This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
@engaarr
(ویدیو رو تا آخر ببینید.)
https://www.instagram.com/reel/CoAxagguzFI/?igshid=MDJmNzVkMjY=
پسته، وقتی حدودا دو ماهش بود آسیب نخاعی دید و فلج شد.
از فرداش بدون هیچ نق و غری شروع کرد با شرایط جدیدش کنار اومدن.
با پاهای جلوش حرکت می‌کرد.
کم کم به قدری پاهای جلوش قوی شد که با پنجه‌های جلوییش از وسایل بالا می‌کشید و با سرعت زیاد می‌دوید.
بازی‌های نشسته انجام می‌داد.
با خواهرش فندق می‌جنگید و بازی می‌کرد.
یاد گرفت که برای دریافت مراقبت، بیشتر با ما ارتباط برقرار کنه و مهربون‌تر شد.
روحیه‌ی شوخ‌طبع و جنگنده‌اش باعث شد هیچ محدودیتی برای خودش قائل نشه.
من خیلی چیزها از پسته یاد گرفتم.
یه روز به دامپزشکش گفتم، احتمالا اگر یه آدم همچین مشکلی براش پیش میومد تا مدت‌ها فقط به این فکر می‌کرد که "چرا من؟!"
ولی برای پسته، "چرا" معنا نداره، اون فقط دنبال اینه که "چطور" به زندگی ادامه بده و ازش لذت ببره.
در اینستاگرام:
https://www.instagram.com/reel/CoAxagguzFI/?igshid=MDJmNzVkMjY=
(ویدیو رو تا آخر ببینید.)
https://www.instagram.com/reel/CoAxagguzFI/?igshid=MDJmNzVkMjY=
پسته، وقتی حدودا دو ماهش بود آسیب نخاعی دید و فلج شد.
از فرداش بدون هیچ نق و غری شروع کرد با شرایط جدیدش کنار اومدن.
با پاهای جلوش حرکت می‌کرد.
کم کم به قدری پاهای جلوش قوی شد که با پنجه‌های جلوییش از وسایل بالا می‌کشید و با سرعت زیاد می‌دوید.
بازی‌های نشسته انجام می‌داد.
با خواهرش فندق می‌جنگید و بازی می‌کرد.
یاد گرفت که برای دریافت مراقبت، بیشتر با ما ارتباط برقرار کنه و مهربون‌تر شد.
روحیه‌ی شوخ‌طبع و جنگنده‌اش باعث شد هیچ محدودیتی برای خودش قائل نشه.
من خیلی چیزها از پسته یاد گرفتم.
یه روز به دامپزشکش گفتم، احتمالا اگر یه آدم همچین مشکلی براش پیش میومد تا مدت‌ها فقط به این فکر می‌کرد که "چرا من؟!"
ولی برای پسته، "چرا" معنا نداره، اون فقط دنبال اینه که "چطور" به زندگی ادامه بده و ازش لذت ببره.
در اینستاگرام:
https://www.instagram.com/reel/CoAxagguzFI/?igshid=MDJmNzVkMjY=
Forwarded from دورها | علوم انسانی
@dourha_ensani
چرا نمی‌توانیم تصمیم بگیریم؟
(چهار ویژگیِ تصمیم‌نگیرها!)
دکتر پرستو امیری
منبع: روزنامه خراسان
اغلب ما با اهمال‌کاری آشنا هستیم اما بیشتر آن را در مورد انجام کارها و فعالیت‌ها شنیده‌ایم.
معمولا افراد نگران، کمال‌گراها و وسواسی‌ها کارهای‌شان را به تعویق می‌اندازند. حتی آدم های معمولی هم از اهمال‌کاری شکایت دارند.
اما جالب است که بدانید اهمال‌کاری فقط در مورد انجام کارها نیست، بلکه افراد زیادی در “تصمیم گیری و انتخاب” اهمال‌کاری می کنند.
اما چه کسانی و چرا در تصمیم‌گیری اهمال کاری می‌کنند؟
این مساله دلایلی گوناگونی دارد، در این یادداشت کوتاه به چند علت شایع می‌پردازیم.
متن کامل یادداشت را در لینک زیر بخوانید؛ در سایت دورها:
http://dourha.ir/?p=528
چرا نمی‌توانیم تصمیم بگیریم؟
(چهار ویژگیِ تصمیم‌نگیرها!)
دکتر پرستو امیری
منبع: روزنامه خراسان
اغلب ما با اهمال‌کاری آشنا هستیم اما بیشتر آن را در مورد انجام کارها و فعالیت‌ها شنیده‌ایم.
معمولا افراد نگران، کمال‌گراها و وسواسی‌ها کارهای‌شان را به تعویق می‌اندازند. حتی آدم های معمولی هم از اهمال‌کاری شکایت دارند.
اما جالب است که بدانید اهمال‌کاری فقط در مورد انجام کارها نیست، بلکه افراد زیادی در “تصمیم گیری و انتخاب” اهمال‌کاری می کنند.
اما چه کسانی و چرا در تصمیم‌گیری اهمال کاری می‌کنند؟
این مساله دلایلی گوناگونی دارد، در این یادداشت کوتاه به چند علت شایع می‌پردازیم.
متن کامل یادداشت را در لینک زیر بخوانید؛ در سایت دورها:
http://dourha.ir/?p=528
بار دیگر، ما روانشناس‌ها این سوال مهم را از خودمان بپرسیم:
آیا هر رفتار خودتخریب‌گرانه‌ای، ناسالم و نابهنجار است؟!
