روز ۱۵۹ – مزمور ۶۸:۷-۲۷
جان کالون
«هنگامی که پیشاپیش قوم خود بیرون آمدی، ای خدا.»
نویسندهٔ مزمور اکنون ادامه می‌دهد تا نشان دهد که نیکویی الهی در درجهٔ نخست در کلیسا آشکار می‌شود؛ همان جایی که خدا آن را به‌عنوان صحنهٔ بزرگ برای نمایش محبت پدرانهٔ خود برگزیده است. آنچه در ادامه می‌آید، آشکارا با این هدف افزوده شده که نسل ابراهیم ـ به‌عنوان قوم برگزیدهٔ خداوند ـ این مشاهدات را به خودشان مربوط بدانند. چون رهایی از مصر، بزرگ‌ترین و ماندگارترین نشانهٔ لطف الهی بود که عملاً پذیرش ایشان را تحت عهد با آن پدرِ قوم تأیید کرد، شاعر به‌طور مختصر به آن واقعه اشاره می‌کند. او می‌خواهد بگوید که در آن خروج شگفت‌انگیز، به همهٔ نسل‌های آینده ثابت شد که خدا نسبت به کلیسای خود چه محبتی دارد. چرا آن‌همه معجزه انجام شد؟ چرا آسمان و زمین به لرزه درآمد؟ چرا کوه‌ها به لرزش افتادند؟ جز این نبود که همه بشناسند قدرت خدا با رهایی قومش همراه است. او خدا را به‌عنوان رهبر ایشان معرفی می‌کند؛ نه‌فقط در عبور از دریای سرخ، بلکه در تمام سفرهایی که در بیابان سرگردان بودند.
«ارابه‌های خدا هزاران هزار فرشته‌اند.»
اغلب ما تمایل داریم حضور الهی را دست‌کم بگیریم، از این‌رو داوود توصیفی ارائه می‌کند تا اندیشهٔ ما را از آن بلندتر سازد. به‌سبب قلب‌های بی‌ایمان ما، کوچک‌ترین خطری که در دنیا پیش می‌آید، بیش از قدرت خدا بر ما اثر می‌گذارد. ما با کم‌ترین آزمایش‌ها می‌لرزیم، زیرا قدرت مطلق او را فراموش کرده یا کوچک می‌شماریم. برای محافظت ما از این خطا، داوود ما را به لشکر بی‌شمار فرشتگانی که در فرمان خدا هستند متوجه می‌سازد؛ تأمل در این حقیقت می‌تواند ما را قادر سازد که در برابر شرارت‌های این زندگی بی‌ایستیم. وقتی از بیست هزار سخن گفته می‌شود، این عدد برای بیان این نکته است که سپاهیان خدای زنده، که او برای یاری ما اعزام می‌کند، بی‌شمارند. بی‌گمان این اندیشه باید ما را در سخت‌ترین مصیبت‌های زندگی دل‌گرم سازد.
«خداوند می‌گوید: ایشان را از باشان بازخواهم آورد.»
چنان‌که همه می‌دانند، پیامبران همواره عادت دارند رحمت خدا را با اشاره به تاریخ رهایی اسرائیل به تصویر بکشند، تا قوم خداوند با نگاه به آن نجات بزرگ نخستین، دلیلی برای انتظار دخالت‌های آینده بیابند. برای تأثیر عمیق‌تر، خدا به‌عنوان کسی که خود سخن می‌گوید معرفی شده است.
جان کالون
«هنگامی که پیشاپیش قوم خود بیرون آمدی، ای خدا.»
نویسندهٔ مزمور اکنون ادامه می‌دهد تا نشان دهد که نیکویی الهی در درجهٔ نخست در کلیسا آشکار می‌شود؛ همان جایی که خدا آن را به‌عنوان صحنهٔ بزرگ برای نمایش محبت پدرانهٔ خود برگزیده است. آنچه در ادامه می‌آید، آشکارا با این هدف افزوده شده که نسل ابراهیم ـ به‌عنوان قوم برگزیدهٔ خداوند ـ این مشاهدات را به خودشان مربوط بدانند. چون رهایی از مصر، بزرگ‌ترین و ماندگارترین نشانهٔ لطف الهی بود که عملاً پذیرش ایشان را تحت عهد با آن پدرِ قوم تأیید کرد، شاعر به‌طور مختصر به آن واقعه اشاره می‌کند. او می‌خواهد بگوید که در آن خروج شگفت‌انگیز، به همهٔ نسل‌های آینده ثابت شد که خدا نسبت به کلیسای خود چه محبتی دارد. چرا آن‌همه معجزه انجام شد؟ چرا آسمان و زمین به لرزه درآمد؟ چرا کوه‌ها به لرزش افتادند؟ جز این نبود که همه بشناسند قدرت خدا با رهایی قومش همراه است. او خدا را به‌عنوان رهبر ایشان معرفی می‌کند؛ نه‌فقط در عبور از دریای سرخ، بلکه در تمام سفرهایی که در بیابان سرگردان بودند.
«ارابه‌های خدا هزاران هزار فرشته‌اند.»
اغلب ما تمایل داریم حضور الهی را دست‌کم بگیریم، از این‌رو داوود توصیفی ارائه می‌کند تا اندیشهٔ ما را از آن بلندتر سازد. به‌سبب قلب‌های بی‌ایمان ما، کوچک‌ترین خطری که در دنیا پیش می‌آید، بیش از قدرت خدا بر ما اثر می‌گذارد. ما با کم‌ترین آزمایش‌ها می‌لرزیم، زیرا قدرت مطلق او را فراموش کرده یا کوچک می‌شماریم. برای محافظت ما از این خطا، داوود ما را به لشکر بی‌شمار فرشتگانی که در فرمان خدا هستند متوجه می‌سازد؛ تأمل در این حقیقت می‌تواند ما را قادر سازد که در برابر شرارت‌های این زندگی بی‌ایستیم. وقتی از بیست هزار سخن گفته می‌شود، این عدد برای بیان این نکته است که سپاهیان خدای زنده، که او برای یاری ما اعزام می‌کند، بی‌شمارند. بی‌گمان این اندیشه باید ما را در سخت‌ترین مصیبت‌های زندگی دل‌گرم سازد.
«خداوند می‌گوید: ایشان را از باشان بازخواهم آورد.»
چنان‌که همه می‌دانند، پیامبران همواره عادت دارند رحمت خدا را با اشاره به تاریخ رهایی اسرائیل به تصویر بکشند، تا قوم خداوند با نگاه به آن نجات بزرگ نخستین، دلیلی برای انتظار دخالت‌های آینده بیابند. برای تأثیر عمیق‌تر، خدا به‌عنوان کسی که خود سخن می‌گوید معرفی شده است.
❤6
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
YouTube
موعظه تشریحی کتاب پیدایش: ۴۵ - ابراهیم - پدر تمام ایمانداران (پیدایش ۱:۱۶-۱۶)
موعظه تشریحی کتاب پیدایش:
ابراهیم - پدر تمام ایمانداران (پیدایش ۱:۱۶-۱۶)
بخش ششم: بهای سنگین بی اعتمادی به خدا
موعظه چهل و پنجم
واعظ مانی محمدی
https://linktr.ee/Face2FaceMinistry
ابراهیم - پدر تمام ایمانداران (پیدایش ۱:۱۶-۱۶)
بخش ششم: بهای سنگین بی اعتمادی به خدا
موعظه چهل و پنجم
واعظ مانی محمدی
https://linktr.ee/Face2FaceMinistry
روز ۱۶۰ – مزمور ۶۸:۲۸-۳۵
جان کالون
«ای خدا، قدرت خود را برانگیز؛ ای خدا، قوت خود را به ما بنمایان.»
