#یادداشت
#دیدگاه
✳️ سرنوشت رودخانه و دریا پس از آزادی ✳️
🔸 گام‌هایی که باید بعد از مقابله با متعدیان به اراضی ملی و منابع طبیعی برداشت
⬅️ در گفتگوی روزنامه رسالت با مسعود امیرزاده، عضو کارگروه تخصصی آب شبکه محیط زیست و منابع طبیعی کشور - ۲۲ اسفند ۱۴۰۰
✳️ آیا آزادسازی‌ها، زمینه‌چینی برای واگذاری‌های گسترده است؟
✳️ آزادسازی حریم سواحل و رودخانه‌ها، به کام صدور غیرقانونی اسناد مالکیت شرکت‌های آب منطقه‌ای
⬅️ متن کامل را در لینک زیر هم می‌توانید بخوانید:
http://paper.resalat-news.com/newspaper/item/125996
🔸 با احترام؛ ۲۲ اسفند ۱۴۰۰
🆔 @IranENGOs
#دیدگاه
✳️ سرنوشت رودخانه و دریا پس از آزادی ✳️
🔸 گام‌هایی که باید بعد از مقابله با متعدیان به اراضی ملی و منابع طبیعی برداشت
⬅️ در گفتگوی روزنامه رسالت با مسعود امیرزاده، عضو کارگروه تخصصی آب شبکه محیط زیست و منابع طبیعی کشور - ۲۲ اسفند ۱۴۰۰
✳️ آیا آزادسازی‌ها، زمینه‌چینی برای واگذاری‌های گسترده است؟
✳️ آزادسازی حریم سواحل و رودخانه‌ها، به کام صدور غیرقانونی اسناد مالکیت شرکت‌های آب منطقه‌ای
⬅️ متن کامل را در لینک زیر هم می‌توانید بخوانید:
http://paper.resalat-news.com/newspaper/item/125996
🔸 با احترام؛ ۲۲ اسفند ۱۴۰۰
🆔 @IranENGOs
#گفتگو
#یادداشت
⭕ تیتر نخست روزنامه رسالت، سه شنبه ۲۳ فروردین با طرح دیدگاه‌هایی از
💧رضا شهبازی، مدیرکل دفتر بررسی مخاطرات زمین‌شناسی و زیست‌محیطی سازمان زمین‌شناسی
💧محمدجواد سمیعی، كارشناس ارشد حوزه آب از گروه مهندسی- اجتماعی آبانگاه
💧علی بیت‌اللهی، عضو هیأت علمی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی و دبیر کارگروه ملی مخاطرات طبیعی آماری
💧اسماعیل کهرم، بوم‌شناس و فعال محیط زیست
http://paper.resalat-news.com/?nid=10289&pid=6&type=0
❎ منابع آبی ما به شدت تضعیف شده و این تضعیف شدگی فقط مربوط به شرایط کنونی که بارندگی ها کاهش یافته، نیست. حتی در سال 98 که میزان بارندگی ها در برخی از استان ها بالاتر از حد نرمال بوده، با کسری مخزن وحشتناکی مواجه بوده ایم.
❎ یک نکته بسیار نگران کننده در مورد تمامی کلانشهرها و حتی شهرها و روستاها، اینکه برای عبور از تابستان پیش رو باتوجه به میزان بارندگی ها و وضعیت سدها، از سوی استانداران و وزارت نیرو و نمایندگان مجلس، فشارهای متعددی وارد شده، تا چاه های جدیدی برای شرب حفر شود؛ آن هم در دشت هایی که مدت هاست از لحاظ فنی، ظرفیت حفر چاه جدید به پایان رسیده است.
❎ اگرچه آب شرب اهمیت دارد، اما نه به قیمت آنکه سالانه چاه‌های جدیدی را در دشت‌های ممنوعه حفر کرده و زیرپایمان را خالی کنیم. اگر بناست به آب شرب اولویت داده شود، باید بودجه اختصاص داده و چاه‌های موجود خریداری شوند و تعدادی از آنها مسدود و تعدادی هم به بخش شرب منتقل شود.
