رنسانس ایرانی🌱IRCF

👇

298 views09:32

🔹دهشمندی
«فرهنگ دهش و دستگیری از نیازمندان راستین در نگاه نیاکان ما» دربخش نخست داستان فریدون که استاد سخن، درباره بر تخت نشستن و آغاز پادشاهی فریدون دادگر، به ما می گوید، در کنار اینهمه شکوه و روشنی و جشن و شادکامی، داستان زیبای دیگری هم به کوتاهی و تنها در چند رج، گفته شده است. داستان بخشش و دهش فرانک، این بزرگ بانوی مهربان به نیازمندان. ما پیش از این در بخشهای نخستین داستان ضحاک، با فرانک آشنا شده ایم. می دانیم که او مادر رنجدیده، بردبار، هوشیار و خردمند فریدون است. ما داستان رنجهای زندگی او را در غم از دست دادن یار و همسرش و کوشش بی امان او را برای پاسداری از جان فرزندش خوانده ایم. اکنون این بانوی تنها، این مادر دردکشیده، در گوشه ای از فلات گسترده ایران، دور از فرزند و ناآگاه و بیخبر از او، روزها و شبهای بلندی چشم به راهست که ناگهان پیک خجسته ای پیام پیروزی و بر تخت نشستن فریدون را به او می دهد. این زن پارسای یزدان پرست، پس از نیایش و سپاس آفریدگار، نخست دست به نیکوکاری و بخشش می برد تا شادی دیریاب خود را با مردمان نیازمند، بخش کند. ولی فرانک به چه کسانی بخشش و دهش می کند؟ آیا اینکار او گونه ای از گداپروری نیست؟ می دانیم که در نگاه نیاکان ما، تنبلی و بیکارگی، بسیار نکوهش شده است و بسیار بیشتر از آن دریوزگی و گدایی و ریزه خواری سفره دیگران. پس این چگونه دهش و بخششی است که بارها و بارها در شاهنامه می خوانیم و اکنون هم می بینیم که فرانک خردمند به آن دست یازیده است؟ (وز آن پس هر آن کس که بودش نیاز / همی داشت روز بد خویش راز / نهانش نوا کرد و کس را نگفت / همان راز او داشت اندر نهفت) . پس این دهش، تنها به نیازمندان آبرومند و شرافتمندی، پیشکش می شود که هرگز نیاز و تنگدستی خود را به دیگران نمی نمایانند و سرافرازی و ارزشهای انسانی خود را، در تنگنای زندگی، به بهای گدایی و دریوزگی نمی فروشند. تنها چنین کسانی، شایسته و بایسته پیشکش کردن دهش و بخشش هستند. این فرهنگ نیاکانی ما ایرانیان است. ما در روزهای تنگدستی و سختی روزگار، خوار نمی شویم و خود را به پای لطف و کرم کسی نمی اندازیم. همچنان که در زمان دارندگی و فراخ دستی، خویشان و همسایگان نیازمند و تنگدستان آبرودار خاموش و ارجمندی که شاید آنها را نشناسیم را هم، فراموش نخواهیم کرد. و باز نکته درخشان دیگری که در اینجا باید بر آن پافشاری کرد، شیوه بخشش و دستگیری از نیازمندان است. (نهانش نوا کرد و کس را نگفت / همان راز او داشت اندر نهفت) . ما حق نداریم به بهانه کمک به کسی، راز تنگدستی او را در چشم دیگران، آشکار کنیم. ما اجازه نداریم از نیاز مردم برای خودمان، کاسبی مذهبی و سازمانهای خیریه ای رانتی بی حساب و کتاب فراقانونی و بوق و کرنای تبلیغاتی بسازیم. ما اجازه نداریم از بیچارگی درماندگان برای پیشبرد اهداف سیاسی احزاب و اثبات تئوری های ایدئولوژیکی خود، بهره ببریم. ما اجازه نداریم برای نشان دادن افه روشنفکر مردمی بودنمان، عکس کودکان کار، روستاییان پابرهنه، زنان تن فروش، مردان خوارشده و معتاد، .... و هزاران تصویری که بی اجازه از مردمان درمانده و خسته ای گرفته شده که به حقوق شهروندی خود هم آگاه نیستند را برای بالا رفتن شمار لایک پستهایمان، به شیوه ای ابزاری، بکار بگیریم و برای نشان دادن اوج همدردی خود، چند تا آه و آخ هم پای پستمان بگذاریم‌. ما باید ارزشهای اخلاقی را، یکبار دیگر و اینبار نه از دهان پرهیاهوی سیاست بازان و ایدئولوژی پردازان، که از وجدان انسانی و فرهنگ نیاکانی خود بیاموزیم. ما نه در تنگدستی، به خواری گردن می نهیم و نه در فراخ دستی به بهانه کمک و دستگیری، نیازمندان را خوار می کنیم. ما راز تنگدستی و گنج آبروی مردم را دکان تبلیغ مذهبی و نان بازیهای سیاسی و پل ویزای کشورهای اروپایی نمی کنیم. ما اینبار فرهنگ پهلوانی را از فرانک می آموزیم و دهش را بی خواهش، پیشکش نیازمندان خاموش می کنیم.

دل جهان است ایرانشهر 🔥

پاینده ایران 💎
#جاویدشاه 🔥
#فیروز_جامگان 💎
#رنسانس_ایرانی 🌱

332 views09:32