بهترین سریال های جهان رو معرفی کردم هی نپرسید چه کار کنیم اینترو ببینید.
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
اخرشم ایلان ماسک میره مریخ ما میمونیم و یه مشت دوج برره رو دستمون.
مفرد مفردا
مفرد مفردا
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
خیلی از فسیل‌هایی که در موزه‌ها می‌بینید به سختی و با تلاش بسیار پیدا شدند
از سختی پیدا کردنشون که بگذریم، اصل سختی ماجرا مربوط به روند استخراج اونهاست!
مثلا این خرچنگ حدود ۱۲ میلیون سال قدمت داره و روند استخراج و پردازش فسیل حدود ۲۱۰ ساعت زمان برده
از سختی پیدا کردنشون که بگذریم، اصل سختی ماجرا مربوط به روند استخراج اونهاست!
مثلا این خرچنگ حدود ۱۲ میلیون سال قدمت داره و روند استخراج و پردازش فسیل حدود ۲۱۰ ساعت زمان برده
دروغ تو هيچ حالتى جايز نيست مگر به مادر.
بزار فكر كنه غذا خوبه، هوا خوبه، حالت خوبه، كلا همه چى رو به راهه
بزار فكر كنه غذا خوبه، هوا خوبه، حالت خوبه، كلا همه چى رو به راهه
برای فروپاشی اقتصاد یک کشور تنها
باید کاردان و میهن دوست را بیکار کرد
و به دزد و نادان پُست داد.
#یواخیم_فون_ریبنتروپ
وزیر خارجه المان نازی
باید کاردان و میهن دوست را بیکار کرد
و به دزد و نادان پُست داد.
#یواخیم_فون_ریبنتروپ
وزیر خارجه المان نازی
دروغ و جنایت حکومت اسلامیو بگیری فقط ازش عبا عمامه میمونه.
#مهسا_امینی
#مهسا_امینی
️خلاصه ای از کتاب سید مهدی شجاعی که بلافاصله بعد از توزیع در سال ۱۳۸۷جمع آوری شد.
مردم همه گوسفندند و ما چوپان !
پادشاهی به نام ممول در کشوری خیالی به نام غربستان پادشاهی میکرد.
او مرد و وصیت کرده بود مردم با انتخاباتی هر دوسال یکبار یکی از 25 پسرش را برای پادشاهی انتخاب کنند.
مردم هر دوسال یکبار یکی از فرزندان او را كه هر كدام يك "دمو" بودند را انتخاب و فرد برگزیده به شیوه ای حکومت کرد.
اما هيچكدام از اين دموهاي شماره و ستاره دار نتوانستند اوضاع كشور را به سامان برسانند و دست آخر مردم تصميم گرفتند ، پسری که عقب مانده بود و مشکلات ظاهری داشت به نام دموقراضه را به سلطنت برسانند.
اما او طور دیگری عمل کرد.
افرادی مانند خود را به پست و مقام رساند ولی دیالوگ هایی که با همین افراد داشت برگ برنده این داستان است :
مردم همه گوسفندند و ما چوپان، حواستان باشد!
بزرگ‌ترین اشتباه در حکومت، بها دادن به مردم، یا ارزش قائل شدن برای مردم است.
شما مطمئن باشید که اگر برای مردم، ارزشی بیش از گوسفند قائل شوید، نمی‌توانید بر آنها حکومت کنید.
بهای مردم را شما معین می‌کنید، نه خودشان.
اگر شما بر مردم قیمت نگذارید، آنها قیمتی بر خودشان می‌گذارند که هیچ‌جور نمی‌توانید بخرید.
و تازه این گوسفند که من گفتم بالاترین قیمت است: قیمت آدم‌های اندیشمند چاق و چله.
قیمت بقیه‌ی مردم، حداکثر در حد پشكل گوسفند است و نه بیشتر.
طوری برنامه‌ریزی کنید که مردم از صبح تا شب بدوند و آخر شب هم نرسند. مردم اگر مایحتاج خود را آسان به دست بیاورند، اگر وقت اضافه داشته باشند، عصیان می‌کنند، بداخلاقی می‌کنند و به فکر اعتراض و انقلاب و این حرف‌ها می‌افتند.
یک تشکیلاتی را تأسیس کنید که کارش چرخاندن مردم باشد، یا چرخاندن لقمه دور سر مردم.
کارش چیدن موانع مختلف، پیش پای مردم باشد. فرض کنید که آب دریا فاصله‌اش با مردم به اندازه دراز کردن یک دست است. جای دریا را نمی‌توان عوض کرد، اما راه مردم را که میشود دور کرد.