انسان‌ها همیشه تمایل دارند جلال هر موفقیتی را که به دست می‌آورند، به خود نسبت دهند، به‌جای اینکه آن را به خدا بازگردانند. داوود یک بار دیگر قوم را متذکر می‌سازد که پیروزی ایشان نه به قدرت شخصی، بلکه به قدرتی بود که از بالا به ایشان عطا شد. اگر آنان در میدان جنگ با شجاعت عمل کردند، باید به یاد داشته باشند که این خدا بود که این دلیری را در دل‌شان قرار داد. او می‌خواهد آنان را از غروری که نیکویی الهی را نادیده می‌گیرد یا کم‌ارزش می‌شمارد، برحذر دارد.
برای آنکه فروتنی در ذهن ایشان بیشتر استوار شود، داوود به وابستگی ایشان به ادامهٔ لطف و حفاظت الهی در آینده اشاره می‌کند؛ زیرا یکی از دلایل اصلی اعتماد بی‌جا این است که انسان ناتوانی خود را حس نمی‌کند و در نتیجه، فروتنانه برای رفع نیاز خود به خدا پناه نمی‌برد. این بخش به ما می‌آموزد که بیش از آن لازم است که خدا در ابتدا ما را با فیض پیشگیرندهٔ خود ملاقات کند؛ بلکه ما در تمام عمر به یاری او نیازمندیم. اگر این حقیقت در جنگ جسمانی، که نبرد با گوشت و خون است، صدق می‌کند، چقدر بیشتر در مسائل روحانی صادق خواهد بود؛ جایی که دشمنان ما شیطان، گناه و جهان هستند. محال است حتی یک لحظه در این نبرد بایستیم اگر فیضی که پایداری ما را تضمین می‌کند، از جانب خدا دریافت نکنیم.
«برای او که بر آسمان‌های ازلی سوار می‌شود و با آوازی نیرومند می‌غرّد.»
آسمان‌های ازلی به این منظور ذکر شده‌اند که نشان دهند تمام نسل بشر از ابتدا تحت اقتدار خدا بوده است. ما شاهدی بزرگ از قدرت جلال‌آمیز خدا در این واقعیت داریم که با وجود عظمت شگفت‌انگیز بنای آسمان‌ها، سرعت حرکتشان، و گردش‌های متقابل آن‌ها، کامل‌ترین نظم و هماهنگی حفظ شده است؛ و این نظم زیبا و باشکوه در طول قرون بدون وقفه ادامه یافته است. بنابراین، کهنگی و دیرینگی آسمان‌ها می‌تواند برای ما دلیل و نشانه‌ای باشد بر برتری شگفت‌انگیز صنعت دست خدا.
جان کالون
«ای خدا، قدرت خود را برانگیز؛ ای خدا، قوت خود را به ما بنمایان.»
انسان‌ها همیشه تمایل دارند جلال هر موفقیتی را که به دست می‌آورند، به خود نسبت دهند، به‌جای اینکه آن را به خدا بازگردانند. داوود یک بار دیگر قوم را متذکر می‌سازد که پیروزی ایشان نه به قدرت شخصی، بلکه به قدرتی بود که از بالا به ایشان عطا شد. اگر آنان در میدان جنگ با شجاعت عمل کردند، باید به یاد داشته باشند که این خدا بود که این دلیری را در دل‌شان قرار داد. او می‌خواهد آنان را از غروری که نیکویی الهی را نادیده می‌گیرد یا کم‌ارزش می‌شمارد، برحذر دارد.
برای آنکه فروتنی در ذهن ایشان بیشتر استوار شود، داوود به وابستگی ایشان به ادامهٔ لطف و حفاظت الهی در آینده اشاره می‌کند؛ زیرا یکی از دلایل اصلی اعتماد بی‌جا این است که انسان ناتوانی خود را حس نمی‌کند و در نتیجه، فروتنانه برای رفع نیاز خود به خدا پناه نمی‌برد. این بخش به ما می‌آموزد که بیش از آن لازم است که خدا در ابتدا ما را با فیض پیشگیرندهٔ خود ملاقات کند؛ بلکه ما در تمام عمر به یاری او نیازمندیم. اگر این حقیقت در جنگ جسمانی، که نبرد با گوشت و خون است، صدق می‌کند، چقدر بیشتر در مسائل روحانی صادق خواهد بود؛ جایی که دشمنان ما شیطان، گناه و جهان هستند. محال است حتی یک لحظه در این نبرد بایستیم اگر فیضی که پایداری ما را تضمین می‌کند، از جانب خدا دریافت نکنیم.
«برای او که بر آسمان‌های ازلی سوار می‌شود و با آوازی نیرومند می‌غرّد.»
آسمان‌های ازلی به این منظور ذکر شده‌اند که نشان دهند تمام نسل بشر از ابتدا تحت اقتدار خدا بوده است. ما شاهدی بزرگ از قدرت جلال‌آمیز خدا در این واقعیت داریم که با وجود عظمت شگفت‌انگیز بنای آسمان‌ها، سرعت حرکتشان، و گردش‌های متقابل آن‌ها، کامل‌ترین نظم و هماهنگی حفظ شده است؛ و این نظم زیبا و باشکوه در طول قرون بدون وقفه ادامه یافته است. بنابراین، کهنگی و دیرینگی آسمان‌ها می‌تواند برای ما دلیل و نشانه‌ای باشد بر برتری شگفت‌انگیز صنعت دست خدا.
🙏3
آمین بگویید و دلار دریافت کنید!
یکی از حیله های شیطان درگیر کردن بشر با خواسته هایی است که برای انسان دور و غیر قابل دسترس به نظر می رسد.
یکی از این آرزوها ثروت و پول می باشد.
اما آیا ثروت به خودی خود بد است؟ قطعا خیر.
اما عشق و حرص پول و ثروت خودکشی ست
می پرسید چرا؟
عیسی این را گفت
پولس این گفت
و یهودا آن را اثبات کرد!
حالا این نبی کاذب و دروغین تی بی جوشوآ که قبلا هم ریاست جمهوری هیلاری کلینتون رو نبوت کرده بود و بعد کاشف به عمل رسید که نبوتش دروغی بیش نبوده. (بعد پستش رو از صفحات اجتماعی پاک کرد)
این واعظ انجیل ثروت و کامیابی با توجه به نیاز مردم از هر قشری بالخص ایمانداران به پول با گذاردن این نوع پستها (که تعدادشان در صفحات اجتماعی از دیگر واعظین کامیابی کم نیست) نوشته:
اشتراک بگذارید و آمین بگید تا شاید فرجی بشه به قول قدیمیا!
اما..
- آیا قرار است خدا به هرکسی که آمین و اشتراک بگذاره پول بده؟
- آیا قراره خدا به صورت لاتاری عمل کنه و تعدادی از آمین گویان رو برای ثروتمند شدن انتخاب کند؟
- آیا خدا در این میان غول چراغ جادو و ایمانداران هم علی باباهایی هستند که قراره آرزوی ثروتمند شدن رو محقق شده ببینند؟
- آیا اساسا اراده خداوند اینه تمام ایمانداران پولدار ثروتمند سالم از لحاظ فیزیکی عالی و مرفه باشند؟
در پایان خداوند مشکلات مالی شما را می بیند و قطعا خداوند برای هر مشکل شما و حتی فقر و نداری شما برنامه ای دارد.
من به شما می گویم نهایتِ برنامه خداوند در فقر، نداری، تنگدستی، بیماری، ثروت، پولداری و سلامتی تان چیست:
تنها و تنها جلال خودش و بس!
وقتی به دنبال جلال خداوند باشید این آیات را بیشتر درک خواهید کرد:
"عاقل باش و برای کسب ثروت، خود را خسته نکن،
زیرا ثروت پایدار نیست و مانند عقاب می‌پرد و ناپدید می‌شود."
(امثال سلیمان ۲۳)
یکی از حیله های شیطان درگیر کردن بشر با خواسته هایی است که برای انسان دور و غیر قابل دسترس به نظر می رسد.
یکی از این آرزوها ثروت و پول می باشد.
اما آیا ثروت به خودی خود بد است؟ قطعا خیر.