آن‌کس که بر تن خود خشونت و رنج تحمیل می‌کند، تا از رنج دیگری بکاهد، تسلیم ناامیدی‌ست و به پیشواز مرگ رفته است یا با تمام تن رنج‌دیده‌اش زنده است و زندگی را راهبری می‌کند؟
این روزها، تنها سخن می‌گویند؛
موها؛
چشم‌ها؛
دست‌ها؛
پاها؛
تنها ...
پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
آیا هر رفتار خودتخریب‌گرانه‌ای، ناسالم و نابهنجار است؟!
آن‌کس که بر تن خود خشونت و رنج تحمیل می‌کند، تا از رنج دیگری بکاهد، تسلیم ناامیدی‌ست و به پیشواز مرگ رفته است یا با تمام تن رنج‌دیده‌اش زنده است و زندگی را راهبری می‌کند؟
این روزها، تنها سخن می‌گویند؛
موها؛
چشم‌ها؛
دست‌ها؛
پاها؛
تنها ...
پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
Forwarded from اِنگار
تردید، همیشه هم نشانه‌ای از اشتباه بودن مسیر یا انتخاب نیست. در واقع در اغلب انتخاب‌ها و مسیرها، تردید حضور دارد. (نکند آن انتخاب دیگر بهتر بود!)
اما اعتنای بیش از اندازه و تکیه بر تردید، به عنوان یک اطلاعات مهم در تصمیم‌گیری‌ها، ممکن است ما را به دردسر بیندازد و موجب شود نتوانیم یک مسیر را متعهدانه به‌پیش رویم، و مدام مسیرمان را تغییر دهیم.
بنابراین، بهتر است با حضورِ تردید، به عنوان بخشی از انتخاب‌ها و مسیر زندگی کنار بیاییم، بی‌آنکه بخواهیم هرلحظه به آن اعتنا کنیم.
دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
@engaarr
اما اعتنای بیش از اندازه و تکیه بر تردید، به عنوان یک اطلاعات مهم در تصمیم‌گیری‌ها، ممکن است ما را به دردسر بیندازد و موجب شود نتوانیم یک مسیر را متعهدانه به‌پیش رویم، و مدام مسیرمان را تغییر دهیم.
بنابراین، بهتر است با حضورِ تردید، به عنوان بخشی از انتخاب‌ها و مسیر زندگی کنار بیاییم، بی‌آنکه بخواهیم هرلحظه به آن اعتنا کنیم.
دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
@engaarr
اِنگار
اولین و بزرگ‌ترین فریب را از مادرم خوردم. زمانی که نوزاد بودم، تا گرسنه شدم مرا تغذیه کرد، تا گریه کردم مرا به آغوش گرفت، تا دردی داشتم تسکین من شد، هربار خندیدم به روی من لبخند زد و مرا بوسید و باعث شد من گمان کنم جهان هم همین‌گونه با من رفتار خواهد کرد.…
.
اما جهان،
راه و رسم مادرانه نداشت ...
اما جهان،
راه و رسم مادرانه نداشت ...
@engaarr
سالی که گذشت برای #مردم_ایران آنقدر تلخ و عجیب بود که انگار یک نفر درِ #جعبه_پاندورا را باز کرده و همه مصیبت ها را رها کرده بود. فقر، دزدی، دروغ و جنایت، رنج و بیماری و ... .
نمیدانم هنوز امیدی هست یا نه؟ پیش ترها می دانستم-یا شاید فکر می کردم که می دانم!-، حالا اما نمی دانم #امید ، این آخرین به جا مانده در جعبه، آن طور که #نیچه گفت مصیبتِ آخرین است و باقی مانده است تا ما به آزار خویش ادامه دهیم و عذاب را طولانی تر کنیم؟! یا آن طور که #الکساندر_دوما می گوید، تمام خِرَد ما در دو کلمه ی #صبر و #امید خلاصه می شود؟!
نمی دانم باید صبور بود و امیدوار یا یک جایی ایستاد و به خود گفت دیگر امیدی نیست؟!
هرچه هست، امید یا ناامیدی، شجاعت مبارزه یا درماندگی، من دلم می تپد برای این سرزمین. دلم می تپد برای رسیدن روزهای خوب.
پ.ن: در افسانه ها، پاندورا، اولین زن، از سر کنجکاوی در جعبه ای که خدایان باز کردن آن را ممنوع کرده بودند را باز کرد و تمام مصیبت ها و بلاها از جعبه خارج شدند و در زمین پخش شدند. تنها یک چیز کوچک ته جعبه باقی ماند؛ امید.
این مطلب را چهارسال پیش نوشته و هرگز چنین روزهایی را متصور نبودم.
دکتر پرستو امیری
https://www.instagram.com/p/BvI_I_0A5xa/?igshid=MDJmNzVkMjY=
سالی که گذشت برای #مردم_ایران آنقدر تلخ و عجیب بود که انگار یک نفر درِ #جعبه_پاندورا را باز کرده و همه مصیبت ها را رها کرده بود. فقر، دزدی، دروغ و جنایت، رنج و بیماری و ... .
