🌻
☆ تصویر شماره ۷؛ طرح داخل جلد شماره ۲۶ مجله خورشید مکه که تصاویر مربوط به مسجد و صندوق نذورات و محراب آن و دست‌خط نامه اصلی امام زمان علیه‌السلام را می‌بینید.

۹۷/۴/۲۲
@Iman_Ziaee

🌻
☆ آیا مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف دست‌خطی از امام عصر ارواحنافداه نشر دادند؟! آیا در این دست‌خط آیه‌ی قرآن نوشته شده است؟! آیا آیه‌ی قرآن در این دست‌خط اشتباه بود؟

🔹لینک یادداشت‌هایی که پاسخ شبهه‌ی فوق را نوشتم:

🔻بخش اوّل:
T.me/Iman_Ziaee/507

🔻بخش دوم:
T.me/Iman_Ziaee/508

🔻بخش سوم:
T.me/Iman_Ziaee/509

🔻تصویر شماره ۱:
T.me/Iman_Ziaee/510

🔻تصویر شماره ۲:
T.me/Iman_Ziaee/511

🔻تصویر شماره ۳:
T.me/Iman_Ziaee/512

🔻تصویر شماره ۴:
T.me/Iman_Ziaee/513

🔻تصویر شماره ۵:
T.me/Iman_Ziaee/514

🔻تصویر شماره ۶:
T.me/Iman_Ziaee/515

🔻تصویر شماره ۷:
T.me/Iman_Ziaee/516

۹۷/۴/۲۳
@Iman_Ziae

‍ 🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف؛ مظلوم دوران

🔹آیا در زمان غیبت کبری می‌شود امام زمان علیه‌السلام را دید؟!

🔻این سوالی است که به همین مضمون مرحوم علامه‌ی حلی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف، از امام عصر ارواحنافداه پرسیده است و آن‌حضرت هم پاسخ مثبت داده‌اند که شرح آن را در کلیپ ذیل از زبان مرجع بزرگوار، حضرت آیت‌الله وحیدخراسانی حفظه‌الله می‌بینید؛ معظم‌له این تشرّف را نه در جمع مردم و مخاطبان عام بلکه در جمع کثیری از اساتید سطح عالی و خارج حوزه علمیه قم در فضائل و مناقب مرحوم علامه‌ی حلی نقل فرموده‌اند که همین نقل مرجع و فقیهی مثل حضرت آیت‌الله وحید خراسانی حفظه‌الله بر اعتبار سند و صحّت این تشرف می‌افزاید.

🔹این تشرّف و نقل آن از زبان حضرت آیت‌الله وحید، حجّت را در عصر حاضر بر منکران امکانِ دیدن امام زمان علیه‌السلام در عصر غیبت کبری تمام می‌کند؛ وقتی که امام عصر ارواحنافداه صریحا به علامه‌ی حلی می‌فرمایند در زمان غیبت کبری می‌شود آن‌حضرت را دید، واضح است که منظور از کذّاب و مفتر بودن مدّعیان مشاهده در آن توقیع به نائب چهارم همان مدّعیان نیابت و بابیت هستند و دیگر بنای اطلاق توقیع و دلیل مقید بودن آن از اساس فرو می‌ریزد؛ همچنین دیگر کسی نمی‌تواند بگوید در تشرّفات در مصداق اشتباه شده است و شخص ملاقات‌کننده خیال کرده که آقا امام زمان علیه‌السلام را دیده است چراکه در این تشرّف امام عصر ارواحنافداه صریحا خودشان را معرفی می‌کنند و علامه هم آن‌حضرت را می‌شناسد.

🔹اما مظلومیت مرحوم آیت‌الله ابطحی اینجاست که وقتی ایشان این تشرف را نقل و به آن استناد می‌کنند، شبهه‌افکنان آن را سست و خیالات ایشان می‌پندارند که به دروغ ساخته و پرداخته و به‌خورد نسل جوان داده‌اند؛ واقعا ما از کی اینقدر بداخلاق و بی‌تقوا شدیم؟! آیا چون این تشرّف و استدلال به آن از زبان آن استاد فقید بیان شده است باید ایشان را کوبید و تخریب نمود و از اساس امکان ملاقات و تشرّفات را منکر شد؟!

🔻در لینک ذیل می‌توانید سخنان کوتاه مرحوم آیت‌الله ابطحی را درباره‌ی این تشرّف ببینید:
T.me/Iman_Ziaee/500

🔻یادداشتهایم درباره‌ی امکان ملاقات با امام زمان علیه‌السلام در عصر غیبت کبری را در لینک ذیل بخوانید:
T.me/Iman_Ziaee/504

✔️ ان‌شاءالله به‌زوی درباره‌ی شبهاتی چون اعتراف به گناه و مسائل مربوط به تزکیه‌ی نفس با شما خوبان سخن می‌گویم.

۹۷/۴/۲۹
@Iman_Ziaee

🌻
☆ انت مظلوم؛ حیّاً و میّتاً...

🔹هدیه به روح استاد فقید لطفا سوره قدر بخوانید.

۹۷/۴/۲۹
@Iman_Ziaee

🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف و مساله اعتراف به گناه (بخش اول):

🔹یکی از اساتیدم در حوزه علمیه قم به‌نقل از یکی از علما می‌فرمودند: "لا اله الا هُ" در این عالَم چیزی جز "هُ" کردن نیست؛ خدا نکند عالِمی حرف نویی یا خلاف مشهوری را طرح کند همه او را "هُ" می‌کنند؛ حال مساله تزکیه نفس و استاد و شاگردی و اعتراف به گناه هم که مرحوم آیت‌الله ابطحی ارائه دادند از همین قبیل است؛ آقایان کاری جز "هُ" کردن و تهمت و تخریب و تمسخر نکردند. اعتراف به گناه هم از همان مسائلی است که خودش را می‌آورند ولی آوردن اسمش جیز است؛ اگر کسی مانند مرحوم آیت‌الله ابطحی اسمش را آورد که از لوازم توبه، اعتراف به گناه است و شخص تائب باید گناهانش را برای استاد به‌طور خصوصی بگوید تا او دستورات توبه و راه و روش جبران نمودن گناهان را صحیح و کامل به شاگرد بدهد، رگ گردن‌ها باد می‌کند و قلم‌ها برای کوبیدن تیز می‌شود؛ اما در فقه احکامی هست که لازمه عمل به آن اعتراف به گناه است و کسی هم اعتراضی ندارد که توضیح خواهیم داد یا اگر دختری را در رسانه ملی آوردند و به گناهش آشکارا اعتراف کرد و آنهایی هم که نمی‌دانستند موضوع چیست بیشتر رفتند و گناه او را دیدند، صدایی از کسی بلند نمی‌شود؛ اینجا دیگر نه تشییع فاحشه‌ای صورت گرفته و نه بدعتی وارد دین شده و نه اعتراف به گناه به سبک مسیحیت ترویج شده است.

