کودک جلب موجودات زنده و بخصوص حیوانات می شود، می خواهد گل بچیند، دست در آب و شن فرو کند و برای یافتن گنج های طبیعی گِل و خاک را بکاود.
راشل کارسون عقیده دارد کودک جهان را به عنوان چیزی " تازه، باطراوت و زیبا، سرشار از شگفتی و هیجان می بیند "

#کتاب #طبیعت_و_کودک_خردسال
#رات_ویلسون
#کودک_و_طبیعت

@GhasedakNatureSchool

سخنان خانم همایونی در زادروز #توران_میرهادی
#توران_ادامه_دارد...
جمعه 24 خرداد98

هوای آزاد

این روزها که مدرسه ها تعطیل شده است، بهتر است کودکان را در خانه و فضاهای بسته محدود نکنیم.
لازم نیست کودکان خود را دوباره از این که کلاس و به آن کلاس راهی کنید.
پارک ها ،فضاهای سبز ، زمین های بازی ، قدم زدن در کوچه ها و پیاده روها را جدی بگیرید.
بگذارید کودکان در هوای آزاد راه بروند و نفس بکشند.
جای خوشحالی است که این روزها در خیلی از شهرها مدارس طبیعت فعالند. به سراغ این مراکز بروید.
در غیر این صورت خودتان با کودکان پیرامون خود از فضاهای باز بهره ببرید و حسابی کیف کنید.

@koodakandonya

- خاله چون این خرگوشه رو دوست داشتم، براش آش سبزی پختم 🍵🐰

#تجربه_طبیعت
#کودک_و_طبیعت

@GhasedakNatureSchool

زمان آن رسیده که دوباره کودکانمان کمی کثیف‌تر، اما خیلی شادتر بزرگ شوند.