نمیدانم هنوز امیدی هست یا نه؟ پیش ترها می دانستم-یا شاید فکر می کردم که می دانم!-، حالا اما نمی دانم #امید ، این آخرین به جا مانده در جعبه، آن طور که #نیچه گفت مصیبتِ آخرین است و باقی مانده است تا ما به آزار خویش ادامه دهیم و عذاب را طولانی تر کنیم؟! یا آن طور که #الکساندر_دوما می گوید، تمام خِرَد ما در دو کلمه ی #صبر و #امید خلاصه می شود؟!
نمی دانم باید صبور بود و امیدوار یا یک جایی ایستاد و به خود گفت دیگر امیدی نیست؟!
هرچه هست، امید یا ناامیدی، شجاعت مبارزه یا درماندگی، من دلم می تپد برای این سرزمین. دلم می تپد برای رسیدن روزهای خوب.
پ.ن: در افسانه ها، پاندورا، اولین زن، از سر کنجکاوی در جعبه ای که خدایان باز کردن آن را ممنوع کرده بودند را باز کرد و تمام مصیبت ها و بلاها از جعبه خارج شدند و در زمین پخش شدند. تنها یک چیز کوچک ته جعبه باقی ماند؛ امید.
این مطلب را چهارسال پیش نوشته و هرگز چنین روزهایی را متصور نبودم.
دکتر پرستو امیری
https://www.instagram.com/p/BvI_I_0A5xa/?igshid=MDJmNzVkMjY=
Instagram
Clinical Health Psychologist
. سالی که گذشت برای #مردم_ایران آنقدر تلخ و عجیب بود که انگار یک نفر درِ #جعبه_پاندورا را باز کرده و همه مصیبت ها را رها کرده بود. فقر، دزدی، دروغ و جنایت، رنج و بیماری و ... . نمیدانم هنوز امیدی هست یا نه؟ پیش ترها می دانستم-یا شاید فکر می کردم که می دانم!…
اِنگار
گاهی هم آدم‌ها حتی بعد از این‌که معشوق ترک‌شان کرده‌است، غم و دلتنگی را در کنار خود نگه می‌دارند تا جای خالی معشوق را برای‌شان پر کند. انگار تا زمانی که به معشوق فکر می‌کنند و غمش را در خود نگه داشته‌اند، هنوز از دستش نداده‌اند؛ با این‌کار نوعی تسکینِ خودآزارانه…
.
گویی تا غم عشق را همراه داریم، معشوقِ از دست رفته، هنوز در جهان ما حضور دارد!
گویی تا غم عشق را همراه داریم، معشوقِ از دست رفته، هنوز در جهان ما حضور دارد!
اِنگار
آدم‌هایی که میان پیش ما روانشناس‌ها، اغلب یه‌روزی، یه‌جایی، حرف‌های مهمی داشتن که نتونستن به کسی بگن؛ یا گفتن و کسی گوش نداده؛ یا انقدر گفتن و کسی نفهمیده که ترجیح دادن دیگه نگن و سکوت کنن. اما، حالا این حرف‌های نگفته از یه‌جایی بیرون زده؛ از افسردگی، از اضطراب،…
.
این آدمیزادِ گرفتارِ زبان ...
این آدمیزادِ گرفتارِ زبان ...
اِنگار
آقای بدشانس! آقای کتابفروش شصت و شش ساله روی صندلی پشت میز نشسته بود و با لبخند کم‌رنگی روی لب، مشغول مطالعه بود که آقای رضامنش وارد مغازه کتابفروشی شد. بلافاصله پشت سرش خانم فلاحی وارد شد. آقای کتابفروش با لبخندی پررنگ‌تر از جا برخواست. تا آقای رضامنش…
.
آقای کتابفروش با خودش فکر کرد، آدم‌ها چقدر زخم‌های‌شان را دوست دارند.
آدم‌ها زخم‌شان را می‌گیرند توی دست‌شان و با خودشان به همه‌جا می‌برند و در هر فرصتی آن‌را به بقیه نشان می‌دهند.
آقای کتابفروش با خودش فکر کرد، آدم‌ها چقدر زخم‌های‌شان را دوست دارند.
آدم‌ها زخم‌شان را می‌گیرند توی دست‌شان و با خودشان به همه‌جا می‌برند و در هر فرصتی آن‌را به بقیه نشان می‌دهند.
اِنگار
@dourha_ensani با زخم‌های روان‌مان چه‌کار کنیم؟ علی اشکان نژاد زخم، از جغرافیای روان انسان، دور نیست. انسان به واسطه ی انسان بودن و در ارتباط با انسان های دیگر بودن، زخمی خواهد شد، حتی در بهترین شرایط محیطی و تربیتی. هرچقدر مراقبت کنیم، هر چقدر موانع قوی…
.
ملاقات با زخم، اشتهای روان ماست.
حضور درد و رنج، برای ما خوشایند است. و هم‌نشینی با او آرزوست.
چرا که مرهم دلپذیر، همیشه و تنها، پس از رنج، نصیب ما شده‌است.
اما،
با زخم‌های روان‌مان چه کار کنیم؟
ملاقات با زخم، اشتهای روان ماست.
حضور درد و رنج، برای ما خوشایند است. و هم‌نشینی با او آرزوست.
چرا که مرهم دلپذیر، همیشه و تنها، پس از رنج، نصیب ما شده‌است.
