پویش تفکر مستقل

بیدق خود را به فرزینش مده؛ وقتی نرخ سود بر دوش تولید سنگینی می‌کند.

✍ اشکبوس شرفی

از زمستان ۱۴۰۱ که محمدرضا فرزین سکان بانک مرکزی را به دست گرفت، قرار بود سیاست پولی کشور از رکود و آشفتگی خارج شود و در مسیر «مهار تورم و رشد تولید» حرکت کند. اما سه سال و سه شعار بعد، تنها چیزی که مهار شد، نفسِ تولید بود.

بانک مرکزی با تثبیت نرخ سودهای بدون ریسک، زمین بازی اقتصاد را به سود دلالی و زیان تولید تغییر داد. وقتی سپرده بانکی، سود تضمینی دارد و تولیدکننده باید در برابر هر تسهیلاتی تا ۳۰ درصد بهره بپردازد، نتیجه روشن است: سرمایه از کارخانه‌ها به بانک‌ها کوچ می‌کند و چرخ صنعت در میان نرخ‌های بهره متورم، از حرکت می‌ایستد.

خلق مداوم نقدینگی، بدون هدایت آن به سمت تولید، به تورمی انجامیده که تنها روی دوش مردم سنگینی می‌کند؛ همان مردمی که قرار بود «مشارکت‌کنندگان در جهش تولید» باشند. دولت از «سرمایه‌گذاری برای تولید» سخن می‌گوید، اما سیاست پولی‌اش راه را بر هر سرمایه‌گذاری بسته است.

اگر قرار بود همین مسیر ادامه پیدا کند — مسیر سودهای بالا، رکود در تولید و انجماد نقدینگی در سیستم بانکی — مردم نیازی به تغییر نداشتند. جناب مخبر هم می‌توانستند با تفکرات آقای فرزین کنار بیایند و سیاست انقباضی بانک‌محور را با همان صلابت ادامه دهند. اما رأی مردم برای تغییر بود، نه استمرار وضع موجود.

نمایندگان مجلس نیز به جای نقد عملکرد بانک مرکزی و دفاع از تولید، تنها به تشکر بابت پرداخت حقوق‌ها در جنگ دوازده‌روزه بسنده کردند. اما آیا همه مردم حقوق‌بگیر دولت‌اند؟ آیا صدای تولیدکنندگانی را می‌شنوند که در این فضای سیاست پولی، روزبه‌روز به مرز تعطیلی نزدیک‌تر می‌شوند؟

امروز، بیش از هر زمان دیگر، اقتصاد ایران نیازمند تغییر در نگرش پولی است؛ تغییری که سود را از بانک به سمت تولید بازگرداند، نقدینگی را از حساب‌های راکد به بازار کار هدایت کند، و به مردم نشان دهد که دولت به جای جمع‌آوری نقدینگی، به آینده می‌افزاید.

تا زمانی که نرخ سود بالا، نشانه نظم و انضباط تلقی شود، تولید در حاشیه می‌ماند و امید به رشد، در ارقام بانک‌ها دفن می‌شود.
اکنون وقت آن است که اقتصاد از سایه‌ی نرخ بهره بیرون بیاید، و مردم — بار دیگر — بیدق خود را به فرزینش نسپارند.

🆔 @IndependentThinking

3.43K viewsedited 05:19