اما عشق و حرص پول و ثروت خودکشی ست
می پرسید چرا؟
عیسی این را گفت
پولس این گفت
و یهودا آن را اثبات کرد!
حالا این نبی کاذب و دروغین تی بی جوشوآ که قبلا هم ریاست جمهوری هیلاری کلینتون رو نبوت کرده بود و بعد کاشف به عمل رسید که نبوتش دروغی بیش نبوده. (بعد پستش رو از صفحات اجتماعی پاک کرد)
این واعظ انجیل ثروت و کامیابی با توجه به نیاز مردم از هر قشری بالخص ایمانداران به پول با گذاردن این نوع پستها (که تعدادشان در صفحات اجتماعی از دیگر واعظین کامیابی کم نیست) نوشته:
اشتراک بگذارید و آمین بگید تا شاید فرجی بشه به قول قدیمیا!
اما..
- آیا قرار است خدا به هرکسی که آمین و اشتراک بگذاره پول بده؟
- آیا قراره خدا به صورت لاتاری عمل کنه و تعدادی از آمین گویان رو برای ثروتمند شدن انتخاب کند؟
- آیا خدا در این میان غول چراغ جادو و ایمانداران هم علی باباهایی هستند که قراره آرزوی ثروتمند شدن رو محقق شده ببینند؟
- آیا اساسا اراده خداوند اینه تمام ایمانداران پولدار ثروتمند سالم از لحاظ فیزیکی عالی و مرفه باشند؟
در پایان خداوند مشکلات مالی شما را می بیند و قطعا خداوند برای هر مشکل شما و حتی فقر و نداری شما برنامه ای دارد.
من به شما می گویم نهایتِ برنامه خداوند در فقر، نداری، تنگدستی، بیماری، ثروت، پولداری و سلامتی تان چیست:
تنها و تنها جلال خودش و بس!
وقتی به دنبال جلال خداوند باشید این آیات را بیشتر درک خواهید کرد:
"عاقل باش و برای کسب ثروت، خود را خسته نکن،
زیرا ثروت پایدار نیست و مانند عقاب می‌پرد و ناپدید می‌شود."
(امثال سلیمان ۲۳)
🙏6❤1👍1
روز ۱۶۱ – مزمور ۶۹:۱-۵
جان کالون
«از فریاد کمک، ناتوان شده‌ام؛ گلویم خشکیده است. از چشم‌انتظاری برای خدایم، چشمانم تار شده است.»
داوود، در حالی که کارهایش در وضعیتی آشفته و نومیدکننده بود، با جست‌وجو و فریاد نزد خدا، نمونه‌ای نادر و شگفت‌انگیز از صبر را نشان داد. او شکایت می‌کند که آن‌قدر فریاد زده تا از پا افتاده و صدایش گرفته، و همهٔ اینها بی‌نتیجه مانده است. با اینکه حواس جسمانی‌اش تحلیل رفته، نیروی ایمانش هرگز خاموش نشد. تا زمانی که خدا به ما فرصت می‌دهد، باید بر این حقیقت تأمل کنیم و از قوتی که در سختی‌ها می‌بخشد بهره بگیریم: حتی در عمیق‌ترین دره‌های مصیبت، ایمان می‌تواند ما را نگاه دارد و از آن فراتر، ما را به سوی خدا بالا ببرد؛ زیرا، همان‌طور که پولس شهادت می‌دهد (رومیان ۸:۳۹)، هیچ بلندای و هیچ ژرفایی نیست که ما را از محبت بی‌پایان او جدا کند؛ محبتی که همهٔ ژرفاها را، حتی خود جهنم را، فرو می‌بلعد.
«آنانی که بی‌دلیل از من نفرت دارند، بیش از موی‌های سرم هستند.»
داوود برای اینکه در برابر داوری‌های کج‌روانهٔ مردم از پای نیفتد، به خدا به‌عنوان داور دعوی خود متوسل می‌شود. چون گواهیِ تأییدکنندهٔ یک وجدان نیکو را داشت، تا حد زیادی داوری ناعادلانهٔ مردم دربارهٔ شخصیتش را بی‌اهمیت می‌شمرد. البته مطلوب است که درستی و پاکی ما نزد مردم نیز تأیید شود، نه به‌خاطر خودمان، بلکه برای بنای برادرانمان. اما اگر پس از آنکه هرچه در توان داریم انجام دادیم تا مردمان نظر خوبی دربارهٔ ما داشته باشند، باز هم هر سخن نیکو و هر عمل صالح ما را وارونه تفسیر کنند و به بدی نسبت دهند، باید آن‌چنان بزرگواری داشته باشیم که جهان و همهٔ تهمت‌زنندگان را بی‌پروا خوار شماریم و تنها به داوری خدا بسنده کنیم. زیرا کسانی که بیش از حد نگران حفظ نام نیکوی خویش هستند، ناگزیر بارها دلسردی و افسردگی را تجربه خواهند کرد. بیایید همیشه آماده باشیم که پاسخگوی مردم باشیم؛ اما اگر نخواستند به سخن ما برای دفاع از خود گوش دهند، همچنان در مسیر خود پیش برویم، چه با بدنامی و چه با خوش‌نامی؛ همان‌طور که پولس در دوم قرنتیان ۴:۵ نمونه گذاشت و بی‌باکانه به داوری خدا توکل کرد، «او که امور پنهان تاریکی را آشکار خواهد ساخت.»
جان کالون
«از فریاد کمک، ناتوان شده‌ام؛ گلویم خشکیده است. از چشم‌انتظاری برای خدایم، چشمانم تار شده است.»
داوود، در حالی که کارهایش در وضعیتی آشفته و نومیدکننده بود، با جست‌وجو و فریاد نزد خدا، نمونه‌ای نادر و شگفت‌انگیز از صبر را نشان داد. او شکایت می‌کند که آن‌قدر فریاد زده تا از پا افتاده و صدایش گرفته، و همهٔ اینها بی‌نتیجه مانده است. با اینکه حواس جسمانی‌اش تحلیل رفته، نیروی ایمانش هرگز خاموش نشد. تا زمانی که خدا به ما فرصت می‌دهد، باید بر این حقیقت تأمل کنیم و از قوتی که در سختی‌ها می‌بخشد بهره بگیریم: حتی در عمیق‌ترین دره‌های مصیبت، ایمان می‌تواند ما را نگاه دارد و از آن فراتر، ما را به سوی خدا بالا ببرد؛ زیرا، همان‌طور که پولس شهادت می‌دهد (رومیان ۸:۳۹)، هیچ بلندای و هیچ ژرفایی نیست که ما را از محبت بی‌پایان او جدا کند؛ محبتی که همهٔ ژرفاها را، حتی خود جهنم را، فرو می‌بلعد.
«آنانی که بی‌دلیل از من نفرت دارند، بیش از موی‌های سرم هستند.»
داوود برای اینکه در برابر داوری‌های کج‌روانهٔ مردم از پای نیفتد، به خدا به‌عنوان داور دعوی خود متوسل می‌شود. چون گواهیِ تأییدکنندهٔ یک وجدان نیکو را داشت، تا حد زیادی داوری ناعادلانهٔ مردم دربارهٔ شخصیتش را بی‌اهمیت می‌شمرد. البته مطلوب است که درستی و پاکی ما نزد مردم نیز تأیید شود، نه به‌خاطر خودمان، بلکه برای بنای برادرانمان. اما اگر پس از آنکه هرچه در توان داریم انجام دادیم تا مردمان نظر خوبی دربارهٔ ما داشته باشند، باز هم هر سخن نیکو و هر عمل صالح ما را وارونه تفسیر کنند و به بدی نسبت دهند، باید آن‌چنان بزرگواری داشته باشیم که جهان و همهٔ تهمت‌زنندگان را بی‌پروا خوار شماریم و تنها به داوری خدا بسنده کنیم. زیرا کسانی که بیش از حد نگران حفظ نام نیکوی خویش هستند، ناگزیر بارها دلسردی و افسردگی را تجربه خواهند کرد. بیایید همیشه آماده باشیم که پاسخگوی مردم باشیم؛ اما اگر نخواستند به سخن ما برای دفاع از خود گوش دهند، همچنان در مسیر خود پیش برویم، چه با بدنامی و چه با خوش‌نامی؛ همان‌طور که پولس در دوم قرنتیان ۴:۵ نمونه گذاشت و بی‌باکانه به داوری خدا توکل کرد، «او که امور پنهان تاریکی را آشکار خواهد ساخت.»
