آرامشم با تو نشان زنده بودن بود
بی تو تمام زندگی انگار پژمرده
اغراق نیست بانو، با چشم خود دیدم
در سنگری تنها، شبی تیره، کسی مرده

در کوچه دنیا، کمی آنسوتر از این شب
قلبم به سویت قایقی در آبها انداخت
نور امیدی در دلی با عشق روشن شد
پروردگارم با تو بر من هم نظر انداخت

باید برای فهم دردم آسمان باشی
شاید توانستی، کمی نزدیکتر بنشین
عشقم گواهی می دهد، نور امیدی هست
ای روشنایی غریب، نزدیک تر بنشین

#حصار_آسمان

ساعت 9 و 30 دقیقه صبح، اینجا ...
نه تهران است، نه اهواز، نه کردستان، نه مشهد مقدس، نه تورنتو، نه مکزیکو سیتی، نه سواحل دریای سیاه!
اینجا یک مکان نیست!
زمان است ...
زمانی برای دوست داشتن، زمانی برای عشق ورزیدن، زمانی برای مرهم شدن بر زخم های قلب آدمی!
مکانها کهنه میشوند، محو میشوند، از بین می روند اما زمان ...
هرگز از بین نخواهد رفت! کهنه نمیشود، و یا تاریخ انقضا ندارد! اما تمام میشود ...
مانند برخی از آدم ها
قبول کنی یا نه، روزی خواهد رسید که با تمام وجودت به این جمله معتقد خواهی شد:
"زمان بعضی از آدم ها که سر بیاید، فرقی نمیکند کجا باشی! هر جای ممکن این دنیا، تو برای همیشه فرصت عشق ورزیدن به آنها را برای ابد از دست داده ای"
و چه دردی میکند، جای زمانهای از دست رفته ای که با آدم های تکرار ناشدنی سپری شد!

#حصار_آسمان