اما،
با زخم‌های روان‌مان چه کار کنیم؟
اِنگار
نگرانی یا حمایت؟! مساله این‌است! دکتر پرستوامیری متخصص روانشناسی‌سلامت یکی از مشکلات وابسته به فرهنگ ما نگران بودن برای عزیزان به‌جای حمایت کردن از آن‌هاست. متاسفانه نگرانی و نگران بودن برای یکدیگر در فرهنگ ما یک‌جور ارزش محسوب می‌شود. اما نگرانی اغلب…
تمام حرف را ویکتور هوگو زد:
"مستی،
از گهواره شروع می‌شود."
من گمان می‌کنم،
مستیِ نوزاد در گهواره،
لذتی وحشی و طبیعی‌ست،
ناب و تمام عیار،
تماما خودخواهانه،
بدون احساس گناه، بدون ترس،
و بدون حافظه‌ای از مستی‌هایی که به خماری رسیده‌اند.
بعد از آن مستیِ ناب،
هرچه مستی بود، جعلی بود و
سایه‌ای بی‌جان از مستیِ گهواره ...
دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
@engaarr
"مستی،
از گهواره شروع می‌شود."
من گمان می‌کنم،
مستیِ نوزاد در گهواره،
لذتی وحشی و طبیعی‌ست،
ناب و تمام عیار،
تماما خودخواهانه،
بدون احساس گناه، بدون ترس،
و بدون حافظه‌ای از مستی‌هایی که به خماری رسیده‌اند.
بعد از آن مستیِ ناب،
هرچه مستی بود، جعلی بود و
سایه‌ای بی‌جان از مستیِ گهواره ...
دکتر پرستوامیری
@engaarr
@engaarr
@engaarr
Forwarded from مشقِ داستان‌نویسی
زمان
روی سکوی راه‌آهن نشسته بود، پاهایش را کنار هم جفت کرده بود و خیره شده بود به نوک کفش‌هایش. انگار که با نگاه کردن به کفش‌ها و پاها بخواهد تمرکزش را بگذارد روی رفتن و جلوی هر وسوسه‌ی دیگری را بگیرد.
آدم‌ها با عجله از جلویش رد می‌شدند، اما سرش را بلند نمی‌کرد. در فضایی یک متر در یک متر با مرزهایی خیالی، از دنیای خارج جدا شده بود.
دسته‌ی ساک چرمی قهوه‌ای کوچکی که روی زانویش گذاشته بود را محکم توی انگشت‌هایش فشار داد، تمام آن‌چه لازم بود را توی ساک گذاشته بود.
فکر کرد: تمام آن‌چه لازم است! اما برای چه کاری لازم است؟
مدارک شناسایی؛ یک دست لباس اضافه که پارسال وقتی می‌خواست آن‌را از بازارچه‌ای ساحلی بخرد، مادر گفته بود جوان که بود شبیه‌اش را داشته است؛ دفترچه قدیمیِ یادداشت‌های پدر با جلد چرمیِ خاکستری (که حتما خیلی دنبالش خواهد گشت و آخرش هم گم شدنش را ربط خواهد داد به حواس‌پرتی مادر)؛ روسری سبز ابریشمی و قلاب بافتنی مادر؛ یک تیله‌ی سربی که از بچگی همراهش بود و اصلا یادش نمی‌آمد از کجا آمده‌است؛ و ساعت مادربزرگ با بند فلزی طلایی؛ این تمام دارایی بود که در ساکش گذاشته بود و فکر می‌کرد که لازم است، اما برای چه، نمی‌دانست.
- اگر می‌خواست از گذشته فرار کند، چرا باید این خرت و پرت‌ها را از گذشته، با وسواس انتخاب می‌کرد و با خودش می‌برد؟
یک جایی خوانده بود؛ مگر نه این‌که آن‌چه از آن فرار می‌کنیم، میل بیشتری برای نزدیکی به آن داریم؟ مگر نه این‌که اشیا، بعد از مدتی خاصیتی فراتر از وجودشان به خود می‌گیرند؟ اشیا تبدیل به یادمان می‌شوند، شبکه‌ای معانی در ذهن، که ما از طریق آن‌ها انسجام خودمان را در طول زمان از گذشته تا آینده حفظ کنیم. اگر می‌خواست از واقعیت بِبُرد، نیاز داشت یک چیزهایی از واقعیت همراهش باشد و الا به طور کلی پرت می‌شد به عالم خیال و هپروت.
از فکری که به سرش زد، ترسید. فوری سرش را بالا گرفت و اطرافش را نگاه کرد، نباید خیلی غرق خودش می‌شد، لازم بود گاهی به جهان بیرون از خودش رجوع کند وگرنه دیوانگی سراغش می‌آمد.
انگشت‌هایش از فرط فشار، خشک شده و درد گرفته بودند، به سختی آن‌ها را از هم و از دسته‌ی ساک جدا کرد.
زیپ فلزی ساک را باز کرد، بدون نگاه کردن، دستش را درون آن چرخاند تا توانست ساعت مادربزرگ را پیدا کند. ساعت را درآورد، پاهایش را کمی جمع کرد تا ساک از روی پایش نیفتد و ساعت به مچ دستش بست. کمی به دستش شل بود. صفحه‌اش را نگاه کرد دید هنوز کار می‌کند. خیلی از این ساعت استفاده نکرده بود. بعد از فوت مادربزرگ تنها چندباری در مراسم رسمی به دستش بسته بودش. به صفحه‌ی ظریف و سفید ساعت نگاه کرد، یادش آمد، یک‌بار که از مادربزرگ پرسیده بود چرا همیشه ساعت به مچش می‌بندد، مادربزرگ جواب داده بود: زمان، گاهی آنقدر کند و سنگین می‌گذرد که وزن گام‌هایش را هم‌چون باری سنگین روی دوش‌هایت احساس می‌کنی. لحظه‌ها انگار گله‌ی فیل‌ها هستند که آرام می‌گذرند و تورا زیر پاهایشان له می‌کنند؛ گاهی هم آنقدر زود می‌گذرد که با هیچ قل و زنجیری نمی‌توانی آن‌را نگه داری. انگار لحظه‌ها پروانه‌های کوچکِ بی‌تابی هستند که ناگاه پروزا می‌کنند و از دستانت می‌گریزند.
