✨ Best Music Channel ✨
🎶Азизларим сизни Мусиқий каналимизга таклиф қиламиз ишонинг энг зўр канал🎶 👇

https://t.me/joinchat/AAAAAEwT_J2e5oxtfy7zJA

​​✍Оғир ҳасталикка чалиниб, ўлим тўшагида азоб чекиб ёткан аёл олдига фаришта келиб:
- Мен сени ўлимдан қутқара олмайман, аммо қийналмасдан жон беришинг ва қабр азобини четлаб ўтиб, жаннатга киришинг мумкин. Бунинг учун шунчаки кўзларингни юмиб, чин дилдан Оллоҳдан шуларни сўрасанг бас! - деди. Азоб жон-жонидан ўтиб кетган аёл инграб ётаркан фаришта айтгандай қўзларини юмди ва сўрай бошлади:
- Эй Худо, мени жонимни олар экансан ва сўнги истагимни бажариш учун фариштангни юборган экансан, сендан шуни сўрайманки, мен бу дунёдан ўтканимдан сўнг фарзандларимнинг отасига шундай аёлни рўпара қилгинки, у аёл фарзандларимни ўз фарзанди каби кўриб, меҳрибон ва ғамхўр бўлсин. Болаларим ҳеч қачон она меҳрига зор бўлиб ўсмасин...
Шунда фаришта аёлга:
- Болаларинг ўзлари бир кунини кўради. Ўзингни ҳам ўйла, жаннатга киришликни истамайсанми?!
Шунда ҳалиги аёл:
- «Агар мен жаннатда бўлсаму, фарзандларим меҳрга зор, ўкиниб яшаса, бебахт бўлсалар менга жаннатинг нима кераги бор?!» - деди. Бу гапларни эшитган фаришта бир сўзсиз кўздан ғойиб бўлди. Аёл эса бу дунёни тарк этди. Орадан ойлар ўтиб марҳума аёлнинг эри бошқа бир аёл билан оила қуришга қарор қилди. У аёлнинг биринчи турмушида фарзанди бўлмай оиласи бузилган, ўзи эса оқ кўнгил ва меҳрибон эди. У марҳума аёлнинг фарзандларини ўз фарзандидай кўрар, қувонса қувонар, йиғласа қўшилиб йиғлар, болаларга бор меҳрини бериб, ғамхўрлик қиларди. Бу дунёни тарк эткан аёл эса болаларининг бахтиёр эканини жаннатдан кузатар ва бунинг учун Оллоҳга чексиз ҳамду санолар айтарди.

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

​​Оксок кизнинг кундалиги.

Охирги кисм.

Мен отахоннинг чайласида яшай бошладим. Отахон куйларни боккани кетарди. Мен товукларга карардим. Уй ишларини бажариб юрдим.
Аёли утиб кеткан экан отахонни. Угиллари хам яхши муносабатда булишарди менга.
Мен онамни уйлаб эзилардим. Улар мени излаяптимиканлар, ё ёмон отлик булдиммикан уларга?
Мен бир неча кун яшаб юрдим чайлада. Отахон кишлокка бориб келдилар. Келиб аёлини кийимларини менга берди. Бир кийимда юравермай манашу кийимларни алмаштириб кийгин дедилар.
Мен хурсанд булдим.
Кийимларимни алмаштираётканимда отахон мени кузатаётканларини пайкаб колдим. Отахонни отамдан хам авзал билаёткандим. Афсус улар хам хамма эркаклардек менга хирс билан бокаркан. Уз набираларидек куради деб уйлаб юрардим.
Мен уша кун ухлолмай чикдим. Ухласам отахон мени устимга бостириб кириб келаёткандек туюлди.
Эрталаб отахонни кузатиб, узим хам шахарга отландим.
Яхши бир амаки мени ахволимни куриб шахарга ташлаб утдилар.
Уйга боришка куркдим. Отамни куришни истмасдим.
Нима киларимни билмай анча айланиб юрдим. Ва шу уриндикда мана охирги гапларимни ёзаяпман.
Менг хаётда яшашка кизикиш колмади. Кимга ишонай ахир. Ягона манзилим манашу сой. Кандай орзуларим бор эди. Афсус. Мен энди бу дунёда кололмайман. Кимда ким шу дафтарни укиёткан булса билингки мен энди йукман. Мен дунёларга сигмай кетяпман. Онажон мени кечиринг.
Наргиза дафтар жилдларида ёш томчиларини курди. Ёшлар дафтар варакларини намлатиб юборганди. Демак бу охирги сатрлар бир неча соат ёзилган.
Наргиза хам йиглади. Кизнинг аянчли такдиридан.
Дафтарни секин жойига куйдида, сой томон юрди. Сойда сув жуда тез окарди. Кизнинг жасади аллакачон бу ерлардан узоклашиб кеткан эди.

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

✍ҚОТИЛ ҚИЗНИНГ КУНДАЛИГИ.

17 якуний кисм.

Севара эрталаб ишга етиб келиб, энди кабинетига ўтиб кетмоқчийди, навбатчи уни бошлиқ йўқлаётганини айтиб қолди. Севара кабинетига сумкаси ва қоғозли папкасини қўйиб, бошлиқнинг кабинетига йўналди. Йўлда ёрдамчиси Азамат олдидан чиқиб, нима гаплигига қизиқди.
-Борайлик-чи,нима гаплигини кейин биламиз-да.
Котиба қиз унга салом бериб, бошлиқнинг кутаётганини айтди. Аввалги бошлиқ марказга ишга ўтганлиги сабабли, янги раҳбар сайланганди. Бу одам билан Севара ҳали ишлашиб кўрмаганди, қилиқ-хосиятини билмасди.Котиба эшикни очиб, Севарани киритиб юборди.
-Ассалому алайкум, Маҳмуд Йўлдошевич, яхшимисиз?
-Валекум ассалом, Севара Ғаниевна, ўтиринг.
Севара ўриндиқларнинг бирига омонатгина ўтирди.
-Қодированинг иши нима бўлди,битай дедими?
-Деярли тугатдик. Шу, Мустафоеванинг қилмишларини очиб ташласак, бемалол судга оширсак бўлади.
-Қодированинг ишига, Мустафоеванинг нима даҳли бор?! Ўзи, нега у аёлни ушлаб турибсиз?
-Жиноятнинг бош сабабчиси ўша аёл.
-Нима, у Қодированинг қўлига чойнак бериб, отангни уриб ўлдир дебдими? Қанақасига сабабчи бўлади? Унинг ишини наркоотделга топширамиз, ўзлари ҳал қилишади. Бугуноқ Мустафоевани озод қилинг?
-Нега? Ахир унинг қилиғини....
-Нега-пегасини билмайман. Озод қилмасангиз, ҳозир ўзим чиқариб юбораман. Менга ортиқча ташвиш керакмас.
-Демак, ўз қўлимиз билан ашадлий жиноятчини озод қиларканмиз-да, Одамлар кейин ҳақиқатнинг борлигига қандай ишонишади?!
-Ҳақиқат-пақиқатни билмайман.,- кейин овозидаги оҳангни ўзгартириб,бироз мулойимроқ оҳангда қўшиб қўйди,-Нега тушунмайсиз? Кеча министрликдан қўнғироқ қилиб, эртанинг ўзида у аёлни бўшатмасаларинг, иккаланг ҳам мансабингга хайр-хўш деяверинглар деди. Сизнинг касрингизга қолишни истамайман. Так что,ҳозир бориб, шаҳардан чиқмаслик ҳақида тушунтириш оласиз ва озод қиласиз. Вақтинча озодсиз, бундан кейинги фаолиятингизни текширамиз. Агар заррача гумон,шубҳамиз исботланса, сизни қайта келтириб тиқиш биз учун ҳеч нарсамас денг.
-Мен уни озод этмайман. Энг аввало, шу ерда, тергов давомида, менга пора таклиф этди. Кейин, ҳеч нарсадан бехабар, судини кутаётган Қодировани калтаклади. Шунинг ўзиёқ беш йил озодликдан маҳрум қилинишини билдиради.
-Шунақами? Ҳали, менинг гапим сизга буйруқ саналмайдими? Унда келинг, менинг ўрнимга ўтиринг. Ва буйруқ беринг, Мустафоевани бугуноқ озод қилинг деб. Мен бир минутда озод қиламан. Чунки менга ўз мансабим, тинчлигим зарурроқ. Бу жиноятчилар, барибир бошқа йўллар билан фаолиятларини давом этаверадилар, ўртада бизнинг мансабимиздан айрилганимиз қолади.
Кейин қўшиб қўйди,-
-Эртага Қодированинг судини ўтказамиз. Айбдор айбини бўйнига олиб тургандан кейин ишни резинкадай чўзишнинг нима кераги бор?! Бугуноқ ишнинг кам-кўстларини бирёқли қилинг. Бир ҳафтадан кейин юқоридан комиссия келяпти. Сиз энди ишингизга бораверинг.
Маҳмуд Йўлдошевич Севарани жўнатиб, кейин ўринбосарини чақиртирди.
-Ҳозироқ Мустафоевани кабинетингизга олиб келиб, тушунтиришини олинг, бироз қўрқитинг ва шартли равишда озодликка чиқаринг. Севара бунақа қайсарлиги билан нимага эришади,билмайман.
Бироздан Мустафоевани озод қилишди. Бу Севаранинг бетига шапати билан ургандек бўлди.
Биринчи марта, терговчиликни танлаганига пушаймон бўлди. Бир, курсисидан қўрққан бошлиқни деб, Севаранинг гапи иккита бўлди. Бундан у жуда хафа бўлди. Жаҳл билан Қодированинг папкасини қайта кўриб, камчиликларини тузатди, Озодага, Дилноз опага хабар берди.
-Нима бўлсаям, шу қизни озод қилишим керак.
Лайлодан бошқа тергов қилинганларнинг биронтасиям Озодага қарши гапирмаган эди,
Бахтиёр Каримовнинг кўрсатмалари, Дилноз опанинг кўрсатмалари, Ҳаловат опанинг, мактаб директори ва синф раҳбарининг кўрсатмалари, барчасида Озоданинг жуда яхши қизлиги, унинг бунақа жиноятни қилолмаслигиги,бу иш бахтсиз тасодиф деб қаралишини кўрсатишганди.
Аввал айтганимиздек,Севара ҳар битта ишининг қоғозларидан нусха кўчириб, олиб қолар, давлатга топширган папканинг айни иккинчи нусхаси, унинг уйида турарди. Бўш пайтларида ўша ишларни ўқиб, жиноятни очиш йўлларини ўрганар эди.
Эртаси соат тўққизда Озоданинг суди бошланди.

