فریاد زندانیان

72 views20:23

گاه شمار سياووشان 67
خاطرات يك شاهد- الف-بيابانكي
روزگاری بود
روزگار تلخ و تاری بود
گرم رو آزادگان در بند
روسپی نامردمان در کار
پيش از آغاز
در سال ۱۳۶۷ بعد از یک جنگ ۸ساله بیهوده ،خمینی در جنگ به بن بست رسیده بود. بودجه و خزانه اش ته کشیده بود، دیگر توان بسیج گله یی پاسداران و بسیجی ها را نداشت. موشکباران مستمر شهرها ایران توسط عراق و عمل متقابل رژیم ایران نشان می داد که دو طرف به لحاظ نظامی در جبهه های جنگ به بن بست رسیده اند و اکنون به تاکتیک های فرسایشی روی آورده اند.
نارضایتی از جنگ بی ثمری که صدها هزار کشته و میلیونها آواره برجای گذاشته بود، چنان همه گیر شده بود که دیگر تلویزیون دولتی حکومت ایران هم مجبور می شد بخشی از صداهای مخالفان جنگ را انعکاس دهد.
عملیات متمرکز ارتش آزادیبخش که به شدت ماشین جنگی رژیم ایران را زمین گیر کرده بود وحشت جدی بر نیروهای وارفته و خسته رژیم بعد از ۸ جنگ حاکم کرده بود. فشار برای پایان دادن به جنگ از طرف فرماندهان سپاه و ارتش شدت گرفته بود.
خمینی که زمانی گفته بوداگر این جنگ ۲۰ سال طول بکشد ما ایستاده اییم. حالا در بن بست مطلق بود.اگر به خمینی بود به بهای نابودی تمام ایران این جنگ را ادامه می داد اما اکنون واقعیتها سرسخت تر از بلندپروازی های اهریمنی خمینی خودرا بر او تحمیل کرده بود،برای همین هم با تعبیر جام زهر قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت و ظاهراجنگ را پایان داد.
البته این پیروزی بزرگی برای اپوزسیون رژیم ملاها بود که از سالها پیش شعار صلح را به عنوان یک شعار استراتژیک مطرح کرده بود و جنگ و جنگ افروزی را یکی از پایه های ماندگاری رژیم می دانست.صلح و آزادی دو خواسته و شعار محوری این مقاومت از همان آغاز بود. و اکنون با گل گرفته شدن تنور جنگ واضح بود که از فردا آزادی به صورت نخستین ضرورت و خواسته عمومی جامعه در خواهد آمد.آیا خمینی می توانست به آزادی تن بدهد؟ نه جنگ واقعی خمینی تازه شروع شده بود.
آن وقت به نخستین پرسشی که باید جواب می داد همین ۸ سال جنگ بود. جانهایی که ستانده بود. گله گله بسیجی هایی که در میدان های مین نفله کرده بود، ۱۰۰۰ میلیاردی که برای جنگ هزینه کرده بود. شهرهایی که ویران کرده بود. کودکانی را که بی سر پرست کرده بود و نیم میلیون کشته یی که داده بود همه و همه طناب های داری بودند که بر گردن خمینی آویخته بودند. اما سرسخت ترین واقعیت برای خمینی چیزی فراتر از این تهدیدات بود. همان نیرویی که ماشین جنگی اش را در سلسه عملیاتی خارق العاده در هم شکسته بود و همان نیرویی که آتش بس را بر او تحمیل کرده بود. اکنون در جامعه صدایش شنیده می شد.نیروی دنباله دار و سرسختی که اکنون با این سلسله عملیات موفق اقبال جامعه به او بیشتر شده است . حضورش در جامعه محسوس است. و بیشتر از همه جا در زندانها.
بله زندانها.خمینی جنگ را فی النفسه برای مشروع کردن سرکوب و اعدام و زندان نیاز داشت . اکنون این پوشش برداشته شده بود و زندانهایش انباشته از زندانی بودکه عمدتا مجاهد بودند. برای خمینی تصور حضور هزاران مجاهد و مبارز در فضایی که جنگ نیست و تیغ سرکوب از موهبت جنگ خارجی محروم است به یک کابوس تبدیل شده بود.
نازک اندیشان شان بی شرم
که مباداشان دگر روز بهی در پیش
یافتند آخر فسونی را که می جستند.
فسونی که خمینی یافت نامش قتل عام است. قتل عام تمام زندانیان سیاسی .خمینی فرصت زیادی نداشت. قبل از اینکه جامعه خود را در فضای بعد از جنگ بازیابد. قبل از اینکه دود ودم صلح و آتش بس بخوابد، قبل از اینکه مجاهدین خودشان را از زیر ضربه نظامی که در عملیات فروغ جاویدان خورده بودند بیرون بکشند،باید کار را تمام کند و این آغاز بزرگتری قتل عام زندانیان در تاریخ بشر است و روز شمار سیاووشان از این روز آغاز می گردد......
سیاووشان ۶۷ را در شماره آینده پی بگیرید...

79 views20:24