بنظرتون چرا خانواده‌ها بچه‌ها شون رو زجر میدن؟ با بردن شون به مسافرتی که نمی‌خوان؟ مهمونی ای که دوست ندارن؟

اینکه مجبور شون میکنن زندگی شون، رشته شون و اینا رو جوری که اونا دوست دارن انتخاب کنن رو کاری ندارما، بحثم الان خوشگذرانی هاییه که به اسم خوشگذرونی باهاش برخورد میشه ولی بچه‌ها در واقع ازش متنفرن...

REO Speedwagon - I Can't Fight This Feeling Anymore

•| #WatchWithMe | Horton hears a who

محض رضای خدا پنج دقیقه روانشناسی زرد رو کنار بذارید. کی گفته ما همیشه باید قوی باشیم؟ کی گفته همه مشکلات قابل حلن؟ کی گفته فقط خودمون میتونیم قهرمان زندگی خودمون باشیم؟ کی گفته لذتی که در بخشش هست در انتقام نیست؟
بیاید امشب همه این چرندیات رو کنار بذاریم. زندگی پر از بالا و پایینه. همونطور که یه روز آسمون آبی با پشمک‌های سفیدش برات دلبری میکنه، یه روز دیگه ابرهای سیاهن که روی آبیِ آسمون سایه میندازن. ما همیشه قهرمان قصه‌هامون نیستیم! گاهی نیاز داریم یکی بیاد بغلمون کنه و بگه درست میشه، درستش میکنیم!
گاهی تا معذرت خواهی صادقانه‌ای نباشه، فقط انتقامه که دلمون رو خنک میکنه. بخشش همه‌ آدم‌ها درست نیست. بیاید امشب شعارها رو کنار بذاریم و به اونی که دوستش داریم و برامون مهمه پیام بدیم. بذارید تنهایی قهرمان قصه‌هامون نباشیم.😉✨️

ماریا در تلاش برای اجاره کتابخانه ممنوعه از دکتر جیکوب جهت برگزاری کلاس‌های روانشناسی😁🤭

من اعتراض دارم.
تا کی بی‌گربگی؟

یه وقتایی هم طرف به زبون میگه هنوز برام مهمی، ولی عملش انگشت وسطش رو گرفته سمتت :)

خیلی دوست دارم workaholic باشم ولی تمرکزم
اجازه نمیده حتی یه MV رو با خیال راحت ببینم.

اینکه می‌بینم مردم فیکشن کلیشه‌ای مینویسن و بابتش خوشحالن و من کلی ایده‌ی باحال دارم اما نمیتونم بنویسم داره از درون پودرم می‌کنه...
البته اینم بی تاثیر نیست که از هر دری سعی کردم کمک بگیرم برای بازگشت به نوشتن، در تو صورتم کوبیده شد...‌ ولی گاهی آرزو می‌کنم یه نویسنده کلیشه نویس اما خوشحال بودم حداقل...

‌ ‌ ‌‌‌ ‌
من عاشق کلیشه ام
https://t.me/ButtonEyed/7758

بچه‌ها ببینید، کلیشه به این معنی نیست که چیزی بده. اصلا چیزایی که محبوب هستن اونقدر نوشته میشن که میشن «کلیشه»

فقط متأسفانه در پذیرش من نمی‌گنجه کاری رو بکنم که همه میکنن... یجورایی جاده سازم، تا دنباله‌رو 🤷‍♀

چقدر دوست داشتم مثل قسمت ۳، in the soop تهیونگ و گروه دوستیش، دوست هایی داشتم که شبونه باهاشون می‌رفتم مسافرت و اونقدر باهاشون راحت بودم که حرف های دلم رو بزنم و اگر حس کردم نیازه گریه کنم.
ولی نه این تعداد دوست نزدیک دارم، نه اجازه مسافرت، نه میتونم حرف عمیق بزنم و نه گریه کنم 🙂

ماریشکا داره در مورد مزاحمت خیابونی حرف میزنه.

روزی که با مایکل جکسون شروع بشه >>>