🔹اولا که مرحوم آیت‌الله ابطحی اعتراف به گناه به سبک مسیحیت را صریحا رد کردند و فرمودند: "مساله اعتراف به گناه به نحوی که در مسیحیت عمل می‌کنند در اسلام نیامده و اختیار عفو الهی را به دست یک عالم یا یک روحانی نداده‌اند". و ما هم در این یادداشت ( T.me/Iman_Ziaee/491 ) تهمت و دروغی که به ایشان بستند را نشان دادیم؛ و از همین کلام ایشان معلوم می‌شود که منظور آن مرحوم از اعتراف به گناه این نیست که مانند مسیحیت، صِرف اعتراف به گناه موجب بخشیدن گناهان می‌شود و استاد مانند کشیش مسیحی اختیار عفو الهی دستش باشد و بعد از اعتراف بگوید بفرمایید شما بخشیده شدید و فلان مبلغ هم بدهید؛ بلکه منظور این است که شخص تائب با گفتن گناهانش برای استاد راه جبران کردن آنها و راه و روش صحیح توبه کردن و پاک شدن از گناهان را یاد بگیرد و به کار بندد؛ در اینجا دیگر اوست و خدایش که باید با تلاش و همّت و حسن ظن به پروردگار و عمل به دستورات استاد که باید بر اساس آیات قرآن و روایات اهل بیت علیهم‌السلام باشد، توبه کند و رحمت و مغفرت الهی را جلب نماید و قبولی توبه‌اش را از خدا بگیرد و استاد هیچ‌گونه نقش و تاثیر و اختیاری در قبولی توبه‌ی او ندارد مگر اینکه در حقش دعا کند تا خدا شخص تائب را ببخشد و از گناهانش در گذرد و توبه‌ی او را بپذیرد.

✔️ بنابراین اعتراف به گناهی که مرحوم آیت‌الله ابطحی در اسلام برای توبه قائل بودند با اعتراف به گناه در مسیحیت دو تفاوت عمده و ماهیتی دارد:

🔻یک. در مسیحیت اختیار عفو الهی به دست کشیش است و صِرف اعتراف به گناهان موجب بخشیده شدن می‌شود اما از نظر مرحوم آیت‌الله ابطحی در اسلام اختیار عفو الهی به دست استاد یا عالم یا روحانی نیست و صرف اعتراف به گناه موجب بخشیده شدن نمی‌شود.

🔻دو. در مسیحیت هدف از اعتراف به گناه بخشیده شدن و پاک شدن از گناهان است اما از نظر مرحوم آیت‌الله ابطحی در اسلام هدف از اعتراف به گناه، یادگرفتن راه جبران گناهان و راه و روش صحیح توبه کردن و پاک شدن از گناهان است.

🔹ثانیا آنچه در اسلام مذموم و نهی شده و قرآن برای آن وعده "عذاب الیم" در دنیا و آخرت داده است، "تشییع فاحشه" بین مومنان است و این چه ربطی دارد به اعتراف به گناه که شخص تائب برای درمان دردِ گناهش و آموختن راه و روش توبه و جبران گناهانش از استاد نسخه شفابخش می‌طلبد؟! در تشییع فاحشه شخصی که گناهان خودش یا دیگری را بین مومنان اشاعه می‌دهد به هیچ‌وجه قصدش توبه و ندامت از گناه نیست بلکه با شوق و ذوق آن را تعریف می‌کند تا گناه و فسق و فجور را ترویج و تشییع کند و دیگران هم اگر نهی نکنند و یا با ذوق و شوق گوش بدهند در گناه او شریکند اما در اعتراف به گناه شخص تائب نادم و پشیمان است و در پی یافتن راهی برای توبه و خلاصی از گناهان و جبران آنهاست و نه در آشکارا و علنی و بین مومنان که در خفا و در نزد استاد گناهانش را صرفا برای یادگیری راه جبران و روش صحیح توبه می‌گوید. ولی بی‌تقوایی با شبهه‌افکنان کاری می‌کند که آنها اعتراف به گناه را همان اعتراف به گناه در مسیحیت و تشییع فاحشه جا بیندازند و آن را همراه با تهمت‌هایی که قلم از نوشتن آن شرم دارد به مرحوم آیت‌الله ابطحی ببندند کانّه آن مرحوم فرمودند راه بیفتید و گناهانتان را جار بزنید تا بخشیده شوید و یا خصوصی نزد من بیایید و اعتراف به گناه کنید و پولی بدهید تا خدا شما را ببخشد که کاملا کذب محض است.

ادامه دارد...

۹۷/۵/۸
@Iman_Ziaee

🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف و مساله اعتراف به گناه (بخش دوم):