نانسی رُزنو
سوزان ورث

«روزی روزگاری در گذشته‌ای نه چندان دور، بسیاری از کودکان، هر روز دنیای بزرگ‌ترها را ترک می‌کردند و به دنیای بیرون، که پر از تخیل و ابتکار بود پا می‌گذاشتند. آن‌ها با استفاده از تکه‌چوب‌ها، شاخه‌های درخت، الوار، شن، گِل، آب و دیگر مواد طبیعی دست به ساختن قلعه، خانه، کشتی و موشک می‌زدند. همان‌طور که می‌دویدند، می‌پریدند، چاله می‌کندند، از بلندی‌ها بالا می‌رفتند، سُر می‌خوردند، می‌چرخیدند و می‌غلتیدند، قوه‌ی تخیّلشان آن‌ها را به ماجراهایی در میان دشت‌های پر از واگن، به بالای بلندترین کوه‌ها، به فضای بیرون از جو زمین، و بر روی دریاهای آزاد می‌بُرد. در پایان روز، آن‌ها خسته و کثیف به خانه باز می‌گشتند، اما احساس خوشحالی، اعتماد به نفس و رضایت می‌کردند و پر از داستان بودند.»
کلمات بالا توسط همکاران ما در «کشف طبیعت» به عنوان مقدمه‌ مقاله‌ای نوشته شده بود که شمایی کلّی از تحقیق آن‌ها در خصوص فواید ساخت فضاهایی با طراحی‌ خاص که باعث تشویق کودکان به برقراری ارتباط روزانه با عجایب طبیعت می‌شد، به دست می‌داد.
در نسل‌های نه چندان قبل، نیازی به طراحی چنان فضاهایی نبود. اکثر کودکان در نزدیکی زمین‌ها و جنگل‌هایی زندگی می‌کردند که می‌توانستند در اوقات فراغتشان به بازدید از آن‌ها بپردازند. برخی کودکان هنوز از این نعمت بهره‌مندند؛ در حالی که متاسفانه خیلی‌ها این امکان را در اختیار ندارند. بسیاری از طبیعت‌های بکر شهرهای ما از بین رفته‌اند، و جایشان را به مرکز خریدهای در حال گسترش و دیگر نشانه‌های «پیشرفت» داده‌اند. زنگ‌ها و سوت‌های تکنولوژیْ کودکان ما را خیره به صفحه‌ نمایش‌گرها، در خانه حبس کرده‌اند. حتی وقتی که به مقصد مراکز یا مدارسْ خانه را ترک می‌کنند هم بر روی سطوح «امن» ضدعفونی شده و در ساختمان‌های پلاستیکی بازی می‌کنند. در همان نیت‌های خیرخواهانه‌مان برای دور نگه داشتن کودکان از آسیب دیدن، خیلی از چیزهایی را که می‌توانست برایشان لذت‌بخش باشد از زندگی‌شان حذف کرده‌ایم.
لازم نیست به همین منوال باقی بمانیم. در واقع، خیلی‌ها دارند به شدّت کار می‌کنند تا تغییری ایجاد کنند. بنیاد انجمن جهانی کنش همگانی در طبیعت برای کودکان (گروهی بین‌المللی متشکّل از اساتید، محیط‌زیست‌شناسان و طرّاحان) مجموعه قواعدی بنا نهاده است تا از تلاش‌های در حال پیشرفت برای ساخت فضاهای آزاد طبیعت- محور برای کودکان حمایت کنند. ما بر این باوریم که آن فضاها باید:
• دارایی‌های طبیعی، فرهنگ محلّی، آب و هوا و هویت تاریخی آن مکان را پاس بدارند.
• از گیاهان بومی، موّاد طبیعی و مشارکت‌های جامعه استفاده کنند.
• چند منظوریّتی باشند و امکانات متعدّد را فراهم آورند.
• همه‌ی حواس را برانگیزانند.
• قابل دسترس به همه‌ی توانایی‌ها باشند.
• توسعه‌پذیر باشند و در طول زمان توسعه‌ بیابند.
• الهام بخش تحیّر و اکتشاف شوند.
ما از نزدیک مشاهده کرده‌ایم که چگونه بدن‌ها، ذهن‌ها و روح‌ها دگرگون می‌شوند وقتی که تماس روزانه با خِرد طبیعت امکان‌پذیر است. وقت آن رسیده که دوباره کودکانمان کمی کثیف‌تر اما بسیار شادتر بزرگ شوند. امیدواریم در تحقق این هدف به ما ملحق شوید.
- The Wisdom of Nature

"طبیعت می تواند به کودکان نکات مهمی در مورد دوستی بیاموزد. قطعا بچه ها این را در مکان‌های دیگر نیز می توانند بیاموزند، اما دوستی هایی که در طبیعت شکل می گیرد چیز دیگریست...

کودکانی که مدت بیشتری را به بازی در فضاهای طبیعی می گذرانند دوستان بیشتری دارند.
عمیق‌ترین دوستی ها از گذر تجربیات مشترک به ویژه در محیط هایی که همه حواس آدمی را درگیر می کند حاصل می شود."

#کتاب #آخرین_کودک_جنگل
#ریچارد_لوو
#کودک_و_طبیعت

@GhasedakNatureSchool

#موسسه_دوستداران_کودک_و_طبیعت_قاصدک برگزار می کند:

#روایت_تصویری 👆 یکی از پنج‌شنبه های قاصدکی با بازی های سرخوشانه و پر تجربه کودکان در طبیعت

🌈🐞🍃🌸👧🏻🌱👦🏻🐇🌾🌳🌈

🔸 دیدار ما: پنج‌شنبه ها

🔸 برای ثبت نام فرزندان عزیزمان به شناسه زیر در تلگرام پیام ارسال بفرمایید:
👇
@GhasedakNatureSchool_Admins

شماره تماس و واتساپ جهت هماهنگی:
👇
09122783612

@GhasedakNatureSchool

‍ ✳️ باید غم بزرگ را تبدیل به کار بزرگ کرد.

