📍 مناطق و شهرهایی که هدف حمله اسرائیل قرار گرفتند

بر اساس گزارش‌های موثق، حملاتی که تاکنون اسرائیل به نقاط مختلف ایران انجام داده به شرح زیر است:

🔴 تهران
▪️ قیطریه
▪️ نیاوران
▪️ غرب تهران و چیتگر
▪️ شرق تهران
▪️ مهرآباد
▪️ چندین حمله به شهرک محلاتی
▪️ شهرک شهید چمران نوبنیاد
▪️ برجی در کامرانیه
▪️ نارمک
▪️ سعادت‌آباد
▪️ اندرزگو
▪️ مجتمع ارکیده (ستارخان)
▪️ شهرک شهید دقایقی (حملات گسترده)
▪️ فرحزادی
▪️ ستاد فرماندهی کل نیروهای مسلح
▪️ ازگل
▪️ محل سکونت علی شمخانی
▪️ شهرآرا
▪️ مجتمع اساتید میدان کتاب (سعادت‌آباد)
▪️ گرمدره
▪️ مرزداران

🔴 شهرها و مراکز حساس دیگر
▪️ چندین حمله به سایت هسته‌ای نطنز
▪️ تأسیسات پارچین
▪️ چندین پایگاه نظامی در تهران
▪️ رآکتور هسته‌ای نطنز
▪️ تأسیسات نزدیک رآکتور نطنز
▪️ خنداب
▪️ رآکتور آب سنگین اراک
▪️ بروجرد
▪️ خرم‌آباد
▪️ همدان
▪️ پارچین
▪️ قصر شیرین
▪️ تبریز
▪️ پیرانشهر (آذربایجان غربی)
▪️ کرمانشاه
▪️ ایلام
▪️ اراک /سایت سپاه پاسداران


منبع:
@khabari

🕊 هیچ‌کس برای جنگ ساخته نشده…

هیچ‌کس یاد نگرفته موقع صدای انفجار، نفس عمیق بکشه.
هیچ روان‌شناسی نسخه‌ای برای این لحظه‌ها ننوشته.

ماها قوی نیستیم… فقط مجبور شدیم قوی باشیم.
ما دنبال تحلیل سیاسی نیستیم. دنبال این نیستیم که پرزیدنت ترامپ یا پوتین چی گفتن.
ما فقط دلمون یه روز معمولی می‌خواد…

اگه الان داری این پستو می‌خونی و دلت سنگینه، بدون که تنها نیستی.
ما همه توی یه قایقیم. ترسیده، نگران… ولی هنوز پابرجا.

شاید الان هیچ کاری از دستمون برنیاد،
ولی می‌تونیم یه پناه کوچیک برای دل هم باشیم.
یه دلگرمی ساده، یه نفس مشترک…

فقط یادت نره:
اینم می‌گذره…
و تو هیچ‌وقت تنها نیستی. ❤️🕊️

⸻

🔕‌ برای چند روز فعالیت علمی کانال متوقف می‌شه.
راستش نه من و نه تیمی که کنار من هست، انرژی‌ای برای تولید محتوای علمی نداریم.
و فکر می‌کنم خیلی از شما هم توی این روزها بیشتر از هر چیزی،
به یه دلگرمی نیاز دارین، نه مقاله‌های نوروساینتی.

فعلاً فقط کنار هم باشیم… همین کافیه.

🧠 «چرا مغز ما دنبال اخبار بد می‌گرده؟»

وسط جنگ و ترس هستیم و مدام دنبال بدترین خبرها میگردیم.
اسم این رفتار هست: “Doomscrolling”.

🔹 مغز ما برای بقا ساخته شده، و اطلاعات منفی رو بیشتر و سریعتر جذب می‌کنه. چون قدیما، اونایی زنده میموندن که زودتر خطر رو میفهمیدن.

🔸 الان اما این سیستم دفاعی، داره برعکس عمل میکنه. هرچی بیشتر خبرهای منفی بخونی، بیشتر مضطرب میشی، مغزت گیج می‌شه و حس بی پناهی میکنی

🧠 «چطور توی شرایط بحرانی مغزمون تصمیم اشتباه میگیره؟ (و چطور جلوشو بگیریم)»

🔹 وقتی استرس بالاست، بخش عقلانی مغز (کورتکس پیش‌پیشانی) ضعیف می‌شه. کنترل میره دست آمیگدالا (مرکز ترس) و مغزت می‌خواد فقط زنده بمونه.

