وای این خیلی کیوت و خوشگل بود=((💜✨

یکم نقشه جدید گنشین رو بگردم و وسایل آپگرید کاوه جمع‌آوری کنم 😔🍿

خب خب خب، فایلش اومده ظاهراً و تا بخوام از سرکار بیام، پیدا و دانلود کنم و ببینم پیر خواهم شد 😱

کمتر از ۲۰ روز تا کاوه 😭 حس می‌کنم آماده نیستم هنوز براش ولی نمیتونمم صبر کنم.

•| #MyGames

یه زمانی هر هفته، گاهی حتی هفته‌ای ۲ بار کیک و شیرینی درست می‌کردم... دوران زیبایی بود :»

از این غمگین بودنِ بی‌وقفه‌ی تلخ و طولانی خسته شدم. نمی‌تونم نشون بدم این خستگی یعنی چی. از اون خستگی‌هایی که نه با خوابیدن خوب میشه نه با استراحت، نه با حرف زدن برطرف میشه نه با نوشتن.
انگار اومده که بمونه. به هر قیمتی که شده.

دوشنبه‌ها رو دوست دارم. با یوکا {هاعو} میریم باس هفتگی گنشین می‌زنیم. هیچوقت بهم‌دیگه غر نمی‌زنیم و سعی نمی‌کنیم روش بازی همدیگه رو تغییر بدیم. در صلح آمیز ترین حالت ممکن میریم کشت‌وکشتار، بعدشم با احترام میره تا هفته بعدش.
درسته که اضطراب دارم هربار کسی از جلوی در اتاق رد میشه مامانم باشه و بیاد غر بزنه «باز که داری بازی می‌کنی» ولی می‌پسندم. نه حرف و مکالمه آزار دهنده‌ای رخ میده نه چیزی بیشتر از اون که نیاز داریم انجام میدیم که جو معذب کننده باشه.

🧶 مطلب قرار نیست راه‌حلی ارائه بده. فقط نوعی بلند فکر کردنه.

🧵 نمی‌دونم اسم این معضلی که خیلی‌هامون باهاش سروکله می‌زنیم چیه ولی اکثرا خانواده صداش می‌کنیم...
کسانی که ندارنش احتمالا بگن باید از خداتون باشه، حق هم دارن، خانواده، به معنی ای که باید باشه، مفهوم زیباییه. آدم‌هایی که بشناسنت، از همه مشکلاتت با خبر باشن. بتونی بهشون تکیه کنی... و حتی اگه باهاشون اختلاف نظر داشته باشی بتونی پیش اون‌ها احساس امنیت کنی.
البته این مفهوم خیلی آرمانیه. می‌دونم این چیزی نیست که بیشتر آدم‌ها تجربه می‌کنن اما چیزی که تعداد زیادی از ما این روزها باهاش رو به رو هستیم، یه توده‌ی تاریک از اختلافات، عصبانیت ها، ناراحتی های حل نشده و اجباره.
🪡 به طور مثال، من به مادرم میگم، حوصله ندارم. چون می‌دونم معمولاً وقتی این ساعت میاد اتاقم، میخواد راجع به یک موضوع خاص صحبت کنه. من با آگاهی از این موضوع، در ساعات دیگه‌ی روز وقت بیشتری رو بهش اختصاص دادم که وقتی حالا بهش بگم حوصله ندارم، دست از سرم برداره و بهونه‌ای نداشته باشه... ولی مامان، با دیدن این ماجرا، پیش خودش می‌گه، خب بجای ۷۰٪ مطلب، ۳۰٪ ش رو میگم که رعایت حالش رو کرده باشم.
🪢 یعنی اینجا هر دو طرف اصطلاحا و با استانداردهای خودشون، به طرف مقابل لطف کردن... و توقع دارن طرف شون با قدردانی باهاشون برخورد کنه... اما من که حس می‌کنم زیادی لطف کردم، به مامان میتوپم و میگم «مگه نمیگم حوصله ندارم؟!؟»
و مامان که فکر می‌کنه به من لطف کرده، میگه «اخلاق گهته که نمیذاره یه شب خوب داشته باشیم ۲ دقیقه تحمل می‌کردی رفته بودم!»
🧣 این پایه روز ها و ساعت ها دلخوری و ناراحتی های آینده رو فراهم می‌کنه. محیطی که همه حس می‌کنن بهشون بی عدالتی شده. قدرشون دونسته نمیشه و نمیتونن تحمل کنن... و دفعه بعد حتی بیشتر هم به خودشون حق میدن.
🪼 چرخه‌ی نفرین شده‌ایه که سال‌هاست ادامه داره. تا وقتی حس کنی «با اینکه حق با من بود، در حقم بی عدالتی شد» اسم این محیط رو نمیشه خانواده گذاشت... و در ضربه‌ی آخر... برای تعداد زیادی از ما به دلایل مالی، اعتقادی و اخلاقی یا هرچی، امکان فاصله گرفتن ازش وجود نداره...
🪽 فقط هر روزی که می‌گذره یه وزن سنگینی روی قلب و شونه‌هامون حس می‌کنیم و گاهی انقدر بهش عادت می‌کنیم که یادمون نمیاد چرا داریم درجا می‌زنیم و توان جلوتر رفتن رو نداریم. فقط دنبال راهی می‌گردیم که سبک بشیم. ممکنه به کسی که مقصر نیست بتوپیم. خودمون، همون خانواده‌ای که تو یک مورد خاص مقصر هم نیست، دوست، آشنا یا حتی غریبه. بدترین حالتش وقتیه که کسی سعی داره کمکت کنه اما دوست داری سرش داد بزنی که تنهات بذاره...
🪻 تو خونه‌ی ما یه مرحله‌ی دیگه هم بعد از اون بحثی که مثالش رو زدم وجود داره. اینه که این حس بهم القا میشه که آخرش کاسه کوزه‌ها سر من شکست... و این خیلی بده. چون فقط از هر نوع صحبت و تلاش فراریم میده. اینکه فکر کنم هر چقدر هم تلاش کنم، هیچوقت برنده نخواهم شد. یه زمانی اهمیتی برام نداشت، برام مسخره بود که بعضیا اهمیت می‌دادن. همین که خودم می‌دونستم تقصیر من نیست برام کافی بود... دوران خوبی بود.
🪸 قبل از اینکه جنگجوی درون‌تون بمیره یا فلج بشه یه فکری به حال خودتون بکنید. نمیدونم چی یا چطوری ولی اگه حس می‌کنید یه بخشی از وجود تون هنوز توان ایستادن داره بهش گوش بدید. صداتون رو به گوش بقیه برسونید تا دست کم گرفتن تون رو تموم کنن... چون یه روزی می‌رسه که دیگه نمی‌تونید اون جنگجوی هرچند کم توان رو پیدا کنید.
🪷 من امروز جایی ایستادم که یکی از آرزوهای بزرگم اینه که می‌تونستم برای چیزی اونقدر ذوق کنم که جیغ بزنم. یه جیغ واقعی و هیجانی و از ته دل... فارغ از اینکه اونقدر عقب نشینی کردم که حتی تو اتاق خودم راحت نیستم بخوام یه ویدئو چت شرکت کنم چه برسه به جیغ، راستش هیچی نمونده که در حد جیغ زدن خوشحالم کنه. دوست دارم از تمام قول و قرارهایی که دادم پا پس بکشم و فقط خودم باشم و خودم. نه دوستی که حس کنم باید برای حفظ کردنش حتما یه تعداد دفعات مشخصی باهاش مکالمه یا دیدار داشته باشم. نه کاری که بخاطرش مجبور باشم خلاقیتم رو به کار بگیرم، نه قولی که مجبور باشم برای نگه داشتنش، خودم رو مجبور کنم فکر کنم.
🪇 امیدوارم قبل از رسیدن به چنین نقطه‌ای یه فکری به حال خودتون کنید و مجبور نباشید برای اینکه بتونید به چیزی فکر نکنید، روز شب تون رو تو یه دنیای غیر واقعی اما رنگارنگ مثل یه بازی بگذرونید.