بعد هم ساعت را دور مچش چرخانده بود و گفته بود: ساعت به دستم می‌بندم تا گول زمان درون خودم را نخورم مادر جان.
اشک توی چشم‌هایش دوید. سریع چشم‌هایش را از ساعت برداشت و به نوک کفش‌هایش دوخت.
پرستو امیری
روی سکوی راه‌آهن نشسته بود، پاهایش را کنار هم جفت کرده بود و خیره شده بود به نوک کفش‌هایش. انگار که با نگاه کردن به کفش‌ها و پاها بخواهد تمرکزش را بگذارد روی رفتن و جلوی هر وسوسه‌ی دیگری را بگیرد.
آدم‌ها با عجله از جلویش رد می‌شدند، اما سرش را بلند نمی‌کرد. در فضایی یک متر در یک متر با مرزهایی خیالی، از دنیای خارج جدا شده بود.
دسته‌ی ساک چرمی قهوه‌ای کوچکی که روی زانویش گذاشته بود را محکم توی انگشت‌هایش فشار داد، تمام آن‌چه لازم بود را توی ساک گذاشته بود.
فکر کرد: تمام آن‌چه لازم است! اما برای چه کاری لازم است؟
مدارک شناسایی؛ یک دست لباس اضافه که پارسال وقتی می‌خواست آن‌را از بازارچه‌ای ساحلی بخرد، مادر گفته بود جوان که بود شبیه‌اش را داشته است؛ دفترچه قدیمیِ یادداشت‌های پدر با جلد چرمیِ خاکستری (که حتما خیلی دنبالش خواهد گشت و آخرش هم گم شدنش را ربط خواهد داد به حواس‌پرتی مادر)؛ روسری سبز ابریشمی و قلاب بافتنی مادر؛ یک تیله‌ی سربی که از بچگی همراهش بود و اصلا یادش نمی‌آمد از کجا آمده‌است؛ و ساعت مادربزرگ با بند فلزی طلایی؛ این تمام دارایی بود که در ساکش گذاشته بود و فکر می‌کرد که لازم است، اما برای چه، نمی‌دانست.
- اگر می‌خواست از گذشته فرار کند، چرا باید این خرت و پرت‌ها را از گذشته، با وسواس انتخاب می‌کرد و با خودش می‌برد؟
یک جایی خوانده بود؛ مگر نه این‌که آن‌چه از آن فرار می‌کنیم، میل بیشتری برای نزدیکی به آن داریم؟ مگر نه این‌که اشیا، بعد از مدتی خاصیتی فراتر از وجودشان به خود می‌گیرند؟ اشیا تبدیل به یادمان می‌شوند، شبکه‌ای معانی در ذهن، که ما از طریق آن‌ها انسجام خودمان را در طول زمان از گذشته تا آینده حفظ کنیم. اگر می‌خواست از واقعیت بِبُرد، نیاز داشت یک چیزهایی از واقعیت همراهش باشد و الا به طور کلی پرت می‌شد به عالم خیال و هپروت.
از فکری که به سرش زد، ترسید. فوری سرش را بالا گرفت و اطرافش را نگاه کرد، نباید خیلی غرق خودش می‌شد، لازم بود گاهی به جهان بیرون از خودش رجوع کند وگرنه دیوانگی سراغش می‌آمد.
انگشت‌هایش از فرط فشار، خشک شده و درد گرفته بودند، به سختی آن‌ها را از هم و از دسته‌ی ساک جدا کرد.
زیپ فلزی ساک را باز کرد، بدون نگاه کردن، دستش را درون آن چرخاند تا توانست ساعت مادربزرگ را پیدا کند. ساعت را درآورد، پاهایش را کمی جمع کرد تا ساک از روی پایش نیفتد و ساعت به مچ دستش بست. کمی به دستش شل بود. صفحه‌اش را نگاه کرد دید هنوز کار می‌کند. خیلی از این ساعت استفاده نکرده بود. بعد از فوت مادربزرگ تنها چندباری در مراسم رسمی به دستش بسته بودش. به صفحه‌ی ظریف و سفید ساعت نگاه کرد، یادش آمد، یک‌بار که از مادربزرگ پرسیده بود چرا همیشه ساعت به مچش می‌بندد، مادربزرگ جواب داده بود: زمان، گاهی آنقدر کند و سنگین می‌گذرد که وزن گام‌هایش را هم‌چون باری سنگین روی دوش‌هایت احساس می‌کنی. لحظه‌ها انگار گله‌ی فیل‌ها هستند که آرام می‌گذرند و تورا زیر پاهایشان له می‌کنند؛ گاهی هم آنقدر زود می‌گذرد که با هیچ قل و زنجیری نمی‌توانی آن‌را نگه داری. انگار لحظه‌ها پروانه‌های کوچکِ بی‌تابی هستند که ناگاه پروزا می‌کنند و از دستانت می‌گریزند.
