فلکا بگو که تا کی، گله های یار گویم
نبود شبی که آیم، ز میان کار گویم

ز میان او مقامم، کمر است و کوه و صحرا
بجهم از این میان و سخن و کنار گویم


#مولانا

جانی که شراب عشق ز آن سو خورده است
وز شیره و باغ آن نکورو خورده‌است

آن باغ گلوی جان بگیرد گوید
خونش ریزم که خون ما او خورده است


#مولانا

ز فراق گلستانش، چو در امتحان خارم
برهم ز خار، چون گل سخن از عذار گویم

همه بانگ زاغ آید، به خرابه های بهمن
برهم از این ، چو بلبل صفت بهار گویم


#مولانا

چون‌بدیدم‌صبح‌رویت در زمان‌برخیستم
گرم در کار آمدم موقوف مطرب نیستم

همچو سایه در طوافم گرد نور آفتاب
گه سجودش‌میکنم گاهی به‌سرمیایستم


#مولانا

هر شب که ز سودای تو نوبت بزنند
آن شب همه جان شوند هرجا که تنند

در چادر شب چه دختران دارد عشق
گر غم آید سبلت و ریشش بکنند


#مولانا

چو بازم، گِرد صیدِ زنده گَردم
نگردم همچو زاغان گِردِ اموات

بیا ای زاغ و بازی شو به همت
مصفّا شو ز زاغی پیش مصفّات


#مولانا

ای یار قلندر دل دلتنگ چرایی تو
ازجغدچه اندیشی چون جان همایی تو

بخرام چنین نازان در حلقه جانبازان
ای رفته برون از جا آخر به کجایی تو


#مولانا

رو سر بِنِه به بالین، تنها مرا رها کن
تَرک من خراب شب‌گرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن


#مولانا

مه روی تو، شب موی تو، گل بوی تو دارد!
گلزار جهان، خرمی از روی تو دارد!

گردون که سرا پای وجودش همه چشم است!
پیوسته نظر، در خم ابروی تو دارد!


#مولانا

عقل گویدگوهرم گوهرشکستن شرط نیست
عشق گویدسنگ ما بستان و برگوهر بزن

سنگ ماگوهرشکست وحیف هم برسنگ ماست
حیف هم برروح باشد گرشدش قربان بدن


#مولانا