I can’t even breathe, the pressure of information
Sends me into a dizzying spiral, I don’t know where I am
Even though, like this, I can hear my laboured breaths
It’s strange, that I can’t hear the sounds of the world


It’s not enough, not enough, no one knows I’m here
I let out a scream, even though I couldn’t make a scribble of a sound
Who am I supposed to show that “Just who I am” to
Singing like the fool that I am
I vent out to the stars

[ #Music 🛹 #Battle ]

نمیدونم این طبیعیه که هر چیزی رو در مورد خودم کنم اما من اینطوری به جهان نگاه می‌کنم. برای همین با اینکه اختلال اضطراب اجتماعی ندارم هیتوری و مسائلی که تو رفتار اجتماعی براش سخته رو خیلی درک می‌کنم.
زندگی شخصیت اصلی این انیمه بدون اینکه شباهت کافی با زندگی من داشته باشه، باعث میشه به خیلی چیزها فکر کنم یا اگر خاطرات مشابهی داشتم با یادآوری شون کلی اذیت بشم. مثل وقتی که بعد از هزارسال دوست هام رو دعوت کرده بودم و تاکید کرده بودم خواهرم بچه‌اش رو نفرسته اینجا ولی فرستاده بود و برای بیرون کردن بچه از اتاق زیاده‌روی کردم... و مامانم خاطره اون روز رو با موفقیت برام به گه کشید :»
با اینکه عینا اومدن بچه خواهرم درست روزی که من مهمون دارم قبلا ۲ بار دیگه هم تکرار شده بود ولی ظاهراً در نهایت تقصیر من بود؟
البته این‌جا بوچی دچار مشکل خاصی نشد اما کاملا یادآوریش باعث شد فعلا رو قسمت ۷ توقف کنم و نتونم دیدنش رو ادامه بدم.
اینکه دوست داره دیده بشه اما آمادگی لازم رو نداره. اینکه دوست داره بخاطر دیگران هم که شده تلاش کنه و طوری که دنیا رو واقعاً با تصویر سازی خودش می‌بینه برام جذابه.

•| #WatchWithMe | Bocchi the rock

روزی که با محتواها بجای لذت بردن مثل شغل برخورد نکنم و فقط جوری نشینم سرشون انگار باید سر یه زمان مشخص و زود تموم بشن، عید منه.🎐

ولی فیلم ترسناک دیدن با پارتنر روش خوبی برای نزدیک شدن به همدیگه‌اس... اینکه بترسید، با هم جیغ بزنید و... ارزش ریختن برگ‌هاتون رو داره البته به شرطی که ناراحتی قلبی نداشته باشید و با فشارهای ترس، پریود نشید :»

وقتی ۲ - ۳ ساعت زنگ خانواده رو جواب نمیدم.

•| #WatchWithMe

Please Venti, I need you to send the next one to Fontaine with me. You don't have to give away new vision... Sending Heizou will also do the trick

•| #WatchWithMe #MyGames