درخواست‌هایی برای راهکارهای بیشتر شده بود…
اول بذار یه چیزی بگم:
تو که توی این شرایط سخت داری حامی کسی می‌شی، واقعاً یه تکیه‌گاهی.
خیلی مردی/خانمی که هنوز می‌تونی پناه باشی ❤️❤️


اگه پارتنرت، همسرت، فرزندت یا هر عزیزی ازت کمک خواسته یا حتی فقط کنارت بی‌صدا مونده، اینا چند تا راه ساده‌ ولی مهمه که می‌تونه یه دنیای کوچیک امن‌تر براش بسازه:


۱- بدن ما ناخودآگاه از طرف مقابل کپی می‌گیره.
پس فقط بشین کنارش و خیلی ساده:
• آروم نفس عمیق بکش
• تن صداتو پایین بیار
• حرکات ناگهانی نکن
همینا خودش یه پیام واضح بهش می‌ده: «الان امنی. من کنارتم.»


۲-طرف ممکنه بگه: «می‌خوام بمیرم» یا «هیچی مهم نیست دیگه»
سریع نرو سمت امید دادن یا سرزنش. فقط بگو:
• «می‌فهمم که خیلی سنگینه»
• «ممنون که بهم گفتی…»
گاهی فقط شنیده شدن، خودش کمک بزرگیه.


۳-فرد مضطرب حس می‌کنه کنترلی نداره. با دادن انتخاب‌های کوچیک، حس قدرت برمی‌گرده:
• «می‌خوای تنها باشی یا کنارم بمونی؟»
• «چیزی میخوری برات بیارم؟»


۴- وقتی مغز تو حالت اضطراره، چیزای فیزیکی بهتر از کلمات جواب می‌دن:
• یه لیوان آب، یه پتو، یه خوراکی شیرین
• شنیدن یه صدای آروم (مثلاً موزیک ملایم)
• لمس دست یا شونه یا بغل کردن(فقط اگه خودش راحت بود)

۵. بهش اجازه بده «نترس نباشه»
«حق داری بترسی… این چیزیه که هیچ‌کس واسه‌ش آماده نیست.»
«بیا با هم بترسیم… تنهایی ترسناک‌تره.»


در آخر، یادت نره:
تو قرار نیست همه چی رو درست کنی.
فقط کافیه اون آدم، کنار تو حس کنه هنوز امنه… هنوز تنها نیست.
و همین، یه دنیا فرق می‌سازه ❤️‍🩹

این پیامی بود که امروز در کانال داخلی تیم «من بهتر» منتشر کردم.

می‌خواستم برای شما جداگانه چیزی بنویسم،
اما فهمیدم صادقانه‌ترین چیزی که می‌تونم بگم، همون پیامیه که از ته دل برای اعضای تیم فرستادم.

از امروز، تا زمانی که دوباره آرامش برگرده،
رسالت «من بهتر» فراتر از رشد فردی و آموزش علمیه.

ما اینجاییم برای کاری مهم‌تر:
ساختن پناهی کوچک، وسط طوفانی بزرگ.

تمام توان‌مون رو می‌ذاریم تا توی این روزهای سخت،
حتی ذره‌ای حالتون بهتر بشه.
با حرف‌های واقعی، با همدلی،
با امیدی که فریب نیست.

آرمین محبوبی فر
با هم، برای روزهای روشن‌تر♥️
#من_بهتر

نامه‌های «مادر ایران» به دخترش مانا.

مادر؟ ایران.
زخمی، ولی ریشه‌دار. مادرانه، ولی مقاوم.
خودش در دل بحران ایستاده،
اما هنوز برای تنها فرزندش می‌نویسه،
تا شاید دل کوچکش نلرزد از صداهای مهیب این روزها.

فرزند؟ مانا.
تنها، نگران، و بی‌پناه...
که با هر جمله‌ی مادر، یک‌ذره آرام‌تر می‌شه.

ما این نامه‌ها رو برای «مانا» می‌نویسیم،
اما اگر خودت رو جای اون می‌بینی، بدون تنها نیستی.
تو هم مثل مانا، سزاوار شنیدن حرف‌هایی هستی که آرومت کنه.
با پشتوانه‌ی علم روان، ولی به زبان مهر.

و چرا اسمش «مانا»ست؟
چون توی دلِ تمام ترس‌هامون،
امیدی هست که هنوز مونده، هنوز ادامه داره،
و هنوز می‌تونه… مانا باشه.

#من_بهتر
#نامه_به_مانا

#نامه_اول
از طرف مادرت «ایران»:

مانای عزیزم،
می‌دانم این روزها گاهی بی‌دلیل دلت می‌لرزد. صداهایی که نمی‌فهمی از کجاست، اضطرابی که ناگهان از راه می‌رسد... این‌ها طبیعی‌ست.

شاید فکر کنی من، ایرانِ تو، زخمی‌ام. و هستم... اما ریشه دارم، مثل درختی که هزار بار تبر خورده اما هنوز ایستاده. نگران من نباش، نگران خودت باش.