✳️ سیده توران میرهادی (خُمارلو) زاده ۲۶ خرداد ۱۳۰6 در شمیران - درگذشته ۱۸ آبان در تهران، استاد ادبیات کودک، نویسنده و کارشناس آموزش و پرورش و شخصیت برجسته فرهنگی است. میرهادی بیش از شصت سال در گستره آموزش و پرورش و فرهنگ و ادبیات کودکان کوشید و در این راه یکی از چهره‌های تأثیرگذار سده کنونی ایران است.

✳️ در هر گام می توان نهالی رویاند.

✳️ ارتباط با ادمین کانال #موفقیت‌های_کوچک_ایرانیان و ارسال موفقیت‌ها: @ad_irss

✳️ در کنار هم موفقیت‌های بیشتری را رقم خواهیم زد. ما را به دیگران معرفی ‌کنید.
https://t.me/IR_S_S

نهال هاي كوچك(،)كاشتند كه خوش باشد فرداي زمين

#نهال_كوچك_پرديسان
#بازي_آزاد
🎼Ludovico Einaudi

- بیا من یک نقشه گنج دارم 📜⚱
با همدیگر و با طراحی از قبل تعیین شده، به دنبال گنج رفتند. زنگ درخت را با چوبی که در دست داشتند فشردند و از دزدان دریایی جویای گنجشان شدند و حتی من را هم زندانی کردند... گویا شبیه دزدان دریایی بودم 😊⚔
آنها مدام به نقشه، مواردی را اضافه می کردند و با شمشیر و چاقویی از جنس چوب، گنجشان را جستجو می کردند...
____

"بازی خلاق در محیط طبیعی، فرصت های بسیاری برای رشد مهارت های اجتماعی پدید می آورد.
کودکان در استفاده از مواد طبیعی فرصت های فراوان برای سهیم کردن دیگران در کشفیات خود، مذاکره با آنها، حل مسئله، بازی و لذت بردن با دوستان دارند. علاوه بر آن فرصت های بسیار برای تمرین رفتارهای اجتماعی اولیه، نظیر کمک و همکاری با دیگران خواهند داشت.
در جریان تعامل با دیگران است که آنها مهارت های برقراری ارتباط موثر را نیز فرا می گیرند."

روایتگر: ستاره صفار اول

#کتاب #طبیعت_و_کودک_خردسال
#رات_ویلسون
#کودک_و_طبیعت

@GhasedakNatureSchool

‍ توران میرهادی ؛

تصور اینکه کسی بتواند بدون موسیقی ،بدون ادبیات ،بدون هنرهای تجسمی زندگی کند ،
انسان احساس می کند، خیلی فقیر است،
....خوشبختانه آدم ها اینقدر فقیر نیستند،آن کسی که دسترسی به نقاشی و موسیقی ندارد ...،
طبیعت را دارد ،
طبیعت هم نقاشی وهم موسیقی است........همه چیز هست، یعنی کتاب طبیعت را دارد ، واین یکی ازآن نعمت هایی است که انسان نمی تواند اصلا وابدا قدرش رابه اندازه کافی بداند....

@tooranmirhadi

در پاسخ به نامه مشترک انجمن حمایت از حقوق کودکان و بنیاد کودک و طبیعت
یونیسف:

🗞 موضوع حق کودک بر طبیعت در شورای حقوق بشر مطرح می‌شود

▪️به گزارش روابط‌عمومی انجمن، با توجه به افزایش روزافزون نگرانی‌ها درباره مشکلات محیط‌زیست که آینده کودکان را نه تنها در ایران بلکه در سراسر جهان با مخاطره مواجه کرده است، انجمن حمایت از حقوق کودکان در نامه‌اش مشترک با بنیاد کودک و طبیعت طی نامه‌ای به سازمان یونیسف درخواست کردند تا بندی درباره حق کودک بر طبیعت به پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک اضافه شود.