❤4
روز ۱۶۲ – مزمور ۶۹:۶-۲۱
جان کالون
«به‌خاطر تو، سرزنش را تحمل می‌کنم.»
داوود به‌حق شهادت می‌دهد که دلیل محکومیت و ناپسندی او نزد مردم، نه ارتکاب گناهی از سوی او، بلکه اطاعتش از خدا بود. این حقیقت برای ایمانداران واقعی مایهٔ تسلی بزرگ است که بتوانند با اطمینان اعلام کنند هر آنچه کرده‌اند به فراخوان و تأیید خدا بوده است. اگر به‌خاطر اعتراف علنی به ایمان مورد نفرت جهان قرار بگیریم ـ که باید انتظارش را داشته باشیم، زیرا تجربه نشان می‌دهد شریران بیشترین خشم خود را زمانی آشکار می‌کنند که به حقیقت خدا و دین راستین حمله می‌کنند ـ آنگاه می‌توانیم با دوچندان اطمینان خاطر بایستیم.
«غیرت برای خانهٔ تو مرا فرو می‌بلعد.»
داوود با فراموشی خود، با غیرتی مقدس می‌سوخت تا کلیسا را نگاه دارد و همزمان جلال خدا را که به‌طور جدایی‌ناپذیر با کلیسا پیوسته است. برای روشن‌تر شدن موضوع، باید دانست که اگرچه همه در سخن ادعا می‌کنند که جلال خدا را به او می‌دهند، اما وقتی شریعت ـ که معیار زندگی پاک و مقدس است ـ حق خود را مطالبه می‌کند، انسان‌ها تنها او را مسخره می‌کنند و حتی با مقاومت در برابر کلامش به‌طور خشم‌آلود بر او می‌تازند. آنان چنین رفتار می‌کنند گویی خدا می‌خواهد تنها با سخنان لب به او خدمت شود، نه اینکه تخت سلطنتی در میان مردم برپا کرده باشد تا ایشان را به‌وسیلهٔ قوانینش فرمان دهد.
پس داوود در اینجا کلیسا را به‌جای خدا می‌نشاند؛ نه برای آنکه چیزی را که خاص خداست به کلیسا منتقل کند، بلکه برای نشان دادن پوچی ادعای کسانی که می‌گویند قوم خدا هستند، در حالی که خود را از اقتدار شریعت مقدس او ـ که کلیسا امین و پاسدار آن است ـ رها می‌سازند. افزون بر این، داوود با گروهی روبه‌رو بود که با وجود نفاق و بی‌اصالتی، ادعای تعلق به قوم خدا داشتند؛ زیرا همهٔ پیروان شائول به داشتن جایگاهی در کلیسا افتخار می‌کردند و داوود را به‌عنوان مرتد یا عضوی فاسد انگ می‌زدند. اما داوود نه‌تنها با این رفتار ناعادلانه دلسرد نشد، بلکه با رغبت همهٔ حملات را برای دفاع از کلیسا بر خود هموار ساخت.
جان کالون
«به‌خاطر تو، سرزنش را تحمل می‌کنم.»
داوود به‌حق شهادت می‌دهد که دلیل محکومیت و ناپسندی او نزد مردم، نه ارتکاب گناهی از سوی او، بلکه اطاعتش از خدا بود. این حقیقت برای ایمانداران واقعی مایهٔ تسلی بزرگ است که بتوانند با اطمینان اعلام کنند هر آنچه کرده‌اند به فراخوان و تأیید خدا بوده است. اگر به‌خاطر اعتراف علنی به ایمان مورد نفرت جهان قرار بگیریم ـ که باید انتظارش را داشته باشیم، زیرا تجربه نشان می‌دهد شریران بیشترین خشم خود را زمانی آشکار می‌کنند که به حقیقت خدا و دین راستین حمله می‌کنند ـ آنگاه می‌توانیم با دوچندان اطمینان خاطر بایستیم.
«غیرت برای خانهٔ تو مرا فرو می‌بلعد.»
داوود با فراموشی خود، با غیرتی مقدس می‌سوخت تا کلیسا را نگاه دارد و همزمان جلال خدا را که به‌طور جدایی‌ناپذیر با کلیسا پیوسته است. برای روشن‌تر شدن موضوع، باید دانست که اگرچه همه در سخن ادعا می‌کنند که جلال خدا را به او می‌دهند، اما وقتی شریعت ـ که معیار زندگی پاک و مقدس است ـ حق خود را مطالبه می‌کند، انسان‌ها تنها او را مسخره می‌کنند و حتی با مقاومت در برابر کلامش به‌طور خشم‌آلود بر او می‌تازند. آنان چنین رفتار می‌کنند گویی خدا می‌خواهد تنها با سخنان لب به او خدمت شود، نه اینکه تخت سلطنتی در میان مردم برپا کرده باشد تا ایشان را به‌وسیلهٔ قوانینش فرمان دهد.
پس داوود در اینجا کلیسا را به‌جای خدا می‌نشاند؛ نه برای آنکه چیزی را که خاص خداست به کلیسا منتقل کند، بلکه برای نشان دادن پوچی ادعای کسانی که می‌گویند قوم خدا هستند، در حالی که خود را از اقتدار شریعت مقدس او ـ که کلیسا امین و پاسدار آن است ـ رها می‌سازند. افزون بر این، داوود با گروهی روبه‌رو بود که با وجود نفاق و بی‌اصالتی، ادعای تعلق به قوم خدا داشتند؛ زیرا همهٔ پیروان شائول به داشتن جایگاهی در کلیسا افتخار می‌کردند و داوود را به‌عنوان مرتد یا عضوی فاسد انگ می‌زدند. اما داوود نه‌تنها با این رفتار ناعادلانه دلسرد نشد، بلکه با رغبت همهٔ حملات را برای دفاع از کلیسا بر خود هموار ساخت.
🙏5
درس هفدهم آخرت شناسی.pdf
238.9 KB
📝 جزوه درس هفدهم با انظمام پرسش های مرتبط
🔺آخرت شناسی
🗓 تاریخ جلسه: پنجشنبه ساعت ۱۸:۳۰ به وقت تهران
مکان ملاقات: در اپلیکیشن گوگل میت
لطفا جزوه را مطالعه بفرمایید.
به امید دیدارتان
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
روز ۱۶۳ – مزمور ۶۹:۲۲-۳۶
جان کالون
«میز ایشان در حضورشان دام شود.»
داوود این دعا را از روی انگیزه‌های شخصی بیان نکرد؛ بلکه غیرتی مقدس برای جلال خدا او را برانگیخت تا شریران را به محکمهٔ داوری الهی فرا بخواند. همین انگیزه سبب شد که او تحت تأثیر هیجان‌های نفسانی و میل به انتقام شخصی قرار نگیرد؛ بر خلاف کسانی که از روی کینه یا برای تلافی‌جویی، خشم خود را بر هر کس فرو می‌ریزند. از آنجا که روح حکمت، درستی و خویشتن‌داری این دعاهای داوود را بر زبان او جاری ساخت، پس کسی که با بی‌صبری و شتاب‌زدگی برای گرفتن انتقام از دیگران استفاده کند، نمی‌تواند به داوود استناد نماید.
