عبارت اینترنت اشیا، برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ توسط «کوین اشتون» (Kevin Ashton) مورد استفاده قرار گرفت. او جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، ازجمله اشیای بیجان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آنها را سازماندهی و مدیریت کنند. در آن ابتدا که «کوین اشتون» عبارت اینترنت اشیا را پایه نهاد، احتمالا تنها استفاده از چیپهای شناسایی مبتنی بر فرکانسهای رادیویی، موسوم به RFID را در ذهن داشت.
پس از گذشت حدود ۱۵ سال، ایدهی بنیادین «کیوین اشتون» جنبههای عملیتر و گستردهتری به خود گرفته است. اساس داستان این است که دستگاهها (اشیا) در یک پلتفرم عظیم با کمک حسگرهای مختلف به جمعآوری اطلاعات پرداخته و از طریق ترکیبی از تکنولوژیهای ارتباطی زمان خود (بهطور مثال زمانی RFID و زمانی Wi-Fi) با یکدیگر به تبادل داده بپردازند.
اینترنت اشیا بخشی جداییناپذیر از آیندهی اینترنت است. پروتکلهای ارتباطی جدید هم بهعنوان بنیاد این شبکهی پیچدرپیچ ایفای نقش میکنند. وظیفهی این پروتکلها این است که تعامل و یکپارچگی کامل اشیای مجازی و فیزیکی جهان پیرامونمان را تضمین کنند. کامپیوترها، گوشیها، تلویزیونها، حسگرها، خودروها، یخچالها، حتی بستههای غذا و دارو، در این شبکهی متشکل از اشیا قرار میگیرند.
@mta_irandispach
از سوی دیگر، موضوع رایانش ابری مطرح است. این مفهوم دست در دست اینترنت اشیا دارد؛ زیرا بخش عظیمی از دادههای شبکه عظیم مورد نظر ما، بر روی سیستمهای ذخیرهسازی ابری (Cloud Storage) قرار دارد. پردازش این دادهها هم عمدتا بر روی سرورهایی پرقدرت، خارج از دستگاههای ما (اشیای پیرامونمان) صورت میگیرد. به همین خاطر، آیندهی اینترنت اشیا در گروی پیشرفتهای هر چه بیشتر در حوزهی رایانش ابری است.
@mta_irandispach
بد نیست چند سناریوی احتمالی در مورد اینترنت اشیا را با هم مرور کنیم. فروشگاهی را تصور کنید که دیگر بههیچوجه نگران تمام شدن محصولاتش نیست، چون سیستم کنترل هوشمند انبار در هر لحظه از موجودی تمام محصولات باخبر است و حتی کار سفارش را هم خودش انجام میدهد. دنیایی را تصور کنید که در آن بتوان یخچالتان را طوری تنظیم کنید که وقتی تعداد تخممرغهای داخلش به دو عدد رسید، بهصورت خودکار سفارش خرید تخممرغ به فروشگاه نزدیک خانهتان ارسال شود؛ یا اینکه بتوانید روشن یا خاموش بودن اتو یا اجاق گازتان را بهوسیلهی تلفن هوشمندتان از محل کار چک کنید.
حالا بیایید کمی از کلمات پیچیده و آیندهی نیامده فاصله گرفته و بهطور خلاصه دستاوردهای حال حاضر دنیا در این زمینه را مرور کنیم. از مهمترین شرکتهایی که جاهطلبانه به این حوزه وارد شدهاند میتوان به گوگل، اپل، مایکروسافت، سامسونگ و اینتل اشاره کنیم. بهطور مثال دو شرکت گوگل و اپل بیش از هر چیزی به فکر آماده کردن پلتفرم خود هستند؛ شرایطی که در آن محصولات و سرویسهایشان به شکلی بهینه با اشیای محیط پیرامون تعامل داشته باشد.