هزار جور قانون میشود وضع کرد که مردم دور کرهٔ زمین بچرخند و دست آخر به همان نقطه‌ای برسند که قبلاً بوده‌اند. و از شما به خاطر رسیدن به همان نقطه، تشکر هم بکنند.
مردم را به دو دسته تقسیم کنید و به یک دسته حقوق و مواجب بدهید که مراقب آن دسته‌ی دیگر باشند.
دسته اول، به طمع مواجب یا از ترس قطع شدن مواجب، مرید شما می‌شوند
و دسته‌ی دوم، از ترس دسته‌ی اول، مطیع و منقاد شما.
به این ترتیب، مملکت، خود به خود اداره میشود، بی‌آنکه شما زحمتی بکشید یا دغدغه‌ای داشته باشید.
مردم به دو دسته‌ی خیلی نامساوی تقسیم می‌شوند: عوام و خواص. نسبت این دو با هم، نسبت ۹۹ به ۱ است. یعنی از هر ۱۰۰ نفر، ۹۹ نفر عوام‌اند – عین خودمان – و یک نفر خواص است. و هیچ آدم عاقلی، ۹۹ را نمی‌گذارد، یک را بردارد.
پس خواص را در شمار هیچ‌یک از اعضای بدن خود به حساب نیاورید و در صورت لزوم، فقط به جلب رضایت عوام فکر کنید.
چرا که...
اولاً: جلب رضایت عوام، بسیار آسان‌تر از خواص است.
ثانیاً: رضایت عوام را فله‌ای میشود جلب کرد ولی خواص را یکی یکی؛ آن هم اگر بشود.
ثالثاً: عقل عوام به چشمشان است ولی عقل خواص، هر کدام، یک جایشان است که با زحمت هم نمی‌توان جایش را پیدا کرد.
از همه مهم‌تر، در انتخابات و رأی‌گیری، رأی خواص و عوام یک‌اندازه است. رأی آدم خاص که بیشتر یا بزرگ‌تر از آدم عوام نیست.
پس آدم باید مغز خر خورده باشد که خواص را با همه‌ی مشکلات‌شان جدی بگیرد.
خلاصه این که: این عوام‌اند که سرنوشت و تقدیر خواص را رقم می‌زنند.
پس خود خواص را نباید جدی گرفت، ولی خطر خواص را چرا. خیلی باید مراقب بود. این خواص، موجودات پلید و ناشناخته‌ای هستند که اگر ازشان غافل شوید، کار دست‌تان می‌دهند.
عوام، هزارتایش کم است و خواص یک‌دانه‌اش زیاد. اگر توانستید سرشان را زیر آب بکنید، بکنید وگرنه لااقل مراقب باشید که یکی‌شان دوتا نشود.
مردم همه گوسفندند و ما چوپان !
پادشاهی به نام ممول در کشوری خیالی به نام غربستان پادشاهی میکرد.
او مرد و وصیت کرده بود مردم با انتخاباتی هر دوسال یکبار یکی از 25 پسرش را برای پادشاهی انتخاب کنند.
مردم هر دوسال یکبار یکی از فرزندان او را كه هر كدام يك "دمو" بودند را انتخاب و فرد برگزیده به شیوه ای حکومت کرد.
اما هيچكدام از اين دموهاي شماره و ستاره دار نتوانستند اوضاع كشور را به سامان برسانند و دست آخر مردم تصميم گرفتند ، پسری که عقب مانده بود و مشکلات ظاهری داشت به نام دموقراضه را به سلطنت برسانند.
اما او طور دیگری عمل کرد.
افرادی مانند خود را به پست و مقام رساند ولی دیالوگ هایی که با همین افراد داشت برگ برنده این داستان است :
مردم همه گوسفندند و ما چوپان، حواستان باشد!
بزرگ‌ترین اشتباه در حکومت، بها دادن به مردم، یا ارزش قائل شدن برای مردم است.
شما مطمئن باشید که اگر برای مردم، ارزشی بیش از گوسفند قائل شوید، نمی‌توانید بر آنها حکومت کنید.
بهای مردم را شما معین می‌کنید، نه خودشان.
اگر شما بر مردم قیمت نگذارید، آنها قیمتی بر خودشان می‌گذارند که هیچ‌جور نمی‌توانید بخرید.
و تازه این گوسفند که من گفتم بالاترین قیمت است: قیمت آدم‌های اندیشمند چاق و چله.