ما نیاز به حکمتی داریم که بتوانیم فرق بگذاریم میان آنان که کاملاً مردودند و آنان که هنوز امیدی برای اصلاحشان هست. همچنین به راستی نیاز داریم، تا کسی به‌طور انحصاری به منافع شخصی خود نپردازد؛ و نیز به خویشتن‌داری، تا ذهن ما برای تحمل آرام آماده شود. خلاصه اینکه، اگر می‌خواهیم مقلدان واقعی داوود باشیم، باید نخست با روح و منش مسیح آراسته شویم؛ تا او در روزگار ما همان توبیخی را که به دو شاگرد خود در گذشته گفت، به ما نگوید: «شما نمی‌دانید از چه روحی هستید» (لوقا ۹:۵۵).
«نام ایشان از دفتر حیات محو شود.»
آنچه رسول یوحنا می‌گوید (اول یوحنا ۲:۱۹) همچنان حقیقت دارد که هیچ‌کس از فرزندان حقیقی خدا هرگز به‌طور نهایی سقوط نمی‌کند یا کاملاً از فیض بریده نمی‌شود. اما چون ریاکاران با گستاخی ادعا می‌کنند که از اعضای اصلی کلیسا هستند، روح‌القدس مردود شدن ایشان را با تصویر محو نامشان از دفتر حیات بیان می‌کند. همچنین باید دانست که همهٔ برگزیدگان خدا «عادلان» خوانده می‌شوند؛ زیرا همان‌گونه که پولس در اول تسالونیکیان ۴:۳، ۴، ۷ می‌گوید: «این است ارادهٔ خدا، یعنی تقدیس شما، که هر یک از شما بداند چگونه ظرف خود را در تقدیس و حرمت نگاه دارد؛ زیرا خدا ما را به ناپاکی نخوانده است، بلکه به قدوسیت.» و آن اوجی که همین رسول در رومیان ۸:۳۰ بیان می‌کند، معروف است: «و آنانی را که از پیش معین کرد، همانان را نیز خواند؛ و آنانی را که خواند، همانان را نیز عادل شمرد؛ و آنانی را که عادل شمرد، همانان را نیز جلال داد.»
جان کالون
«میز ایشان در حضورشان دام شود.»
داوود این دعا را از روی انگیزه‌های شخصی بیان نکرد؛ بلکه غیرتی مقدس برای جلال خدا او را برانگیخت تا شریران را به محکمهٔ داوری الهی فرا بخواند. همین انگیزه سبب شد که او تحت تأثیر هیجان‌های نفسانی و میل به انتقام شخصی قرار نگیرد؛ بر خلاف کسانی که از روی کینه یا برای تلافی‌جویی، خشم خود را بر هر کس فرو می‌ریزند. از آنجا که روح حکمت، درستی و خویشتن‌داری این دعاهای داوود را بر زبان او جاری ساخت، پس کسی که با بی‌صبری و شتاب‌زدگی برای گرفتن انتقام از دیگران استفاده کند، نمی‌تواند به داوود استناد نماید.
ما نیاز به حکمتی داریم که بتوانیم فرق بگذاریم میان آنان که کاملاً مردودند و آنان که هنوز امیدی برای اصلاحشان هست. همچنین به راستی نیاز داریم، تا کسی به‌طور انحصاری به منافع شخصی خود نپردازد؛ و نیز به خویشتن‌داری، تا ذهن ما برای تحمل آرام آماده شود. خلاصه اینکه، اگر می‌خواهیم مقلدان واقعی داوود باشیم، باید نخست با روح و منش مسیح آراسته شویم؛ تا او در روزگار ما همان توبیخی را که به دو شاگرد خود در گذشته گفت، به ما نگوید: «شما نمی‌دانید از چه روحی هستید» (لوقا ۹:۵۵).
«نام ایشان از دفتر حیات محو شود.»
آنچه رسول یوحنا می‌گوید (اول یوحنا ۲:۱۹) همچنان حقیقت دارد که هیچ‌کس از فرزندان حقیقی خدا هرگز به‌طور نهایی سقوط نمی‌کند یا کاملاً از فیض بریده نمی‌شود. اما چون ریاکاران با گستاخی ادعا می‌کنند که از اعضای اصلی کلیسا هستند، روح‌القدس مردود شدن ایشان را با تصویر محو نامشان از دفتر حیات بیان می‌کند. همچنین باید دانست که همهٔ برگزیدگان خدا «عادلان» خوانده می‌شوند؛ زیرا همان‌گونه که پولس در اول تسالونیکیان ۴:۳، ۴، ۷ می‌گوید: «این است ارادهٔ خدا، یعنی تقدیس شما، که هر یک از شما بداند چگونه ظرف خود را در تقدیس و حرمت نگاه دارد؛ زیرا خدا ما را به ناپاکی نخوانده است، بلکه به قدوسیت.» و آن اوجی که همین رسول در رومیان ۸:۳۰ بیان می‌کند، معروف است: «و آنانی را که از پیش معین کرد، همانان را نیز خواند؛ و آنانی را که خواند، همانان را نیز عادل شمرد؛ و آنانی را که عادل شمرد، همانان را نیز جلال داد.»
🔥2
Forwarded from خدمت چهره به چهره
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
تلگرام | وبسایت | یوتیوب | اینستاگرام | فیسبوک
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
❤3
درس هفدهم از الهیات متوسطه
آخرت شناسی
https://www.youtube.com/watch?v=_4xtlyi8J9E
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
YouTube
الهیات متوسطه درس هفدهم - آخرت شناسی
بخش اول. پیشاهزاره‌باوری (Premillennial/ پیشاهزاره)
بخش دوم. بی‌هزاره‌باوری (Amillennial / بی‌هزاره)
بخش سوم. پساهزاره‌باوری (Postmillennial / پساهزاره)
بخش چهارم. پرِتریسمِ کامل (Full Preterism / گذشته‌گراییِ کامل)
بخش پنجم. بازگشتِ با جلالِ مسیح و نشانه‌ها…
بخش دوم. بی‌هزاره‌باوری (Amillennial / بی‌هزاره)
بخش سوم. پساهزاره‌باوری (Postmillennial / پساهزاره)
بخش چهارم. پرِتریسمِ کامل (Full Preterism / گذشته‌گراییِ کامل)
بخش پنجم. بازگشتِ با جلالِ مسیح و نشانه‌ها…
❤2
روز ۱۶۴ – مزمور ۷۰
جان کالون
«ای خدا، به رهایی من شتاب کن.»
در اینجا به ما آموخته می‌شود که وقتی دشمنان ما نهایت آزار و آزاررسانی خود را به کار می‌برند، کیفر آن‌ها نیز آماده است؛ و خدا همان شرارتی را که علیه ما طراحی کرده‌اند، بر سر خودشان بازخواهد گرداند. این آموزه باید همچون مهاری ما را بازدارد تا نسبت به همسایگان خود با شفقت و مهربانی رفتار کنیم.
«اما همهٔ کسانی که تو را می‌جویند، در تو شادی و وجد نمایند.»
داوود در اینجا از دلیل دیگری ـ که بارها در جای دیگر هم به کار برده ـ استفاده می‌کند تا رهایی بیابد؛ نه اینکه لازم باشد دلایل و برهان‌هایی برای متقاعد کردن خدا بیاورد، بلکه چون چنین یادآوری‌هایی برای تقویت ایمان ما سودمند است. از آنجا که ارادهٔ خدا بر این است که او در ماهیت فیض‌بخش خود نه فقط نزد یک یا دو نفر، بلکه به‌طور عام نزد همهٔ مردم شناخته شود، هرگاه به یکی از فرزندان خود رهایی عطا می‌کند، این نعمتی عمومی است که همهٔ ایمانداران باید آن را به خود مربوط بدانند. وقتی در شخص یک نفر می‌بینند که خدا ـ که هرگز با ذات خود ناسازگار نیست ـ چگونه عمل می‌کند، درمی‌یابند که او همین‌گونه نسبت به تمام قومش رفتار خواهد کرد. بنابراین، داوود نشان می‌دهد که چیزی را صرفاً برای خود نمی‌خواهد، بلکه آنچه را می‌طلبد به کل کلیسا تعلق دارد. او دعا می‌کند که خدا دل‌های تمام مقدسین را شاد کند یا برای همهٔ آنان دلیلی مشترک برای شادی فراهم آورد؛ به‌طوری که، با اطمینان از آمادگی او برای کمک، با شوق بیشتری به او پناه ببرند. از این‌رو نتیجه می‌گیریم که در زندگی هر فرد، خدا دلیلی بر نیکویی خود نسبت به ما ارائه می‌دهد.