🔹در یادداشت پیشین ( T.me/Iman_Ziaee/520 ) گفتیم اعتراف به گناهی که مرحوم آیت‌الله ابطحی در اسلام قائل بودند نه ترویج خرافات مسیحیت بود و نه تشییع فاحشه؛ اما اعتراف به گناه آنقدر بدیهی است که هرکسی به عقل و فطرت و ارتکاز خویش رجوع کند لزوم آن را برای انجام صحیحِ توبه در می‌یابد؛ کدام عاقلی است که نداند هر گناهی توبه‌ای دارد و با صِرف استغفار گناهان جبران نمی‌شود؟! مثلا کسی که سالها نماز نخوانده یا روزه نگرفته یا خمس و زکات نداده یا در عین استطاعت به حج نرفته است یا در معامله غش کرده و جنس معیوب را به‌جای سالم فروخته یا کم‌فروشی کرده یا ربا و رشوه خورده یا تا توانسته از غیبت و تهمت و دو به هم‌زنی و تمسخر و استهزاء و تجسس و عیب‌جویی و آزار و اذیت درباره مردمان چیزی فروگذار نکرده آیا با خواندن دعای کمیل در شب جمعه و گفتن صیغه‌ی استغفار یا ذکر یونسیه یا گریه بر مصائب سیدالشهدا و زیارت آن‌حضرت یا زیارت امام رضا صلوات‌الله‌علیهما و امثال اینها گناهانش جبران می‌شود؟! آیا با اعمال فوق، حقوق الهی و حق‌الناسی که بر گردن دارد ادا می‌شود؟! کدام فقیهی می‌تواند و توانسته است فتوا بدهد که به‌جای ادای حق‌الله و حق‌الناس استغفار و توبه کافی است؟! بله استغفار و سایر اعمالی که گفتیم همه از اسباب قبولی توبه و زمینه‌ساز جلب مغفرت و رحمت خداست و حتی گناهانی که بین خود شخص و خداست را پاک می‌کند که به‌اصطلاح حق‌النفس می‌گویند ولی هیچ‌کدام توبه نیست؛ هیچ‌کدام جبران کننده حق‌الله و حق‌الناس نیست؛ توبه یعنی بازگشت به سوی خدای‌تعالی و این حالت بازگشت و رو به خدا کردن زمانی است که شخص تائب بعد از بیداری از خواب غفلت، هم مقدمات و وسایل و اسباب توبه از قبیل استغفار و ذکر و دعا و زیارت ائمه و توسل و گریه بر مصائب سیدالشهداء علیهم‌السلام را انجام دهد و هم در جبران گناهان گذشته و ادای حق‌الله و حق‌الناسی که بر گردن دارد بکوشد و اقدام نماید؛ حال مردم معمولا راه جبران گناهان و تقصیرات و کوتاهی‌هایشان در ادای حق‌الله و حق‌الناس را نمی‌دانند و اساسا نمی‌دانند چگونه باید توبه کنند؛ کسی که عمری را در غفلت و بی‌خبری از دین گذرانده و با احکام و تکالیف الهی آشنا نیست و مرجع و رساله نداشته و اکنون از خواب غفلت بیدار شده و می‌خواهد گذشته سیاهش را سفید کند، چه باید بکند؟! از کجا باید شروع کند؟! همین که برود و بگوید استغفرالله ربی و اتوب الیه کافی است؟! آیا جبرائیل نازل می‌شود و دستورات توبه و راه جبران گناهان را به او یاد می‌دهد؟! آیا غیر از این است که باید به کسی که راه و روش صحیح توبه و راه جبران کردن گناهان را می‌داند رجوع کند و از او بیاموزد؟! حال چه مرجع تقلید و نماینده‌اش باشد و چه روحانی محل و مبلّغ و امام جماعت مسجد و چه استاد اخلاق باشد؛ او هم که علم غیب ندارد تا بداند حق‌الله و حق‌الناسی که بر گردن این شخص است، چیست؟ تنها راه این است که به گناهانش در خفا نزد او اقرار کند تا او راه جبران کردن را یاد بدهد؛ کجای این، خرافات مسیحیت یا تشییع فاحشه است؟!

🔻شما کسی را در نظر بگیرید که تنها ۱۵ سال از اول تکلیفش عمدا روزه نگرفته است و یا بدتر از این در ماه مبارک رمضان هر روز مرتکب حرامی شده است که از مفطِرات روزه است و کفاره جمع بر او لازم است یعنی به‌ازای هر یک روز باید ۶۰ روز روزه بگیرد و ۶۰ فقیر را هم اطعام و ۱ بنده را هم آزاد کند؛ با یک حساب سرانگشتی ۶۰ روز روزه به‌ازای هر روز یعنی برای ۱۵ سال روزه قضا باید ۲۷۰۰۰ روز یعنی حدود ۷۵ سال هر روز روزه بگیرد؛ ضمن اینکه باز در این ۷۵ سال سالی یک ماه هم روزه واجب دارد یعنی اگر مرد باشد و تنها تا ۳۰ سالگی عمدا روزه نگرفته باشد باید تا ۱۰۵ سالگی هر روز روزه بگیرد و ۲۷۰۰۰ فقیر را هم اطعام کند و ۴۵۰ بنده را هم آزاد کند و اگر کفاره جمع نباشد یکی از اینها را انجام دهد؛ اگر اعتراف به گناه نکند چگونه اینها را یاد بگیرد و عمل کند؟ اگر توانایی این کفاره را نداشته باشد و اعتراف نکند چطور راه حل به او ارائه شود؟

✔️ آقایانی که می‌گویند برای توبه استاد لازم نیست و اعتراف به گناه حرام است یا جایز نیست اینجا چه می‌کنند؟! آیا آقایان باز هم در اینجا می‌گویند اعتراف به گناه جایز نیست و تنها باید نزد خدا و معصومین علیهم‌السلام اعتراف کرد؟! آیا به چنین فردی می‌گویند به گناه روزه نگرفتن عمدی‌ات نزد ما اعتراف نکن و برو نزد خدا اعتراف و استغفار و توبه کن و خدا می‌بخشد؟!

✔️ شما فکر نکنید این تنها یک فرض طلبگی‌ست و مصداق خارجی ندارد اگر طلبه‌ای اهل تبلیغ و با مردم دم‌خور باشد بدتر از اینها را می‌بیند؛ امروز بچه‌شیعه‌هایی هستند که متاسفانه دوره سال مبتلا به حرام‌اند و ماه رمضان و غیر آن هم برایشان فرقی ندارد.

ادامه در پست بعدی...

۹۷/۵/۱۲
@Iman_Ziaee

🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف و مساله اعتراف به گناه (بخش سوم):

ادامه از پست قبلی:

🔻فقها در رساله‌هایشان نوشته‌اند مال مخلوط به حرام خمس دارد؛ کسی که می‌خواهد به این حکم عمل کند و راهش را هم بلد نباشد اگر اعتراف به گناه نکند چطور باید عمل کند؟!

🔻کسی که خمس و زکات نداده است و الان می‌خواهد بدهد و نمی‌داند چقدر پرداخت کند، اگر اعتراف نکند و نپرسد پس چطور برایش حساب کنند و از او خمس و زکات بگیرند؟!

✔️ خیلی عجیب است اگر بگوید می‌خواهم به گناهم اعتراف کنم و توبه نمایم می‌گویند جایز نیست و فقط نزد خدا و معصومین علیهم‌السلام باید اعتراف کنی ولی اگر بگوید من با ترک واجب، معصیت کردم و تا به‌حال خمس و زکات نداده‌ام و الان فهمیده‌ام که در سهم سادات و امام علیه‌السلام و یا فقرا تصرف کرده‌ام و یا از راه حرام درآمد داشتم و الان مالم به حرام آمیخته است و می‌خواهم خمس بدهم و نمی‌دانم چه باید بکنم، می‌گویند بیا تا برایت خمس و زکات مالت را حساب کنیم!!!!!