❎ نمونه این مسئله در سال های پیش نیز بروز کرد: در تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و بسیاری از شهرهای دیگر، در تابستان 97، گاه تا 100 حلقه چاه جدید حفر شد. این مسئله در دوره ای رخ داده که وزیر نیروی وقت، کاملا با مباحث آبی در سطح ملی و بین المللی آشنا بود اما فرصت ها از دست رفت و ریل گذاری ها؛ عموما ناکارآمد و حتی مضر و مشکل دار بود اما متأسفانه هیچ روندی برای ارزیابی و بازخواست چه در سطح استان ها و چه در سطح ملی وجود نداشته و ندارد. بنابراین حرف های بی‌مبنا، ادعاهای بی اساس و اقداماتی که برای منافع ملی و محیط زیست و منابع آب مضر است، بدون هیچ مسئولیتی، زمینه تداوم دارد.
❎ فرونشست آخرین مرحله مرگ آبخوان است. اگر آبخوان را مثل یک اسفنج در نظر بگیریم، این اسفنج فشرده شده و فضایی ندارد تا آب جدید را به خود جذب کرده و یا نگهداری کند. آبخوان ها در سراشیبی از بین رفتن هستند. منابعی که گاه چند صد هزار سال طول می کشد تا مجدد تشکیل شوند. اما بی توجه به این مسئله در حال حفر چاه‌های جدید هستیم. وقتی میزان مصارف کاهش یابد، تعادل بخشی ممکن است و وضعیت حداقل از این بدتر نمی شود و درصدی قابل احیاست، اما باید بپذیریم که بخشی را برای همیشه از دست داده ایم.
❎ شاید هجوم ریزگردها در این روزها فرصت خوبی باشد برای تأمل در این مسئله که موضوعات مطرح شده از سوی کارشناسان و فعالان محیط زیست، لوکس و ویترینی نیست. وقتی می گوییم آب زیرزمینی ما با این سرعت شدید در آستانه سقوط است، سخنی لوکس را بر زبان نمی آوریم. طبیعت برای نشان دادن عواقب اقدامات ما، کند و آرام حرکت می کند.
http://paper.resalat-news.com/?nid=10289&pid=6&type=0
🔹 ۲۳ فروردین ۱۴۰۱
🆔 @IranENGOs
#یادداشت
⭕ تیتر نخست روزنامه رسالت، سه شنبه ۲۳ فروردین با طرح دیدگاه‌هایی از
💧رضا شهبازی، مدیرکل دفتر بررسی مخاطرات زمین‌شناسی و زیست‌محیطی سازمان زمین‌شناسی
💧محمدجواد سمیعی، كارشناس ارشد حوزه آب از گروه مهندسی- اجتماعی آبانگاه
💧علی بیت‌اللهی، عضو هیأت علمی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی و دبیر کارگروه ملی مخاطرات طبیعی آماری
💧اسماعیل کهرم، بوم‌شناس و فعال محیط زیست
http://paper.resalat-news.com/?nid=10289&pid=6&type=0
❎ منابع آبی ما به شدت تضعیف شده و این تضعیف شدگی فقط مربوط به شرایط کنونی که بارندگی ها کاهش یافته، نیست. حتی در سال 98 که میزان بارندگی ها در برخی از استان ها بالاتر از حد نرمال بوده، با کسری مخزن وحشتناکی مواجه بوده ایم.
❎ یک نکته بسیار نگران کننده در مورد تمامی کلانشهرها و حتی شهرها و روستاها، اینکه برای عبور از تابستان پیش رو باتوجه به میزان بارندگی ها و وضعیت سدها، از سوی استانداران و وزارت نیرو و نمایندگان مجلس، فشارهای متعددی وارد شده، تا چاه های جدیدی برای شرب حفر شود؛ آن هم در دشت هایی که مدت هاست از لحاظ فنی، ظرفیت حفر چاه جدید به پایان رسیده است.