«کسانی که نجات تو را دوست دارند، همواره بگویند: خدا متعال گردد!»
از این جمله درمی‌یابیم که ایمان ما تنها زمانی حقیقی است که نه انتظار و نه اشتیاقی برای نجات از هیچ منبع دیگری جز خدا نداشته باشیم. کسانی که برای خود در این جهان راه‌ها و وسایل گوناگون نجات را طراحی می‌کنند، در واقع نجاتی را که خدا به ما آموخته تا تنها از او انتظار داشته باشیم، خوار می‌شمارند و رد می‌کنند. آنچه پیش‌تر گفته شد ـ «کسانی که تو را می‌جویند» ـ همان مفهوم را دارد. اگر کسی بخواهد به‌طور کامل بر خدا تکیه کند و مشتاق باشد تنها به فیض او نجات یابد، باید هر امید باطل را کنار بگذارد و همهٔ افکار خود را متوجه دریافت قوت او سازد.
جان کالون
«ای خدا، به رهایی من شتاب کن.»
در اینجا به ما آموخته می‌شود که وقتی دشمنان ما نهایت آزار و آزاررسانی خود را به کار می‌برند، کیفر آن‌ها نیز آماده است؛ و خدا همان شرارتی را که علیه ما طراحی کرده‌اند، بر سر خودشان بازخواهد گرداند. این آموزه باید همچون مهاری ما را بازدارد تا نسبت به همسایگان خود با شفقت و مهربانی رفتار کنیم.
«اما همهٔ کسانی که تو را می‌جویند، در تو شادی و وجد نمایند.»
داوود در اینجا از دلیل دیگری ـ که بارها در جای دیگر هم به کار برده ـ استفاده می‌کند تا رهایی بیابد؛ نه اینکه لازم باشد دلایل و برهان‌هایی برای متقاعد کردن خدا بیاورد، بلکه چون چنین یادآوری‌هایی برای تقویت ایمان ما سودمند است. از آنجا که ارادهٔ خدا بر این است که او در ماهیت فیض‌بخش خود نه فقط نزد یک یا دو نفر، بلکه به‌طور عام نزد همهٔ مردم شناخته شود، هرگاه به یکی از فرزندان خود رهایی عطا می‌کند، این نعمتی عمومی است که همهٔ ایمانداران باید آن را به خود مربوط بدانند. وقتی در شخص یک نفر می‌بینند که خدا ـ که هرگز با ذات خود ناسازگار نیست ـ چگونه عمل می‌کند، درمی‌یابند که او همین‌گونه نسبت به تمام قومش رفتار خواهد کرد. بنابراین، داوود نشان می‌دهد که چیزی را صرفاً برای خود نمی‌خواهد، بلکه آنچه را می‌طلبد به کل کلیسا تعلق دارد. او دعا می‌کند که خدا دل‌های تمام مقدسین را شاد کند یا برای همهٔ آنان دلیلی مشترک برای شادی فراهم آورد؛ به‌طوری که، با اطمینان از آمادگی او برای کمک، با شوق بیشتری به او پناه ببرند. از این‌رو نتیجه می‌گیریم که در زندگی هر فرد، خدا دلیلی بر نیکویی خود نسبت به ما ارائه می‌دهد.
«کسانی که نجات تو را دوست دارند، همواره بگویند: خدا متعال گردد!»
از این جمله درمی‌یابیم که ایمان ما تنها زمانی حقیقی است که نه انتظار و نه اشتیاقی برای نجات از هیچ منبع دیگری جز خدا نداشته باشیم. کسانی که برای خود در این جهان راه‌ها و وسایل گوناگون نجات را طراحی می‌کنند، در واقع نجاتی را که خدا به ما آموخته تا تنها از او انتظار داشته باشیم، خوار می‌شمارند و رد می‌کنند. آنچه پیش‌تر گفته شد ـ «کسانی که تو را می‌جویند» ـ همان مفهوم را دارد. اگر کسی بخواهد به‌طور کامل بر خدا تکیه کند و مشتاق باشد تنها به فیض او نجات یابد، باید هر امید باطل را کنار بگذارد و همهٔ افکار خود را متوجه دریافت قوت او سازد.
🙏3
از شما دعوت می کنیم تا این هفته شنبه ۲۳ آگوست، ۱ شهریور به این سری موعظات بپیوندید.
موضوع:
ابراهیم - پدر تمام ایمانداران
بخش هفتم : تثبیت عهد خداوند
پیدایش ۱:۱۷ تا ۱۹:۱۸
ساعت تفسیر بر اساس مکانها:
۱۸:۳۰ به وقت تهران
۱۹:۳۰ به وقت کابل
۱۸:۰۰ به وقت آنکارا و آتن
۱۸:۳۰ به وقت ایروان و تفلیس
۲۰:۰۰ به وقت اسلام آباد
راه پیوستن به ما گوگل میت
(همزمان جلسه در فیس بوک، یوتوب و اینستاگرام و تلگرام بصورت آنلاین خواهد بود)
- خدمت «چهره به چهره»
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
روز ۱۶۵ – مزمور ۷۱
جان کالون
«از بدو تولد بر تو توکل داشته‌ام.»
داوود نه‌تنها نیکویی خدا را که از کودکی‌اش تجربه کرده بود ستایش می‌کند، بلکه بر آن شواهدی نیز تأکید دارد که حتی پیش از تولدش دریافت کرده بود. اعترافی تقریباً مشابه در مزمور ۲۲:۹ و ۱۰ دیده می‌شود که در آن قدرت شگفت‌انگیز و نیکویی بی‌کران خدا در آفرینش انسان بزرگ داشته می‌شود؛ امری که اگر واقعیتی آشنا برای ما نبود، به‌کلی باورنکردنی به نظر می‌رسید. شگفتی این است که نوزاد، در رحم مادر خود، در شرایطی زنده می‌ماند که قوی‌ترین انسان در کمتر از نیم ساعت در آن خفه می‌شود. با این حال، به‌سبب عادت و آشنایی با این امر، ما چندان اهمیتی به معجزاتی که خدا انجام می‌دهد نمی‌دهیم. پس روح‌القدس به‌حق این ناسپاسی را سرزنش می‌کند، و این نمونهٔ به‌یادماندنی از فیض خدا را که در تولد و آفرینش ما آشکار می‌شود، به ما یادآوری می‌کند.
وقتی به دنیا می‌آییم، هرچند مادر کار خود را انجام دهد، قابله حاضر باشد، و دیگران نیز یاری رسانند، باز اگر خدا، به‌اصطلاح، دست خود را زیر ما نگیرد و ما را در آغوش خود نپذیرد، سرنوشت ما چه خواهد شد؟ و چه امیدی برای ادامهٔ زندگی وجود خواهد داشت؟ درواقع، اگر چنین نبود، خودِ تولد ما آغاز هزاران مرگ می‌بود.
«تو را هر دم بیشتر و بیشتر خواهم ستود.»
وعده‌های خدا و وفاداری او در تحقق آن‌ها جدایی‌ناپذیرند. اگر بر کلام خدا تکیه نکنیم، همهٔ برکاتی که او به ما می‌بخشد، برای ما بی‌مزه و بی‌اثر خواهد بود؛ و هرگز برای دعا یا شکرگزاری برانگیخته نخواهیم شد، مگر آنکه پیش‌تر به‌وسیلهٔ کلام الهی روشن شده باشیم. بنابراین، حماقت آن مرد شیطانی، سِروِتوس، که تعلیم می‌داد قانون دعا کردن منحرف می‌شود اگر ایمان بر وعده‌ها استوار گردد، هرچه بیشتر زننده است؛ گویی که ما می‌توانیم بدون آنکه خدا نخست با صدای خود ما را به حضورش دعوت کند، به او نزدیک شویم.
