگر واقعا ظرف این که “بخش” افسرده ی عزیزتون رو بپذیرید رو دارید، اگر میتونید این رو به عنوان بخشی از اون ها بپذیرید و تصویر افسردگیشون رو جایگزین تصویر کل اون ها نکنید، براشون این کارو انجام بدید که از هزارتا سفر و هدیه و همنشینی ارزشمندتره.

و بدونید که اون آدم الردی از دیر جواب دادن پیامتون، از کنسل کردن قرارهاتون، از نه گفتن به پلن سفرها و مهمونی ها احساس فوق العاده بدی داره. بدونید که در جنگه بین تمایلش برای تجربه و خاطره ساختن و رفتن زیر پتو و هیچ کاری نکردن.

نمیدونم کجا بود میگفت افسردگی یه جنگه بین مغزی که میخواد بمیره و بدنی که میخواد زنده بمونه. همینه.
این آدم همیشه در جنگه و فرقی نمیکنه کدوم طرف ببره، تهش از خودش راضی نیست چون یه طرف از درونش رو راضی نکرده.

تمام.

تهش آدما اون چیزی رو می‌خوان که براشون نفع داره.

از زیر پتوی گرم و نرم دراومدن و به هوای سرد بیرون پیوستن و ناگهان خنک و رفرش شدن، از دیگر مزایای هوای سرد.

I know yo you're not in the mood for makeups baby
But you have to wear massacre so you stop yourself from crying in the public.

When your soul is in pain, your face looks ugly.