Суднинг кичик залига мактаб директори,синф раҳбари, Озоданинг ойиси, Бахтиёр ва отаси, яна бир-иккита қўшнилар келишди. Бундан ташқари, юридик университетнинг тўртинчи курсини битириб, практикага келган талаба йигитлар зални тўлдиришди.
Севара оқловчи сифатида, қораловчи сифатида эса суд ходимларидан бири, Носиров Икромжон деган ўткир адвокат қатнашди
Залга Озодани олиб киришганда, Дилноза опа югуриб унинг ёнига борди,
-Болам, аҳмоқ онангни кечир болам.
-Панжара ортида кўзёшларига бўғилиб турган Озода, онасининг оёққа турганидан хурсанд эди. Севара Ғаниевна уларни юзлаштиришга ҳам улгурмаганди. Маҳмуд Йўлдошевичнинг судни тезлаштиришидан мақсади бор эди. Агар бирор хатолик ўтса, гуноҳ Севарага юклатилади ва ўзи сувдан қуруқ чиқарди
-Ўринларингиздан туринглар, суд келяпти!
Ҳамма ўрнидан турди. Суд ҳайъати, котибалар жойларига ўтиришгач, суд бошланди.
-Бугун жиноят кодексларининг одам ўлдириш яъни 122 моддасининг а ва б пунктлари асосида айбланаётган Қодирова Озоданинг судини ўтказаяпмиз. Озода Қодирова, ўн олти ёшда. Мактабни тугатолмади, жиноят содир бўлган пайтда ўқувчи эди. Ўгай отасини чойнак билан уриб ўлдирган. Жиноят тафсилотларини гувоҳлардан суриштирамиз.
Энг аввало, Озоданинг онасига сўз берилди.
-Ман кейинги пайтда жуда ҳолдан тойган, касал эдим. Сабабини билмасдим. Ҳеч қаерим оғримайди, лекин мадорим йўқ, қон босимим гоҳ кўтарилиб, гоҳ тушарди. Ўша куни ҳам аҳволим ёмонлашди. Оқшом эди. Қизим мактабдан кейин дўконда фаррошлик қилаяпти. Ишдан кейин овқатланаётган эди ошхонада. Шурик , ҳозир дориларингни олиб келаман, яхши бўп қоласан, деб ошхонага чиқди. Аслида битта уйқу дори ичиб дам олишим керак эди. Ошхонадан қизим бақирди,
-Ойи, ичманг, заҳар аралаштирди, уч-тўртта дори ташлади стаканга деб.
Ҳар доим у келтирган дорини ичардим. Бу сафар қизимнинг огоҳлантиришигами, ичмадим.
-Ойи ҳозир, аччиққина кўк чой дамлайман, яхши бўпқоласиз. Бунча дори ичманг деб турганди бироз аввал.
Мен дорини ичмаганимдан кейин, Шурик менга ташланди. Устимга келиб, қўшқўллаб бўға бошлади.Икки қўлим билан ажратмоқчи бўламан, қани ажратолсам. Кейин хириллаб ҳушимни йўқотибман. Бироздан, бўйнимдаги қўллар сирғалиб пастга тушди, Шурик ерга йиқилди шектлли, қизимнинг қўрқув билан,
-Ойи, ўлиб қолди, ўлиб қолди деганини эшитдим.
Оқловчи савол берди,
-Ўлими тафсилотини кенгроқ айтиб беринг,
-Қизим чойнак кўтариб, менга олиб кирган, Шурикнинг мени бўғаётганини кўриб, нима қилишни билмай, ажратиш мақсадида чойнак билан бошига туширган экан. Қайноқ чой куйдирган, чойнак бошида чил-чил синган экан.
Кейин Бахтиёрга, кейин Ҳаловат опага, кейин синф раҳбарга, мактаб директорига, сўз берилди.
Кейин навбат оқловчига келди.
-Гувоҳларнинг кўрсатмасидан кейин сўз навбати оқловчи,Севарага берилди. Унинг нутқини ўтирганлар чапак билан олқишлашди.
-Маълумки, Шуҳрат бобоев, Қодированинг ўгай отаси, қизга кун бермаган. Маълумки, онаси ҳамшира, тунги навбатчиликда ишлайди.пайтдан фойдаланган Шурик қизни еттинчи синфлик пайтида зўрлайди. Бу ишни ошкор қилишга қиз номус қилади, онасига айтса, онаси эрининг томонини олади. Шундай қилиб, тажовуз қилгани учун ўгай ота жазоланмай қолади.
Бундан ташқари,қизнинг ҳар қадамини суриштириб, ёлғиз қолганда тирғалиб кун бермайди. Мактабдан кейин ишлаб топган пулини ўғирлайди. Булар Озоданинг кундалигида батафсил ёритилган. Шурик хотин боласини Хоразмда ташлаб, бу ёқларда наркотик савдоси, дори савдосига аралашади. Лайло Мустафоева бошчилигида тунги клубларда, дискотека залларида, ўқув юртлари қошида ёшларни йўлдан уриб, дориларини пуллайди. Бундан ўн кун аввал ўз синглисини зўрлаган йигитнинг тушунтиришлари бор. Ўқув юрти талабаларининг Шуҳрат Бобоевнинг наркотик савдоси билан шуғулланганлигини кўрсатган тушунтиришлари бор.
-Хўш, сиз айтгандек, Озода Қодирова бегуноҳ бўлса, нега одам ўлдирди?! Тасодифданми, қасдданми, одам ўлдику? Нега бунга эътибор бермаяпсизлар?
Севара саволга савол билан жавоб берди.
-Масалан, сиз биров бошқа бировни бўғиб ўлдираётганини кўриб қолдингиз? Нима қилардингиз? Ажратишга уринармидингиз ёки бир чеккада томошабин бўлиб турармидингиз?

​​Ажратмасликка виждонингиз қўярмиди, янаям у онангиз бўлса?!!
-Йўқ, жим турмасдим, леки одам ўлдирмай, ажратсаям бўлардику.
Тортишув анча давом этди. Суд танаффус эълон қилди. Суд ҳайъати, оқловчи ва қораловчи маслаҳат учун тўпландилар.
-Бу қизни озод қилишимиз керак.Келажак орзулари порлоқ унинг.
-Сиз терговчисиз, инсонийлик, меҳр-мурувват тушунчаларини йиғиштириб қўйинг иш пайтида. Ишга очиқ кўз билан қаранг. Ўртада одам ўлди. Камида ўн беш йил берилиши керак. Аммо ҳамма яхши томонлари айтиляпти. Гуноҳ марҳумга юкланяпти. Бу дегани қизни озод қилинг деганимас-ку. Ҳеч бўлмаса, икки йил ахлоқ тузатрш колониясига юборишимиз керак. Қонун қонун бўлиши керак. Унга итоат этмаганлар жазоланиши керак. Қизни дабдурустдан озод қилсак, бошқа каллахўр, қотилларга дастак бўлади.
Қораловчининг кучли қаршилигидан кейин, суд ҳайъати қизни икки йил ахлоқ тузатиш колониясига жўнатишга қарлр қилишди. Ҳукм ўқиб эшиттириш учун суд ҳайъати яна залга қайтишди.
-Айбланувчи Қодирова Озода жиноят кодексларининг 122 моддаси а ва б пунктлари асосида айбланади. Лекин айбланувчининг бу ишни бехосдан қилгани, ўзининг гуноҳсизлиги ва гувоҳлар кўрсатмасига асосланиб, уни икки йил ахлоқ тузатиш колониясида жазо муддатини ўташга юборилсин. Суд қароридан норози бўлинган аҳволда, ўн кун муддат ичида ариза топшириб, аппиляция қилиши, жиноий ишнм қайта кўриб чиқиб суд қилиниши мумкин.
Суд қарорини эшитиб,Дилноз опа юраги суст бўлиб ўтириб қолди.
Камида ўн йил кетишига ишониб ўтирган Озода бу қарордан хафамас эди. Суддан кейин ярим соатча,Озода билан яқинларининг суҳбатлашишларига имкон беришди.
-Сени кутаман,ўқишга бирга кетамиз,-деб Бахтиёр ўз қарорини билдирди
-Тез-тез хабар олиб тураман У ер турма эмас. Тартибияям унчалик қаттиқ эмас, албатта учрашув берилади,-деб онаси овутди.
Судда Лайло иштирок этмади. Унинг наркотик савдоси ишларини наркобўлим изқуварлари текширишаётганди. Севаранинг маълумотлари уларга қўл келган, улар арқонни узун ташлаб, катта лаққа балиқни ушлаш тадбирини ўйдлаётгандилар.
Суддан кейин милиционерлар олиб кетар чоғида, Озода Севарани қучоқлаб, миннатдорчилик билдирди.
-Шунчалик югурдингиз, менинг гуноҳкор эмаслигимга ҳаммани ишонтиролдиз. Лекин қонун бор-ку, сиздан хафамасман, Борингизга шукур, опажоним!
ТАМОМ. Этиборларингиз учун рахмат!
РАЪНО УМАРҚУЛОВА.