▪️در همین راستا، دفتر یونیسف در ایران ضمن قدردانی از تلاش‌های صورت گرفته در بهبود شرایط کودکان ایران اعلام کرد موضوع حقوق کودکان و طبیعت در ابتدای سال جدید میلادی در جلسه شورای حقوق بشر بررسی و به این پیش‌نهاد رسیدگی می‌شود.
انجمن حمایت از حقوق کودکان و بنیاد کودک و طبیعت امیدوارند این اقدام منجر به توجه بیش‌تر به محیط‌زیست و به رسمیت شناخته‌شدن حق کودکان در داشتن سهمی از این میراث طبیعی شود.

🗾@irsprcorg

دوستان و همراهان گرامی قاصدک

ضمن سپاس و تقدیر از همدلی‌ها و‌ همراهی‌های صمیمانه همه شما بزرگواران در یک سال گذشته، با احترام به اطلاع می رسانیم فعالیت #مدرسه_طبیعت_قاصدک از تاریخ ۲۱ تیرماه ۱۳۹۸ خاتمه یافته و تا اطلاع ثانوی تعطیل است... 🍀

یونسکو یا قلب ما؛ جنگل‌های هیرکانی کجا باید ثبت شوند؟

این روزها که خبر ثبت #جنگل‌های_هیرکانی، به عنوان میراث جهانی در یونسکو، موجی از شادمانی و امید را برای دلدادگان و دغدغه‌مندان این شاهکار خلقت به ارمغان آورده، فرصت و انگیزه‌ای دست داده است تا زندگی چند سال اخیر عمرم را که با جنگل گره خورده است، مرور کنم.

امروز که با عده‌ای از کودکان به یک سفر جنگل‌نوردی رفته بودم، می‌دیدم چگونه به تمام عناصر پیرامون‌شان توجهی ویژه دارند، به گونه‌ای که حتی سرگین یک حیوان هم از دید و کنجکاوی‌شان پنهان نمی‌ماند. نهال‌های کوچک، صدای پرنده‌ها و زنجره‌ها، تمشک ها، ریشه‌ی درختان، ردپای خیالی خرس و تک‌تک عناصر و جزئیات جنگل در آنها حس شگفتی و هیجان ایجاد می‌کند. در یک صحنه، نهال نازک بلوطی را دیدیم که از دل کنده یک درختِ قطع‌شده روئیده بود. «این چرا اینجا در اومده؟ کی اینو کاشته؟ توی این سوراخ مار نباشه؟ مورچه‌ها رو نگاه کن...» شگفتی، کنجکاوی و سپس ثبت در خاطره. این چگونگی مواجهه‌ی کودکان با طبیعت است. خاطرم جمع است که این کودکان جنگل را فراموش نمی‌کنند و قلب‌شان همیشه برای او خواهد تپید. مهمتر از یونسکو، قلب و ذهن این کودکان است. خاطرم جمع است چون جنگل در این سالها رنگین‌کمانی از شگفتی و عاطفه در آنها ایجاد کرده است. و به گفته‌ی راشل کارسون این حس شگفتی است که سبب‌ساز یک پیوند عاطفی و پایدار بین انسان و طبیعت است.

اتفاق جالب دیگر در ارتباط با ثبت #جنگل_هیرکانی، پیامهایی است که در این چند روز از مخاطبان و دوستانم به من رسید. به ویژه همراهان #تورهای_تنفس_در_جنگل؛ فعالیتی که اخیراً بعد از یک سال مطالعه و کار آزمایشی، آغاز کرده‌ام. تجربه‌ای تازه که به دنبال پیوند دوباره انسان با جنگل است و در پی مواجهه‌ای مسؤلانه و حسی با آن. امروز عصر دوستی برایم نوشت:
«سلام. از آن روز که در جنگل از قدمت جنگل‌های هیرکانی پرسیدید و گفتید که تنها بازمانده‌ی عصر یخبندان است، مرتب درباره آن شنیده‌ام و اخیرا هم که ثبت جهانی شد. خوشحالم که فرصتی دست داد تا از نزدیک با این اثر گرانبها آشنا بشوم و علاقمند شدم بیشتر درباره‌اش بدانم. سپاس مجدد از شما که این فرصت مغتنم را در اختیار ما قرار دادید.»