❎ اگرچه آب شرب اهمیت دارد، اما نه به قیمت آنکه سالانه چاه‌های جدیدی را در دشت‌های ممنوعه حفر کرده و زیرپایمان را خالی کنیم. اگر بناست به آب شرب اولویت داده شود، باید بودجه اختصاص داده و چاه‌های موجود خریداری شوند و تعدادی از آنها مسدود و تعدادی هم به بخش شرب منتقل شود.
❎ نمونه این مسئله در سال های پیش نیز بروز کرد: در تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و بسیاری از شهرهای دیگر، در تابستان 97، گاه تا 100 حلقه چاه جدید حفر شد. این مسئله در دوره ای رخ داده که وزیر نیروی وقت، کاملا با مباحث آبی در سطح ملی و بین المللی آشنا بود اما فرصت ها از دست رفت و ریل گذاری ها؛ عموما ناکارآمد و حتی مضر و مشکل دار بود اما متأسفانه هیچ روندی برای ارزیابی و بازخواست چه در سطح استان ها و چه در سطح ملی وجود نداشته و ندارد. بنابراین حرف های بی‌مبنا، ادعاهای بی اساس و اقداماتی که برای منافع ملی و محیط زیست و منابع آب مضر است، بدون هیچ مسئولیتی، زمینه تداوم دارد.
❎ فرونشست آخرین مرحله مرگ آبخوان است. اگر آبخوان را مثل یک اسفنج در نظر بگیریم، این اسفنج فشرده شده و فضایی ندارد تا آب جدید را به خود جذب کرده و یا نگهداری کند. آبخوان ها در سراشیبی از بین رفتن هستند. منابعی که گاه چند صد هزار سال طول می کشد تا مجدد تشکیل شوند. اما بی توجه به این مسئله در حال حفر چاه‌های جدید هستیم. وقتی میزان مصارف کاهش یابد، تعادل بخشی ممکن است و وضعیت حداقل از این بدتر نمی شود و درصدی قابل احیاست، اما باید بپذیریم که بخشی را برای همیشه از دست داده ایم.
❎ شاید هجوم ریزگردها در این روزها فرصت خوبی باشد برای تأمل در این مسئله که موضوعات مطرح شده از سوی کارشناسان و فعالان محیط زیست، لوکس و ویترینی نیست. وقتی می گوییم آب زیرزمینی ما با این سرعت شدید در آستانه سقوط است، سخنی لوکس را بر زبان نمی آوریم. طبیعت برای نشان دادن عواقب اقدامات ما، کند و آرام حرکت می کند.
http://paper.resalat-news.com/?nid=10289&pid=6&type=0
🔹 ۲۳ فروردین ۱۴۰۱
🆔 @IranENGOs
#یادداشت
#مطالبه
✳️ ده تریلیون ریال حق آلایندگی اهواز به کدامین سو می‌رود!؟
✍🏻 جواد الهايی سحر
🔹 آنچه که از آن با عنوان سندروم بی‌مسؤولیتی در شورای شهر اهواز یاد می‌کنیم و اینک شهر را به این حال و وضع در آورده، متاسفانه در جای جای این کلانشهر، پرشمار و پرشتاب در حال تکرار است.
