دارم از سردرد نابود میشم و تا فردا هم شرایط قرار نیست طوری بشه که بتونم استراحت کنم :)

دقیقا وقتی لازم دارم بابام زودتر بره بیرون از خونه، تصمیم می‌گیره یهو کالکشن مخلفاتِ چاییش رو مرتب کنه، گردگیری کنه ظرف هاشونو و به ترتیب الفبا بچینه رو قفسه 😌

حس کردم نیازه ورژن کامل این رو اینجام بذارم. من قبلا اصلا چنین طرز فکری نداشتم.
نمی‌دونم این تغییراتم بخاطر چیه... بعضیاش عجیبه، بعضیاش دردسرساز... خب آدم های کمتری اطرافم میمونن اگر اون میایی نباشم که همیشه به همه پیام می‌داد اما خب فکر کنم به آدم هایی که بخوان من رو فراموش کنن نیازی ندارم.
🧐 پیام دادن نوبتی نیست. ممکنه با یکی ۲ سال حرف نزنم ولی بعد ۲ سال بازم اول من پیام بدم. مسأله اینه که اون آدم چقدر برای همون پیام بعد از ۲ سال ارزش قائل باشه.
آیا درک می‌کنه که من حتماً تو شرایط مناسبی برای ارتباط گرفتن نبودم... آیا درک می‌کنه که اگر من پیام ندادم خودشم پیام نداده.
این طور آدم ها کمرنگم بشن پاک نمیشن. 😙

فکر می‌کنم بالاخره دارم یادمیگیرم دو طرفه بودن روابط رو. نه اینکه فقط من دو دستی دوستی رو بچسبم که یه وقت از دست نره...
امیدوارم بعد از گذر زمان از این روند راضی باشم. بهرحال من کسی نیستم که بخاطر نوبتی پیام دادن، دوستی ای رو از دست بدم اما اگر طرف مقابلم بخواد اینطور فکر کنه، واقعا نمیتونم بار اون رو هم به دوش بکشم.

•| #Mia 🐱

یک هفته قبل از پیاده‌روی و حدس بزنید کی یهو پاشنه‌ی پاش با هر قدم که برمیداره درد می‌کنه؟ ☺️

شما که نخوندید اما این کامیک واقعا تمام چیزهایی که تو یه داستان دنبالش هستید داره، الانم ۳۰ قسمت ازش آپ کردم بخونید خلاصه اگر می‌خوایید روز هاتون رنگی بشن 🍭

•| #ReadWithMe

من رو به مغزم: خب امروز بیا با اعتماد بنفس باشیم.
مغزم: حله فقط پیش پات من یکم به دوستان پیام دادم و غر زدم در مورد اون مواردی که هفته پیش بهشون فکر می‌کردی، خواستم هماهنگ باشیم 😌🤍

خط چشم قرینه کشیدم بالاخره راستی 😬 بعد از یک هفته تلاش

😢 کیفیت دوربین گوشیم فقط یکم ایکسیه 😌🤍

از امروز بنویسم! از اونجایی که خوابم نمیبره🤡

به همراه مادران گرامی، با میا و مهدا رفتیم پسر دلفینی رو ببینیم.
از نکات مثبتش بخوام بگم... طراحی کارکتر انسان های بالغش از نظر ظاهری، به دلم نشست (ولی کارکتر حیوانات نه، که بعد از نکات مثبت درموردش مینویسم.)
گزینه دوم رنگ و لعاب کلی فیلم بود و فضا سازی جنوب شهر که هم در بطن ماجرا ایراداتی داشت، ولی در کل اون حس رو القا میکرد به بیننده های کودک و کم سن و سالش.
و انیمیت خوبی داشت از حق نگذریم✨
خب! حالا بریم غر بزنیم!😌👍
فیلمنامه که... به قول خالم "قربانت!🤡✨"
میا یه حرکت دست رفت برامون میزان قاراشمیش بودنش رو به درستی به تصویر کشید😂🤝
این مدلی بود که مثلا یه عالمه ایده رو چپونده بودن توی ۹۰ دقیقه، به هیچ کدوم هم نرسیدن
تعداد کارکتر ها به شدت زیاد بود و اینم یکی از عواملی بود که فیلمنامه ناجور شده بود.
از سمتی مثل این بود که یه خط داستانی رو درست کردن، و هیچ فکری برای انشعابات و عمل های پیوسته ای که بعد از یک حرکت صورت میگیره نداشتن.
یعنی اگه از بین اون همه موضوع که گذاشته بودن، روی یکی تمرکز میکردن، وضعیت بهتر میشد.
از سمتی خود انیمیشن از دید بصری، تداعی کننده‌ی شدید انیمیشن هایی مثل موآنا، پسر جنگل ورژن دریایی، پری‌دریایی و نمو بود.
از نظر کارکتر هاش هم همین طور! یه لاکپشت داشت، خودِ خودِ استاد اُدوِی‌ بود؛ یه خرچنگ داشت برای پری‌دریایی و...
آره خلاصه... جانم بگوید برایتان از این که دیالوگ ها زیر خط فقر بود. به حدی که مامانم هم زیر بار این موضوع رفت😂 یه دونه دیالوگ به اصطلاح "فاخر" و اندکی ماندگار نمیشد ازش کشید بیرون-
بعدش صداگذاری و صداپیشه ها. صدا پیشه ها خیلی جاها گزینه های مناسبی برای کارکتر نبودن و خود صداگذاری ماجرا رو بدتر کرده بود.
مثلا صدای آب بیش از اندازه بین مکالمه های دوتا کارکتر شنیده میشد...
موسیقی فیلم هم بذارید نگم🤡 اصلا مناسب انیمیشن نبود و نه تنها متن مناسبی نداشت، ریتم مناسبی هم نداشت. انگار با چسب یک دو سه بخوای یه تخت رو سر هم کنی😂
از سمتی باگ های شدید فیلمنامه و طراحی ها هم بود، که با دقت بیشتر میشد جلوش رو گرفت.
خلاصه کنم، غمم از زمانیه که هنرمند های برتر این صنعت روی این کار گذاشتن و این شد نتیجه. این که دلیل وجود این همه باگ و مشکل چیه واقعا سوالیه که شاید بعدا از طرفشون پاسخ داده بشه و...
گریه میکنم خلاصه😂😭