بعد هم ساعت را دور مچش چرخانده بود و گفته بود: ساعت به دستم می‌بندم تا گول زمان درون خودم را نخورم مادر جان.
اشک توی چشم‌هایش دوید. سریع چشم‌هایش را از ساعت برداشت و به نوک کفش‌هایش دوخت.
پرستو امیری
کارگاه تنطیم هیجان برای چه کسانی مناسب است؟
افراد با مشکلاتی مانند:
افسردگی، اختلالات اضطرابی و استرس، بی‌قراری و ناامیدی مزمن، خشم و پرخاشگری،
افرادی که درگیر رفتارهای پرخوری، پرخوابی، اهمال‌کاری، دمدمی مزاج، رفتارهای اعتیادی و خودآسیب‌رسان هستند،
افراد با طرحواره‌های رهاشدگی، نقص و شرم، کمال‌گرایی و ایثار،
افرادی که مشکلات مزمن عاطفی در روابط دارند و در رابطه بیشتر هیجانات آزاردهنده را تجربه می‌کنند،
افراد با علائم و دردهای مزمن بدنی که علل روانی دارند،
و افرادی که به دنبال رشد توانایی‌های خود هستند،
می‌توانند از تکنیک‌های تنظیم هیجان بهره‌مند شوند.
افراد با مشکلاتی مانند:
افسردگی، اختلالات اضطرابی و استرس، بی‌قراری و ناامیدی مزمن، خشم و پرخاشگری،
افرادی که درگیر رفتارهای پرخوری، پرخوابی، اهمال‌کاری، دمدمی مزاج، رفتارهای اعتیادی و خودآسیب‌رسان هستند،
افراد با طرحواره‌های رهاشدگی، نقص و شرم، کمال‌گرایی و ایثار،
افرادی که مشکلات مزمن عاطفی در روابط دارند و در رابطه بیشتر هیجانات آزاردهنده را تجربه می‌کنند،
افراد با علائم و دردهای مزمن بدنی که علل روانی دارند،
و افرادی که به دنبال رشد توانایی‌های خود هستند،
می‌توانند از تکنیک‌های تنظیم هیجان بهره‌مند شوند.
اِنگار
کارگاه تنطیم هیجان برای چه کسانی مناسب است؟ افراد با مشکلاتی مانند: افسردگی، اختلالات اضطرابی و استرس، بی‌قراری و ناامیدی مزمن، خشم و پرخاشگری، افرادی که درگیر رفتارهای پرخوری، پرخوابی، اهمال‌کاری، دمدمی مزاج، رفتارهای اعتیادی و خودآسیب‌رسان هستند، افراد…
.
توضیحاتی درباره‌ی کارگاه تنظیم هیجان:
ما در طول روز هیجان‌های مختلفی را تجربه می‌کنیم. بعضی از این هیجانات (مانند اضطراب، غم، خشم، ترس، ناامیدی، بی‌قراری و ...) ناخوشایند و آزاردهنده هستند.
هر یک از ما در طول زندگی تلاش زیادی کرده‌ایم تا از شر این هیجان‌ها خلاص شویم، اما خیلی وقت‌ها نتیجه‌ی عکس گرفته‌ایم و یا به خودمان و دیگران آسیب رسانده‌ایم.
افرادی که به روانشناس مراجعه می‌کنند اغلب از همین هیجان‌ها شکایت دارند. در واقع مشکلات هیجانی و تنظیم آن، یک مشکل مشترک در انواع اختلالات روانی و حتی در بین افراد عادی‌ست.
تکنیک‌های مبتنی بر تنظیم هیجان، تکنیک‌های فراتشخیصی هستند که به افراد در تجربه و تنظیم هیجانات‌شان به روشی سالم، کمک می‌کنند.
برای حفظ کیفیت و فعال بودن شرکت‌کننده‌ها، ظرفیت تمام کارگاه‌ها محدوده (۱۰ الی ۱۵ نفر).
کارگاه به صورت آموزش، مشارکت و تمرین عملی برگزار می‌شه.
برای اطلاعات بیشتر:
واتساپ و پیامک:
09365705171
و تلفن:
041 3330 0116
041 3333 4121
توضیحاتی درباره‌ی کارگاه تنظیم هیجان:
ما در طول روز هیجان‌های مختلفی را تجربه می‌کنیم. بعضی از این هیجانات (مانند اضطراب، غم، خشم، ترس، ناامیدی، بی‌قراری و ...) ناخوشایند و آزاردهنده هستند.
هر یک از ما در طول زندگی تلاش زیادی کرده‌ایم تا از شر این هیجان‌ها خلاص شویم، اما خیلی وقت‌ها نتیجه‌ی عکس گرفته‌ایم و یا به خودمان و دیگران آسیب رسانده‌ایم.
افرادی که به روانشناس مراجعه می‌کنند اغلب از همین هیجان‌ها شکایت دارند. در واقع مشکلات هیجانی و تنظیم آن، یک مشکل مشترک در انواع اختلالات روانی و حتی در بین افراد عادی‌ست.
تکنیک‌های مبتنی بر تنظیم هیجان، تکنیک‌های فراتشخیصی هستند که به افراد در تجربه و تنظیم هیجانات‌شان به روشی سالم، کمک می‌کنند.