🔹 آلوده‌ترين شهر جهان ره‌آورد بي‌برنامگی بی‌نظمي، فقر نظام تدبیر و خشکسالی مدیریتی است
🔹 از اخبار خوبی كه اين روزها حال انسان را خوب می‌كند، واريز ده تريليون ريال، حق آلايندگی به شهرداری اهواز براي بهبود وضعیت محيط زيست شهری و جبران يك عمر دود خوردن ماست؛ اما به راستی اين پول، اين سرمايه ملی، اين مبلغ هنگفت محيط زيستی، هزينه محيط زيست و فضای سبز شهر اهواز می‌شود؟
🔹 آيا ناتوانان بی‌درايت شورای شهر اهواز، اين سرمايه ملی را برای تكميل كمربند سبز، ساخت جنگل شهری، رهايی از كنوكارپوس و كاشت نهال بومی هزينه خواهند كرد؟
🔹 آیا كاشت نخل و برهان گلی و گل كاغذی ... شتاب بيشتری می‌گيرد؟
🔹 شک نکنید که اين ده تريليون ريال، هيچ تغييری در شلنگ‌آباد، عين دو، كوي سياحی و مندلی، تپه و ملاشيه ایجاد نخواهد كرد و ما همچنان شاهد انبوهی از مشكلات محیط‌زیستی در اجتماع بحران‌زده زيست‌بوم اهواز خواهيم بود.
🔹 مسؤولیت‌های اجتماعی گریزان و نفع شخصی در بزرگترين سازمان نظارتی اجتماعی شهر اهواز (شورا)، نگرانی بابت هدررفت سرمایه مملکت در شهرداری اهواز و عدم اجرای برنامه‌های سبز همانند ايجاد پارک‌های متعدد جديد، جنگل شهری و توجه به سرانه سبز، با بهره‌گیری از آخرین روش‌های مدیریت منابع آبی، حلقه مفقوده خدمت‌رسانی به شهروندان اهوازی است.
🔹 ناکارآمدی‌های مدیریتی شوراي اهواز ايجاب می‌كند كه نخبگان و فعالان محيط زيست و اجتماعی به ميدان مطالبه و كنشگری وارد شوند.
🔹 پرچم کنشگری را در زمانه‌ای که امید کیمیاست، در اهتزاز نگه داريم و از شورای اهواز برنامه تقسيم اين سرمايه را بخواهيم و بخواهيم در تقسيم حق آلايندگی در مناطق اهواز و حاشيه، عدالت را در نظر بگيرند!
🔹 رخدادهایی امیدبخش و غرورآفرین در پنجمين شهر كشور، نشان از زنده‌بودن و عیار شرافتِ ماست؛ با كنشگری و پيگيری نحوه و چگونگی تقسيم اين ثروت در آبادانی و آبادی زيست‌بوم اهواز شريك و سهيم باشيم.
🆔 @IranENGOs
#مطالبه
✳️ ده تریلیون ریال حق آلایندگی اهواز به کدامین سو می‌رود!؟
✍🏻 جواد الهايی سحر
🔹 آنچه که از آن با عنوان سندروم بی‌مسؤولیتی در شورای شهر اهواز یاد می‌کنیم و اینک شهر را به این حال و وضع در آورده، متاسفانه در جای جای این کلانشهر، پرشمار و پرشتاب در حال تکرار است.
🔹 آلوده‌ترين شهر جهان ره‌آورد بي‌برنامگی بی‌نظمي، فقر نظام تدبیر و خشکسالی مدیریتی است
🔹 از اخبار خوبی كه اين روزها حال انسان را خوب می‌كند، واريز ده تريليون ريال، حق آلايندگی به شهرداری اهواز براي بهبود وضعیت محيط زيست شهری و جبران يك عمر دود خوردن ماست؛ اما به راستی اين پول، اين سرمايه ملی، اين مبلغ هنگفت محيط زيستی، هزينه محيط زيست و فضای سبز شهر اهواز می‌شود؟
🔹 آيا ناتوانان بی‌درايت شورای شهر اهواز، اين سرمايه ملی را برای تكميل كمربند سبز، ساخت جنگل شهری، رهايی از كنوكارپوس و كاشت نهال بومی هزينه خواهند كرد؟
🔹 آیا كاشت نخل و برهان گلی و گل كاغذی ... شتاب بيشتری می‌گيرد؟
🔹 شک نکنید که اين ده تريليون ريال، هيچ تغييری در شلنگ‌آباد، عين دو، كوي سياحی و مندلی، تپه و ملاشيه ایجاد نخواهد كرد و ما همچنان شاهد انبوهی از مشكلات محیط‌زیستی در اجتماع بحران‌زده زيست‌بوم اهواز خواهيم بود.