🔻کسی که از اول تکلیفش کاهل‌نماز بوده و گاهی خوانده و گاهی نخوانده و الان می‌خواهد توبه کند و نمی‌داند چقدر باید نماز قضا بخواند؛ اگر نپرسد و اعتراف نکند پس چطور به او بگویند هر مقداری که یقین داری نماز قضا بخوان؟!

🔻کسی که مستطیع بوده و حج نرفته و اکنون استطاعتش زائل شده و نمی‌داند چه باید بکند اگر اعتراف نکند و نپرسد چگونه راه جبران را یادبگیرد؟!

🔻کسانی که حق‌الناس به گردن دارند از کلاه‌برداری و رباخواری و رشوه‌گیری و کم‌فروشی و غش در معامله تا غیبت و تهمت و تمسخر و عیب‌جویی و تجسس و نمّامی و مردم‌آزاری اگر اعتراف نکنند و نپرسند و یادنگیرند چگونه حق مردم را برگردانند؟!

🔻مگر فقها نفرمودند برای جبران غیبت اگر مفسده ندارد باید از غیبت‌شونده حلالیت طلبید؟! حال اگر مفسده نداشت و شخص تائب خواست حلالیت بطلبد آیا بدون اعتراف به گناه می‌تواند حلالیت بگیرد؟! اگر نگوید من غیبتِ شما را کردم و حلالیت می‌طلبم پس چگونه حلالیت بگیرد؟!

✔️ همان‌گونه که دیدید بدون اعتراف به گناه نمی‌توان راه جبران گناهان؛ اعم از ترک واجبات و انجام محرمات را فراگرفت مگر اینکه شخص تائب خودش عالِم و آگاه به احکام دین و شریعت باشد و چنین افرادی هم نادر هستند و مردم نوعا و معمولا چنین احاطه و آگاهی به احکام دین و راه جبران گناهان ندارند و این اعتراف به گناه و فراگیری طریقه‌ی جبران گناهان، رویه‌ی جاری بین مردم و علماست؛ منتها قبلا هم گفتیم خودش را می‌آورند ولی آوردن اسم اعتراف به گناه جیز است و مرحوم آیت‌الله ابطحی را هم چون اسمش را آوردند، "هُ" می‌کنند و از تخریب و تهمت و استهزاء کم نمی‌گذارند.

✔️ چطور است اگر مساله‌ی اعتراف به گناه و یادگیری راه جبران گناهان سالیان سال رویه‌ی جاری بین علما و مردم باشد هیچ اشکالی ندارد اما اگر استادی مانند مرحوم آیت‌الله ابطحی آن را برای توبه لازم دانستند ایشان را می‌کوبند و تخریب می‌کنند؟! متاسفانه آقایان به تزکیه نفس و مسائل روحی توجه ندارند وگرنه انصاف از دست نمی‌دادند؛ کسی که از خواب غفلت بیدار شده و می‌خواهد از جمیع گناهان پاک شود و به‌اصطلاح توبه‌ی نصوح کند و به این آیه‌ی شریفه عمل نماید که "توبوا الی الله توبه نصوحا" یعنی دیگر به هیچ‌وجه تا ابد به گناه باز نگردد و نمی‌داند برای توبه‌ی نصوح چه کند غیر از مراجعه به استاد آگاه و بصیر چه راهی دارد؟! بله طبق مبنای آقایان توبه استاد لازم ندارد و اعتراف به گناه هم جایز نیست همین که برود استغفار کند ان‌شاءالله خدا می‌بخشد آن‌وقت نتیجه هم این می‌شود که هر شب جمعه می‌رود دعای کمیل می‌خواند هر سال شب عاشورا و شب‌ قدر توبه ‌می‌کند و در طول سال هم توبه را می‌شکند؛ به‌راستی تا حالا فکر کردید‌ چرا ما مردم دائما در توبه درجا می‌زنیم؟! چرا هر سال ماه محرم و ماه رمضان توبه می‌کنیم و باز در طول سال گناه گریبان‌گیر ماست؟! پاسخ واضح است چون توبه را با شرایط آن تحت نظر یک استاد متخصص و فقیه و بصیر و مطمئن انجام نمی‌دهیم و ریشه‌ی گناه را از وجودمان درمان نمی‌کنیم.

ادامه دارد...

🔻لینک بخش اوّل:
T.me/Iman_Ziaee/520

🔻لینک بخش دوم:
T.me/Iman_Ziaee/521

۹۷/۵/۱۲
@Iman_Ziaee

🌻
☆ اصلاحیه

🔹در این یادداشت ( T.me/Iman_Ziaee/521 ) کفاره یک روز روزه قضای عمد به‌جای آزاد کردن "یک" بنده، به اشتباه ۶۰ بنده نوشته شده است که ضمن عرض پوزش اصلاح می‌گردد؛ لذا برای مثالی که بیان شد، ۱۵ سال کفاره قضای عمد، باید ۴۵۰ بنده آزاد شود نه ۲۷۰۰۰ بنده که نادرست بود.

۹۷/۵/۱۴
@Iman_Ziaee

🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف و مساله اعتراف به گناه (بخش چهارم):