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

✍Aldangan yigitning achchiq qismati!


Muallif Mohigul Diyorxo'jayeva

«Men atrofimga qo'rquv bilan boqardim. Bu shunday qo'rquvki, har daqiqa g'animat ekanini his etasan. Bu shunday qo'rquvki, o'z ajaling vaqtini o'zing belgilab, birgina tugmacha bilan yo'qlikka giriftor bo'lasan. Men o'zim sevgan mana shu manzara: mashinalar shovqini, gavjum odamlar kulgisi, daraxtlar, gul do'konlari, baland binolarni ortiq ko'ra olmaslikni, ayni shu damda, ha, aynan hozirning o'zida ularni o'zim bilan birga tamomila yo'q qilib yuborishim kerakligini o'ylardim, o'ylayverardim. Yonginamda aylanib yurgan qariyalar, yosh juftliklar, tetapoya qilishni o'rganayotgan bolajonlar mening holatimni tushunishmas, ular ichimdagi tug'yonlar tobora avjiga chiqayotganini va bu tug'yonlar besh daqiqaga qolmay ularni ham chin dunyoga olib ketishini tasavvur qilisholmayapti. Ana, bir yoshlar chamasidagi qizaloq yurishga harakat qilib, eplolmay, yiqildi. Onasi uni ko'tarib oldi-yu, ovuta ketdi.
Ey, Xudo, u xolavachcham Maryamga juda o'xsharkan! Axir hammasi, shundoq ham go'zal-ku! Mavjud go'zallikni yo'qlikka chiqarib, ularni kulga aylantirishim… Odamlar, nurafshon manzara, yorqin ko'chalar, ayniqsa, bolalar, hatto musulmonlar… Yo'q, men ularni o'ldira olmayman, yo'q! Axir bunga haqim yo'q. Men hoziroq ularni ogohlantrishim, baqirishim kerak. Sulaymoniy nima degan edi: «Birgina harakat va bu-u-um!!!»

Bolalik chog'larim Iroqda o'tgan. Otam kattaroq amalda ishlagani uchun ham biz Amerikaga ko'chib keldik. Buvam Amerikaga ketayotganimizda menga nasihat qilishdan charchamadi:
— Ehtiyot bo'l, har xil to'dalardan uzoq yur. Ular farishta misol ko'rinsa-da, dinimiz kushandalari, yolg'onchilar! Mana, necha yildirki, boshimiz g'avg'odan chiqmaydi. Ustiga-ustak, yangi oqimlar paydo bo'lib, har yerni rasvo qilishyapti. Sen, o'g'lim, ana o'shalardan ehtiyot bo'l!
Men buvamni o'zim bilan olib ketish uchun ko'p harakat qildim, ammo u ko'nmadi…
Kechga yaqin yuklarimni ko'tarib aeroportdan mashina ushladim. Haydovchining ko'rinishi, talaffuzi amerikaliklarga o'xshamagani uchun ham diqqatimni tortdi. Orqa o'rindiqqa boshimni tashlagan ko'yi ko'z yumib ketyapman. Sentyabr oyining o'rtalari bo'lgani sabab havo yoqimli.
— Qaerdansan, yigitcha? — dedi boshiga qizil kepka bostirib olgan, bug'doy rang, ko'zlari o'ynoqi erkak.
— Iroqdanman.
— Men Bog'dod shahridanman, ismim Ali Usmon Sulaymoniy.
«Sulaymoniy!»
Men bu ismning haligacha quloqlarim ostida jaranglayotganini his etaman. U bilan to Cinsinnati iqtisodiyot universiteti yotoqxonasiga borguncha gaplashib ketdim. Sulaymoniy o'zini nihoyatda vazmin tutar, gaplarida serjilo iboralar ko'p edi. Men esa yaxshi suhbatdosh topilganidan shod edim.
— Omon bo'l, Umar! Aytgan manzilimga borishni unutma, hali xursand bo'lasan!
U bilan xayrlashib, xonamga kirganimda, tishimni yuvayotganimda va hatto yotish oldidan duo o'qiyotganimda ham uning so'zlari, qarashlaridagi sirlilik xayolimdan ketmasdi: «Sen haqiqiy halovat qanday bo'lishini tushunsang edi! Bu shunday halovatki, halokat bilan hamnafas!» Nima bo'ldi-yu, bir necha kundan so'ng Sulaymoniy aytgan manzilga borishni va aytgan gaplarini ham unutdim. Bir kuni darsdan keyin do'stlarim bilan universitet yaqinidagi maysazorda o'tirardik. Quyosh charaqlab nur sochayotgan, yam-yashil o'tloqdagi ajib bir kun.
— Umar!..
Qarasam, bu bir hafta burun meni yotoqxonaga olib kelgan hamyurtim, ya'ni Sulaymoniy ekan. Biz chetroqqa o'tib, o'qishim haqida oz-moz suhbat qurganday bo'ldik.
— Nega kelmading? — dedi u, nihoyat, ko'zoynagini qo'liga olib.
Men uning ko'zlaridan ko'zimni olib qochdim.
— Darslar bilan bo'lib…
— Sen qalb halovatini istamaysanmi?
— Istayman, janob Sulaymoniy, biroq…
— Janob? — dedi u ko'zlarini xiyol qisib.
— H-ha.
— Bu nimasi, Umar? Sening millating nima?
— Arab.
— Dining-chi?
— Islom.
— G'ayridinlarning so'zi bilan menga murojaat qilsang, dilim og'riydi, qattiq og'riydi! — u ko'zimdan ko'zini uzmas, har bir so'zi bilan meni uyatga qo'yardi.
— Uzr, bexosdan…
Biz Sulaymoniy bilan uchrashuv vaqtini belgiladik-da,

