مرگ، مردمان را خاک می‌کند.
اما خاک داریم تا خاک.
برخی بوم و بر خویش را استوار می‌سازند و چنان که سعدی درباره‌ی فردوسی گفته، به «تربت پاک»، به خاکی ورجاوند تبدیل می‌شوند. اینان غرورآمیز «خاک پای مردم ایران» می‌شوند و درختانی سرکش از دل‌شان می‌رویند.
برخی دیگر، تباهکاران و مردم‌آزاران، لجنی می‌شوند بدبو و شوره‌زاری بی حاصل
و توده‌ی مردمان؟ شاید استواری خاک پاک برسازنده‌ی سرزمین‌مان را نداشته باشند، اما دست کم پلشتی و تباهی اشموغان را نیز ندارند. بیدل دهلوی از زبان همان‌ها سروده که «غباریم، زحمتکش بادها...».
حسابرسی پس از مرگ همین است: خاک، لجن، غبار.
بکوشیم تا خاک باشیم، خاک پای مردم ایران...

#شجریان
#مرگ
@sherwin_vakili

🔴 #تاریخ_ایران ۱.۱۳۱


🟥 سخن گفتن از #مرگ_و_اعدام افراد


🔴 توسط قاضی مرگ #صادق_ خلخالی


🌑 مرتبط و اندوه بار
👇
🌑 https://t.me/IranianThought48/51308