🔹آنچه تا کنون درباره‌ی اعتراف به گناه گفتیم بر محور فراگیری راه جبران گناهان از قبیل حق‌الله و حق‌الناس بود اما این، تنها فایده اعتراف به گناه نیست بلکه بزرگترین و مهمترین فایده اعتراف به گناه نزد استاد‌ تزکیه نفس که باید فردی فقیه و متخصص و بصیر و آگاه در مسائل روحی و مطمئن و رازدار باشد این است که راه و روش صحیح درمان ریشه گناهان را هم از استاد فرا می‌گیریم؛ متاسفانه برخی از ما شیعیان به بعضی گناهان عادت کردیم و مبتلا و گرفتار معصیتیم و هرچه هم توبه و استغفار می‌کنیم باز هم گناه ما را رها نمی‌کند و گناه همچون اژدهای هفت‌سر در روح و قلب ما ریشه دوانیده است و هر سری را که با توبه و استغفار می‌زنیم سری دیگر در وجودمان آتش به پا می‌کند؛ اگر فردی نماز قضا داشته باشد یا مالی به کسی بدهکار باشد، نماز قضا و دِینش را ادا می‌کند و با توبه و استغفار هم خدا او را می‌بخشد و متعهد می‌شود دیگر ترک نماز نکند و دینش را ادا نماید و بر عهدش هم پایبند می‌ماند اما زبانی که به دروغ و غیبت و تهمت و سخن‌چینی و فحاشی عادت کرده یا چشمی که به نگاه حرام مبتلاست یا گوشی که گرفتار صدای حرام است یا فکری که درگیر سوءظن است از این گناهان استغفار و توبه می‌کند و تعهد به ترک این گناهان هم می‌دهد اما چه می‌شود این گناهان دوباره گریبانش را می‌گیرد؟ ممکن است برای هرکدام از ما نیز پیش آمده باشد که از گناهی استغفار و توبه کرده‌ایم اما بعد از مدتی دوباره به همان گناه مبتلا شده‌ایم؛ لذا گناهان و ریشه آنها با هم‌دیگر تفاوت دارد و برای رهایی از گناه و پایبند بودن بر توبه و توفیق در توبه نصوح باید ریشه گناهان را شناخت و درمان کرد؛ گناه نشانه مرضی در روح است که تا آن مرض از روح ما درمان نشود موفق به ترک گناه نمی‌شویم؛ عینا مانند کسی که ویروس سرماخوردگی دارد و سرفه می‌کند؛ سرفه او با دارو موقتا بند می‌آید اما باید ویروس از وجودش ریشه‌کن بشود تا دیگر سرفه نکند؛ کسی هم که مثلا از روی حسادتش (ویروس) به دیگری تهمت (سرفه) می‌زند با استغفار و توبه (دارو) جلوی تهمت زدنش را می‌گیرد ولی باید مرض حسادتش را درمان کند تا دیگر تهمت نزند و این امراض روحی همان صفات رذیله یا رذایل اخلاقی هستند که ریشه گناهان است و ما تحت تاثیر آنها مبتلا به گناه می‌شویم و باید این صفات را از قلب و روحمان پاک کنیم تا دیگر گناه نکنیم که این همان تزکیه نفس است؛ از طرفی دیگر هم افراد در شرایط گوناگون روحی رشد یافته‌اند و همه شرایط یکسانی از لحاظ روحی ندارند و هرکسی باید مطابق اقتضای حال خودش، درمان و از صفات رذیله پاک شود لذا شخص تائب که از خواب غفلت بیدار شده و قدم در راه بندگی خدای‌تعالی و رسیدن به هدف خلقت گذاشته باید استاد را از گناهانش آگاه کند و او را محرم راز خویش بداند تا استاد دستورات توبه را مطابق وضعیت روحی‌اش به او بدهد و امراض روحی و صفات رذیله‌اش را درمان کند لذا استاد علاوه بر آموزش راه جبران، باید راه درمان گناهان را هم به او یاد بدهد تا توبه نصوح به درستی انجام شود و او دیگر به گناه بازنگردد.

✔️بنا بر این کسی که به غیبت یا نگاه حرام یا صدای حرام عادت کرده و نمی‌تواند چشم و گوش و زبانش را کنترل کند و از طرفی هم می‌خواهد توبه کند و از این وضعیت خسته شده و به تنگ آمده است اگر در خفا نزد استاد اعتراف نکند و راه درمان و نسخه‌ی شفابخش نگیرد پس چه کند؟! اینها چه ارتباطی با خرافات مسیحیت و بدعت در دین و تشییع فاحشه دارد؟! آقایانی که اعتراف به گناه را جایز نمی‌دانند چگونه می‌خواهند مرض این افراد را درمان کنند؟! وقتی ما به مردم بگوییم اعتراف به گناه نزد استاد تزکیه نفس جایز نیست و اساسا برای مسائل روحی اهمیتی قائل نباشیم تا چه برسد برای آن استاد لازم بدانیم پس تکلیف مردمی که به گناه گرفتارند و هرچه توبه و استغفار می‌کنند باز هم در گناه غوطه‌ورند و نمی‌دانند چه باید بکنند، چه می‌شود؟ اینجاست که شیطان مسلط می‌شود و گناه نکردن را محال جلوه می‌دهد و القای ضعف می‌کند که تو این همه استغفار و توبه کردی و هنوز هم به گناه مبتلایی پس راه نجاتی نیست و او کم کم قید ترک گناه را می‌زند و با خودش فکر می‌کند این همه استغفار و توبه کرد فایده‌ای نداشت و قلب او تاریک و سیاه می‌شود و دوباره به خواب غفلت فرو می‌رود؛ اما کافی بود فقط یک‌بار درد و مرض و گناهاش را برای استادی متخصص و رازدار و مطمئن می‌گفت و او راه جبران و درمان را به او می‌آموخت و از بند گناه رها می‌شد؛ لذا مرحوم آیت‌الله ابطحی اعتراف به گناه را از لوازم توبه‌ی نصوح می‌دانستند.

ادامه دارد...

🔻لینک بخش اول:
T.me/Iman_Ziaee/520

🔻لینک بخش دوم:
T.me/Iman_Ziaee/521

🔻لینک بخش سوم:
T.me/Iman_Ziaee/522

🔻لینک اصلاحیه:
T.me/Iman_Ziaee/523

۹۷/۵/۱۵
@Iman_Ziaee

🌻
☆ مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف و مساله اعتراف به گناه (بخش پنجم و پایانی):

🔹اصل مساله اعتراف به گناه نزد خدای‌تعالی و معصومین علیهم‌السلام، پذیرفته شده است و ظاهرا کسی مخالفتی با آن ندارد آنچنان که در آیات قرآن و روایات نیز آمده است که افراد نزد معصومین علیهم‌السلام به گناهشان اعتراف می‌کردند؛ مانند اعتراف برادران حضرت یوسف به گناهشان نزد پدرشان حضرت یعقوب و طلب مغفرت برای آنها از خدا و یا قضیه ابولبابه که به گناهش اعتراف کرد و آیات ۱۰۲ تا ۱۰۴ سوره توبه برای قبولی توبه‌اش نازل شد و او یک‌سوم اموالش را به رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله داد تا بدین‌وسیله آن‌حضرت به دستور خدا او را پاک کند و از خدا برایش رحمت خاص‌الخاص که همان صلوات است، بطلبد یا اعتراف بهلول نباش به گناهش نزد پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و نزول آیات ۱۳۰ و ۱۳۱ سوره آل عمران برای قبولی توبه‌اش یا در ادعیه‌ای مانند کمیل و عرفه و ابوحمزه ثمالی در مضامین دعا نزد خدای تعالی به گناهان خویش اعتراف می‌کنیم؛ اما آنچه اختلافی است اعتراف به گناه نزد غیر معصوم است که پس تکلیف مردم در عصر غیبت امام عصر ارواحنافداه چه می‌شود؟! افرادی که از گناه و امراض روحی رنج می‌برند و راه توبه و درمان را نمی‌دانند به چه کسی مراجعه کنند و یادبگیرند تا درمان بشوند؟! که ما در یادداشت‌های پیشین لزوم و ضرورت اعتراف به گناه را نزد استاد تزکیه نفس که فقیه و متخصص در مسائل روحی و بصیر و آگاه و مطمئن و رازدار است بیان کردیم و به همان دلایلی که دیگر شئون امام معصوم علیه‌السلام را برای فقیه در عصر غیبت قائل هستیم، این یک شان را هم باید قائل باشیم و خیلی عجیب است که آقایان اعتراف به گناه را نزد معصومین علیهم‌السلام جایز می‌دانند و دیگر شئونات امام علیه‌السلام را برای فقیه قائل‌اند ولی این یک شان را برای فقیه یا استاد تزکیه نفس که قطعا باید فقیه باشد قائل نیستند تا او هم همچون امام علیه‌السلام محرم راز مردم باشد و راه جبران و درمان گناهان را به آنها بیاموزد؟! (ان‌شاءالله در آینده درباره مسائل مربوط به تزکیه‌ی نفس و استاد و شاگردی بیشتر سخن خواهیم گفت).