عبارت اینترنت اشیا، برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ توسط «کوین اشتون» (Kevin Ashton) مورد استفاده قرار گرفت. او جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، ازجمله اشیای بیجان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آنها را سازماندهی و مدیریت کنند. در آن ابتدا که «کوین اشتون» عبارت اینترنت اشیا را پایه نهاد، احتمالا تنها استفاده از چیپهای شناسایی مبتنی بر فرکانسهای رادیویی، موسوم به RFID را در ذهن داشت.
پس از گذشت حدود ۱۵ سال، ایدهی بنیادین «کیوین اشتون» جنبههای عملیتر و گستردهتری به خود گرفته است. اساس داستان این است که دستگاهها (اشیا) در یک پلتفرم عظیم با کمک حسگرهای مختلف به جمعآوری اطلاعات پرداخته و از طریق ترکیبی از تکنولوژیهای ارتباطی زمان خود (بهطور مثال زمانی RFID و زمانی Wi-Fi) با یکدیگر به تبادل داده بپردازند.
اینترنت اشیا بخشی جداییناپذیر از آیندهی اینترنت است. پروتکلهای ارتباطی جدید هم بهعنوان بنیاد این شبکهی پیچدرپیچ ایفای نقش میکنند. وظیفهی این پروتکلها این است که تعامل و یکپارچگی کامل اشیای مجازی و فیزیکی جهان پیرامونمان را تضمین کنند. کامپیوترها، گوشیها، تلویزیونها، حسگرها، خودروها، یخچالها، حتی بستههای غذا و دارو، در این شبکهی متشکل از اشیا قرار میگیرند.
@mta_irandispach
از سوی دیگر، موضوع رایانش ابری مطرح است. این مفهوم دست در دست اینترنت اشیا دارد؛ زیرا بخش عظیمی از دادههای شبکه عظیم مورد نظر ما، بر روی سیستمهای ذخیرهسازی ابری (Cloud Storage) قرار دارد. پردازش این دادهها هم عمدتا بر روی سرورهایی پرقدرت، خارج از دستگاههای ما (اشیای پیرامونمان) صورت میگیرد. به همین خاطر، آیندهی اینترنت اشیا در گروی پیشرفتهای هر چه بیشتر در حوزهی رایانش ابری است.
@mta_irandispach
بد نیست
پس از گذشت حدود ۱۵ سال، ایدهی بنیادین «کیوین اشتون» جنبههای عملیتر و گستردهتری به خود گرفته است. اساس داستان این است که دستگاهها (اشیا) در یک پلتفرم عظیم با کمک حسگرهای مختلف به جمعآوری اطلاعات پرداخته و از طریق ترکیبی از تکنولوژیهای ارتباطی زمان خود (بهطور مثال زمانی RFID و زمانی Wi-Fi) با یکدیگر به تبادل داده بپردازند.
اینترنت اشیا بخشی جداییناپذیر از آیندهی اینترنت است. پروتکلهای ارتباطی جدید هم بهعنوان بنیاد این شبکهی پیچدرپیچ ایفای نقش میکنند. وظیفهی این پروتکلها این است که تعامل و یکپارچگی کامل اشیای مجازی و فیزیکی جهان پیرامونمان را تضمین کنند. کامپیوترها، گوشیها، تلویزیونها، حسگرها، خودروها، یخچالها، حتی بستههای غذا و دارو، در این شبکهی متشکل از اشیا قرار میگیرند.
@mta_irandispach
از سوی دیگر، موضوع رایانش ابری مطرح است. این مفهوم دست در دست اینترنت اشیا دارد؛ زیرا بخش عظیمی از دادههای شبکه عظیم مورد نظر ما، بر روی سیستمهای ذخیرهسازی ابری (Cloud Storage) قرار دارد. پردازش این دادهها هم عمدتا بر روی سرورهایی پرقدرت، خارج از دستگاههای ما (اشیای پیرامونمان) صورت میگیرد. به همین خاطر، آیندهی اینترنت اشیا در گروی پیشرفتهای هر چه بیشتر در حوزهی رایانش ابری است.