برای حفظ کیفیت و فعال بودن شرکت‌کننده‌ها، ظرفیت تمام کارگاه‌ها محدوده (۱۰ الی ۱۵ نفر).
کارگاه به صورت آموزش، مشارکت و تمرین عملی برگزار می‌شه.
برای اطلاعات بیشتر:
واتساپ و پیامک:
09365705171
و تلفن:
041 3330 0116
041 3333 4121
Forwarded from اِنگار
تراژدیِ هیجانات بشر
دکتر پرستوامیری
دکترای تخصصی روانشناسی‌سلامت
@engaarr
حوالی قرن سیزدهم که جامعه‌ی درباری قدرتمند شد و ارج یافت و به‌خصوص حضور شوالیه‌ها در دربارها، آدابِ خویشتن‌داری و بازداری هیجانات بیش از پیش اهمیت یافت. واژه‌ی "نزاکت" (courtesy) از واژه "دربار" (court) مشتق شده است.
از این دوره بود که ابراز آشکار هیجانات و امیال مثبت (شادی، لذت، کامجویی) تقبیح، و بازداری هیجانی، احساس شرم و گناه تحسین شمرده شد. کلیسا نیز با این سیر، هم‌داستان بود. این روند حتی مطابق با سیر سرمایه‌داری نیز بود. تاکید بر به تاخیر انداختن کامرواسازی و سرکوب لذت به نفعِ تلاش و کار و سازندگی بیشتر.
حال، در چند دهه اخیر، ما با نوعی دیگر از سرکوبی هیجانی مواجه هستیم؛ سرکوبی هیجانات منفی. اگر در قرون پیشین با صدای بلند خندیدن، نمایش لذت، ابراز هیجانات کامرواجویانه (مانند هیجانات جنسی) تقبیح می‌شد، در چند دهه‌ی اخیر موجی علیه هیجانات ناخوشایندی چون اضطراب، غم و خشم به راه افتاده است.
در واقع سرکوب هیجانات مثبت و کامرواجویی و به‌جای آن تلاش و سخت‌کوشی و تحمل رنج، تا زمان "تولید و تامین نیروی کار" به نفع نظام سرمایه‌داری بود. اکنون برای مصرف نیازمند آدم‌هایی‌ست که به دنبال شادی و لذت و کامیابی هستند.
هم‌زمان علومی مانند روانشناسی، در سیر تحول خود، خواسته و ناخواسته با این نظام (و البته نیازهایی که بر افراد جامعه تحمیل کرده است) همراه شده و نوید مداخلاتی را داد که قرار بود بشر را از "حال بد" به "حال خوب" هدایت کنند.
این‌بار وقت آن بود که افراد موضوع سرکوبی را تغییر دهند. موضوع سرکوبی دیگر لذت‌طلبی، عطش جنسی، شادی و کامیابی نیست؛ این‌بار موضوعِ تقبیح و سرکوبی، خشم، اضطراب، شرم، غم و سایر هیجانات ناخوشایند (!) است.
اما چشم‌انداز تراژدیک این است که گریزی از هیچ‌کدام از هیجانات نیست. هیجان‌ها چه خوشایند و چه ناخوشایند بهایی‌ست که ما بابت مواجهه با واقعیت و اهمیت دادن به مسائل می‌پردازیم.
شاید وقت آن است که بشر به رویکردی پذیرنده در مورد تمام هیجاناتش برسد و با آن‌ها آشتی کند.
@engaarr
@engaarr
دکتر پرستوامیری
دکترای تخصصی روانشناسی‌سلامت
@engaarr
حوالی قرن سیزدهم که جامعه‌ی درباری قدرتمند شد و ارج یافت و به‌خصوص حضور شوالیه‌ها در دربارها، آدابِ خویشتن‌داری و بازداری هیجانات بیش از پیش اهمیت یافت. واژه‌ی "نزاکت" (courtesy) از واژه "دربار" (court) مشتق شده است.
از این دوره بود که ابراز آشکار هیجانات و امیال مثبت (شادی، لذت، کامجویی) تقبیح، و بازداری هیجانی، احساس شرم و گناه تحسین شمرده شد. کلیسا نیز با این سیر، هم‌داستان بود. این روند حتی مطابق با سیر سرمایه‌داری نیز بود. تاکید بر به تاخیر انداختن کامرواسازی و سرکوب لذت به نفعِ تلاش و کار و سازندگی بیشتر.
حال، در چند دهه اخیر، ما با نوعی دیگر از سرکوبی هیجانی مواجه هستیم؛ سرکوبی هیجانات منفی. اگر در قرون پیشین با صدای بلند خندیدن، نمایش لذت، ابراز هیجانات کامرواجویانه (مانند هیجانات جنسی) تقبیح می‌شد، در چند دهه‌ی اخیر موجی علیه هیجانات ناخوشایندی چون اضطراب، غم و خشم به راه افتاده است.
در واقع سرکوب هیجانات مثبت و کامرواجویی و به‌جای آن تلاش و سخت‌کوشی و تحمل رنج، تا زمان "تولید و تامین نیروی کار" به نفع نظام سرمایه‌داری بود. اکنون برای مصرف نیازمند آدم‌هایی‌ست که به دنبال شادی و لذت و کامیابی هستند.