🔹 مسؤولیت‌های اجتماعی گریزان و نفع شخصی در بزرگترين سازمان نظارتی اجتماعی شهر اهواز (شورا)، نگرانی بابت هدررفت سرمایه مملکت در شهرداری اهواز و عدم اجرای برنامه‌های سبز همانند ايجاد پارک‌های متعدد جديد، جنگل شهری و توجه به سرانه سبز، با بهره‌گیری از آخرین روش‌های مدیریت منابع آبی، حلقه مفقوده خدمت‌رسانی به شهروندان اهوازی است.
🔹 ناکارآمدی‌های مدیریتی شوراي اهواز ايجاب می‌كند كه نخبگان و فعالان محيط زيست و اجتماعی به ميدان مطالبه و كنشگری وارد شوند.
🔹 پرچم کنشگری را در زمانه‌ای که امید کیمیاست، در اهتزاز نگه داريم و از شورای اهواز برنامه تقسيم اين سرمايه را بخواهيم و بخواهيم در تقسيم حق آلايندگی در مناطق اهواز و حاشيه، عدالت را در نظر بگيرند!
🔹 رخدادهایی امیدبخش و غرورآفرین در پنجمين شهر كشور، نشان از زنده‌بودن و عیار شرافتِ ماست؛ با كنشگری و پيگيری نحوه و چگونگی تقسيم اين ثروت در آبادانی و آبادی زيست‌بوم اهواز شريك و سهيم باشيم.
🆔 @IranENGOs
#یادداشت
✳️ محیط زیست، زخم خورده‌ی سیاست
✍. #عباس_محمدی
✳️ محیط زیست، مهمترین مساله کشور است، چرا که زندگی همگان وابسته است به سلامت هوا و آب و خاک که عناصر تشکیل دهنده محیط زیست‌اند. آن چه که طبیعتِ یک سرزمین را حفظ یا تخریب می‌کند، سیاست است. سیاست، تدوینگر قانون و مقررات، برنامه‌نویسِ چگونگی توسعه‌ی اقتصادی و اجتماعی، کنترل‌کننده‌ی ارفتارهای غیرقانونی، تعیین‌کننده‌ی خطوط اصلی آموزش‌های رسمی، و مروج صاحب‌قدرتِ درست‌کاری یا ریاورزی در هم‌زیستی با دیگران و با طبیعت است.
🔹 غالباً می‌گویند که کنشگران محیط زیست، افراد سیاسی نیستند که این به معنای جدا بودن ایشان از سهم‌خواهی در قدرت سیاسی است، اما نمی‌تواند به معنای آن باشد که نباید سخن سیاسی بگویند یا نقد سیاست کنند.
🔹 در همه جای جهان، و در کشور ما هم، هرگاه بخواهند از یک فعالیت مخربِ محیط زیست انتقاد کنند، خواه‌ناخواه، مستقیماً یا با واسطه، لبه‌ی تیغِ نقد متوجه دولت‌ها و سیاست دولتمردان می‌شود.
🔹 عامل دیگر سیاسی شدن امر محیط زیست، دست کم در شرایطی مانند شرایط کشور ما، اشخاص ذینفع در غارت دارایی‌های طبیعی و همگانی، و دولتمردان هستند. این اشخاص ، اگر در برابر انتقادهای مدافعان محیط زیست کم بیاورند، آنان را در بسیاری موارد به اتهام‌هایی مانند اخلال در اجرای برنامه‌های اقتصادی و طرح‌های «ملی» متهم می‌کنند تا ایشان را به‌اصطلاح به گوشه‌ی رینگ برانند.
