هیآت کوهنوردی و صعودهای ورزشی بم

غزاله چلابی، زنی که می‌خواست شجاعتش را تکثیر کند🔻

«غزاله قبلاً خیلی در تجمعات و اعتراض‌ها شرکت نمی‌کرد، ولی بعد از کشته شدن مهسا امینی جوش و خروش داشت و نمی‌توانست ساکت بماند.» این‌ها را خاله‌ی غزاله چلابی می‌گوید. غزاله همان زنی است که چهارشنبه ۳۰ شهریور ۱۴۰۱، با دوربین تلفن همراهش از تجمع معترضان در آمل فیلمبرداری می‌کرد. صدایش از پشت دوربین شنیده می‌شد که فریاد می‌زد: «نترسید، نترسید، ما با همه هستیم»، بعد ناگهان، گلوله‌ای به سمتش شلیک شد و بر زمین افتاد. تلفنش هنوز در دستش بود و در حال ضبط تصویر مردمی که بهت‌زده و حیران بالای سر غزاله جمع شده بودند و فریاد می‌زدند: «یکی رو کشتند.» در بیش از چهل روز گذشته، صدها تن از معترضانی که پس از کشته شدن مهسا امینی به خیابان‌ها آمدند، کشته شده‌اند. کشته‌شدگانی که از برخی از آنها فقط نامشان را می‌دانیم، از برخی کمی بیشتر: اینکه چه وقت و کجا کشته شده‌اند. و از برخی دیگر هنوز هیچ نمی‌دانیم. غزاله چلابی، یکی از معروف‌ترین کشته‌شدگان اعتراضات سراسری اخیر در ایران است. اما از او و زندگی‌و مرگش جز همان چند دقیقه فیلمی که در آخرین لحظات زندگی‌اش ثبت کرده و چند خطی که دخترهای فامیلش درباره‌ی او در شبکه‌های اجتماعی نوشته‌اند، اطلاعات بیشتری در دست نیست. تلاش برای شناختن کشته‌شدگان این اعتراضات و نوشتن از آنها، تلاشی علیه فراموشی و گامی برای روشن شدن حقیقت و دادخواهی است.
غزاله چلابی، ۳۳ ساله، فارغ‌التحصیل رشته‌ی «امور بانکی» و حسابدار یک شرکت خصوصی بود. او عاشق سفر‌های هیچهایکی و طبیعت‌گردی بود و همیشه رمان‌های تازه را دنبال می‌کرد، با همه مهربان بود و برای شنیدن حرف‌های آدم‌های اطرافش گوشی شنوا داشت. غزاله از سگ‌های بیمار و گرسنه‌ی خیابانی حمایت می‌کرد و چند سالی بود که هر جمعه ساعت چهار صبح راهی یکی از کوه‌های اطراف آمل می‌شد. علَم‌کوه و دماوند و خیلی از قله‌های معروف ایران را فتح کرده بود و هر روز می‌دوید که برای کوهنوردی آماده باشد. غزاله یکی از همان زن‌هایی بود که در سال‌های اخیر هرجا که می‌توانست روسری‌اش را برمی‌داشت.
یکی از دوستانش غزاله را این‌گونه تعریف می‌کند: «در نگاه اول از آن آدم‌های خیلی آرام بود. از آنهایی که در هر شرایطی با لبخند و آرامش پیش می‌رفت. در ظاهر آدم شجاعی نبود و از بعضی چیزهای عادی می‌ترسید. اما در عین‌حال همیشه برای داشتن آزادی‌های بیشتر و کنار گذاشتن محدودیت‌هایی که به خاطر زن بودنش به او تحمیل می‌شد، می‌جنگید. بلد بود که چطور برای زندگی کردن مبارزه کند و از سختی‌هایش نترسد.» روزی که کشته شد، اولین باری نبود که به خیابان رفته بود. خاله‌اش می‌گوید که دو روز پیش از آن را هم با دخترانِ فامیل در تظاهرات بود. دوستانش می‌گویند هفته‌ی آخر عمرش مدام برای همه عکس‌هایی از اعتراضات می‌فرستاد. عکس‌هایی از خودش که دیگر هیچ‌جا روسری بر سرش نبود. می‌گویند صبح روزی که تیر خورد به یک اداره‌ی دولتی رفته بود و حتی آنجا هم روسری سرش نبود. گفته بود اگر من را بازداشت کردند بدانید که در این اداره هستم. دوستش می‌گوید: «شب تنها نبود. با یک نفر دیگر به خیابان رفته بود. وقتی فضا خیلی شلوغ و خطرناک شد، همراهش برگشت به خانه و از غزاله هم خواست که برگردد. اما غزاله می‌خواست در خیابان بماند. به او گفت تو برو، من می‌مانم.»

یکی از دوستان نزدیک به خانواده‌ی غزاله به آسو گفت که اعضای خانواده‌ی غزاله تا حالا چند بار از طرف اداره‌ی اطلاعات احضار شده‌اند و مأموران امنیتی بارها آنها را به صورت تلفنی تهدید کرده‌اند. آزار و اذیت خانواده در دوره‌ی کمای غزاله و در مراسم دفنش هم ادامه داشت: «وقتی خبر مرگ غزاله را در بیمارستان به خانواده‌اش دادند، مأموران امنیتی از آنها خواستند که خیلی سریع او را دفن کنند. این‌قدر که اصلاً فرصتی برای تدارک مراسم عزاداری ندادند. موقع دفنش هم تعداد خیلی زیادی از مأموران لباس شخصی آنجا بودند و برای ترساندن مردم از آنها فیلم‌برداری می‌کردند.» به‌رغم همه‌ی این تهدیدها، مراسم چهلم غزاله در آمل برگزار شد. مراسمی در خانه‌ی غزاله با سخنرانی مادر او که حجاب بر سر نداشت و راهپیماییِ خیابانی با حضور صدها تن از معترضانی که علیه حکومت شعار می‌دادند. خانواده و دوستان غزاله او را با نگاه پُر امیدش به یاد می‌آورند. با تصویری که یکی از نزدیکانش از او می‌دهد: «روزهای آخر همه‌جا در خیابان با آدم‌ها درباره‌ی اعتراضات حرف می‌زد. همه را تشویق می‌کرد که ساکت نباشند. خیلی شجاع شده بود و در چشم‌هایش یک چیزی بود که انگار می‌خواست شجاعتش را نشان بدهد و تکثیر کند.»

@NashrAasoo منبع

سپاس از خانم هوشیار برای ارسال این متن

کانال کوه و واژه ، کانون فرهیختگان کوهستان
🆔 @Kooh_O_Vaje

Telegraph

غزاله چلابی، زنی که می‌خواست شجاعتش را تکثیر کند

«غزاله قبلاً خیلی در تجمعات و اعتراض‌ها شرکت نمی‌کرد، ولی بعد از کشته شدن مهسا امینی جوش و خروش داشت و نمی‌توانست ساکت بماند.» این‌ها را خاله‌ی غزاله چلابی می‌گوید. غزاله همان زنی است که چهارشنبه ۳۰ شهریور ۱۴۰۱، با دوربین تلفن همراهش از تجمع معترضان در آمل…

62 viewsTar, 15:24