xayrlashdik va men uning gaplari ta'siridan chiqolmayotganimni hatto sezmay yotoqxonaga qaytdim.
Ertasi kuni darslar tugagach, Sulaymoniy meni boshqa mashinada notanish ko'chalar uzra olib ketdi. Cinsinnatida yetti yildan beri yashaganim uchun deyarli har bir kavak menga ma'lum edi. Ammo bu yo'llar, fayzsiz tor ko'chalar…
Men Sulaymoniy bilan har hafta o'sha manzilga boradigan bo'ldim. Ba'zan «Bu odamlar televizor, internet sahifalarida bong urilayotgan terrorchilar emasmikin?!» degan fikrlar miyamga kelib qolar, ammo ularning suhbatidagi qalb halovati darslari bu o'ylarni yengib ketardi. Dastlabki bir oy qalbning sokin topishi xususidagi chiroyli iqtiboslar, qandaydir tushunarsiz maqsadlar sari olg'a yurishni o'rgatish bilan o'tdi. Ammo keyingi oylar haqida bunday deyolmayman. Bir kuni Sulaymoniy bilan darsdan qaytayotganimizda restorandagi bir holatga ko'zimiz tushdi. Allaqanday mast arab restoran ichkarisiga kirishga urinar, boshqaruvchi menejer esa uni tashqariga itarardi.
— Qaragin-a, Umar, bu hayvonlar bizni nuqul turtkilaydi, — dedi Sulaymoniy, goh ularga, goh menga sinchov ko'zlari bilan qarab.
— Unday emas, og'a, shunchaki mast odamni baobro' joyga kiritishmaydi-da!
— Soddasan, Umar. Agar shu muslimning o'rnida nasroniy bo'lganida kiritaverishardi.
— Og'a, sizdan bir narsani so'rasam, maylimi? — dedim uning teshib yuboruvchi nigohiga qaramaslikka urinib. — Nega doim ularni yomonlaysiz, haqorat qilasiz? Zero, dinimizda barchaga nisbatan sabrli, himmatli, xushfe'lli bo'lish buyurilgan.
— Faqat bu hayvonlarga emas!
— Og'a, buvam payg'ambarimiz Muhammad haqida ko'p ibratli rivoyatlar aytganlar: «Bir odam payg'ambarimizning ustilaridan nuqul axlat ag'dararkan. U zot esa egnilarini qoqib, indamay o'tib ketaverarkan. Hattoki bir safar o'sha odam uyining bolaxonasidan axlat sochmagani uchun u odamning huzuriga kiribdi. Payg'ambarimizga ozor yetkazuvchi odam xasta holatda «Ustimdan kulgani keldingmi?» deya savol beribdi. Shunda payg'ambarimiz «Ahvolingdan xavotir oldim, axir doim meni yo'qlab turarding», deya iltifot ko'rsatgan ekan. Ko'ryapsizmi, u zot bizga doim xushfe'llik, hatto g'ayridinlarga ham iltifot ko'rsatishi bilan o'rnak bo'lganlar. Biz jamiki insoniyatni sevishimiz kerak!
— Safsata! Ertagayoq darslarning ikkinchi bosqichiga o'tasan va ana o'shanda meni tushunib olasan. Shoshmay tur, Umar, hali seni o'sha darajaga, baribir, yetkazaman!
Sulaymoniy doim mujmal gapirardi. Bir ko'nglim, «Ishonma» desa, ikkinchi tomondan u aytgan «komillik darajasi» meni tobora qiziqtirardi. Men ikkinchi bosqichdagi darslarga qatnay boshladim. Biz endi qalb halovati xususidagi allaqanday Bag'dodiy degan odamning yo'riqnoma va kitoblaridan dars olardik. «Axir Qur'on — eng buyuk kitob, hadis — eng ishonchli qo'llanma. Nima uchun notanish imomning yozgan kitobini ko'zimizga surtib o'tiribmiz?» deya ajablanardim. Avvaliga biz tarixdagi urushlar, adolatsiz g'ayridinlar xususidagi munozaralarda ishtirok etdik. Uchinchi bosqich darslari esa yana-da shiddatli qiyofaga ko'chdi. Men har safar yangidan-yangi talabalar safimizga kirayotganidan quvonardimu, ammo hadis va Qur'onga zid amallar to'g'risida eshitib, hayron qolardim, ikkilanardim.
— Axir dinimizda musulmon musulmonni o'ldirishi gunohlarning kattasi sanaladi-ku! Nima uchun ularga rahm qilmaslik kerak deyapsiz? — dedim bizlarga dars o'tayotgan, doim qora yaktak kiyib yuradigan erkakka.
— Umar, jim…
— Qo'yaver, Sulaymoniy, gapiraversin. Axir yigitcha savol berishga haqli. Ha, gaping to'g'ri. Ammo biz shunga majburmiz.
— Ular musulmon-ku!
— Ular yo'ldan adashishgan. Har kuni gunoh qilishyapti.
— Yo'ldan kim adashmas ekan? Ular adashyapti, deb o'ldiraversak, o'ldiraversak, o'zimiznikini o'zimiz qirib bitiramiz-ku! Gunoh qilishga kelsak, siz ham, men ham qilamiz gunohni!
— Men gunoh qilmayman!
— Ammo…
— Umar! — dedi kutilmaganda baqirib bergan muallim. Uning yuzi tamomila boshqa bir qiyofaga kirib, boyagi xotirjamligidan asar qolmagandi. — Sulaymoniy, bu bolani sen olib kelganding-a, tayyor bo'lib qolibdi-ku! Mayli, vaqting yetibdi, yigitcha. Senga havasim kelyapti.

Men endi nisbatan kam o'quvchilar ishtirok etadigan darslarga qatnay boshlagandim. Sulaymoniy bunday sharafga ega bo'lganim uchun xursand bo'lishim kerakligini ko'zlaridan yosh oqizib aytdi. Men esa hamon ko'p narsalarga tushunolmasdim-u, ammo vaqt o'tgani sari ularning gaplarini qonun qatorida qabul qiladigan odat chiqardim.
— Kuyunma, biz ulardan o'ch olamiz, — dedi Sulaymoniy bir ahvolda ko'cha supurib kun kechiradigan erkakka qo'l cho'zib. U suriyalik qochoq edi. Biz uni davramizga qo'shishni ko'zlagandik.
— Nimalar deyapsan? — dedi u Sulaymoniyning qo'lini olmay achchiq kulib. — Senlarga o'xshagan qasoskorlarni deb shu ahvolga tushdik. Qaerga borsak, yomonmiz, yovvoyimiz. Meni nimaga undayotganingni juda yaxshi bilaman. Undan ko'ra boshliqlaringga aytib qo'y: uyimni, vatanimni tashlab bu yerlarda hammaning ko'ziga baloday ko'rinib yurganimga ularning xudbinligi aybdor. Har kuni ochlik, har kuni zulm, har daqiqa portlab ketishing mumkin! Nasroniy va yahudiylarni qo'yib tur, haqiqiy mo'min o'z yurtini, vatandoshini, dindoshini xor qilarmidi?! Eh, kimga gapiryapman, zaharlanib bo'lgansanlar!
Sulaymoniy unga ortiq gapirmadi, faqat menga qarab «Qo'rqoqligini ko'ryapsanmi, yuraversin ko'cha tozalab», deb qo'ydi.

Bahorning so'nggi kunlari. Ayni shu kunlarda Sulaymoniy meni mashinada yotoqxonaga tashlab qo'ygan edi. Oradan bir yil o'tibdi-yu, men bu yil ichida nimalar qilganimni eslolmayman. Ha, men to'qqiz soatdan bo'ladigan har kungi darslarga qatnashdim, bor-yo'g'i mingga yaqin men hatto yuzini ham ko'rmagan imomlarning kitoblarini o'qib chiqdim, bor-yo'g'i milliard marotaba «Shahidlik — ulug' maqom», deya takrorladim, xolos. Men shu darajada edimki, ovqatlanayotganda, yurganda, o'tirganda, hatto tushlarimda qora chodra ichidagi qurilmani eslardim va xayolan necha bora portlab ham ketdim. Mana, endi mutloq tayyor deb topilgach, kiyintirishdi.
— Umar, Umar, senga gapiryapman, eshityapsanmi? — u menga gapirardi-yu, men faqat o'z savollarimni eshitardim.
Sulaymoniy yana nimalardir dedi va ming marotaba takrorlagan yo'riqnomasi bilan qurilmani qanday ishlatish kerakligini yana ta'kidladi.
— Tushunding-a? Endi bor. Maydon markazida tur. Shoshma, ha, mayli. Senga ishonaman. Birgina harakat va bu-u-um!!!

O'sha kuni menga yuklangan vazifani amalga oshirolmadim. Nimalar bo'lganini to'liq eslolmayman ham. Faqat naushnik orqali Sulaymoniyning «La'nati, hali tayyor emas degandim-a, qani bos!» deya haydovchisiga hayqirganini, men tomonga yugurib kelayotgan politsiyachilar, har yerga tum-taraqay qochayotgan olomon va yelkamdagi qattiq sanchiqni eslayman, xolos. Cinsinnati qamoqxonasidan Vashington qamoqxonasiga olib o'tishganidan beri bir yil o'tdi. Sudning so'nggi qarori esa hamon e'lon qilinmagan. Umuman olganda, menga hatto o'lim jazosini berishsa ham roziman.
Bugun tongda buvamdan xat olgandim. Bu xat meni, shunchaki, ado qildi…
«Men jonimdan ortiq yaxshi ko'rgan, endilikda men uchun o'lgan yigitga…
Men senga ular haqida aytgandim, ogohlantirgandim, demayman. Men senga naqadar katta xato qilganing, sendan kechganim, sendan or qilishim haqida ham gapirmayman.
Zero, endi gapirishga hojat yo'q. Menga faqat bir narsa, faqat birgina og'riq azob beradi. Sening dinimiz kushandasiga aylanganing! Bilaman, hozir

​​«Mening niyatim boshqa edi. Mendan foydalanishganidan xabarim bo'lmagan. Men qurbonman», kabi yuzlab oqlovlaring bor. Ammo bundan nima naf? Baribir, sen qotilsan-ku! Qara-ya, sening doim Iroqdan uzoq yurishingni istardim-u, lekin ular seni hatto Amerikadan topib olishibdi. Qo'lga tushganingdan juda shodman, Umar! Islom kabi muqaddas dinni niqob qilgan, aslida, niyatlari butkul o'zgacha insonlar, kechirasan, maxluqlar uchun qon to'kkandan ko'ra gunohlaring uchun tavba qilishga yetgulik qamoq hayoti afzal emasmi?! Ular har qadamda «Islom, din, jihod!» deya hayqiradilar-u, lekin o'zlarining otasini, onasini so'yadi, begunoh insonlarga hujum qiladi, minglab xaloyiqni uy-joyidan ayiradi, tinchlikni urushga aylantiradi va yana jannatni da'vo qiladi. Bilasanmi, ular, shunchaki, aynan Islom dinidan foydalanayotgan, aslida esa hech qanday Xudoga ishonmaydigan yolg'onchilar, xolos!Aqlingni ishlatganingda edi, biroz fikr qilganingda edi, ularning maqsadi shunchaki boylik va hokimiyat ekanini tushunarding. Nahotki bizni yaratgan Xudo urush qilib bir-birimizni o'ldirishimizni xohlasa?!
Axir sen iqtisodiyot faniga mukkasidan ketgan, to'rtta tilda bemalol gaplasha oladigan, har uch kunda bir kitobni tugatadigan yigit eding-ku, Umar! Ularda qanday joziba ko'rdingki, yuzlab insonlar qotili bo'lishga o'zingda kuch topding?!
Xatimning so'nggi satrida senga aytmoqchi bo'lgan eng muhim gapimni yozay: Islom — eng buyuk, eng tinchliksevar, eng toza, eng haq din! Senlar esa dinimizni dunyoga mazax qilishda davom etyapsanlar! Oq qildik…
⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

✍ДАДАМНИНГ МАККОРА ЖАЗМАНИ (Аянчли хикоя)

Ёш бошимга ёпирилган ғалвалардан довдираб қолдим. Шу пайтгача ҳаётнинг фақат оппоқ томонини кўриб келган эканман. Энди эса унинг қора рангларини ҳам кўришга мажбур бўляпман. Энг ёмони, бу қораликларни менга ўз яқинларим, ишонганларим кўрсатишди. Шундан кейин болалагимда мен учун тушунарсиздек туюлган айрим воқеа ва ҳодисаларга ҳам аниқлик киритилгандек бўлди. Одамнинг кўзи мошдек очилганидан кейин тушунмовчиликларнинг барчаси барҳам топса керак...