هم‌زمان علومی مانند روانشناسی، در سیر تحول خود، خواسته و ناخواسته با این نظام (و البته نیازهایی که بر افراد جامعه تحمیل کرده است) همراه شده و نوید مداخلاتی را داد که قرار بود بشر را از "حال بد" به "حال خوب" هدایت کنند.
این‌بار وقت آن بود که افراد موضوع سرکوبی را تغییر دهند. موضوع سرکوبی دیگر لذت‌طلبی، عطش جنسی، شادی و کامیابی نیست؛ این‌بار موضوعِ تقبیح و سرکوبی، خشم، اضطراب، شرم، غم و سایر هیجانات ناخوشایند (!) است.
اما چشم‌انداز تراژدیک این است که گریزی از هیچ‌کدام از هیجانات نیست. هیجان‌ها چه خوشایند و چه ناخوشایند بهایی‌ست که ما بابت مواجهه با واقعیت و اهمیت دادن به مسائل می‌پردازیم.
شاید وقت آن است که بشر به رویکردی پذیرنده در مورد تمام هیجاناتش برسد و با آن‌ها آشتی کند.
@engaarr
@engaarr
اِنگار
کارگاه تنطیم هیجان برای چه کسانی مناسب است؟ افراد با مشکلاتی مانند: افسردگی، اختلالات اضطرابی و استرس، بی‌قراری و ناامیدی مزمن، خشم و پرخاشگری، افرادی که درگیر رفتارهای پرخوری، پرخوابی، اهمال‌کاری، دمدمی مزاج، رفتارهای اعتیادی و خودآسیب‌رسان هستند، افراد…
.
دوستان کارگاه تنظیم هیجان به صورت حضوری، آنلاین و آفلاین (ضبط شده) برگزار می‌شه.
این کارگاه ۹ ساعته و در روزهای دوشنبه ۴ و ۱۱ و ۱۸ اردیبهشت، از ساعت ۱۵ الی ۱۸ برگزار می‌شه.
این کارگاه رو به کسانی که به دلیل پر بودن وقت‌هامون موفق به گرفتن وقت برای جلسات روان‌درمانی نشدن و کسانی که توان پرداخت هزینه‌های جلسات درمان رو ندارن توصیه می‌کنم (هزینه‌ای این کارگاه ۷۰ درصد از جلسات فردی کمتره).
برای اطلاعات بیشتر:
واتساپ و پیامک:
۰۹۳۶۵۷۰۵۱۷۱
و تلفن:
۰۴۱۳۳۳۰۰۱۱۶
۰۴۱۳۳۳۳۴۱۲۱
دوستان کارگاه تنظیم هیجان به صورت حضوری، آنلاین و آفلاین (ضبط شده) برگزار می‌شه.
این کارگاه ۹ ساعته و در روزهای دوشنبه ۴ و ۱۱ و ۱۸ اردیبهشت، از ساعت ۱۵ الی ۱۸ برگزار می‌شه.
این کارگاه رو به کسانی که به دلیل پر بودن وقت‌هامون موفق به گرفتن وقت برای جلسات روان‌درمانی نشدن و کسانی که توان پرداخت هزینه‌های جلسات درمان رو ندارن توصیه می‌کنم (هزینه‌ای این کارگاه ۷۰ درصد از جلسات فردی کمتره).
برای اطلاعات بیشتر:
واتساپ و پیامک:
۰۹۳۶۵۷۰۵۱۷۱
و تلفن:
۰۴۱۳۳۳۰۰۱۱۶
۰۴۱۳۳۳۳۴۱۲۱
سرکوبیِ احساسات می‌تواند در حدی باشد که ارتباط فرد با مولفه‌های روانی و ذهنی هیجان قطع شود؛
اما بدن ...
بدن، زبان خودش را دارد؛
بدن داغ می‌شود، بدن یخ می‌زند، قلب تند و تند می‌تپد، دست‌ها می‌لرزند، پاها سست می‌شوند، چشم‌ها تار می‌بینند، گوش‌ها گنگ می‌شنوند ...
بدن با تکه‌تکه‌ی خودش می‌خواهد فریاد بزند و به یادمان بیاورد که، هرچند ما خشم، غم، ملال، ترس، دلتنگی، سوگ و اضطراب‌مان را، پس رانده‌ایم اما، آن‌ها، جایی در قلمرو بدن، وجود دارند و تلاش می‌کنند خودشان را ابراز کنند.
برای ارتباط با احساسات‌مان،
به تن رجوع کنیم.
تن را تجربه کنیم.
دکتر پرستوامیری
متخصص روانشناسی سلامت
@engaarr
@engaarr
@engaarr
اما بدن ...
بدن، زبان خودش را دارد؛
بدن داغ می‌شود، بدن یخ می‌زند، قلب تند و تند می‌تپد، دست‌ها می‌لرزند، پاها سست می‌شوند، چشم‌ها تار می‌بینند، گوش‌ها گنگ می‌شنوند ...
بدن با تکه‌تکه‌ی خودش می‌خواهد فریاد بزند و به یادمان بیاورد که، هرچند ما خشم، غم، ملال، ترس، دلتنگی، سوگ و اضطراب‌مان را، پس رانده‌ایم اما، آن‌ها، جایی در قلمرو بدن، وجود دارند و تلاش می‌کنند خودشان را ابراز کنند.
برای ارتباط با احساسات‌مان،
به تن رجوع کنیم.
تن را تجربه کنیم.
دکتر پرستوامیری
متخصص روانشناسی سلامت
@engaarr
@engaarr
@engaarr