🔹 به هر حال، کنشگری محیط زیست با نقد دستگاه قدرت همراه است، و از سوی دیگر رخدادهای تند سیاسی هم بلافاصله بر کنش‌های محیط زیستی اثر (معمولاً منفی) می‌گذارند و مطالبه‌ها در این زمینه را به حاشیه می‌رانند و از این رهگدر غالباً فرصتی برای تخریبگران طبیعت فراهم می‌شود که این نیز اثر دیگر سیاست بر محیط زیست است.
🔹 رویدادهای اخیر کشور، از جنبه‌ی درهم‌تنیدگی سیاست و محیط زیست، در خور بررسی است.
تمرکز غیرضروری دولت‌ها بر آن چیزی که «ارشاد» مردم در زمینه‌ی انتشارات و حجاب خوانده می‌شود، دخالت دستگاه‌های دولتی در هر موضوع شخصی، و مساله‌سازی‌های پیاپی آنها در زمینه‌هایی مانند سیاست خارجی و ارتباط با بانک‌های کشورهای دیگر، سبب بی توجهی یا کم اعتنایی به برخی اولویت‌های پایه، از جمله در موضوع حراست از دارایی‌های همگانی شامل بودجه‌ی ملی و ذخیره‌های ارزی و دارایی های طبیعی شده است.
🔹 در بخش محیط زیست و منابع طبیعی، نیازی به توضیح نیست که شکل‌گیری محفل های سودجوی فرصت‌طلب در حوزه‌های مختلف که برای مثال با سدسازی‌های افراطی و طرح‌های انتقال آبِ بین‌حوضه‌ای سبب تعمیق معضل آب و پدید آمدن اختلاف‌های منطقه‌ای شده‌اند؛ یا با معدن‌کاری‌های سرزمین‌فروشانه، چهره‌ی کوه و دشت‌های میهن را زخمی کرده‌اند؛ وبا زمین‌خواری‌های رنگارنگ در پوشش طرح‌های گردشگری به پشتوانه‌ی منابع بانکی و بودجه‌ی ملی، عواقب منفی سنگینی برای سرزمین و مردم ایران رقم زده‌اند، عمدتاً ناشی از مشغول بودن مسوولان به مسایل دیگر و غفلت ایشان از ضرورت حفاظت از سرزمین بوده است. اگر مسوولان، به‌جای انکار معضلات عمیق کشور و تحقیر اعتراض‌های اخیر، به شکاف عمیقِ میان خود و نسل‌های جوان و نوجوان بیاندیشند، قطعاً راه‌های کم‌هزینه‌ای در جهت اصلاح نظام حکمرانی یافت خواهد شد.
🔹 نسل جدید و همه‌ی معترضانِ نیک‌اندیش، خواسته‌هایی دارند که به کم و بیش در قانون اساسی آمده و یا با اصلاحاتی قابل دستیابی است. این خواسته‌ها چیزهایی چندان فراتر از حق برابر در استفاده از فرصت‌های تحصیلی و شغلی، تأمین حداقلی از رفاه و بهداشت برای همگان، بازگرداندن اعتبار به پول ملی و گذرنامه‌ی ایرانی، حفظ چشم‌اندازهای طبیعیِ میهن، حفظ میراث‌های فرهنگی و خاطره‌های جمعی، آبادی کشور، آزادی بیان، آزادی در امور شخصی، و نکوداشت کرامت انسانی نیست
🔹 بخش مهمی از اعتراض‌های اخیر آکنده است از روح مسالمت‌جویانه، بیزاری از خشونت، برائت از خارج‌نشینانی که طرفدار تشدید تحریم‌ها و بحرانی‌تر شدن اوضاع کشور هستند، و عشق‌ورزی به طبیعت. مسوولان کشور باید به‌جای بی‌اهمیت جلوه دادن این انتقادها و برخورد خشن با جوانان، گوش‌شان را برای شنیدن دقیق نقدها و رسیدگی مؤثر به خواسته‌های انسانی و منطقی ایشان باز کنند. اگر پس از فروکش کردن اعتراض‌ها، مردم لذتِ خوب پیروزی نسبی را نچشند، موج بزرگ دیگری از مهاجرت نخبگان، فرار سرمایه‌ها، و تخریب محیط زیست به دست فرصت‌طلبان، کشور را در هم خواهد کوفت.
