‏طرف تو زندان چیزکیک درست می‌کنه، یوگا کار می‌کنه ک زندگی یادش نره، اونوقت میگن وای عادی‌سازی شد.اونم از کجا؟ خارج ایران
من میتونم این شیرکاکایو رو کوفت کنم ولی دارم ظلم رو نفس می‌کشم.
بفهمن اینو کاشکی..

شما سمبل زیبایی و شجاعتی غزل خانوم رنجکش..
#غزل_رنجکش

باز ی روز دیگه..

بن بست نهصد و سی و سوم..

‏احساس می‌کنم ی تار مو با فروپاشی روحی روانی فاصله دارم..

Brimbmirim..

‏خیلی وقته ک هیچ فحشی ب زندگی حق مطلبو ادا نمیکنه..

‏کاش حداقل ب اون مرحله از مهاجرت نزدیک بودم ک برای برگزار نشدن ایلتس ناراحت میشدم..

‏من اگه محکوم ب اعدام بشم هیچ فیلم رقصی ازم موجود نیست ک پخش کنن. توی اون معدود فیلم‌هایی ک ازم گرفتن، مثل درخت ایستادم. بدون هیچ حرکتی. فیلم‌های من نقطه مقابل سرزندگی‌‌ان..

باز ی روز دیگه..

بن بست نهصد و سی و چهارم..

‏پسر من واقعا خستم..

Brimbmirim..

‏خودکشی دیگه ی پدیدهٔ تابو نیست ک پشت در و دیوار ذهن قایم شده باشه. هر روز صبح ک از خواب بیدار می‌شی، می‌بینی نشسته پشت میز و داره صبحونه می‌خوره. میری پیشش می‌شینی، ۲تا استکان چای می‌ریزی و با همدیگه در مورد اینکه امروز زندگی چقدر ارزش زیستن داره صحبت می‌کنین..

‏جوری له و لورده‌ام ک دوست دارم اعماق وجودم رو ببرم بدم خشک‌شویی، بشورن و خشک کنن و دوباره تنم کنم. بدبختی اسم این وضعیت نیست. وضع بدتر از این حرف‌هاست..

‏دنبال جمله‌هایی می‌گشتم ک حال این‌روزامو بتونه شرح بده ک رسیدم ب این‌حرفای جناب کافکا؛ «از زندگی با مردم، از حرف زدن، عاجزم. کاملا در خودم فرورفته‌ام و ب خودم فکر می‌کنم. چیزی هم ندارم ب کسی بگویم. هرگز! ب هیچکس».

‏امروز شبیه یک مرد لهستانی تو اردوگاه آشویتس بودم ک تو سرمای زمستون داشت کار میکرد و هر لحظه امکان داشت بفرستنش تو کوره های آدم سوزی..

باز ی روز دیگه..

بن بست نهصد و سی و پنجم..

‏حالِ نهنگِ ۵۲ هرتزی رو دارم..