@mta_irandispach
بد نیست چند سناریوی احتمالی در مورد اینترنت اشیا را با هم مرور کنیم. فروشگاهی را تصور کنید که دیگر بههیچوجه نگران تمام شدن محصولاتش نیست، چون سیستم کنترل هوشمند انبار در هر لحظه از موجودی تمام محصولات باخبر است و حتی کار سفارش را هم خودش انجام میدهد. دنیایی را تصور کنید که در آن بتوان یخچالتان را طوری تنظیم کنید که وقتی تعداد تخممرغهای داخلش به دو عدد رسید، بهصورت خودکار سفارش خرید تخممرغ به فروشگاه نزدیک خانهتان ارسال شود؛ یا اینکه بتوانید روشن یا خاموش بودن اتو یا اجاق گازتان را بهوسیلهی تلفن هوشمندتان از محل کار چک کنید.
حالا بیایید کمی از کلمات پیچیده و آیندهی نیامده فاصله گرفته و بهطور خلاصه دستاوردهای حال حاضر دنیا در این زمینه را مرور کنیم. از مهمترین شرکتهایی که جاهطلبانه به این حوزه وارد شدهاند میتوان به گوگل، اپل، مایکروسافت، سامسونگ و اینتل اشاره کنیم. بهطور مثال دو شرکت گوگل و اپل بیش از هر چیزی به فکر آماده کردن پلتفرم خود هستند؛ شرایطی که در آن محصولات و سرویسهایشان به شکلی بهینه با اشیای محیط پیرامون تعامل داشته باشد.
عبارت اینترنت اشیا، برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ توسط «کوین اشتون» (Kevin Ashton) مورد استفاده قرار گرفت. او جهانی را توصیف کرد که در آن هر چیزی، ازجمله اشیای بیجان، برای خود هویت دیجیتال داشته باشند و به کامپیوترها اجازه دهند آنها را سازماندهی و مدیریت کنند. در آن ابتدا که «کوین اشتون» عبارت اینترنت اشیا را پایه نهاد، احتمالا تنها استفاده از چیپهای شناسایی مبتنی بر فرکانسهای رادیویی، موسوم به RFID را در ذهن داشت.
پس از گذشت حدود ۱۵ سال، ایدهی بنیادین «کیوین اشتون» جنبههای عملیتر و گستردهتری به خود گرفته است. اساس داستان این است که دستگاهها (اشیا) در یک پلتفرم عظیم با کمک حسگرهای مختلف به جمعآوری اطلاعات پرداخته و از طریق ترکیبی از تکنولوژیهای ارتباطی زمان خود (بهطور مثال زمانی RFID و زمانی Wi-Fi) با یکدیگر به تبادل داده بپردازند.
اینترنت اشیا بخشی جداییناپذیر از آیندهی اینترنت است. پروتکلهای ارتباطی جدید هم بهعنوان بنیاد این شبکهی پیچدرپیچ ایفای نقش میکنند. وظیفهی این پروتکلها این است که تعامل و یکپارچگی کامل اشیای مجازی و فیزیکی جهان پیرامونمان را تضمین کنند. کامپیوترها، گوشیها، تلویزیونها، حسگرها، خودروها، یخچالها، حتی بستههای غذا و دارو، در این شبکهی متشکل از اشیا قرار میگیرند.
@mta_irandispach
از سوی دیگر، موضوع رایانش ابری مطرح است. این مفهوم دست در دست اینترنت اشیا دارد؛ زیرا بخش عظیمی از دادههای شبکه عظیم مورد نظر ما، بر روی سیستمهای ذخیرهسازی ابری (Cloud Storage) قرار دارد. پردازش این دادهها هم عمدتا بر روی سرورهایی پرقدرت، خارج از دستگاههای ما (اشیای پیرامونمان) صورت میگیرد. به همین خاطر، آیندهی اینترنت اشیا در گروی پیشرفتهای هر چه بیشتر در حوزهی رایانش ابری است.