✳️ برای خواندن متن کامل، روی INSTANT VIEW ضربه بزنید و یا از لینک زیر استفاده کنید:
https://khabaronline.ir/xjknz
✳️ ۳۰ مهر ۱۴۰۱
🆔 @IranENGOs
✳️ محیط زیست، زخم خورده‌ی سیاست
✍. #عباس_محمدی
✳️ محیط زیست، مهمترین مساله کشور است، چرا که زندگی همگان وابسته است به سلامت هوا و آب و خاک که عناصر تشکیل دهنده محیط زیست‌اند. آن چه که طبیعتِ یک سرزمین را حفظ یا تخریب می‌کند، سیاست است. سیاست، تدوینگر قانون و مقررات، برنامه‌نویسِ چگونگی توسعه‌ی اقتصادی و اجتماعی، کنترل‌کننده‌ی ارفتارهای غیرقانونی، تعیین‌کننده‌ی خطوط اصلی آموزش‌های رسمی، و مروج صاحب‌قدرتِ درست‌کاری یا ریاورزی در هم‌زیستی با دیگران و با طبیعت است.
🔹 غالباً می‌گویند که کنشگران محیط زیست، افراد سیاسی نیستند که این به معنای جدا بودن ایشان از سهم‌خواهی در قدرت سیاسی است، اما نمی‌تواند به معنای آن باشد که نباید سخن سیاسی بگویند یا نقد سیاست کنند.
🔹 در همه جای جهان، و در کشور ما هم، هرگاه بخواهند از یک فعالیت مخربِ محیط زیست انتقاد کنند، خواه‌ناخواه، مستقیماً یا با واسطه، لبه‌ی تیغِ نقد متوجه دولت‌ها و سیاست دولتمردان می‌شود.
🔹 عامل دیگر سیاسی شدن امر محیط زیست، دست کم در شرایطی مانند شرایط کشور ما، اشخاص ذینفع در غارت دارایی‌های طبیعی و همگانی، و دولتمردان هستند. این اشخاص ، اگر در برابر انتقادهای مدافعان محیط زیست کم بیاورند، آنان را در بسیاری موارد به اتهام‌هایی مانند اخلال در اجرای برنامه‌های اقتصادی و طرح‌های «ملی» متهم می‌کنند تا ایشان را به‌اصطلاح به گوشه‌ی رینگ برانند.
🔹 به هر حال، کنشگری محیط زیست با نقد دستگاه قدرت همراه است، و از سوی دیگر رخدادهای تند سیاسی هم بلافاصله بر کنش‌های محیط زیستی اثر (معمولاً منفی) می‌گذارند و مطالبه‌ها در این زمینه را به حاشیه می‌رانند و از این رهگدر غالباً فرصتی برای تخریبگران طبیعت فراهم می‌شود که این نیز اثر دیگر سیاست بر محیط زیست است.
🔹 رویدادهای اخیر کشور، از جنبه‌ی درهم‌تنیدگی سیاست و محیط زیست، در خور بررسی است.
تمرکز غیرضروری دولت‌ها بر آن چیزی که «ارشاد» مردم در زمینه‌ی انتشارات و حجاب خوانده می‌شود، دخالت دستگاه‌های دولتی در هر موضوع شخصی، و مساله‌سازی‌های پیاپی آنها در زمینه‌هایی مانند سیاست خارجی و ارتباط با بانک‌های کشورهای دیگر، سبب بی توجهی یا کم اعتنایی به برخی اولویت‌های پایه، از جمله در موضوع حراست از دارایی‌های همگانی شامل بودجه‌ی ملی و ذخیره‌های ارزی و دارایی های طبیعی شده است.