جان کالون
«از بدو تولد بر تو توکل داشته‌ام.»
داوود نه‌تنها نیکویی خدا را که از کودکی‌اش تجربه کرده بود ستایش می‌کند، بلکه بر آن شواهدی نیز تأکید دارد که حتی پیش از تولدش دریافت کرده بود. اعترافی تقریباً مشابه در مزمور ۲۲:۹ و ۱۰ دیده می‌شود که در آن قدرت شگفت‌انگیز و نیکویی بی‌کران خدا در آفرینش انسان بزرگ داشته می‌شود؛ امری که اگر واقعیتی آشنا برای ما نبود، به‌کلی باورنکردنی به نظر می‌رسید. شگفتی این است که نوزاد، در رحم مادر خود، در شرایطی زنده می‌ماند که قوی‌ترین انسان در کمتر از نیم ساعت در آن خفه می‌شود. با این حال، به‌سبب عادت و آشنایی با این امر، ما چندان اهمیتی به معجزاتی که خدا انجام می‌دهد نمی‌دهیم. پس روح‌القدس به‌حق این ناسپاسی را سرزنش می‌کند، و این نمونهٔ به‌یادماندنی از فیض خدا را که در تولد و آفرینش ما آشکار می‌شود، به ما یادآوری می‌کند.
وقتی به دنیا می‌آییم، هرچند مادر کار خود را انجام دهد، قابله حاضر باشد، و دیگران نیز یاری رسانند، باز اگر خدا، به‌اصطلاح، دست خود را زیر ما نگیرد و ما را در آغوش خود نپذیرد، سرنوشت ما چه خواهد شد؟ و چه امیدی برای ادامهٔ زندگی وجود خواهد داشت؟ درواقع، اگر چنین نبود، خودِ تولد ما آغاز هزاران مرگ می‌بود.
«تو را هر دم بیشتر و بیشتر خواهم ستود.»
وعده‌های خدا و وفاداری او در تحقق آن‌ها جدایی‌ناپذیرند. اگر بر کلام خدا تکیه نکنیم، همهٔ برکاتی که او به ما می‌بخشد، برای ما بی‌مزه و بی‌اثر خواهد بود؛ و هرگز برای دعا یا شکرگزاری برانگیخته نخواهیم شد، مگر آنکه پیش‌تر به‌وسیلهٔ کلام الهی روشن شده باشیم. بنابراین، حماقت آن مرد شیطانی، سِروِتوس، که تعلیم می‌داد قانون دعا کردن منحرف می‌شود اگر ایمان بر وعده‌ها استوار گردد، هرچه بیشتر زننده است؛ گویی که ما می‌توانیم بدون آنکه خدا نخست با صدای خود ما را به حضورش دعوت کند، به او نزدیک شویم.
🙏4
روز ۱۶۶ – مزمور ۷۲:۱-۶
جان کالون
«ای خدا، پادشاه را به عدالت خود مزیّن ساز و پسر پادشاه را به راستی خویش.»
این دعا است که خدا پادشاهی را که برگزیده، به روح راستی و حکمت مجهز سازد. داوود با واژه‌های «عدالت» و «داوری» به ادارهٔ درست و منظم حکومت اشاره می‌کند، که آن را در برابر شیوهٔ جابرانه و بی‌بندوبار پادشاهان مشرک قرار می‌دهد؛ آنانی که خدا را نادیده می‌گیرند و طبق امیال شخصی خود فرمان می‌رانند. بدین‌گونه، پادشاه مقدس اسرائیل که با انتصاب الهی مسح شده است، از دیگر پادشاهان زمینی متمایز می‌شود.
از این کلمات درمی‌یابیم که هیچ حکومتی در جهان به‌درستی اداره نمی‌شود مگر زیر هدایت خدا و با رهبری روح‌القدس. اگر پادشاهان در خود منابع کافی برای این امر داشتند، داوود بیهوده چنین چیزی را در دعا از دیگری درخواست می‌کرد. اما با درخواست اینکه عدالت و داوری خدا به پادشاهان عطا شود، او یادآوری می‌کند که هیچ‌کس شایستهٔ این مقام والا نیست، مگر تا آنجا که خدا او را برای این کار شکل داده باشد. به همین سبب، سلیمان در امثال ۸:۱۵ می‌گوید: «به‌واسطهٔ من، پادشاهان سلطنت می‌کنند.» این نیز شگفت‌آور نیست، زیرا حکومت مدنی نهادی بسیار عالی است که خدا می‌خواهد ما او را خالق آن بدانیم و تمام جلالش را به او نسبت دهیم. بااین‌حال، باید از کلیات به جزئیات فرود آییم؛ زیرا اگر خدا برای برپا داشتن و حفظ حکومتی عادل در جهان کار می‌کند، چقدر بیشتر لازم است که برای حفظ آن پادشاهی مقدسی که از میان همهٔ پادشاهی‌ها برگزیده بود، فیض خاص روح خود را عطا کند.
«او ستمدیدگان را در میان قوم حمایت خواهد کرد.»
خدا هرگز جانب‌دار اشخاص نیست، اما بی‌سبب هم نیست که توجه خاصی به فقیران دارد، زیرا بیش از همه در معرض ظلم و تعدی‌اند. اگر قوانین و اجرای عدالت برداشته شود، نتیجه این خواهد بود که هرچه کسی قدرتمندتر باشد، بیشتر می‌تواند بر برادران فقیر خود ستم روا دارد. از این‌رو داوود به‌طور خاص ذکر می‌کند که پادشاه، مدافع کسانی خواهد بود که تنها زیر سایهٔ حمایت حاکم می‌توانند در امان باشند، و اعلام می‌کند که او انتقام ایشان را خواهد گرفت وقتی که قربانی بی‌عدالتی و ظلم شوند.
جان کالون
«ای خدا، پادشاه را به عدالت خود مزیّن ساز و پسر پادشاه را به راستی خویش.»
این دعا است که خدا پادشاهی را که برگزیده، به روح راستی و حکمت مجهز سازد. داوود با واژه‌های «عدالت» و «داوری» به ادارهٔ درست و منظم حکومت اشاره می‌کند، که آن را در برابر شیوهٔ جابرانه و بی‌بندوبار پادشاهان مشرک قرار می‌دهد؛ آنانی که خدا را نادیده می‌گیرند و طبق امیال شخصی خود فرمان می‌رانند. بدین‌گونه، پادشاه مقدس اسرائیل که با انتصاب الهی مسح شده است، از دیگر پادشاهان زمینی متمایز می‌شود.
از این کلمات درمی‌یابیم که هیچ حکومتی در جهان به‌درستی اداره نمی‌شود مگر زیر هدایت خدا و با رهبری روح‌القدس. اگر پادشاهان در خود منابع کافی برای این امر داشتند، داوود بیهوده چنین چیزی را در دعا از دیگری درخواست می‌کرد. اما با درخواست اینکه عدالت و داوری خدا به پادشاهان عطا شود، او یادآوری می‌کند که هیچ‌کس شایستهٔ این مقام والا نیست، مگر تا آنجا که خدا او را برای این کار شکل داده باشد. به همین سبب، سلیمان در امثال ۸:۱۵ می‌گوید: «به‌واسطهٔ من، پادشاهان سلطنت می‌کنند.» این نیز شگفت‌آور نیست، زیرا حکومت مدنی نهادی بسیار عالی است که خدا می‌خواهد ما او را خالق آن بدانیم و تمام جلالش را به او نسبت دهیم. بااین‌حال، باید از کلیات به جزئیات فرود آییم؛ زیرا اگر خدا برای برپا داشتن و حفظ حکومتی عادل در جهان کار می‌کند، چقدر بیشتر لازم است که برای حفظ آن پادشاهی مقدسی که از میان همهٔ پادشاهی‌ها برگزیده بود، فیض خاص روح خود را عطا کند.