❗️نتیجه: تصمیم‌های عجولانه، رفتارهای احساسی، یا حتی اشتباهات فاجعه‌بار.

🌀 راهکار:
۱. به خودت چند ثانیه وقت بده. حتی ۵ تا نفس عمیق میتونه مغزتو از حالت خطر خارج کنه.
۲. از خودت بپرس: «آیا این تصمیم فوریه یا میتونم ۵ دقیقه صبر کنم؟»
۳. یه نفر دیگه رو وارد تصمیمت کن. مغز در بحران، اشتباه زیاد می‌کنه.

🧠 «وقتی مغزت توی خطر گیر می‌کنه: فریز، فرار یا حمله؟»

🔸 مغز ما طوری تکامل پیدا کرده که توی موقعیت خطر، سریع واکنش نشون بده.
سه حالت اصلیش: جنگ (Fight)، فرار (Flight)، یا فریز (Freeze) هست.

🔹 وقتی صدای انفجار می‌شنوی یا یه خبر شوک‌آور می‌رسه، مغزت سریع‌تر از منطق واکنش نشون می‌ده: یا حالت دفاعی میگیری، یا میخوای فرار کنی، یا حتی بدنت قفل می‌کنه.

🔸 اگه دیدی بدنت خشکه، تمرکزت صفره، یا حس‌ می‌کنی هیچی نمی‌فهمی، بدون که توی فریز گیر کردی. این یه واکنش طبیعیه، نه ضعف!

🌀 راهکار: حرکت‌های کوچیک (مثل مالیدن کف دست‌ها، راه رفتن، یا نفس عمیق)، بدنت رو از فریز بیرون میاره و دوباره کنترل رو بهت برمی‌گردونه

💬 «چطور با کسی که از جنگ وحشت کرده صحبت کنیم؟»

🔸 اول از همه، سعی نکن آرومش کنی. سعی کن درکش کنی. نگفتن هیچ‌ چیزی، بهتر از گفتن جمله‌های اشتباهه مثل:
«چیزی نیست»، «قوی باش»، «نترس».

✅ بهتره بگی:
«می‌دونم سخته… منم ترسیدم.»
«اگه خواستی حرف بزنی، من اینجام.»
«می‌خوای فقط کنار هم ساکت بشینیم؟»

🧠 مغز مضطرب، دنبال “امنیت” می‌گرده، نه نصیحت.
🫂 حضور تو، تن صدات، نفس آرومت، خودش می‌تونه دارو باشه.

اینا مواردی بود که از لحاظ نوروساینتی به ذهنم میرسید برای این روزا…
نه فقط برای دونستن، برای اینکه شاید یه کم آروم‌تر نفس بکشیم.

مراقب خودت باش…
تو تنها نیستی. ما هنوز کنار همیم ❤️🕊️

درخواست‌هایی برای راهکارهای بیشتر شده بود…
اول بذار یه چیزی بگم:
تو که توی این شرایط سخت داری حامی کسی می‌شی، واقعاً یه تکیه‌گاهی.
خیلی مردی/خانمی که هنوز می‌تونی پناه باشی ❤️❤️


اگه پارتنرت، همسرت، فرزندت یا هر عزیزی ازت کمک خواسته یا حتی فقط کنارت بی‌صدا مونده، اینا چند تا راه ساده‌ ولی مهمه که می‌تونه یه دنیای کوچیک امن‌تر براش بسازه:


۱- بدن ما ناخودآگاه از طرف مقابل کپی می‌گیره.
پس فقط بشین کنارش و خیلی ساده:
• آروم نفس عمیق بکش
• تن صداتو پایین بیار
• حرکات ناگهانی نکن
همینا خودش یه پیام واضح بهش می‌ده: «الان امنی. من کنارتم.»


۲-طرف ممکنه بگه: «می‌خوام بمیرم» یا «هیچی مهم نیست دیگه»
سریع نرو سمت امید دادن یا سرزنش. فقط بگو:
• «می‌فهمم که خیلی سنگینه»
• «ممنون که بهم گفتی…»
گاهی فقط شنیده شدن، خودش کمک بزرگیه.


۳-فرد مضطرب حس می‌کنه کنترلی نداره. با دادن انتخاب‌های کوچیک، حس قدرت برمی‌گرده:
• «می‌خوای تنها باشی یا کنارم بمونی؟»
• «چیزی میخوری برات بیارم؟»


۴- وقتی مغز تو حالت اضطراره، چیزای فیزیکی بهتر از کلمات جواب می‌دن:
• یه لیوان آب، یه پتو، یه خوراکی شیرین
• شنیدن یه صدای آروم (مثلاً موزیک ملایم)
• لمس دست یا شونه یا بغل کردن(فقط اگه خودش راحت بود)

۵. بهش اجازه بده «نترس نباشه»
«حق داری بترسی… این چیزیه که هیچ‌کس واسه‌ش آماده نیست.»
«بیا با هم بترسیم… تنهایی ترسناک‌تره.»