🔹چند نکته:

🔻یک. روایاتی که اعتراف به گناه را نهی کرده‌اند از آنچه در بالا گفتیم منصرف است و منظور یا تشییع فاحشه است و یا اعتراف نزد مردم معمولی است که هیچ ضرورتی ندارد ما گناهان خویش را برای آنها بازگو کنیم تا به گناه جری شوند و آبروی خود ببریم اما اعتراف به گناه نزد کسی که می‌تواند راه جبران و درمان گناهان را به ما بیاموزد و متخصص در این باره است، منظور این روایات نیست.

🔻دو.‌ شخص تائب باید استاد را طبیب روح خودش بداند و به هیچ‌وجه احساس خجالت نکند و آنچنان که درد و مرضش را برای پزشک بدون خجالت بیان می‌کند راه جبران و درمان گناهانش را هم از طبیب روح بخواهد و باید بداند اگر استادی واقعا الهی باشد هیچ‌گاه به چشم گناهانش به او نمی‌نگرد و دلسوزانه راه جبران و درمان را به او یاد می‌دهد و استاد با دیگران که به چشم دیگری او را می‌بینند فرق دارد؛ لذا هیچ دلیلی ندارد که به‌خاطر خجالت، خودش را از فیض بزرگ سلامتی روح و درمان امراض روحی‌اش و فراگرفتن راه جبران و درمان گناهان محروم کند.

🔻سه. بدون تردید چنین استادی شرایطی دارد و هر کسی برای این کار مهم شایسته نیست و ما هم نباید به هر کسی که ادعای استادی دارد اعتماد کنیم چراکه شیادان و اولیای شیطان بسیارند که در کمین ما نشستند تا ما را از صراط مستقیم اهل بیت علیهم‌السلام منحرف کنند لذا باید بسیار مراقب بود که در دام متصوفه و منحرفان از مکتب اهل بیت علیهم‌السلام گرفتار نشویم و مورد سوء استفاده قرار نگیریم و استادی را بیابیم که واقعا تربیت‌شده‌ی مکتب اهل بیت علیهم‌السلام و در صراط مستقیم آن ذوات مقدسه و مطمئن و قابل اعتماد باشد که در این باره ان‌شاءالله در آینده بیشتر خواهیم گفت.

🔻چهار. آنچه مرحوم آیت‌الله ابطحی ارائه دادند و ما هم تا حدی شرح دادیم در مقام بیان مطلب بود اما آن مرحوم در مقام عمل هیچ‌گاه کسی را مجبور به اعتراف گناه نکردند و شرط قبولی توبه‌ی کسی را اعتراف به گناهانش ندانستند و این‌گونه نبود که تا کسی اعتراف به گناه نکند به او دستورات توبه را ندهند بلکه این یک امر کاملا اختیاری بود و به تصمیم خود فرد بستگی داشت و هرکسی از آن استاد فقید برای توبه و جبران و درمان گناهانش کمک می‌طلبید او را راهنمایی و ارشاد می‌کردند.

🔻لینک بخش اول:
T.me/Iman_Ziaee/520

🔻لینک بخش دوم:
T.me/Iman_Ziaee/521

🔻لینک بخش سوم:
T.me/Iman_Ziaee/522

🔻لینک اصلاحیه:
T.me/Iman_Ziaee/523

🔻لینک بخش چهارم:
T.me/Iman_Ziaee/526

۹۷/۵/۱۹
@Iman_Ziaee

🌻
☆ آیا مرحوم آیت‌الله سیدحسن ابطحی اعلی‌الله‌مقامه‌الشریف اعتراف به گناه به سبک مسیحیت و خرافات مسیحیت را ترویج کردند؟! آیا اعتراف به گناهی که آن استاد فقید در اسلام برای توبه لازم می‌دانستند همان تشییع فاحشه است؟! آیا اعتراف به گناه برای توبه در نزد استاد تزکیه نفس جایز است؟!

🔹پاسخ به شبهه فوق را در لینک‌های زیر بخوانید:

🔻لینک بخش اول:
T.me/Iman_Ziaee/520

🔻لینک بخش دوم:
T.me/Iman_Ziaee/521

🔻لینک بخش سوم:
T.me/Iman_Ziaee/522

🔻لینک اصلاحیه:
T.me/Iman_Ziaee/523

🔻لینک بخش چهارم:
T.me/Iman_Ziaee/526

🔻لینک بخش پنجم و پایانی:
T.me/Iman_Ziaee/527

۹۷/۵/۲۰
@Iman_Ziaee

🌻
☆ کانال "آثار آیت‌الله سیدحسن ابطحی" به برخی شبهات درباره‌ی آن مرحوم پاسخ داده است که لینک آن برای آگاهی بیشتر درج می‌شود:
T.me/hasanabtahi

🔻پاسخ به شبهه درباره مساله استاد و شاگرد؛ قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1092

🔻پاسخ به شبهه درباره مساله استاد و شاگرد؛ ادامه قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1093

🔻پاسخ به شبهه درباره مساله استاد و شاگرد؛ قسمت دوم:
T.me/hasanabtahi/1094

🔻پاسخ به شبهه امکان ملاقات با امام زمان علیه‌السلام در زمان غیبت؛ قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1097

🔻پاسخ به شبهه امکان ملاقات با امام زمان علیه‌السلام در زمان غیبت؛ ادامه قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1098

🔻پاسخ به شبهه امکان ملاقات با امام زمان علیه‌السلام در زمان غیبت؛ قسمت دوم:
T.me/hasanabtahi/1099