می‌دانی، مغز ما برای زنده ماندن ساخته شده. وقتی خطر را حس می‌کند، بی‌وقفه هشدار می‌دهد. حتی اگر خطری نباشد، باز هم می‌خواهد آماده‌ات کند.

تو می‌توانی مغزت را آرام کنی. فقط همین را تمرین کن:
دم عمیق ۴ ثانیه – نگه‌دار ۴ ثانیه – بازدم ۴ ثانیه – مکث ۴ ثانیه.
سه بار. همین. این یک پیام ساده به بدنت می‌فرستد: «همه‌چیز تحت کنترله».

اگر ترسیدی، خودت را در آغوش کسی تصور کن که دوستش داری. یا صدای کسی را در ذهن بیاور که همیشه برایت آرام‌بخش بوده. مغز با تصویر هم آرام می‌گیرد.

من خوب می‌شوم، چون یاد گرفته‌ام از دل بحران‌ها دوباره جوانه بزنم. تو هم بلدی. فقط یادت باشد: من همیشه با توام، در قلبت، در نفست. تو تنها نیستی.

در نامه بعدی راجع به اینه که چطور ذهنت در بی‌خبری از آینده آشفته می‌شه برایت مینویسم.

مراقب خودت باش،
با تمام عشق،
مامان ایران❤️

#من_بهتر
#نامه_به_مانا

🔻 بعد از ۱۲ روز جنگ، بمبارون اخبار ضدونقیض و قطع اینترنت، اگر الان احساس بی‌حسی، اضطراب یا بی حوصلگی شدید می‌کنی، بدون:
این یه مشکل نیست. این یه واکنش طبیعیه.

ذهن ما توی چنین شرایطی، با ترکیب استرس، نااطمینانی و قطع ارتباط، دچار چیزی میشه که بهش می‌گن:
ناتوانی از پردازش هیجانات
و این پدیده، نه فقط طبیعیه، بلکه میلیون‌ها ساله که توی مغز ما برنامه‌ریزی شده.

🟡 بریم عقب‌تر، خیلی عقب‌تر…

🧠مغز ما برای راحتی طراحی نشده


مغز انسان برای “آرامش روانی” طراحی نشده. هدفش فقط یک چیزه:
زنده نگه داشتنت.

تو عصر انسان‌های نخستین، چیزی مثل استوری، اخبار یا حملات هوایی نبود. ولی خطراتی مثل:
• حمله حیوانات
• طرد شدن از قبیله
• گرسنگی
• آتش‌سوزی
خیلی واقعی بودن.

توی اون شرایط، مغز یاد گرفت واکنش سریع داشته باشه، نه پردازش عاطفی.

و حالا، وقتی با یک جنگ یا بحران روبه‌رو می‌شیم، مغز همون راهکار قدیمی خودش رو پیش میگیره…

⚠️چرا مضطرب می‌شیم؟

مغز ما یه پیش‌بینی‌گر قویه.
اما وقتی آینده مبهم میشه – مثل زمانی که هر لحظه یه خبر متناقض با خبر قبلی میدیدیم – این سیستم دچار خطای پیش‌بینی میشه.

🔻 وقتی مغز نتونه آینده رو پیش‌بینی کنه، همیشه در حالت “آماده‌باش” می‌مونه.
نتیجه‌اش؟
اضطراب مزمن.
و یه عده‌ دیگه هم به جای اضطراب، دچار یه حس عجیب می‌شن:

❄️ بی‌حسی احساسی…

🧊 بی‌حسی احساسی یعنی چی؟

گاهی مغز از شدت نوسانات احساسی و بمباران اطلاعاتی، دیگه نمی‌تونه همه‌چیزو پردازش کنه.
پس چی‌کار می‌کنه؟
خاموششون می‌کنه.

احساس می‌کنی هیچی مهم نیست یا انگیزه‌ نداری؟
بدون که این یه مشکل نیست.
❗ این فعال شدن یه سیستم بسیار قدیمیه:
مغزت داره ازت محافظت می‌کنه.

تو این شرایط، مغزت تصمیم می‌گیره فقط زنده بمونی – نه اینکه حس کنی، نه اینکه تحلیل کنی.

🧬 چرا این واکنش‌ها هنوز با ماست؟

آدمیزاد تازه چند صد ساله توی دنیای مدرن زندگی می‌کنه.
اما مغزش، میلیون‌ها ساله که با مدل قبیله‌ای تنظیم شده.

تو هر قبیله:
• یه نفر مدام نگران بود → مراقب حمله‌ی بعدی
• یکی بی‌احساس بود → تصمیم‌گیر قاطع توی جنگ
• یکی ناامید بود → دنبال قبیله‌ی جدید یا روش تازه
• یکی پرنوسان بود → الهام‌بخش فرار یا بقا

🔻 هرکدوم از ما یه واکنش غالب داریم، و توی هر بحران دوباره همون واکنش رو نشون می‌دیم(مثلا اگه الان دچار ناامیدی هستی، احتمالا در بحران کرونا هم توی همین بعد احساسی بودی)

❤️‍🩹 چطور برگردیم به حالت عادی؟

✅ اول از همه: خودت رو قضاوت نکن. مغزت داره کارش رو درست انجام میده.