🔹 در بخش محیط زیست و منابع طبیعی، نیازی به توضیح نیست که شکل‌گیری محفل های سودجوی فرصت‌طلب در حوزه‌های مختلف که برای مثال با سدسازی‌های افراطی و طرح‌های انتقال آبِ بین‌حوضه‌ای سبب تعمیق معضل آب و پدید آمدن اختلاف‌های منطقه‌ای شده‌اند؛ یا با معدن‌کاری‌های سرزمین‌فروشانه، چهره‌ی کوه و دشت‌های میهن را زخمی کرده‌اند؛ وبا زمین‌خواری‌های رنگارنگ در پوشش طرح‌های گردشگری به پشتوانه‌ی منابع بانکی و بودجه‌ی ملی، عواقب منفی سنگینی برای سرزمین و مردم ایران رقم زده‌اند، عمدتاً ناشی از مشغول بودن مسوولان به مسایل دیگر و غفلت ایشان از ضرورت حفاظت از سرزمین بوده است. اگر مسوولان، به‌جای انکار معضلات عمیق کشور و تحقیر اعتراض‌های اخیر، به شکاف عمیقِ میان خود و نسل‌های جوان و نوجوان بیاندیشند، قطعاً راه‌های کم‌هزینه‌ای در جهت اصلاح نظام حکمرانی یافت خواهد شد.
🔹 نسل جدید و همه‌ی معترضانِ نیک‌اندیش، خواسته‌هایی دارند که به کم و بیش در قانون اساسی آمده و یا با اصلاحاتی قابل دستیابی است. این خواسته‌ها چیزهایی چندان فراتر از حق برابر در استفاده از فرصت‌های تحصیلی و شغلی، تأمین حداقلی از رفاه و بهداشت برای همگان، بازگرداندن اعتبار به پول ملی و گذرنامه‌ی ایرانی، حفظ چشم‌اندازهای طبیعیِ میهن، حفظ میراث‌های فرهنگی و خاطره‌های جمعی، آبادی کشور، آزادی بیان، آزادی در امور شخصی، و نکوداشت کرامت انسانی نیست
🔹 بخش مهمی از اعتراض‌های اخیر آکنده است از روح مسالمت‌جویانه، بیزاری از خشونت، برائت از خارج‌نشینانی که طرفدار تشدید تحریم‌ها و بحرانی‌تر شدن اوضاع کشور هستند، و عشق‌ورزی به طبیعت. مسوولان کشور باید به‌جای بی‌اهمیت جلوه دادن این انتقادها و برخورد خشن با جوانان، گوش‌شان را برای شنیدن دقیق نقدها و رسیدگی مؤثر به خواسته‌های انسانی و منطقی ایشان باز کنند. اگر پس از فروکش کردن اعتراض‌ها، مردم لذتِ خوب پیروزی نسبی را نچشند، موج بزرگ دیگری از مهاجرت نخبگان، فرار سرمایه‌ها، و تخریب محیط زیست به دست فرصت‌طلبان، کشور را در هم خواهد کوفت.
✳️ برای خواندن متن کامل، روی INSTANT VIEW ضربه بزنید و یا از لینک زیر استفاده کنید:
https://khabaronline.ir/xjknz
✳️ ۳۰ مهر ۱۴۰۱
🆔 @IranENGOs
خبرآنلاین
محیط زیست، زخم خورده‌ی سیاست
محیط زیست، مهمترین مساله کشور است، چرا که زندگی همگان وابسته است به سلامت هوا و آب و خاک که عناصر تشکیل دهنده محیط زیست‌اند. آن چه که طبیعتِ یک سرزمین را حفظ یا تخریب می‌کند، سیاست است. سیاست، تدوینگر قانون و مقررات، برنامه‌نویسِ چگونگی توسعه‌ی اقتصادی و…