به طور همزمان، با دانشجویان دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی در پروژه‌ی مدیریت پسماند و تولید کمپوست از زباله‌های تر کار می‌کنم. اما برایم جالب است که ندیدم هیچ‌کدام‌شان واکنشی نظیر همراهان «تنفس در جنگل» از خود نشان دهند. از خودم پرسیدم چرا؟ علت این انفعال و بی‌حسی چیست؟ پاسخ همانی است که این چند سال با تمام جان و جوهرم یافته‌ام؛ «آی عشق، آی عشق، چهره آبی‌ات پیدا نیست.»
این پرسش‌ها‌ بار دیگر در ذهنم زنده شدند: به راستی انسان‌ها در چه شرایطی از طبیعت حفاظت می‌کنند؟ آیا «دانش» به تنهایی بار مسؤلیتی چنین گران را می‌تواند بر دوش بکشد؟ «عشق» کجای داستان قرار دارد؟ آنچه در این سالها تجربه و دریافت کرده‌ام، باعث می‌شود کفه‌ی عشق را در ترازوی ارزیابی رفتارهای زیست‌محیطی انسانها آنگونه که نهادهای آموزشی و جامعه‌ی فعالین محیط زیستی سبک می‌بینند، نبینم. و متقابلا آنگونه که دیدگاه‌های متداول حفاظت، آموزش را ناجی و حلقه‌ی گمشده می‌دانند، ندانم. عشق درس دادنی نیست.

آموخته‌ام در قلبی که عشق نباشد، هرگز آگاهی در نمی‌زند. به زور هم واردش کنی، از پنجره فرار می‌کند. و اینک لشگر عظیم دانش‌آموختگان جنگل‌شناسی که حالا استاد و مدیر و کارشناس شده‌اند و آنک جنگل‌، این پیرزن زیبارو، این قصه‌گوی میلیون‌ساله که هر روز کمرش خم‌تر و دامنش آلوده تر می‌شود. کمری که یخبندان خم نکرد و دامنی که همیشه سفره‌ی حیات بود. آموخته‌ام راه حفاظت، از «عاشقی» می گذرد نه «دانشمندی». دانشمند، طلبکار است و عاشق، مدیون. «عاشقِ دانشمند»ام آرزوست. تا وقتی نتوانیم چیزی را عمیقاً دوست بداریم، چگونه می‌توانیم از آن محافظت کنیم؟ مثال ساده‌اش مراقبتی است که از مادرمان می‌کنیم و از یک پیرزن غریبه نه.

کاش همه آنهایی که می‌خواهند در کلاس‌های دانشگاه، جنگل و جنگل شناسی به دانشجوها درس بدهند و امتحان بگیرند و نمره بدهند، دست از این کار بیهوده بردارند و بساط علم را در جوار جوی عاشقی پهن کرده و دست انسان‌ها را در دست درخت بگذارند. مقالات و کتاب های دانشگاه لال تر از آنند که عشق به جنگل را به ما یاد دهند. مادامی که زنده بودن جنگل را با جسم و روح‌مان درک نکنیم، جنگل چیزی جز «منابع» طبیعی نیست و درخت هم برای ما حداکثر «چوب» است. معدن چوب کجا و جنگل هیرکانی کجا؟ مهندسی جنگل کجا و حفاظت کجا؟

«ای کاش می‌توانستم، یک لحظه می‌توانستم ای کاش،
بر شانه‌های خود بنشانم این خلق بی‌شمار را
گرد این حباب خاک بگردانم
تا با دو چشم خویش ببینند که خورشیدشان کجاست تا باورم کنند.» (شاملو)

✍عارف آهنگر، تسهیلگر ارتباط با طبیعت
🌱@arefaane2