Ҳикоям тушунарли бўлиши учун гапни ҳаётимнинг оқ томонидан бошласам. Оилада тўрт қизмиз. Дадам эсимни билганимдан буён раҳбар лавозимларда ишлаганлар. Онам эса уй бекаси. Рўзғоримизда камчилик бўлмаса-да, онам негадир қисиниб-қимтиниб юрарди. Биз — қизлар шўхлик қилиб, баъзида онамга “Нега сира бўяниб-ясанмайсиз?” деб ўзимизча стилистлик қилиб, онамни сочларини турмаклаб, бўянтириб қўярдик. Онам кун бўйи қувониб шу тарзда юрарди-да, дадам ишдан келар вақти бўлганда юзини ювиб, бошига рўмолини ўраб оларди. Лекин онам соддагина бўлгани билан бизга ўта қаттиқўл эди. Ҳаммамиз мактабда “аъло” баҳоларга ўқирдик. Мактабда бизнинг оилани ҳамма мақтарди. Лекин дадам ўқишни давом эттиришимизга қарши эди. Опамнинг шифокор бўлиш орзуси бор эди, лекин дадам гапига қулоқ ҳам солмади ва турмушга бериб юборди. Опамдан кейин менга ҳам совчилар кела бошлади. Лицейни тугатай деб ялиниб-ёлвориб, дадамни зўрға кўндирдим. Бўлмаса, мени ҳам узатиб юбормоқчи бўлишганди. Лицейга энг юқори балл билан кирганман, жамоат ишларида ҳам фаоллигим учун ҳеч бир тадбир менсиз ўтмайди. Ўқитувчиларим ўқишни давом эттиришимни истаб, буни онамга ҳам айтишган. Онам эса “дадаси қўймайди” деб гапни қисқа қиларди. Яқинда лицейимизда шаҳар ҳокими ва бошқа мартабали меҳмонлар ташриф буюришган бир тадбирида бошловчилик қилдим ва тадбир тугагач, саҳнанинг зинасидан йиқилиб тушдим. Оёғим шишиб, уч кун шифохонада ётишимга тўғри келди. Ўша кунларнинг бирида бир ёш аёл мени кўргани келди. Танимаганим учун ажабландим. У эса ўзини Сабоҳат деб таништирди ва дадам билан бирга ишлашини, менинг касалхонада ётганимни эшитиб, атайин кўргани келганини айтди. Қимматбаҳо атир ҳиди уфуриб турган, сочлари чиройли турмакланган, ўзига ярашган либоси қоматига чиппа ёпишган аёлнинг ҳуснига ҳавасим келдию, лекин негадир кўнглим хира бўлди. Бу чиройли аёл ҳар куни дадамнинг кўз ўнгида юришини ўйлаб, ўзимнинг содда, камсуқум онам билан қиёслаб дадамни қизғандим. Аёл эртаси куни яна келди. Бу сафар ҳам тансиқ таомлар, ширинликлар келтирди. Бир марта бўлса, онамга айтмай қўя қолардим, аммо икки марта келгани ва ҳали яна хабар оламан дегани ғалати туюлиб онамга оғиз очдим. Онам “Сабо келдими?” деди ғалати бўлиб.
— Ие, сиз у аёлни танийсизми? дедим ҳайрон қолиб. Ҳа... яхши танишмасмизу, бир-икки кўрганман, деди онам овози титраб. Кейин шифокорлардан илтимос қилиб мени шифохонадан олиб кетди. Назаримда, онам у аёл билан бошқа учрашишимни истамаётгандек эди. Шу воқеадан кейин кўп ўтмай дадам онамга “Қизинг ўқишини йиғиштирсин директори билан ўзим гаплашаман ўқишга бормаса ҳам бўлади, қиз бола ўқийман деб кўча-кўйда дайдиб юришини истамайман”, дебди. Бу гапни эшитиб роса йиғладим. Бироқ оёғим тузалгач, барибир ўқишга бордим. Ўша куни тушдан кейин ўқишдан қайтаётиб, светафорда турган таниш машинага кўзим тушдию, музлаб кетдим. Дадамнинг хизмат машинаси рулида ҳайдовчи Сардор аканинг ўрнида дадам ўтирар, ёнида эса Сабоҳат опа
Кўзим тиниб кетди Хаёлимдан ёмон фикрларни ҳайдаш учун иш юзасидан бирор жойга боришаётгандир, деб ўйладим. Лекин Сабоҳат опа дам бадам меҳр билан дадамнинг юзини силаб қўяётганини кўрганимдан кейин ҳаммасини тушундим. Ўша куни уйгача йиғлаб бордим. Остонадан ўтишим билан онамга бақирдим:
Сиз билгансиз! Дадам Сабо билан юришини била туриб индамагансиз
Онам аввалига гап нимадалигини тушунмай турдию, кейин секингина Сен аралашма! Бу сенинг ишинг эмас шанғилламасдан хонангга кир, сингилларинг билмасин деди. Онамнинг дард тўла кўзларига қараб нафасим ичимга тушди. Хонамга кириб йиғлай йиғлай ухлаб қолибман. Кеч кирганда ғўнғир ғўнғир овоздан уйғониб кетдим

​​қулоқ солсам дадам билан онамошхонада жанжаллашаяпти.
Уни мен эмас, сен яширгансан! Энди қизларингга ўзинг тушунтир! Ажрашиб кетмаганимга шукр қилсанг-чи!
Бу гапларни эшитиб қулоқларимга ишонмадим. “Шу менинг дадамми? Наҳотки дадамнинг бошқа оиласи бўлса? Энг ёмони, буни онамга очиқчасига айтгану, онам кўнган бўлса?” Бу нарсани қабул қилиш мен учун қийин эди. Онам шўрлик неча йилдан буён хиёнатга чидаб келаётган бўлса? Нега? Қайси айби учун”.
Худди шуни кутиб тургандек, дадам саволимга жавоб берган каби онамга деди:
Туққанинг нуқул қиз бўлса, сени деб дўсту ёримнинг ёнида бошим эгилиб яшашим керакмиди? Ахир, ўзинг «майли, ўғил туғиб берадиганига уйланинг» демаганмидинг?
Бу гапдан кейин устимдан совуқ сув қуйилгандек бўлди. Демак, дадам бизни фарзанд ўрнида кўрмаган экан-да, деб ўйладим.
Онам эса: “Мен бир нарса дедиммми? Фақат, илтимос, қизларингиз билмасин”, деди синиқ товушда.
Ҳалиям, “қизларимни узатиб олгунимча ажрашманг деб ялинганинг учун, чидаб юрибман. Буни била туриб, қизларингни тезроқ-тезроқ узатайлик десам, ўқисин дейсан... Сабо тўғри айтади, сен вақтни чўзсам, фикридан қайтади, деб ўйлаяпсан. Хомтама бўлма!
Бу жанжалнинг давомини эшитгим келмай қулоқларимни бекитдим. Мен оила деб ишонган, суянган, муқаддас билан нарса сароб бўлиб чиқди. Бир зумда ҳаётим гугурт қутисидан қурилган ўйинчоқдек остин-устин бўлиб кетди. Энди қандай яшашни билмай қолдим. Онамга бақирганимдан пушаймон едим. Эрталаб ҳеч нарса юз бермагандек (онамга ачинганимдан) ўқишга йўл олдим. Дарсда ҳам ичимдаги туғённи босолмай титраб-қақшаб ўтирдим. Қулоғимга ҳеч кимнинг гапи кирмасди. Дарсдан чиқиб уйга йўл олганимда лицей кўчасида кимдир отимни айтиб чақирди.
Ўгирилсам қаршимда чиройли жилмайганча Сабоҳат опа турарди. Кутмаганим учун салом беришни ҳам унутиб унга қараб туравердим. Чиройли юзига тарсаки тортиб юборишдан ўзимни зўрға тийдим. Индамай йўлга тушдим, у эса менга эргашди.
Сен ақлли қизсан, дадангни тўғри тушунасан деб ўйлайман. Дадангга қийин пайтда далда бўлганман, тақдир экан қўлимиздан нима ҳам келарди...
Дадамни тушунганингиз яхши, онамни ҳам тушунасизми? — дедим кўзларига тик қараб.
У бир зумга ўзини йўқотдию, кейин дарров қўлга олди:
Катталарнинг гапига аралашмаганинг яхши... Истасанг сен билан ўртоқ бўлишимиз мумкин. Хоҳласанг, меникига меҳмонга бориб тур, мени иккинчи она сифатида қабул қилсанг хурсанд бўлардим.
Унинг мулойим гапидан довдираб қолдим. Онамнинг синиқ овозда мулзам бўлиб гапириши кўз ўнгимдан ўтиб яна ғазабим қўзиди:
Нега менга она бўлмоқчисиз? Ўзингизнинг болаларингиз камлик қиляптими?
Чиройли опанинг ранги оқариб кетди.
Сен ҳам онангга ўхшаб, писмиқ, заҳар экансан-ку! Энди кўрасан мендан, — деди ва югургилаб кетиб қолди.
Унинг нега бирдан ўзгарганини тушунолмай қотиб қолдим. Асл башарасини кўрсатишига қайси гапим сабабчи бўлди экан, деб ўйлай бошладим. Уйга келганимдан кейин бор гапни онамга гапириб бердим.
Унинг фарзанди йўқ, шунинг учун гапинг ёмон таъсир қилган. Дадангга сизга қўша қўша ўғил туғиб бераман деб ваъда қилиб, бошини айлантириб олган. Сени шунга шама қиляпти деб ўйлаган-да... деди онам хўрсиниб.
Бу хабарни эшитганимдан кейин дадамнинг хатти-ҳаракати мантиқсиздек туюла бошлади. Чунки онамга фақат қиз туғдинг деб ажрашмоқчи бўлган одам нега унда фарзанд кўролмайдиган аёл билан яшаб юрибди? Балки бу онамнинг кўз ёшлари учун жазомикан? Хаёлимга келган фикрдан қўрқиб кетдим.
Сабоҳат опа бекорга таҳдид қилмаган экан. Дадам эртаси куни уйдан чиқиб кетганича, мана, ярим йилдирки, қайтиб келмаяпти. Сингилларим дадамни сўраб йиғлаганда эзилиб кетаман. (Alloh hech bandani to'g'ri yo'lidan adashtirmasin. Har kimsaga insof bersin)

