وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد، بیشتر تنهاست!
چون نمیتواند به هیچ کس جز به همان آدم بگویدکه چه احساسی دارد.
و اگر آن آدم کسی باشد که تو را به سکوت تشویق کند، تنهایی تو کامل میشود!

#عباس_معروفی

اگر می خواهی از حال من بدانی
سخت نیست!
تصور کسی را که
هر روز چند بار،
و هر‌ بار چند ساعت،
روبروی پنجره می ایستد
و کسی که نیست را به خاطر می آورد!
کسی که نیست
کسی که هست را
از پای در می آورد...

#گروس_عبدالملکیان

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن
تو بگو من به تو مشتاق ترم یا تو به من؟

زنده ام بی تو همین قدر که دارم نفسی
از جدایی نتوان گفت به جز آه سخن

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست
این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

وای بر من که در این بازی بی سود و زیان
پیش پیمان شکنی چون تو شدم عهد شکن

باز با گریه به آغوش تو بر می گردم
چون غریبی که خودش را برساند به وطن

تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است
ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن


#فاضل_نظری

نامه ای که نوشتی
هرگز نگرانم نکرد...
گفته ای بعد از این
مرا دوست نخواهی داشت!
اما...
نامه ات
چرا انقدر طولانی است؟
تمیز نوشته ایی ...
پشت و رو دوازده برگ؛
این خودش یک کتاب کوچک است!
هیچ کس برای خداحافظی
نامه ای چنین نمی نویسد!
نامه ات
نگرانم نکرد...

#هاینریش_هاینه

هزار مرتبه بدتر ز دشمن است آن دوست
که ترک دوست به هنگام بی نوایی کرد!

#محمد_علی_مصاحبی_نائینی (عبرت نائینی)
#تک_بیت

🔰 شعر کامل:
https://t.me/HesareAseman/1875

اولین قدم برای یاد گرفتن شنا، نترسیدن از آب و رها شدن است.
مربی همیشه میگوید: بپر، خودتو رها کن، زیر آب چشماتو باز کن، بعد خودت آروم آروم برمی گردی به سطح آب.
شرط اول، همان دست و پا نزدن است. گاهی باید واقعا بیخیال شد و رفت گوشه ای نشست. باید بیخیالِ دست و پا زدن شد.
گاهی باید بگذاریم زندگی کارش را بکند.
شاید بعدش آرام آرام برگشتیم به سطح آب.. به زندگی.. بی خفگی.

#تنسی_ویلیامز

آدمیزاد هرگز نمیتواند بفهمد تا چه اندازه عاشق است. مگر زمانی که بخواهد دیگر عاشق نباشد!

#هریت_بیچر_استو

از چه باید گفت: از محبوب سرمد بودنش؟
یا ملاحتهای مختصّ "محمد" بودنش
غافلان تشدید می خوانند و عشّاق تو تاج
ای بنازم "میم" نامت با مشدد بودنش

#حامد_عسکری

درد يعنى به اتفاق خودت
سالها كنج خانه لم بدهى
دست از هر چه هست بردارى
دست ها را به دست غم بدهى

درد يعنى كسى نباشد كه
در كنارش از عشق دم بزنى
دست خود را بگيرى و بروى
زير باران كمى قدم بزنى

درد يعنى در اين هواى تميز
ريه هايم نفس نفس بزند
درد يعنى گلوى باكره ام
دود را ناشيانه پس بزند

حق ندارم به او نگاه كنم
حق ندارم به فكر او باشم
آرزويم به باد رفته كه هيچ
حق ندارم كه آرزو باشم

باغ بودم كوير لوت شدم
خانه ى تار عنكبوت شدم
شاعر عاشقانه ها بودم
واژه واژه پر از سكوت شدم

دوستم دارى و نميدانم
دوستت دارم و نميدانى
عكس هاى تو را نمى بينم
شعر هاى مرا نميخوانى

به كجا مى بريم بى انصاف
من كه در بين راه مى ميرم
تو كه يك دل شكستى اما من
به كدامين گناه مى ميرم

سرزنش مى كنى مرا اما
به گناهم دچار خواهى شد
عشق وقتى تنيده شد به تنت
سخت بى اختيار خواهى شد

بعد ازين در سكوت هستم تا
شعر از عمق باورم باشد
ساده تر مى كنم بيانم را
شايد اين شعر آخرم باشد

#سید_تقی_سیدی

گرچه با تقدیر ناچار از مدارا کردنم
عشق اگر حق است، این حق تا ابد بر گردنم

تا بپندارم که سهمی دارم از پروانگی
پیله‌ای پیچیده از غم‌هایِ عالم بر تنم

بر سر این سرو، آخر برف هم منت گذاشت
دست زیر شانه ام مگذار! باید بشکنم

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام
حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم

گرچه از آغوش تو سهمی ندارم جز خیال
بویِ گیسوی تو را می‌جویم از پیراهنم

عاشقی با گریه سر بر شانه یاری گذاشت
از تو می‌پرسم بگو ای عشق! آیا این منم؟


#فاضل_نظری ‌

باده یِ عشق و محبت ز سبویی دگر است
آب این باغ فرحبخش ز جویی دگر است

نه عجب گر دل من برد به سوی تو نماز
قبله دانی که به هر شهر ز سویی دگر است

تا توانی به جهان دوست مگیر، ای دشمن
زانکه هر دوست درین دوره عدویی دگر است

دل به خورشید سپردم من و غافل که حریف
هر زمان شاهد بازاری و کویی دگر است

مست شد یار و به من سر مگویی را گفت
واینکه چون شد پس از آن، سر مگوی دگر است

هر گل آخر دل گلچین زند، الّا گل عشق
که به هر روز و شبش رنگی و بویی دگر است


#مهدی_اخوان_ثالث

تا چند کنیم از تو قناعت به نگاهی
یک عمر قناعت نتوان کرد الهی

دیریست که چون هاله همه دور تو گردم
چون بازشوم از سرت ای مه به نگاهی

بر هر دری ای شمع چو پروانه زنم سر
در آرزوی آن که بیابم به تو راهی

نه روی سخن گفتن و نه پای گذشتن
سرگشته ام ای ماه هنرپیشه پناهی

در فکر کلاهند حریفان همه هشدار
هرگز به سر ماه نرفته است کلاهی

بگریز در آغوش من از خلق که گلها
از باد گریزند در آغوش گیاهی

در آرزوی جلوه مهتاب جمالش
یا رب گذراندیم چه شبهای سیاهی

یک عمر گنه کردم و شرمنده که در حشر
شایان گذشت تو مرا نیست گناهی


#شهریار

بی مرز تر از عشقم و بی خانه تر از باد
ای فاتح بی لشگر من خانه ات آباد

حافظ به تمسخر به دلم گفت فلانی
دیریست که دلدار پیامی نفرستاد

دور از تو فقط طعنه خورِ مردمِ شهرم
مجنونم و یک شاعرِ دیوانه ی دل شاد

دستم به جدایی برسد، رحم ندارم
بد شد "گذرِ پوست به دبّاغ نیفتاد"

با اینکه دلم گفته مدارا کنم اما
ای داد از این دوری و از عشق تو بی داد

#شهریار

من فکر می کنم که فقط عشق می تواند
پایان رنج ها باشد
به همین خاطر
همیشه آوازهای عاشقانه می خوانم
من همان سربازم
که در وسط جنگ
محبوبش را فراموش نکرده است!


#رسول_یونان

هر نسیمی که نصیب از گل و باران ببرد
می تواند خبر از مصر به کنعان ببرد

آه از عشق که یک مرتبه تصمیم گرفت:
یوسف از چاه درآورده به زندان ببرد

وای بر تلخی فرجام رعیت پسری
که بخواهد دلی از دختر یک خان ببرد

ماهرویی دل من برده و ترسم این است
سرمه بر چشم کشد،زیره به کرمان ببرد

دو دلم اینکه بیاید من معمولی را
سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد

مرد آنگاه که از درد به خود میپیچد
ناگزیر است لبی تا لب قلیان ببرد

شعر کوتاه ولی حرف به اندازه ی کوه
باید این قائله را "آه" به پایان ببرد

شب به شب قوچی ازین دهکده کم خواهد شد
ماده گرگی دل اگر از سگ چوپان ببرد!


#حامد_عسکری

یک دوجین کار سرم ریخته ...
اول باید خورشید را به آسمان سوزن کنم
بعد منت ماه را بکشم تا به شب برگردد ،
اونوقت بادها را هل بدهم تا دوباره وزیدن بگیرند ...
و آنقدر با گل ها حرف بزنم تا به یاد آورند روزی زیبا بوده اند ...
بعد از تو
این دنیا یک دنیا کار دارد
تا دوباره دنیا شود ...

#ایل_هان_برک

خواب دیدیم که رؤیاست، ولی رؤیا نیست
عمر جز حسرت دیروز و غم فردا نیست

هنر عشق فراموشی عمر است، ولی
خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست

ای پریشانی آرام! کجایی ای مرگ؟
در پری خانه ی ما حوصله ی غوغا نیست

موجِ شوریده دل آشفته ی ماه است ولی
ماه را طاقت آشفتگی دریا نیست

بر گل فرش، به جان کندن خود فهمیدیم
مرگ هم چاره ی دل تنگی ماهی ها نیست

#فاضل_نظری

آن تويي زنده ز شبگردي و مي نوشيها
وين منم مرده در آغوش فراموشيها

آن تويي گوش بتحسينگر عشاق جمال
وين منم چشم بدروازه ي خاموشيها

آن تويي ساخته از نقش دلاويز وجود
وين منم سوخته در آتش مدهوشيها

آن تويي چهره بر افروخته از رنگ وهوس
وين منم پرده نگهدار خطا پوشيها

آن تويي گرم زبانبازي بيگانه فريب
وين منم دوست زكف داده زكم جوشيها

آن تويي خفته بصد ناز بر اين تخت روان
وين منم خسته صد درد ز پر كوشيها

آن تويي پاي به هر چشم وقدم بوست خلق
وين منم خم شده از رنج قلمدوشيها

تا ترا خاطر جمعي است غنيمت مي عشق
كه نداري خبر از محنت مغشوشيها

پاك لوحي چو بر اين خلق خوش آيند نبود
به كجا نقش زنم اينهمه مخدوشيها

#معینی_کرمانشاهی