...آنگاه زمستان، چونان برف پیری بر سر آدمیان فانی، بر سر #تینگول نشست، اما #لوتین به تالارهای #ماندوس آمد که مکان معهود #الدالیه است، در فراسوی عمارت های غرب، بر مرز های جهان. آنجا، آنان که در انتظارند در سایه ی افکار خویش می نشینند. اما زیبایی دختر بسی بیش از زیبایی دیگران بود، و اندوه او بس ژرف تر از اندوه ایشان؛ و او در برابر ماندوس زانو زد و برای او خواند.

ترانه ی لوتین در برابر ماندوس زیباترین ترانه ای است که تا کنون به کلام پدید آمده، و این ترانه، غم انگیزترین ترانه ایست که جهان خواهد شنید. پایدار و زوال ناپذیر، هنوز در #والینور، در فراسوی شنوایی جهان آن را می خوانند، و #والار با شنیدنش اندوهگین می شوند. چه، لوتین دو نغمه از واژه ها را در هم بافت، نغمه ی اندوه الدار و نیز درد و رنج آدمیان، نغمه ی دو گونه از باشندگان که #ایلوواتار برای زیستن در آردا، قلمرو خاک در میان ستارگان بی شمار پدید آورده بود. و آنگاه که دختر در برابر او زانو زد، اشک هایش چونان باران بر روی سنگ ها چکید؛ و ماندوس که هرگز پیش از آن چنین متأثر نگشته بود، و از آن پس نیز چنین متاثر نگشته است، دلش از تأثر به رحم آمد...

#متن_کتاب

حدیث #برن و لوتین، #سیلماریلیون

@Gondolin_ir