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

​​​​✍БИРОВНИНГ АЙБИНИ ҚИДИРМАНГ

Улуғлар ҳузурида сергак бўлинг ва ўзингизга лойиқ сўз сўзланг.
Ўз юкингизни бировнинг елкасига ортманг. Бадфеъл одам билан дўстлашманг. Ҳақ сўзни буюк деб билинг.
Олижанобликни одат қилинг. Хасисликдан узоқ бўлинг. Ноаҳиллар билан суҳбатдош бўлманг.
Ёрдамни олижаноб одамлардан сўранг. Яхши ишларни бош қалардан дариғ тутманг. Ваъдангизга вафо қилинг.
Сиздан умидвор бўлганларни ноумид қилманг. Бировнинг айбини қидирманг.
Вафодор дўстлар билан алоқани узманг.
Давлатли, неъматли бўлган вақтингизда дўстларни ёдга олинг. Душманингизни кичик деб ҳисобламанг.
Қишда битадиган ишни ёзга, бугунги ишни эртага қолдирманг.
Дорини саломатлик вақтида ичманг ва хозиқ табиб айтмагунча ҳар кимнинг сўзи билан муолажага киришманг.

ҲАЁТ САБОҚЛАРИ
Оддий бешта қоидани ёдингизда тутинг!
Қалбингизни ҳасад ва ёмон сифатлардан халос этинг. Ким сизни ҳақ ёки ноҳақ хафа қилган бўлса барчаларини кечириб юборинг. Роббимиз барчасини кўриб-билиб турибди.
Қалбингизни хавотирлардан халос этинг! Яратганнинг ҳоҳлагани бўлади.
Ҳаётингизни тинч ва хотиржаъм ўтказинг ва борига шукр қилинг!
Кўпроқ беринг!
Камроқ кутинг!
Шунда ҳаётингиз гўзал бўлади!
Само юлдузи гурухга жойлади.
⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

​​​​✍Шайтон келтирган таом...

Насронийлар ривояти...

Унчалик катта бўлмаган оиладаги камбағал аёл жуда ҳам диндор эди. Кунлардан бир куни болаларини овқатлантиргани ҳам пул қолмаганида у радиостанцияга қўнғироқ қилиб, уларга Худога ёрдам сўраган мурожаатини қолдирди. Радио ходимлари диндор аёлнинг мурожаатига хайрихоҳ бўлиб турган бир пайтда радиотингловчилардан бири унинг сўзларидан аччиқланиб кетди.
У ашаддий атеист бўлиб, нотаниш аёлни таҳқирламоқчи ва шу йўл билан ўзини қувонтирмоқчи бўлди. Бу одам аёлнинг манзилини суриштириб билди ва котибасини чақириб, кўплаб озиқ-овқат маҳсулотлари сотиб олишни буюрди. Котиба қиз энг яхши сифатдаги гўшт, пишлоқ ва ширинликлар сотиб олиб қайтди. Бошлиғининг кўрсатилган манзил бўйича озиқ-овқатларни етказиш ҳамда агар аёл “бу ноз-неъматларни ким юборди?” дея сўраса, “бу таомлар Шайтондан” деб жавоб бериш тўғрисидаги амрини эшитиб эси оғиб қолай деди.
Котиба қиз совғаларини топширганида нотаниш аёлнинг кўзларидан хурсандчилик ёшлари оқиб кетди. У қизга тинмай миннатдорчилик билдириб, уни дуо қиларди. Аёл хайрлашмоқчи бўлиб турганида котиба қиз сўради:
- Сизга бу озиқ-овқатларни ким юборганини билгингиз келмаяптими?
- Йўқ, бунинг мутлақо аҳамияти йўқ. Чунки Оллоҳ амр қилганда унга ҳатто Шайтон ҳам бўйсунади, - дея жавоб берди аёл.

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

​​​​✍Қадимда бир мамлакат бор экан. У мамлакат подшоҳларига ғалати муомала қилишаркан.

Подшоҳ бутун умр бўйи шу мамлакат учун югуриб елиб, уни обод қилиб, аҳолисини тўйдириб, доим шу мамлакат дардида ёнаркан.

Лекин у қариб қолса уни бир қайиққа ўтказиб олиб бориб кимсасиз, на бир дарахти, на бир озуқаси бор биёбон, жазирама бир оролга ташлаб келишаркан...

Подшоҳ ўша ерда азобда, очликда ўтаркан. Ҳамма подшоҳларга шундай муомала бўларкан. Мана янги бир оқил подшоҳ эски шоҳ ўрнига тахтга ўтирибди.
Иш бошлашдан аввал ўйланиб қолибди... Шунча подшоҳлар шу мамлакат учун хизмат қилишди, фақат шу мамлакатни обод қилишди, лекин барибир уларни ўша кимсасиз оролга ташлаб келишди. Мени ҳам шундай оқибат кутаябди, нима қилсам экан?!

Унинг оқил бир вазири бор экан, вазирини чақириб
маслаҳат сўрабди. Вазир:
~Подшоҳим, сиз оқил инсонсиз, сиз бошқалардек иш тутманг, сиз бу мамлакатни обод қилиш билан бир қаторда ўша оролни ҳам обод қилинг...

У ерга ҳам ўзингизга сарой қурдиринг, боғ барпо қилдиринг, озуқа заҳира қилдириб қўйинг. Бу мамлакатда ишингиз тугаб сизни қайиққа ўтказиб ўша оролга жўнатишса, ўзингиз обод қилган оролда
роҳат~ фароғатда яшайсиз дебди...

Вазирни гапи подшоҳга маъқул тушибди. Бу мамлакатни ишни бажариб обод қилиш билан бир қаторда кимсасиз оролни ҳам обод қилибди, боғ барпо қилибди, озуқа заҳира қилибди, сарой қурибди...

Подшоҳлиги тугаб қайиққа ўтказиб оролга жўнатишаётганда кўнгли
хотиржам, хурсанд ҳолда ўзини обод қилган оролига кетибди...

Қиссадаги мамлакат~ ДУНЁМИЗДИР.
Подшоҳ~ ЎЗИМИЗ,
Қайиқ ~ ТОБУТ,
Кимсасиз орол ~ ҚАБР,
Жаҳаннам, обод қилинган орол эса ~ ЖАННАТ.
Оқил вазир ~ ИЙМОНимиз.

Ҳар биримиз бу дунёни обод қилиш учун елиб югурамиз, лекин аксарият ҳолларда оҳиратни унутиб қўямиз...
Жазирама, очлик, азоб оролида жаҳаннамда азоб тортмайлик десак, борадиган еримизни~ охиратимизни обод қилайлик, охиратга ҳам озуқа заҳира қилайлик, абадий роҳат фароғатда ўтайлик...

