درگیر مفید بودن میشم تا محبوب بشم

میشم وسیله، بی اینکه بخوان، خودم رو می‌کنم جعبه ابزار و در همون حد فراموش میشم

رو هر کاری دست میذارم یکی هست که بهتر از من انجامش میده

اگه امشب بمیرم هیچوقت نمی‌فهمن من باهاشون قهر بودم و گروه آرشیو بود

یکی از دلایلی که دست و دلم به نوشتن نمیره اینه که حس می‌کنم هرچی به ذهنم میاد برای شخصیت‌ها، قبلا نوشته شده یا شبیهش هست. خیلی وقتا اینطور نیست... انگار فقط دنبال بهانه ام

هر لحظه از زندگی که فرار نمی‌کنم توی کمدم قایم بشم و وانمود کنم وجود ندارم، یه برد به حساب میاد.
البته اینکه قایم شدنم تغییری تو شرایط موجود ایجاد نمی‌کنه هم بی تاثیر نیست

نمیدونم دارم درست زندگی نمیکنم یا زندگی داره درست منو نمیکنه. هر چی که هست، دردش دیگه لذت بخش نیست

دلم می‌خواد وقتی یه کاری رو شروع میکنم توش استاد بشم، یه حرفی برای زدن داشته باشم. نگم روزی ۸ ساعت گذاشتم رو یه چیزی آخرش هم کشکی تموم شد

ولی خب اون ۸ ساعت وقت رو نمیذارم... فقط شروع می‌کنم

وقتی تو اتاقمم سردمه، اونایی که خونه ندارن حتی، چیکار میکنن؟
اونام خدایی دارن، بله... ولی خیلی سرده...

در کوی نیک نامان، مارا گذر ندادند
گر تو نمی پسندی، تغییر ده خزان را

خب تموم شد، حداقل اونایی که میشد فور کنم تموم شد 🤍

مدیر اداری مون در حد ۵۰۰ تومن گل نرگس خریده برای میز هامون تو اداره 🥺❤️
اون تابلو کوچیکه رو هم بلو جونم هدیه داده بهم. ماریا گفت یه چیزی رو میزت بذار حس خوبی بهت بده و من فوری یاد قاب گل بلو افتادم 🦋
عکس خوبی نشده چون میزم خیلی شلوغه 🕸

فقط جین.

از پنجره ❄️🌨️☃️

تصویر جدیدی از انیمیشن "Elemental" محصول پیکسار منتشر شد

تا حالا به این فکر کردین که over share کردن میتونه یه مکانیزم دفاعی باشه؟

مثلا راجب تراماهات با یکی حرف میزنی و امیدواری حداقل از همون ناحیه بهت ضربه نزنه…

حس گنشین بهم خواهد داد این ☺️

مثبت‌نگری همیشه هم خوب و کمک‌کننده نیس. گاهی میتونه مضر و سمی باشه. Positivity دربرابر کسی که داره با احساسات بدی سروکله میزنه نه تنها کمکی بهش نمیکنه بلکه حس درک نشدن رو القا میکنه. اینکه مشکلاتش کوچیک شمرده میشن و جدی گرفته نمیشه!
این منو عصبانی میکنه...

دارن راجع به بابام و مادربزرگم (مامان مامانم) صحبت میکنن. (من پدر و مادرم، دخترخاله پسرخاله ان و مامان مامانم، خاله بابامه)
اینکه چه اخلاق هایی دارن و اخلاق های بد شون مشترکه. اخلاق تغییر نکردن شون، عدم علاقه شون به جمع. اینکه دل شون نمی‌خواد روتین روزانه شون بهم بریزه...
و من که دارم آینده خودم رو در این دو نفر می‌بینم. دوست ندارم مثل شون باشم... ولی کوچکترین تغییری مضطربم می‌کنه. وقتی بچه تر بودم درک نمی‌کردم چه مشکل بزرگیه. با بقیه موافق بودم که اینا مشکل بزرگیه و نباید اینجوری کنن... ولی الان حس می‌کنم که درک شون می‌کنم. اینکه بخوان تو امنیت خودشون قایم بشن. 🤍❤️