@mta_irandispach
بد نیست
👍1
چند سناریوی احتمالی در مورد اینترنت اشیا را با هم مرور کنیم. فروشگاهی را تصور کنید که دیگر بههیچوجه نگران تمام شدن محصولاتش نیست، چون سیستم کنترل هوشمند انبار در هر لحظه از موجودی تمام محصولات باخبر است و حتی کار سفارش را هم خودش انجام میدهد. دنیایی را تصور کنید که در آن بتوان یخچالتان را طوری تنظیم کنید که وقتی تعداد تخممرغهای داخلش به دو عدد رسید، بهصورت خودکار سفارش خرید تخممرغ به فروشگاه نزدیک خانهتان ارسال شود؛ یا اینکه بتوانید روشن یا خاموش بودن اتو یا اجاق گازتان را بهوسیلهی تلفن هوشمندتان از محل کار چک کنید.
حالا بیایید کمی از کلمات پیچیده و آیندهی نیامده فاصله گرفته و بهطور خلاصه دستاوردهای حال حاضر دنیا در این زمینه را مرور کنیم. از مهمترین شرکتهایی که جاهطلبانه به این حوزه وارد شدهاند میتوان به گوگل، اپل، مایکروسافت، سامسونگ و اینتل اشاره کنیم. بهطور مثال دو شرکت گوگل و اپل بیش از هر چیزی به فکر آماده کردن پلتفرم خود هستند؛ شرایطی که در آن محصولات و سرویسهایشان به شکلی بهینه با اشیای محیط پیرامون تعامل داشته باشد.
@mta_irandispach
حالا بیایید کمی از کلمات پیچیده و آیندهی نیامده فاصله گرفته و بهطور خلاصه دستاوردهای حال حاضر دنیا در این زمینه را مرور کنیم. از مهمترین شرکتهایی که جاهطلبانه به این حوزه وارد شدهاند میتوان به گوگل، اپل، مایکروسافت، سامسونگ و اینتل اشاره کنیم. بهطور مثال دو شرکت گوگل و اپل بیش از هر چیزی به فکر آماده کردن پلتفرم خود هستند؛ شرایطی که در آن محصولات و سرویسهایشان به شکلی بهینه با اشیای محیط پیرامون تعامل داشته باشد.
@mta_irandispach
از زمانیکه گوگل شرکت «نست» (Nest) را خرید، بیش از 15 ماه میگذرد. شرکت نست در زمینهی ترموستاتهای هوشمند فعالیت داشت. تیم فنی این شرکت به موتور محرکهی بخش دستگاههای هوشمند گوگل تبدیل شده است. گوگل سیستم عامل جدیدی را برای اینکار معرفی کرده. این سیستم عامل، «بریلو» (Brillo) نام دارد و قرار است اکوسیستم گوگل برای تحقق اینترنت اشیا را تکمیل کند.
@mta_irandispach
«کرگ فدریگی» در کنفرانس توسعهدهندگان اپل در سال ۲۰۱۴ پروژهی HomeKit را توصیف کرد.
اپل هم وعده داده که پلتفرم «هومکیت» (HomeKit) خود را به قابلیتهای جدیدی مجهز کند که کنترل گسترهی زیادی از لوازم خانگی را به دست بگیرد. دستگاههای امنیتی، حسگرهای حرکتی، کنترلکنندههای میزان کربن دیاکسید و دستگاههای کنترل سایهی پنجره، از جمله دستگاههایی هستند که «هومکیت» توانایی کنترل آنها را خواهد یافت. «هومکیت» پلتفرمی است که با دستگاههای هوشمند خانگی جفت شده و به دستگاههای اپل اجازه میدهد آنها را کنترل کنند.