🔻پاسخ به شبهه اینکه بیشتر دوست داشتن استاد از معصومین علیهم‌السلام طبیعی است؛ قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1100

🔻پاسخ به شبهه اینکه بیشتر دوست داشتن استاد از معصومین علیهم‌السلام طبیعی است؛ قسمت دوم:
T.me/hasanabtahi/1102

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت اول:
T.me/hasanabtahi/1104

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت دوم:
T.me/hasanabtahi/1105

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت سوم:
T.me/hasanabtahi/1106

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت چهارم؛ بحث استاد و شاگرد (۱):
T.me/hasanabtahi/1107

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت پنجم؛ بحث استاد و شاگرد (۲):
T.me/hasanabtahi/1109

🔻کلامی از کتاب در محضر استاد، نوشته مرحوم آیت‌الله ابطحی:
T.me/hasanabtahi/1113

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت ششم؛ بحث استاد و شاگرد (۳):
T.me/hasanabtahi/1114

🔻کلامی دیگر از کتاب در محضر استاد، نوشته مرحوم آیت‌الله ابطحی :
T.me/hasanabtahi/1115

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت هفتم؛ تمرکز فکر (۱):
T.me/hasanabtahi/1141

🔻بررسی مبانی درباره مساله تزکیه نفس؛ قسمت هفتم؛ تمرکز فکر (۲):
T.me/hasanabtahi/1145

۹۷/۵/۲۱
@Iman_Ziaee

🌻
☆ ما و غدیر

🔹این روزها همه در تب و تاب غدیریم. کارهای مقدماتی برگزاری جشنها را می انجامیم. در فضای مجازی و حقیقی برای غدیر تبلیغ می کنیم و هشتک میزنیم و...
دوست داریم برای غدیر و امیرالمومنین صلوات الله علیه، سنگِ تمام بگذاریم. حق هم داریم؛ چون غدیر هویت تشیع است؛ غدیر همه چیز ماست؛ احیا و دفاع از غدیر بوده که فاطمیه و عاشورا و غیبت امام زمانمان روحی فداه را آفریده است. ما هم می خواهیم همه چیزمان را برای غدیر و صاحب غریبش بدهیم؛ امر خدا که همان ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام است را احیا کنیم و فریاد برآریم که راه وصول به همه موفقیت ها و خوشبختی ها، ولایت امیرالمومنین علی بن ابیطالب ارواحنافداه است. ریشه تمام بدبختی های بشر تا زمان ظهور، روی گرداندن از این ولایت است؛ امّا...

🔹اما توجه به این نکته، ضروری است که غدیر و امیرالمومنین علی علیه السلام به ما و کارهایمان نیازی ندارند.
چون این دنیا میدان مسابقه است که قرآن می فرماید: "فاستبقوا الخیرات"
آیا خیری بالاتر از احیای امر خدا می شناسید؟!
در این مسابقه هرکس بیشتر همّت و تلاش و کار کند، موفق تر است و سودش را خودش می برد.
ما جشن بگیریم یا نگیریم؛ کاروان شادی و پیاده روی راه بیندازیم یا نینداریم؛ منِ طلبه به تبلیغ و منبر بروم یا نروم؛ از جیبمان هزینه بکنیم یا نکنیم؛ از کار و زندگیمان بزنیم یا نزنیم؛ چیزی از اهمیت و عظمت و حقانیت غدیر کم و زیاد نمی شود.
در صدر اسلام، کسانی که با ذوالفقار امیرالمومنین علی صلوات الله علیه مسلمان شده بودند، او را با آن فضائل و سابقه در اسلام، تا هفتاد سال بر فراز منابر و بعد از نمازها سبّ و لعن می کردند. کف کفشهایشان نام علی را حک کرده بودند و راه می رفتند.
هرکسی نام علی داشت، گردنش را می زدند.
محبّان امیرالمومنین علیه السلام را می کشتند؛ همانگونه که امروز ما را به جرم حبّ علی می کشند.
غدیر را منکر شدند و دختر پیامبرشان را شهید کردند و سقیفه را بنا نهادند که تا امروز در آتش آن می سوزیم؛ از هیچ کوششی برای محو و نابودی نام و معرفت و ولایت اهل بیت علیهم السلام فروگذار نکردند؛ ولی امروز می بینیم نام و فضائل علی شرق و غرب عالَم را فرا گرفته است و دانشمندان غیر مسلمان مبهوت کلمات و جملات او شده اند.
عهدنامه مالک اشتر که دستورات امیرالمومنین علیه السلام به اوست؛ یک سند حقوق بشری بین المللی است.
شیعیان و محبانش در نقاط مختلف کره زمین زندگی می کنند و خلاصه نور علی در عالَم جلوه گری و دلبری می کند.

چرا؟!

چون امیرالمومنین علی صلوات الله علیه، نور خداست و خدا به فرموده قرآن اراده کرده است تا نورش را کامل و تمام کند ولو کافران و مشرکان بخواهند او را خاموش کنند.
پس این علی که نور خداست و خدا نورش را عالَم گیر کرده است و خدا را دارد، به ما و کارهایمان نیاز ندارد. لذا ما کاری برای اهل بیت علیهم السلام نمی کنیم، هرکاری می کنیم برای خودمان است. آنها در حصن و حصار خدایند و خدا خودش محافظتشان می کند و نورشان را عالَم تاب کرده و می کند.

✔️ ما خیلی هنر کنیم و توفیق یابیم متمسّک به این نور و ولایت باشیم تا از اسباب الهی بشویم برای اتمام و تابش نورش در عالَم.

🔸به امید ظهور امام عصر ارواحنافداه و استقرار ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام.

۹۶/۶/۱۴
T.me/Iman_Ziaee

🌻
☆ خطبه غدیر

🔹یکی از آدابی که در روز غدیر باید به جا آوریم خطبه خوانی است.

🔹خطبه‌ی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در روز غدیر که به خطبه‌ی غدیر مشهور است، سند حقانیّت شیعه است.

🔹ما ولایت علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام را پذیرفته‌ایم، چون آن را رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، از جانب خدای‌تعالی فرموده است. در حقیقت ما شیعه‌ی رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله هستیم.

🔹آن حضرت در ضمن خطبه فرمودند: «فَلْيُبَلِّغِ‏ الْحَاضِرُ الْغَائِبَ‏ وَ الْوَالِدُ الْوَلَدَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَة» . یعنی کسانی که حاضرند باید به کسانی که غائب‌اند و پدران به فرزندانشان تبلیغ کنند و این کار باید تا روز قیامت ادامه داشته باشد.