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

✍КАРИМ КИССАВУР… (Воқеа реал ҳаётдан олинган)

Бугун Карим киссавурнинг тарвузи қўлтиғидан тушди. Эрта тонгданоқ иши юришмади. Келишиб олишганми, бекатда биронта ҳам тиқилинч автобус топа олмади. Таваккал бир хўппа семиз аёлнинг сумкасига қўл чўзганди, бобиллаб берди. Сал қурса, мелисага кўндаланг бўлаёзди. Карим киссавур тушдан кейин шалвираганча ортга қайтди. Қовоғидан қор ёғиб, учраганни тепиб, муштлаб, сўкиб ташлагиси келаверди. Аммо бу киссавурларга хос одат эмас. Киссавурнинг бармоқлари узун бўлгани билан муштлашувдан нарироқ юради. Мелисабозликка тоби йўқ. Қолаверса, ўзидан зўрроғи чиқса, таёқ еб қолишдан чўчийди. Шуларни ўйлаган кўйи Карим киссавур шаҳардан чиқаверишдаги кўримсизгина қаҳвахонага кирди. Азалдан одати шу. Шоҳона ошхона, ресторанлардан нарироқ юришга интилади. Ортиқча пул тўласа, кейинроқ беҳуда сарфлаган пулларни ўйлаб таъби тирриқ бўлишини билади.

— Мениям бошқалардан камим йўқ-ку, — ўзича эшитилар-эшитилмас сўзланиб бир четдаги стол қаршисига чўкди Карим. — Худойим, биласан, ҳар куни ўзингдан сўрайман! Биров пулини олдириб мени қарғасаям, барибир ўзингга илтижо қиламан. Қарғиши ўзига уришини сўраб ёлвораман. Кўриб турибсан, неча уч кундан бери ишим юришмайди? Ахир, мендаям рўзғор, хотин бор! У киссавурлигимни билмасаям, мардикорчилик қилади деб ўйласаям, хотиним. Уйга нимадир олиб келади, қўлимга пул тутқазади, янги кўйлак ёки тақинчоқ олиб беради деб умид қилади. Сен марҳаматингни дариғ тутаверсанг, қандай хотинимни хурсанд қиламан? Э, ҳаётларигаям, рўзғорларигаям тупурдим! Бугун… Майли, бугун ичаман, кайф-сафо қиламан. Эртага, бўлмаса индинга ризқимни берарсан, Худо? Ризқ бераман деб яратгансан-ку биз киссавурларниям!..

Оқ-у қизил оғу аралаш жигарига ургач, Карим киссавур одатдагидек қачонлардир мурғак гўдаклигида уни бировларга ташлаб, бошқага эрга тегиб кетган онаси Жўрахон опанинг гўрига ғишт қалашга тушди.

— Сенам энамидинг? — деди у кимсасиз тор кўчалардан бири ўртасида қаддини ғоз тутган ҳолда чайқалиб тураркан. — Кўчаларда сарсон қилдинг мени. Ўша ҳароми эрингга тегиб кетаётганингда, сен кетган машина ортидан дод деб йиғлаганча қолавердим. Бир марта ортга ўгирилиб, менинг кўнглимни сўрашга ярамадинг. Буям майли, оч қолган пайтларимда уйингга бетимни сидириб ташлаб бўлсаям бордим. Ўша каталакдай ҳовлингда ризқим боракан, озми-кўпми териб едим. Нима қилай? Мениям сенда ҳақим бориди. Бир даста пулни кўрпанг қатидан олганим учун мелисага чопибсан. Қўшниларинг айтишган. «Карим, энанг нуқул сени қарғайди, ёмонлайди» дейишган. Мелисага чопганингниям ўша қўшниларинг айтишган. Мана, кўрдингми, бугун учинчи кун, сира ишим юришмаяпти. Насибамни тополмай аламимни ичкиликдан оляпман. Қарғишларинг уряпти мени, уряпти!.. Кўнглинг ҳайитдагидай бўлар мени шу аҳволда кўрсанг? Албатта, мен ким бўпман?!. Ўша баттол эрингдан уч болани орттиргансан. Шулар мендан кўра ортиқроқ, азизроқ сенга. Лекин билиб қўй, тағин бир марта қарғаганингни қулоқма-қулоқ эшитиб қолсам, тамом, тўнимни тескари кияман! Билгинки, ўшанда жондан тўйган чиқаман. Сени… Ўлдираман, эна, ўлдираман! Мана шу қўлларимминан ўлдираман! Менгаям сендай энанинг кераги йўқ, билдингми, йў-ўқ!?.


Карим кириб келганда, хотини Хурсаной тандир қаршисида хомуш турган кўйи қўлидаги косов билан тандирдаги кулни ҳиссиз ковлаштирарди.

Эрини кўрди-ю, баттар қовоғи уйилди.

— Ҳа, тағин нима бўлди? — сўради кайфи янада таранглашиб Карим. — Ўзи бўларим бўлиб турибди. Ким арпангни хом ўриб қўйди яна?

— Ишингиз бугунам юришмадими? — Хурсаной асабий лаб тишлаб саволга савол билан жавоб қайтарди. — Ичиб олганингизга қараганда, иш тополмагансиз-а бугунам?

— Ҳа, тополмадим, — бошини қуйи солди Карим. — Эртага топилиб қолар.

— Сиз бировларнинг лойини ташиб, картошкасини чопиб, эски уйини бузиб юраверинг. Энангиз…

— Энам? Қайси энам?

— Битта энангиз бориди шекилли? — деди Хурсаной қўл силтаб. — Ўша энажонингиз, сизни бир вақтлар мелисага берган энангиз бугунам қарғабди сизни. Сиз… Ўғримишсиз, киссавурмишсиз…

— Ўчир чакагингни! — бақирди Карим титраб. — Ким айтди сенга, ким? Энам нега қарғабди? Нима деб қарғабди?

— Ўша Карим балога йўлиқмаса розимасман дебди. Ана, Лутфиниса опа гап топиб келди. Ундай болам йўқ деганмиш. Роса қарғаниб, сўзланганмиш!..

— Шунақами? — деди Карим муштларини тугиб. — Аниқ қарғабдими?

— Вой, Лутфиниса опага зарилми ёлғон гапириб? Ё энангизни билмайсизми?

— Ўлдираман уни! — хириллаб атрофга аланглаганча нимадир қидиришга тушди Карим. — Мана шу қўлларимминан бўғизлайман!

— Вой, бу нима деганингиз? — Хурсаной чопа келиб эрининг елкасидан тутди. — Энди бир камим қамоқхонага “пердачка” ташишмиди? Кўрган куним етмайдими? Ўлдирмайсиз! Қўлингизни қонга булғаганингизга арзимайди у хотин.

— Унда нима қилай? Индамай қарғиш эшитиб ўтираверайми?

— Уйига боринг-да, сигирининг биттасини индамай етаклаб чиқинг! Ҳақингиз бор сизниям! Анави қора мўнди эридан бўлган болалари ҳар куни сут-қатиқ ичади-ю, сиз ичмайсизми? Сиз ердан чиққан қўзиқоринмисиз? Боринг, ҳақингизни талаб қилинг, Карим ака!..

Хурсанойнинг бу гапидан сўнг Карим сал шаштидан тушган каби бўшашди.

— Тўғри айтасан, хотин, — деди у ерга чирт этиб тупуриб. — Ўлдириб барака топмайман барибир. Ҳа, сигирини етаклаб келаман. Қани, кўрай-чи, бу сафар ҳам мелисага чопармикан. Агар-чи, мелисага югурса, ишон, сенинг маслаҳатинггаям қулоқ солиб ўтирмайман. Ўлдираман ундай энани!..

— Тўғри айтдингиз, — деди Хурсаной жонланиб. — Агар шундай қилса, менам миқ этмайман. Билганингизни қилинг! Уйига ўт қўясизми, балога йўлиқтирасизми, ўзингиз биласиз. Боринг, Карим ака, вақт кетмасин! Сигирни, ўзингизнинг ҳақингизни ажратиб олинг! Қарғанганларига пушаймон есин у шум кампир!..


Жума бўлгани сабабми, ўгай отаси ҳовлида кўринмади. Карим киссавурлик одати зўр келиб жуда эҳтиёткорлик билан онаси яшайдиган ҳовлига кирди. Жўрахон опа ҳам негадир кўрина қолмади. Карим барибир ҳушёрликни қўлдан бермаслик илинжида айвонга ўтди-да, очиқ дераза орқали ичкари уйга ўғринча кўз ташлади. Хонада Жўрахон опа ҳовлига терс ўгирилганча жойнамоз устида ўтирар, Яратганга нола қиларди.