@mta_irandispach
@mta_irandispach
«کرگ فدریگی» در کنفرانس توسعهدهندگان اپل در سال ۲۰۱۴ پروژهی HomeKit را توصیف کرد.
اپل هم وعده داده که پلتفرم «هومکیت» (HomeKit) خود را به قابلیتهای جدیدی مجهز کند که کنترل گسترهی زیادی از لوازم خانگی را به دست بگیرد. دستگاههای امنیتی، حسگرهای حرکتی، کنترلکنندههای میزان کربن دیاکسید و دستگاههای کنترل سایهی پنجره، از جمله دستگاههایی هستند که «هومکیت» توانایی کنترل آنها را خواهد یافت. «هومکیت» پلتفرمی است که با دستگاههای هوشمند خانگی جفت شده و به دستگاههای اپل اجازه میدهد آنها را کنترل کنند.
@mta_irandispach
🌲🌲 @mta_irandispach
سامسونگ که در سال ۲۰۱۴ شرکت SmartThings را تصاحب کرده بود، حالا به کمک این تیم روی پروژهی Hub کار میکند.
«اسمارتهاب» (SmartHub) هم یکی دیگر از تلاشهای سامسونگ در این زمینه است. اسمارتهاب در واقع نقش «مرکز هوشمند خانگی» سامسونگ را بازی خواهد کرد و از طریق یک اپلیکیشن، راهکارهایی امنیتی را در اختیار افراد قرار میدهد.
@mta_irandispach
اما داستان به همینجا ختم نمیشود. شرکتهایی که رویای دنیای متصل را در سر دارند، یکی دو تا نیستند؛ تقریبا تمامی بزرگان تکنولوژی برنامههای گستردهای برای اینترنت اشیا دارند. دهها شرکت نوپا هم با ایدههای خلاقانه خود سعی دارند ابعاد ناشناختهای را به این بازی جدید وارد کنند.
سامسونگ که در سال ۲۰۱۴ شرکت SmartThings را تصاحب کرده بود، حالا به کمک این تیم روی پروژهی Hub کار میکند.
«اسمارتهاب» (SmartHub) هم یکی دیگر از تلاشهای سامسونگ در این زمینه است. اسمارتهاب در واقع نقش «مرکز هوشمند خانگی» سامسونگ را بازی خواهد کرد و از طریق یک اپلیکیشن، راهکارهایی امنیتی را در اختیار افراد قرار میدهد.
@mta_irandispach
اما داستان به همینجا ختم نمیشود. شرکتهایی که رویای دنیای متصل را در سر دارند، یکی دو تا نیستند؛ تقریبا تمامی بزرگان تکنولوژی برنامههای گستردهای برای اینترنت اشیا دارند. دهها شرکت نوپا هم با ایدههای خلاقانه خود سعی دارند ابعاد ناشناختهای را به این بازی جدید وارد کنند.
پرسش و پاسخ:11
❓❓ میزان تلفات توان در خطوط انتقال نیرو به چه عواملی بستگی دارد؟
❗️❗️ تلفات توان در یك خط انتقال نیرو سه فازه، به مقاومت هادیهای هر فاز، جریان عبوری از فازها، میزان توان انتقالی، ضریب قدرت، طول و ولتاژ خط انتقال، تعداد مدارهای خط و تعداد هادیهای فرعی در هر فاز (باندل) بستگی دارد.
@mta_irandispach
❓❓ میزان تلفات توان در خطوط انتقال نیرو به چه عواملی بستگی دارد؟
❗️❗️ تلفات توان در یك خط انتقال نیرو سه فازه، به مقاومت هادیهای هر فاز، جریان عبوری از فازها، میزان توان انتقالی، ضریب قدرت، طول و ولتاژ خط انتقال، تعداد مدارهای خط و تعداد هادیهای فرعی در هر فاز (باندل) بستگی دارد.
@mta_irandispach
👍1