در آخر، یادت نره:
تو قرار نیست همه چی رو درست کنی.
فقط کافیه اون آدم، کنار تو حس کنه هنوز امنه… هنوز تنها نیست.
و همین، یه دنیا فرق می‌سازه ❤️‍🩹

این پیامی بود که امروز در کانال داخلی تیم «من بهتر» منتشر کردم.

می‌خواستم برای شما جداگانه چیزی بنویسم،
اما فهمیدم صادقانه‌ترین چیزی که می‌تونم بگم، همون پیامیه که از ته دل برای اعضای تیم فرستادم.

از امروز، تا زمانی که دوباره آرامش برگرده،
رسالت «من بهتر» فراتر از رشد فردی و آموزش علمیه.

ما اینجاییم برای کاری مهم‌تر:
ساختن پناهی کوچک، وسط طوفانی بزرگ.

تمام توان‌مون رو می‌ذاریم تا توی این روزهای سخت،
حتی ذره‌ای حالتون بهتر بشه.
با حرف‌های واقعی، با همدلی،
با امیدی که فریب نیست.

آرمین محبوبی فر
با هم، برای روزهای روشن‌تر♥️
#من_بهتر

نامه‌های «مادر ایران» به دخترش مانا.

مادر؟ ایران.
زخمی، ولی ریشه‌دار. مادرانه، ولی مقاوم.
خودش در دل بحران ایستاده،
اما هنوز برای تنها فرزندش می‌نویسه،
تا شاید دل کوچکش نلرزد از صداهای مهیب این روزها.

فرزند؟ مانا.
تنها، نگران، و بی‌پناه...
که با هر جمله‌ی مادر، یک‌ذره آرام‌تر می‌شه.

ما این نامه‌ها رو برای «مانا» می‌نویسیم،
اما اگر خودت رو جای اون می‌بینی، بدون تنها نیستی.
تو هم مثل مانا، سزاوار شنیدن حرف‌هایی هستی که آرومت کنه.
با پشتوانه‌ی علم روان، ولی به زبان مهر.

و چرا اسمش «مانا»ست؟
چون توی دلِ تمام ترس‌هامون،
امیدی هست که هنوز مونده، هنوز ادامه داره،
و هنوز می‌تونه… مانا باشه.

#من_بهتر
#نامه_به_مانا

#نامه_اول
از طرف مادرت «ایران»:

مانای عزیزم،
می‌دانم این روزها گاهی بی‌دلیل دلت می‌لرزد. صداهایی که نمی‌فهمی از کجاست، اضطرابی که ناگهان از راه می‌رسد... این‌ها طبیعی‌ست.

شاید فکر کنی من، ایرانِ تو، زخمی‌ام. و هستم... اما ریشه دارم، مثل درختی که هزار بار تبر خورده اما هنوز ایستاده. نگران من نباش، نگران خودت باش.

می‌دانی، مغز ما برای زنده ماندن ساخته شده. وقتی خطر را حس می‌کند، بی‌وقفه هشدار می‌دهد. حتی اگر خطری نباشد، باز هم می‌خواهد آماده‌ات کند.

تو می‌توانی مغزت را آرام کنی. فقط همین را تمرین کن:
دم عمیق ۴ ثانیه – نگه‌دار ۴ ثانیه – بازدم ۴ ثانیه – مکث ۴ ثانیه.
سه بار. همین. این یک پیام ساده به بدنت می‌فرستد: «همه‌چیز تحت کنترله».

اگر ترسیدی، خودت را در آغوش کسی تصور کن که دوستش داری. یا صدای کسی را در ذهن بیاور که همیشه برایت آرام‌بخش بوده. مغز با تصویر هم آرام می‌گیرد.

من خوب می‌شوم، چون یاد گرفته‌ام از دل بحران‌ها دوباره جوانه بزنم. تو هم بلدی. فقط یادت باشد: من همیشه با توام، در قلبت، در نفست. تو تنها نیستی.

در نامه بعدی راجع به اینه که چطور ذهنت در بی‌خبری از آینده آشفته می‌شه برایت مینویسم.