«او ستمدیدگان را در میان قوم حمایت خواهد کرد.»
خدا هرگز جانب‌دار اشخاص نیست، اما بی‌سبب هم نیست که توجه خاصی به فقیران دارد، زیرا بیش از همه در معرض ظلم و تعدی‌اند. اگر قوانین و اجرای عدالت برداشته شود، نتیجه این خواهد بود که هرچه کسی قدرتمندتر باشد، بیشتر می‌تواند بر برادران فقیر خود ستم روا دارد. از این‌رو داوود به‌طور خاص ذکر می‌کند که پادشاه، مدافع کسانی خواهد بود که تنها زیر سایهٔ حمایت حاکم می‌توانند در امان باشند، و اعلام می‌کند که او انتقام ایشان را خواهد گرفت وقتی که قربانی بی‌عدالتی و ظلم شوند.
روز ۱۶۷ – مزمور ۷۲:۷-۲۰
جان کالون
«در روزهای او عادلان خواهند شکوفا شد.»
داوود دعا کرده بود که پادشاه به عدالت و داوری آراسته شود تا درستکاران شکوفا گردند و قوم در رفاه باشند. این پیش‌گویی در مسیح به اوج تحقق خود می‌رسد. هرچند وظیفهٔ سلیمان این بود که از عادلان حمایت کند، اما کار خاص مسیح این است که انسان‌ها را عادل بسازد. او نه‌تنها حق هر کس را به او می‌دهد، بلکه به‌وسیلهٔ کار روح خود، دل‌ها را نیز اصلاح می‌کند. از این طریق، او عدالت را همچون از تبعید بازمی‌گرداند؛ عدالتی که در غیر این صورت، به‌کلی از جهان رانده می‌شد. با بازگشت عدالت، برکت خدا نیز می‌آید؛ برکتی که همهٔ فرزندان خدا را شاد می‌کند، زیرا به آنان می‌فهماند که زیر فرمان پادشاه خود، یعنی مسیح، هر چیز برای برخورداری ایشان از رفاه و سعادت کامل مهیا شده است.
«مردم پیوسته برای او دعا کنند و او را در تمام روز برکت دهند.»
وقتی داوود از دعاهای مشترک مردم سخن می‌گوید که در آن رفاه پادشاه را به مراقبت خدا می‌سپارند، اشاره دارد به اینکه مردم آن‌قدر از تحت فرمانروایی او خشنود خواهند بود که چیزی را مطلوب‌تر از تسلیم کامل به اقتدارش نخواهند دانست. بی‌تردید، بسیاری یوغ او را رد می‌کنند، و ریاکاران در دل‌هایشان پنهانی می‌غرند و شکایت می‌کنند، و اگر می‌توانستند، با کمال میل یاد مسیح را از میان می‌بردند؛ اما علاقهٔ محبت‌آمیزی که اینجا پیش‌گویی شده، همان است که همهٔ ایمانداران واقعی مشتاقانه در خود پرورش می‌دهند. نه‌تنها از این رو که دعا برای پادشاهان زمینی وظیفه‌ای است که در کلام خدا بر ایشان تأکید شده، بلکه از آن رو که باید تمایل و اشتیاق خاصی برای گسترش مرزهای این پادشاهی داشته باشند؛ پادشاهی که در آن هم جلال خدا آشکار می‌شود و هم رفاه و خوشبختی خودشان نهفته است.
از این‌رو، در مزمور ۱۱۸:۲۵ شکلی از دعا برای کل کلیسا بیان شده است که خدا این پادشاه را برکت دهد؛ نه از آن جهت که مسیح به دعاهای ما نیاز داشته باشد، بلکه چون او به‌حق از بندگانش چنین ابراز و نشانه‌ای از دینداری راستین را طلب می‌کند؛ و به این وسیله، ایشان خود را در دعا برای آمدن پادشاهی خدا تمرین می‌دهند. و هرچند این پادشاهی بر زمین گاه‌به‌گاه زیر حملات نفرت‌آمیز سراسر جهان و زیر کوبیدن سخت‌ترین سلاح‌های شیطان متزلزل می‌شود، بااین‌حال خدا آن را به‌گونه‌ای شگفت‌انگیز نگاه می‌دارد و پشتیبانی می‌کند تا هرگز به‌طور کامل از میان نرود.
جان کالون
«در روزهای او عادلان خواهند شکوفا شد.»
داوود دعا کرده بود که پادشاه به عدالت و داوری آراسته شود تا درستکاران شکوفا گردند و قوم در رفاه باشند. این پیش‌گویی در مسیح به اوج تحقق خود می‌رسد. هرچند وظیفهٔ سلیمان این بود که از عادلان حمایت کند، اما کار خاص مسیح این است که انسان‌ها را عادل بسازد. او نه‌تنها حق هر کس را به او می‌دهد، بلکه به‌وسیلهٔ کار روح خود، دل‌ها را نیز اصلاح می‌کند. از این طریق، او عدالت را همچون از تبعید بازمی‌گرداند؛ عدالتی که در غیر این صورت، به‌کلی از جهان رانده می‌شد. با بازگشت عدالت، برکت خدا نیز می‌آید؛ برکتی که همهٔ فرزندان خدا را شاد می‌کند، زیرا به آنان می‌فهماند که زیر فرمان پادشاه خود، یعنی مسیح، هر چیز برای برخورداری ایشان از رفاه و سعادت کامل مهیا شده است.
«مردم پیوسته برای او دعا کنند و او را در تمام روز برکت دهند.»
وقتی داوود از دعاهای مشترک مردم سخن می‌گوید که در آن رفاه پادشاه را به مراقبت خدا می‌سپارند، اشاره دارد به اینکه مردم آن‌قدر از تحت فرمانروایی او خشنود خواهند بود که چیزی را مطلوب‌تر از تسلیم کامل به اقتدارش نخواهند دانست. بی‌تردید، بسیاری یوغ او را رد می‌کنند، و ریاکاران در دل‌هایشان پنهانی می‌غرند و شکایت می‌کنند، و اگر می‌توانستند، با کمال میل یاد مسیح را از میان می‌بردند؛ اما علاقهٔ محبت‌آمیزی که اینجا پیش‌گویی شده، همان است که همهٔ ایمانداران واقعی مشتاقانه در خود پرورش می‌دهند. نه‌تنها از این رو که دعا برای پادشاهان زمینی وظیفه‌ای است که در کلام خدا بر ایشان تأکید شده، بلکه از آن رو که باید تمایل و اشتیاق خاصی برای گسترش مرزهای این پادشاهی داشته باشند؛ پادشاهی که در آن هم جلال خدا آشکار می‌شود و هم رفاه و خوشبختی خودشان نهفته است.
از این‌رو، در مزمور ۱۱۸:۲۵ شکلی از دعا برای کل کلیسا بیان شده است که خدا این پادشاه را برکت دهد؛ نه از آن جهت که مسیح به دعاهای ما نیاز داشته باشد، بلکه چون او به‌حق از بندگانش چنین ابراز و نشانه‌ای از دینداری راستین را طلب می‌کند؛ و به این وسیله، ایشان خود را در دعا برای آمدن پادشاهی خدا تمرین می‌دهند. و هرچند این پادشاهی بر زمین گاه‌به‌گاه زیر حملات نفرت‌آمیز سراسر جهان و زیر کوبیدن سخت‌ترین سلاح‌های شیطان متزلزل می‌شود، بااین‌حال خدا آن را به‌گونه‌ای شگفت‌انگیز نگاه می‌دارد و پشتیبانی می‌کند تا هرگز به‌طور کامل از میان نرود.