❗ مهم‌ترین قدم: آگاه شدن از این مکانیسم‌هاست.
وقتی بدونی چی داره توی مغزت اتفاق می‌افته، کنترلش دوباره به دستت برمی‌گرده.

📌 همین رشته پست رو یک‌بار دیگه با دقت بخون.
روتین‌های ساده و کوچک رو برگردون.

و یادت باشه:
این یک واکنش طبیعیه و هیچ‌کس توی این مسیر تنها نیست.

دوستون دارم❤️ مرسی که مراقب خودتون بودید❤️

این ویدیوییه که دیروز توی اینستاگرام گذاشته بودم، گفتم اینجا هم با شما به اشتراک بذارم.

اما یه سؤال مهم‌تر دارم ازتون:
قبل از شروع جنگ، توی «من بهتر» طبق روال همیشه، داشتیم روی توسعه فردی و نوروساینس کار می‌کردیم. (آخرین موضوعمون هم نوروساینس عشق بود که یه پست ازش منتشر شد، ولی متوقف موند.)
با شروع بحران، سعی کردم جهت کانال رو ببرم سمت پشتیبانی روحی ولی خب اینترنت هم قطع شد 😅

نظرتون برام خیلی مهمه. با هم تصمیم می‌گیریم که از اینجا به بعد، «من بهتر» چطور ادامه بده 🌱

«انزو» توی انباری خونه‌ش یه صندوق چوبی قفل‌شده داره.
هر سال، شب تولدش، بدون اینکه چیزی بگه، می‌شینه روبه‌روش و ساعت‌ها فقط نگاهش می‌کنه.
می‌گه:
«تا وقتی این صندوق بسته‌ست، آدم خوبی‌ام.»

برای اینکه کمی از حال‌وهوای این روزها فاصله بگیریم، فردا شب رأس ساعت ۲۱:۳۰ یه بازی خاص داریم 😎

راستش طبق نظرسنجی امروز، می‌خواستم بازی رو امشب برگزار کنم،
ولی آماده‌سازی سناریو بیشتر از چیزی که فکر می‌کردم طول کشید.

🎮 بازی توی یه کانال موقتی برگزار می‌شه.

این فقط یه سرگرمی ساده نیست؛ بازی کاملاً علمی طراحی شده
تا شما رو با لایه‌های پنهان ذهن انسان روبه‌رو کنه.

🧠 جایی که ترس، وسواس، سرکوب و تاریکی‌های درون آدم زندگی می‌کنن…

بازی کاملاً تعاملیه و بدون همکاری هم نمی‌تونید به پاسخ نهایی برسید!

برای شرکت توی بازی، کافیه وارد این کانال بشید (حتماً نوتیفش رو روشن نگه دارید،
چون فردا در طول روز قوانین و نحوه بازی رو همون‌جا می‌فرستم):

https://t.me/+dKZ13G9dbJI4YTg8
https://t.me/+dKZ13G9dbJI4YTg8
https://t.me/+dKZ13G9dbJI4YTg8

🔬 قبل از اینکه ادامه‌ی مسیرمون توی کانال رو پیش ببریم، لازمه یه سری مفاهیم پایه‌ای نوروساینس رو با هم مرور کنیم.
همه‌ چیز رو ساده، علمی و قابل‌فهم توضیح میدم؛ جوری که کامل درکش کنی، حتی اگه هیچ پیش‌زمینه‌ای نداشته باشی.
ری اکشن هاتون انرژیه ❤️

🧠 مغز ما طی میلیون‌ها سال برای یه چیز مهم طراحی شده: زنده موندن و ادامه‌ی نسل.
یعنی چی؟ یعنی هر چیزی که توش احتمال خطر، ناآرامی یا ناشناختگی باشه، از نظر مغز یه تهدید برای بقاست.

مثال بزنم؟
فرض کن یه موقعیت شغلی بهتر بهت پیشنهاد شده، ولی توی یه محیط کاملاً جدیده.
با اینکه منطقیه که این یه پیشرفته، ولی مغز ناخودآگاهت ممکنه مقاومت کنه. چرا؟ چون محیط ناآشنا = خطر بالقوه = تهدید برای بقا (حداقل از نگاه مغز).

🧠 مغز ما هنوز با همون الگوریتم قدیمی کار می‌کنه؛ طوری رفتار می‌کنه انگار هنوز داریم توی طبیعت وحشی زندگی می‌کنیم، نه توی دنیای مدرن.
برای همینه که تغییر کردن، شروع یه مهارت جدید یا حتی تصمیم‌گیری برای بهتر شدن، برامون سخت و پر از مقاومت درونیه.