قیمت بقیه‌ی مردم، حداکثر در حد پشكل گوسفند است و نه بیشتر.
طوری برنامه‌ریزی کنید که مردم از صبح تا شب بدوند و آخر شب هم نرسند. مردم اگر مایحتاج خود را آسان به دست بیاورند، اگر وقت اضافه داشته باشند، عصیان می‌کنند، بداخلاقی می‌کنند و به فکر اعتراض و انقلاب و این حرف‌ها می‌افتند.
یک تشکیلاتی را تأسیس کنید که کارش چرخاندن مردم باشد، یا چرخاندن لقمه دور سر مردم.
کارش چیدن موانع مختلف، پیش پای مردم باشد. فرض کنید که آب دریا فاصله‌اش با مردم به اندازه دراز کردن یک دست است. جای دریا را نمی‌توان عوض کرد، اما راه مردم را که میشود دور کرد.
هزار جور قانون میشود وضع کرد که مردم دور کرهٔ زمین بچرخند و دست آخر به همان نقطه‌ای برسند که قبلاً بوده‌اند. و از شما به خاطر رسیدن به همان نقطه، تشکر هم بکنند.
مردم را به دو دسته تقسیم کنید و به یک دسته حقوق و مواجب بدهید که مراقب آن دسته‌ی دیگر باشند.
دسته اول، به طمع مواجب یا از ترس قطع شدن مواجب، مرید شما می‌شوند
و دسته‌ی دوم، از ترس دسته‌ی اول، مطیع و منقاد شما.
به این ترتیب، مملکت، خود به خود اداره میشود، بی‌آنکه شما زحمتی بکشید یا دغدغه‌ای داشته باشید.
مردم به دو دسته‌ی خیلی نامساوی تقسیم می‌شوند: عوام و خواص. نسبت این دو با هم، نسبت ۹۹ به ۱ است. یعنی از هر ۱۰۰ نفر، ۹۹ نفر عوام‌اند – عین خودمان – و یک نفر خواص است. و هیچ آدم عاقلی، ۹۹ را نمی‌گذارد، یک را بردارد.
پس خواص را در شمار هیچ‌یک از اعضای بدن خود به حساب نیاورید و در صورت لزوم، فقط به جلب رضایت عوام فکر کنید.
چرا که...
اولاً: جلب رضایت عوام، بسیار آسان‌تر از خواص است.
ثانیاً: رضایت عوام را فله‌ای میشود جلب کرد ولی خواص را یکی یکی؛ آن هم اگر بشود.
ثالثاً: عقل عوام به چشمشان است ولی عقل خواص، هر کدام، یک جایشان است که با زحمت هم نمی‌توان جایش را پیدا کرد.
از همه مهم‌تر، در انتخابات و رأی‌گیری، رأی خواص و عوام یک‌اندازه است. رأی آدم خاص که بیشتر یا بزرگ‌تر از آدم عوام نیست.
پس آدم باید مغز خر خورده باشد که خواص را با همه‌ی مشکلات‌شان جدی بگیرد.
خلاصه این که: این عوام‌اند که سرنوشت و تقدیر خواص را رقم می‌زنند.
پس خود خواص را نباید جدی گرفت، ولی خطر خواص را چرا. خیلی باید مراقب بود. این خواص، موجودات پلید و ناشناخته‌ای هستند که اگر ازشان غافل شوید، کار دست‌تان می‌دهند.
عوام، هزارتایش کم است و خواص یک‌دانه‌اش زیاد. اگر توانستید سرشان را زیر آب بکنید، بکنید وگرنه لااقل مراقب باشید که یکی‌شان دوتا نشود.
اگر کار میکنی
اگر مطالعه میکنی
اگر ورزش میکنی
اگر از خانوادت حمایت میکنی
اگر تلاش میکنی به بهترین خودت تبدیل بشی
اگر کاری ازت برمیاد برای بقیه انجام میدی
و اگر کسی تاحالا ازت تشکر نکرده،
من ازت تشکر میکنم که دنیا را
به جای بهتری تبدیل میکنی.
اگر مطالعه میکنی
اگر ورزش میکنی
اگر از خانوادت حمایت میکنی
اگر تلاش میکنی به بهترین خودت تبدیل بشی
اگر کاری ازت برمیاد برای بقیه انجام میدی
و اگر کسی تاحالا ازت تشکر نکرده،
من ازت تشکر میکنم که دنیا را
به جای بهتری تبدیل میکنی.