🔹این مدال افتخاری است که آن حضرت به ما دادند و ما را در امر تبیلغ ولایت امیرالمؤمنین و ائمه اطهار علیهم‌السلام شریک کردند. لذا بر هر شیعه‌ای لازم است که آن را با دقت مطالعه و بررسی نماید و حتی آن را به عنوان یک سند و میثاق الهی و ابدی حفظ نماید و در دوره‌ی سال به‌ویژه روز غدیر آن را بخواند و برای دیگران شرح دهد.

🔹چقدر شایسته و به‌جاست که در جشنها و مراسم عید غدیر، این خطبه خوانده شود. در دید و بازدیدها و تجمّعات و گعده‌های دوستانه و فامیلی، درباره‌ی آن بحث و بررسی شود و یا حداقل بخش‌هایی از آن خوانده شود و یا روز غدیر، پدر خانواده و یا بزرگتر فامیل، دیگران را جمع نماید و این خطبه را برای آنها بخواند و شرح دهد.

🔹روز غدیر باید ذکر و وِرد همه‌ی مردم، خطبه‌ی غدیر باشد و همه جا مملوّ از خطبه‌خوانی باشد و هیچ جمعی نباشد که در آن از خطبه‌ی غدیر صحبت نشود.
واقعاً ما به عنوان یک مسلمان، چقدر از محتوای این خطبه‌ی مهم آگاه هستیم؟!
جوانان ما که باید پرچم‌دار عشق و ولایت و محبّت به امیرالمؤمنین علیه‌السلام باشند، به چه میزان از مضامین این خطبه اطلاع دارند؟!
آیا آن‌قدری که آگاهی از مسائل مختلف برای ما اهمیت دارد، خطبه‌ی غدیر که همه چیز ماست اهمیت دارد؟

🔹اگر تاریخ غدیر را بخوانیم، می‌بینیم که رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در سن شصت و سه سالگی با چه مشقت و زحمتی زیر آفتاب سوزان حجاز این خطبه را ایراد فرمودند و بر همگان تا روز قیامت، حجّت را تمام کردند.

🔹این خطبه، همچون صاحب آن، امیرالمؤمنین علیه‌السلام غریب و مظلوم است.

🔹لذا ما برای اینکه جامه‌ی عمل به دستور رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله بپوشانیم و ما هم در امر تبلیغ ولایت شریک شویم، متن این خطبه‌ی نورانی را از کتاب گران‌سنگ "الغدیر"، تألیف مرحوم علّامه‌ی امینی أعلی‌اللّه‌مقامه‌الشریف، و ترجمه‌ی آن را در اینجا می‌آوریم.

🔹برای استفاده‌ی بهتر، در ترجمه کوشیده‌ایم جملات سلیس و روان به کار ببریم و محتوای آن را تیترگذاری و موضوع‌بندی کرده‌ایم.

🔹ناگفته نماند مرحوم علّامه‌ی امینی قدّس سرّه، پس از نقل واقعه و خطبه‌ی غدیر تصریح می‌کند:
«این اجمالی از واقعه‌ی غدیر است که همه‌ی امّت مسلمان و علمای اسلام بر آن اتفاق نظر دارند و در عالَم و روی زمین واقعه‌ای اسلامی غیر از این، به نام "غدیر" وجود ندارد که اگر صحبت از روز غدیر شود، همه‌ی ذهن‌ها فقط متوجه همین روز می‌شود و اگر نام مکانش برده شود، منظور همین محلّ معروف نزدیک "جُحفة" ـ برکه‌ی غدیر خمّ ـ است و تمام دانشمندان و محققّان آن را قبول دارند».

✔️ بنابراین ما هم برای رعایت اختصار، به همین مقدار اکتفا کرده و شما خوانندگان محترم را برای آگاهی از تفصیل واقعه و خطبه‌ی غدیر به کتبی مانند احتجاج مرحوم شیخ طبرسی قدّس سرّه ارجاع می دهیم.

🔹با ما همراه باشید و هر روز فرازها و بخشهایی از واقعه و خطبه غدیر را، لقمه لقمه نوش جان کنید و بنوشانید تا شما هم مبلّغ غدیر باشید.

🔸به امید ظهور امام عصر ارواحنافداه و معرفت ولایت امیرالمومنین علی علیه السلام.

۹۶/۶/۱۵
T.me/Iman_Ziaee

🌻
☆ مقام حضرت اباالفضل‌العباس علیه‌السلام در اروپا

🔹یزید لعنهُ‌الله می‌خواست هیچ یاد و نامی از اهل بیت علیهم‌السلام نباشد؛ اما امروز او گمنام و نام اهل بیت در عالَم می‌درخشد.

۹۷/۵/۲۴
@Iman_Ziaee

🌻
☆ واقعه‌ی غدیر ۱

🔻اعلان عمومی‌

🔹أجمع رسول اللّه صلى‌اللّه‌عليه‌وآله‌وسلم الخروج إلى الحجّ في سنة عشْرٍ من مُهاجره، و أذّن في الناس بذلك.

🔹رسول خدا صلی‌اللّه‌علیه‌وآله در سال دهم هجری، تصمیم به سفر حجّ گرفتند، و این مطلب را بین مردم اعلان عمومی کردند.

✔️ نشر دهید تا مبلّغ غدیر باشید.

ادامه دارد...

@Iman_Ziaee

🌻
☆ واقعه غدیر ۲

🔻تنها حجّ رسول خدا صلى‌اللّه‌عليه‌وآله‌ یا حجّةالوداع

🔹فقدم المدينة خلق كثير يأتمّون به في حِجّته تلك التي يُقال عليها حجّة الوداع،و حجّة الإسلام،و حجّة البلاغ،و حجّة الكمال،و حجّة التمام ،و لم يحجّ غيرها منذُ هاجر إلى أن توفّاه اللَّه.

🔹پس جمعیت بسیاری از مسلمانان به مدینه آمدند تا در این حجِّ رسول خدا صلی‌اللّه‌علیه‌وآله، همراه آن‌حضرت باشند و از ایشان پیروی کنند. حجّی که به آن، "حجّةالوداع"، "حجّةالإسلام"، "حجّةالبلاغ" و "حجّةالتمام" گفته‌اند و این تنها حجّی بوده است که آن‌حضرت از زمان هجرت به شهر مدینه تا پایان عمر شریفشان انجام داده‌اند.

✔️ نشر دهید تا مبلّغ غدیر باشید.

ادامه دارد...

@Iman_Ziaee