مراقب خودت باش،
با تمام عشق،
مامان ایران❤️

#من_بهتر
#نامه_به_مانا

🔻 بعد از ۱۲ روز جنگ، بمبارون اخبار ضدونقیض و قطع اینترنت، اگر الان احساس بی‌حسی، اضطراب یا بی حوصلگی شدید می‌کنی، بدون:
این یه مشکل نیست. این یه واکنش طبیعیه.

ذهن ما توی چنین شرایطی، با ترکیب استرس، نااطمینانی و قطع ارتباط، دچار چیزی میشه که بهش می‌گن:
ناتوانی از پردازش هیجانات
و این پدیده، نه فقط طبیعیه، بلکه میلیون‌ها ساله که توی مغز ما برنامه‌ریزی شده.

🟡 بریم عقب‌تر، خیلی عقب‌تر…

🧠مغز ما برای راحتی طراحی نشده


مغز انسان برای “آرامش روانی” طراحی نشده. هدفش فقط یک چیزه:
زنده نگه داشتنت.

تو عصر انسان‌های نخستین، چیزی مثل استوری، اخبار یا حملات هوایی نبود. ولی خطراتی مثل:
• حمله حیوانات
• طرد شدن از قبیله
• گرسنگی
• آتش‌سوزی
خیلی واقعی بودن.

توی اون شرایط، مغز یاد گرفت واکنش سریع داشته باشه، نه پردازش عاطفی.

و حالا، وقتی با یک جنگ یا بحران روبه‌رو می‌شیم، مغز همون راهکار قدیمی خودش رو پیش میگیره…

⚠️چرا مضطرب می‌شیم؟

مغز ما یه پیش‌بینی‌گر قویه.
اما وقتی آینده مبهم میشه – مثل زمانی که هر لحظه یه خبر متناقض با خبر قبلی میدیدیم – این سیستم دچار خطای پیش‌بینی میشه.

🔻 وقتی مغز نتونه آینده رو پیش‌بینی کنه، همیشه در حالت “آماده‌باش” می‌مونه.
نتیجه‌اش؟
اضطراب مزمن.
و یه عده‌ دیگه هم به جای اضطراب، دچار یه حس عجیب می‌شن:

❄️ بی‌حسی احساسی…

🧊 بی‌حسی احساسی یعنی چی؟

گاهی مغز از شدت نوسانات احساسی و بمباران اطلاعاتی، دیگه نمی‌تونه همه‌چیزو پردازش کنه.
پس چی‌کار می‌کنه؟
خاموششون می‌کنه.

احساس می‌کنی هیچی مهم نیست یا انگیزه‌ نداری؟
بدون که این یه مشکل نیست.
❗ این فعال شدن یه سیستم بسیار قدیمیه:
مغزت داره ازت محافظت می‌کنه.

تو این شرایط، مغزت تصمیم می‌گیره فقط زنده بمونی – نه اینکه حس کنی، نه اینکه تحلیل کنی.

🧬 چرا این واکنش‌ها هنوز با ماست؟

آدمیزاد تازه چند صد ساله توی دنیای مدرن زندگی می‌کنه.
اما مغزش، میلیون‌ها ساله که با مدل قبیله‌ای تنظیم شده.

تو هر قبیله:
• یه نفر مدام نگران بود → مراقب حمله‌ی بعدی
• یکی بی‌احساس بود → تصمیم‌گیر قاطع توی جنگ
• یکی ناامید بود → دنبال قبیله‌ی جدید یا روش تازه
• یکی پرنوسان بود → الهام‌بخش فرار یا بقا

🔻 هرکدوم از ما یه واکنش غالب داریم، و توی هر بحران دوباره همون واکنش رو نشون می‌دیم(مثلا اگه الان دچار ناامیدی هستی، احتمالا در بحران کرونا هم توی همین بعد احساسی بودی)

❤️‍🩹 چطور برگردیم به حالت عادی؟

✅ اول از همه: خودت رو قضاوت نکن. مغزت داره کارش رو درست انجام میده.

❗ مهم‌ترین قدم: آگاه شدن از این مکانیسم‌هاست.
وقتی بدونی چی داره توی مغزت اتفاق می‌افته، کنترلش دوباره به دستت برمی‌گرده.

📌 همین رشته پست رو یک‌بار دیگه با دقت بخون.
روتین‌های ساده و کوچک رو برگردون.

و یادت باشه:
این یک واکنش طبیعیه و هیچ‌کس توی این مسیر تنها نیست.

دوستون دارم❤️ مرسی که مراقب خودتون بودید❤️