— Худойим, ўзинг гувоҳсан, — дерди у йиғи аралаш. — Тўнғичим Каримжонни ўзингдан тилаб-тилаб олгандим. Нима қилайки, тақдир экан, отасиминан ажрашдим. Аммо боламни атайин, ёмонлик кўрсин деб ташлаб кетмаганман, худойим! Бегона эркакнинг кўзига мўлтирамасин, кўнгли ўксимасин деган ниятда тоғасига қолдиргандим. Агар шу хатойим бўлса, мени жазолайвер! Боламни фалокатлардан, касофатлардан асрасанг бас! Неки бало бўлса, ўзимни кўндаланг қилавер!.. Уни, суюкли ўғлимни ҳеч қачон мелисага бермаганман. Ёмонларнинг бўлар-бўлмас ғийбатига учиб мендан юз ўгирди болам. Ахир, паҳлавондай ўғлимга ёмонликни раво кўрармидим? Яратган эгам, боламга инсоф бер, мартабасини улуғ қил, ишларига ривож бер! Болагинамни бир умр қўлини юпқа қилиб қўйма, худойим! Уям катта-катта ишларда ишласа, топгани баракали бўлса дейман! Агар шу фарзандимга яхшилик ато этмасанг, менинг жонимни ол, мени дўзахларга дўмбира қил! Жонимдан тўйиб кетдим, ахир! Фарзандимнинг бир марта эна дейишига зорман! Қайноқ меҳримни берсам, болам-болам қилсам дейман! Қўша-қўша неваралар кўрсам, Каримжоним яйраб-яшнаб юрса, киссаси пулга тўла бўлса, егани олдида, емагани ортида қолса дейман! Жон худойим, нолаларимни ўзинг ижобат қил! Мен… Гуноҳкор бандангни ўзинг кечир! Каримжонимнинг умрини узоқ қил!..

Бу нолалар ҳақиқатан дардли ва аянчли эди. Ҳатто умрида шафқат, диёнат нелигини билмай яшаган Карим киссавур ҳам онанинг фарёдини эшитиб донг қотди. Кайфи тарқаган каби ҳушёр тортди. Оёқ-қўллари ўзига бўйсунмай, на кетишни, на тураверишни билди. Юрагининг аллақаерида номаълум тафт пайдо бўлиб аъзойи баданини куйдираверди. Бу оловнинг жазаваси вужудини ўз исканжасига олди-ю, кўзларига ёш қўндирди. Тош қалбига илиқлик ато этди. Хаёлларини чалкаштириб, хўрсинишга, ҳаяжонланишга, тўлғонишга ундади.

«Мени… Алдашибди, — кўнглидан ўтказди Карим ўта сергаклик билан ортга тисланаркан. — Энамдан совитишмоқчи бўлишибди. Хотиним… Уям алдабди. Энам мени яхши кўраркан. Менга ёмонлик тиламаскан. Мени мелисага бермаганакан. Мен… Адашибман, аҳмоқлик, мунофиқлик қилибман. Ахир… Нега мараз одамларнинг, товуқмия хотинимнинг гапларига қулоқ тутдим?

​​Нимага энамнинг қалбига қулоқ солмадим? Нима учун шундай аёлга вақтида меҳркўрсатмадим? Дуосини олмадим? Нега? Нега? Нега?..»

Карим киссавур бир неча дақиқа ичида буткул бошқа одамга айлангандек эди. Шу кунгача қилиб юрган номақбул ишларидан қаттиқ афсус чека бошлаганди. Қўйиб беришса, хонага чопа кириб онасининг оёқлари остида тиз чўкишни, ҳўнграб-ҳўнграб йиғлашни, дод деб волидасидан узр сўрашни хоҳлаётганди. Лекин ундай қилмади. Кийимлари, ўзидан таралаётган ёқимсиз ҳидлар билан она кўзига кўринишни маъқул топмади. Аста-аста дала йўл бўйлаб ўз уйи томон кетиб бораркан, эртага янги кийимларини кийиб, бозордан майда-чуйда харид қилиб, онасидан албатта хабар олишни, астойдил кечирим сўрашни, дуо олишни кўнглига тугди.

Олимжон ҲАЙИТ

⏭ ✍🏼 @Ibratli_Sozlar 📚 ⏮

✨ Best Music Channel ✨
🎶Азизларим сизни Мусиқий каналимизга таклиф қиламиз ишонинг энг зўр канал🎶 👇

https://t.me/joinchat/AAAAAEwT_J2e5oxtfy7zJA

✍КАРГИШГА УЧРАГАН УЙ...(1-кисм)
(вокейлик асосида ёзилди)

Бисмиллахир Рохманир Рохийм...
Ассалому алейкум азизларим...
Сог саломатмисизлар...
Утган сафарги хикоям коментида тилак ва фикр билдирган барча инсонларга миннатдорчилик билдираман. Аллох рози булсин сизлардан.
Келинг навбатдаги хикоямни сизларга хавола этаман...мархамат.
-- Турмуш уртогим билан ун йилдирки факат ижарага уй олиб яшардик, шахсий уйимиз булишини жуда хам орзу килардик.- дея гап бошлади бир танишим. Эр хотин иккаламиз дам олиш кунларисиз ишлардик. Максадимиз уй олиш эди. Рузгордаям тежаб бор пулимизни уй олиш учун тийинма тийин йигдик. Биз тахмин килган сумма йигилгач, уй кидира бошладик. Мингдан ортик вариантлар булди. Аммо хеч бирортаси бизга маъкул тушмади. Хафсаламиз пир булиб турганимизда, газетадаги эълон диккатимизни узига тортди. Эълонда ёзилганлари бизга ёкди, нархичиии....бу эртакдаги каби эди. Биз тахмин килгандан анча арзон эди. Тугри, ремонт талаб булиб колган, ремонт килиш кераклигини хам айтишди. Бу хеч гап эмасди, чунки ортиб колган пул эвазига хам ремонт, хам янги мебел сотиб олишга етарди.
Биз уша уйни куришга бориш учун йулга чикдик. Манзилга етиб боргач, уй эгаси билан учрашдик. Уй деярли шахар марказида жойлашган булиб, якинида бекат, богча, магазин ва мактаб жойлашган. Уйни арзонлиги балки хужжатида камчилиги бордир? Лекин хужжатини куздан кечиргач хеч канака камчилигини курмадик. Уй эгаси урта ёшлардаги аёл булиб, камчиликларини бизга айтди. Уни айтишича уй тамир талаб булиб колган, сантехника кувурларини алмаштириш кераклиги ва пастдаги кушниларини шовкинини айтиб утди. Уйни арзон сотаётганлигини боиси бошка вилоятга шошилинч тарзда кучиб кетишини айтди. Уй мен ва хотинимга жуда ёкди. Биз кул ташлашиб, олди сотди ишларига имзо чекдик. Узимизни шахсий уйимиз борлигидан хурсанд булиб, бирданига кучиб утишни ва яшаш билан бир вактда узимиз ремонт килиб олишни режалаштирдик.
Кучиб борган кунимизни биринчи кечасидан полга жой тушаб уз уйимиз энди борлигидан, уйимиз арзонга тушганидан хурсанд тарзда сухбатлашдик. Соат ярим тундан утгач галати овоз эътиборимни тортди. Худди кимдир деворни мих билан кираётгандек эди. Биз уйладикки уша пастдаги кушнилар шовкин килаяпти деб. Уша шовкин тугриси тонггача бизга уйку бермади. Шу шу хар куни тунда уша шовкин эшитилар, худди муз устида ухлаётгандек сезардим узимни. Уйдаги иситиш печларини тулик кушсак хам уй совук ахволда булиб, музлаб чикардик. Хар куни уйкусизлик булавергач, туртинчи кечаси котиб ухлаб колипман. Шунда хам уша галати товуш эшитилиб турарди. Ундан ташкари кимнидир хул оёкда шолоплатиб юрган оёк товушлари эшитила бошлади. Буларни хаммасига биз эътибор хам бермай куйдик. Кундузи ишдан чарчаб келамиз шуни эвазига чарчаш аломатлари деб уйлай бошладик. Хам ремон талаб булиб колган деворларда пайдо булган ёриклардан кушниларни шовкин яккол эшитилиб турибди деб уйлаб, ишдан дам олиш кунлари ремонтни хам бошлаб юбордик.
Ва нихоят ремонтни хам тугатдик. Мана энди чиройли ва ёруг уйда мазза килиб яшаймиз деб уйладик. Лекин кундан кун бу уйда бир гап борлигини сеза бошладим. Тан олгим келмайди, аммо хакикатдан хам бу уйда мен узимни нокулай сеза бошладим. Хотиним билан совук котиб уйгониб кетардик. Мен бир неча маротаба чой дамлаётганимда куйиб колдим, хотиним бир неча маротаба овкат пишираётиб кулларига ёг сачраб кетиб куйиб колди. Худди атайлаб куйиб улсин дегандек бу ходисалар биз билан руй бераётганди. Хар тонгда худди бирор жойга урилгандек баданларимда кукарган жойлар пайдо булиб коларди. Мен биламанки хеч каерга урилмагандим. Ундан сунг хар хил куринишдаги муаммолар пайдо була бошлади. Мен автохалокатнинг айбдори булиб колдим, катта пул тулаб чикдим. Хотинимни эса хеч канака сабабсиз ишдан кискартиришди. Бир сабаб булиб бизни паспортларимизни угирлаб кетишди, мени эса катта дайди ит тишлаб олди. Хужжатларни тиклашга ва мени даволанишимга катта пул сарфладик. Ундан ташкари, биз оддий шамоллашдан хар хил яраларгача касалланиб колдик. Хотиним доим бу ходисаларнинг сабабчиси уша янги сотиб олган ланати уйлигини айтарди.